(Stief)zoon (16) blieft bij pa geen regels, loopt weg naar ma (die ontvangt met open armen)
Hai, ik (45V) ben nieuw hier en ik zit met de handen in het haar. Een luisterend oor, tips en kritiek, allemaal heel welkom.
Ik kan een boek schrijven, maar zal proberen to the point te blijven.
Gezinssituatie: samengesteld. Ik heb 3 kinderen (tussen 15 en 17) mijn man (45) heeft 1 zoon (16). We zijn 10 jaar samen. Beide Co-ouderschap. Mijn ex heeft inmiddels ook een relatie, verhoudingen zijn prima. Ex van man heeft meerdere relaties gehad, hielden geen stand.
Ex van man was dus merendeel van de tien jaar alleen met stiefzoon. In haar huis staat gezelligheid bovenaan. Regels zijn er niet, (stief)zoon maakt daar al jaren de dienst uit, hij hoeft NIKS te doen in huis. Er is daar nooit onenigheid, ze plooit zich volledig naar hem. Als hij iets flikt (spijbelen bijv.) krijgt hij geen straf van haar. Moet hij (naar zijn zin) teveel moeite te doen voor een schoolvak? Laat dat vak maar vallen. Was een docent streng voor hem omdat hij zijn huiswerk niet had gemaakt: boze brief naar de docent… Ik denk dat jullie wel een idee hebben nu.
Bij ons zijn er wel regels (hoe laat thuis, 1x pw kamer opruimen, ieder 1 vast klusje). En er zijn consequenties als iets niet gaat zoals het hoort (even niet online, niet uit mogen).
Stiefzoon blieft die regels niet. Het is nu al 1,5 jaar strijd. Zijn moeder wil er allemaal niet van horen. Als we hem willen straffen omdat hij bijv iets heeft vernield in huis, veel te laat thuiskomt, mij uitscheldt, wordt zijn moeder kwaad op ons.
Vorige week bleek hij wederom gespijbeld te hebben (en nog een boel meer dingen). Wij vinden dat dit niet kan en wilden hem een gepaste straf geven. Stiefzoon ontplofte, is naar zijn moeder gegaan en liet weten dat hij niet meer bij ons wil wonen. Zijn moeder heeft hem met open armen ontvangen. Beide (stiefzoon en zijn moeder) weigeren nu alle contact. We hebben al ruim een week niks meer gehoord.
Mijn man is zo verdrietig en ook boos. Mijn kinderen zeggen: eindelijk rust. Ik zit er tussenin.
Ik dacht dat ex van man wel zo zou zijn dat ze (stief)zoon terug zou sturen om het uit te praten, dat ze DIT toch ook wel te ver vond gaan van haar zoon. Maar nee.
Maar wat nu te doen? Hij is 16 en mag zelf kiezen bij wie hij wil wonen, dat weten we. Hij is een puber, kiest de weg van de minste weerstand, snappen we ook. Maar hoe trekken we dit weer recht en hoe gaan we nu verder met ex van man?
vragen? Ik beantwoord ze graag.
Tsjor: TS begon het draadje met ASS-kenmerken. Dat komt niet van mij. En ook na 300 gesprekken en observaties mag een behandelaar in de jeugdGGZ niet diagnosticeren met NPS. Zeker niet als het een jongen betreft die ten tijde van de gesprekken 15 was. Dat verzin ik ook niet.
Ik vind wel dat ik op een te harde en primaire manier gecommuniceerd heb daarvoor excuus aan TS. Heb er spijt van dat je mede door reacties van mij een rotgevoel krijgt, terwijl het zo fijn zou zijn als je inzichten van anderen uit dit draadje kan halen die helpend zijn. Dit draadje leert me weer dat ik gewoon niet gemaakt ben om zelf te forummen, toon en muziek enzo.
Siobo schreef op 07-05-2024 om 17:34:
Tsjor: TS begon het draadje met ASS-kenmerken. Dat komt niet van mij. En ook na 300 gesprekken en observaties mag een behandelaar in de jeugdGGZ niet diagnosticeren met NPS. Zeker niet als het een jongen betreft die ten tijde van de gesprekken 15 was. Dat verzin ik ook niet.
Ik vind wel dat ik op een te harde en primaire manier gecommuniceerd heb daarvoor excuus aan TS. Heb er spijt van dat je mede door reacties van mij een rotgevoel krijgt, terwijl het zo fijn zou zijn als je inzichten van anderen uit dit draadje kan halen die helpend zijn. Dit draadje leert me weer dat ik gewoon niet gemaakt ben om zelf te forummen, toon en muziek enzo.
Nou ik vind je reactie helemaal niet hard. Ik lees hem vanuit de zorg om stiefzoon van ts. Dat de diagnose uiteindelijk NPS kan zijn ontleent niemand maar dat hij nu gegeven wordt is onmogelijk want die diagnose kan niet gesteld worden onder de 18.
Doel je op het eerste bericht? Daarin lees ik een beschrijving van gedrag.
Wat ik lees is dat het stellen van een dergelijke diagnose ook door de behandelaar problematisch werd gevonden, je consulteert niet voor niets een collega. En verder weet ik te weinig, wat waren de papieren van de behandelaar, wat was zijn functie, hoe is het gezegd in het gesprek, hoe heeft vader het overgebracht aan moeder etc. Allemaal kleuren die niet ingevuld zijn.
Tsjor
23-04 om 1706: bij de tussentijdse evaluatie werd gedacht aan ASS.
Sowieso lijkt het me heel verstandig om te kijken naar de mogelijkheden voor psycho-educatie. Voor jullie en wellicht wil moeder er dan ook wat mee? Het komt vaak voor: aan de ene kant een ouder (vaak de moeder) die meebeweegt met kind met autisme of kenmerken daarvan. Aan de andere kant een ouder (vaak de vader) die eigen grenzen en kaders probeert te stellen en daaraan vast wil houden. En beide ouders die naar elkaar wijzen als de veroorzaker van het probleem. En dat laatste is zo jammer, want het opvoeden van een kind met autisme of kenmerken daarvan is nu eenmaal een uitdaging. En kun je het beste samen aangaan. Waarbij iedere opvoeder hulp kan gebruiken. En daar komt ook de behandelaar bij kijken: als het goed is kan deze vertalen hoe het brein van het kind of de jongere bedraad is en hoe je daar op kunt acteren.
Waarom blijf je zo aandringen op ASS, Siobo? Waarom neem je een eerder vermoeden serieuzer dan een later vermoeden, waarschijnlijk tot stand gekomen na meer gesprekken en meer onderzoek?
Bij ASS is psycho-educatie nuttig, bij een persoonlijkheidsstoornis ook. Maar dan wel passende psycho-educatie, want bij die twee stoornissen is een totaal andere aanpak nodig.
Zullen we het zoeken naar de juiste diagnose maar aan de deskundigen overlaten? Als de ouders denken dat de vermoedens van de psycholoog niet kloppen, kunnen ze vragen stellen, uitleg vragen en desnoods een second opinion vragen.
Nog een verklaring voor zijn gedrag: Je kind het vertrouwen geven dat je in hem gelooft.
Hier had de jongste grote problemen in de bovenbouw van de basisschool vanwege dyslexie. De school had in de bovenbouw haar beleid gewijzigd en gingen alleen de kinderen met rugzak extra uitleg geven. Kind had geen recht op rugzak, dat was in onderzoek naar de werk inzet reeds naar voren gekomen. Kind voelde zich op school niet meer welkom vanaf moment dat de leerkracht uitleg weigerde en kind gebood weer naar tafeltje te gaan en het zelf maar uit te zoeken. De concentratie en wil om te werken verdween. Kind werd nukkiger en daarbij ook vaker door klasgenootjes gepest. School vond dat kind maar een assertiviteitstraining moest volgen voor gewenste omgang want aan hen lag het niet. Kind zei tegen ons dat als wij dat ook wilden, kind zich niet door ons gesteund voelde maar geloofden wat de school beweerde. Kind ( 12j ) vond het zo belangrijk dat wij achter kind stonden in deze o zo pijnlijke tijd waarin het zich niet welkom voelen terwijl de klasgenoten met rugzak wel extra uitleg kregen. Dit heeft heel wat schade had aangebracht. Kind heeft daarbij ook hsp en extra gevoelig voor onrecht.
Voor herstel van vertrouwen hebben wij gekozen voor extra quality- time door bv met een ouder te gaan schaatsen of gezamenlijk te gaan mountainbiken of andere uitstapjes of 1:1 momenten om in prettige omgeving te kunnen praten over onrecht of verdriet of vertrouwen. Kind moest die onrust, pijn en boosheid kwijt. Dat vraagt tijd. Het veranderen van school, naar een school waar kind zich wel welkom voelde, heeft ook bijgedragen aan meer vertrouwen in de mensen. Kind heeft in één lijn middelbare school doorlopen en kreeg amper ‘na blijven’.
Er zijn al wat mogelijke verklaringen voor de stiefzoon voorbij gekomen. Met bovenstaande relaas wil ik aangeven dat gedrag van een puber ook verklaard kan worden door het gevoel iets te missen.
Misschien is de zoon gebaat bij uitstapjes met zijn vader, bouwen aan een band. Waarom de jongen vroeger geen ‘trammelant’ vertoonde en nu wel, kan in de uitstapjes ten behoeve van band met zijn vader, naar boven komen.
Nu wordt nog te veel gezocht in autisme of andere stoornissen. Wat als stiefzoon zijn plekje zoekende is? Hoe wil je een kind helpen als het zich mogelijk ongezien is gaan voelen? Je kan een kind volgens mij alleen maar helpen als er een passende verbinding is. Ook als er wel sprake is van ASS of iets dergelijks.
Ik hoop dat MrsSmith dit niet leest als kritiek. Zo is het niet bedoeld.
Ik doel op het praten en verbetering van de band tussen vader en zoon, omdat de zoon dat mogelijk nodig heeft.
IMI-x2 schreef op 07-05-2024 om 20:24:
[..]
Waarom blijf je zo aandringen op ASS, Siobo? Waarom neem je een eerder vermoeden serieuzer dan een later vermoeden, waarschijnlijk tot stand gekomen na meer gesprekken en meer onderzoek?
Bij ASS is psycho-educatie nuttig, bij een persoonlijkheidsstoornis ook. Maar dan wel passende psycho-educatie, want bij die twee stoornissen is een totaal andere aanpak nodig.
Zullen we het zoeken naar de juiste diagnose maar aan de deskundigen overlaten? Als de ouders denken dat de vermoedens van de psycholoog niet kloppen, kunnen ze vragen stellen, uitleg vragen en desnoods een second opinion vragen.
Kim heeft het al goed uitgelegd. Een professional binnen de jeugdGGZ heeft het na gesprekken met een 15-jarige niet over vermoedens van NPS. Het is mij vandaag zo uitgelegd: je kunt bij kinderen en jongeren wel spreken van vermoedens van autisme, omdat bijhorende kenmerken al vanaf de kindertijd bestaan. Je kunt daarentegen geen conclusies of vermoedens uitspreken op basis van persoonlijkheidskenmerken bij een minderjarige, omdat deze nog volop in ontwikkeling zijn.
Dat snap ik, maar dat is toch geen reden om nu uit te gaan van ASS en aan te dringen op psycho-educatie over ASS, terwijl dat misschien helemaal niet passend is voor dit kind?
Feit: er is al langere tijd psychische begeleiding van de betreffende jongen
Feit: de behandelaar geeft, na een second opinion van een andere deskundige. diagnose door aan vader.
En vervolgens ontstaat er hier een hele wirwar aan deskundige-oordelen en -veroordelen “want dat kan toch niet” en “bij mij was het zus-en-zo”. Houd daar eens mee op! Het helpt TO totaal niet, vooral niet omdat ‘de toon’ die hier de muziek maakt vooral van betwetende aard is en negeert dat TO al heeft aangegeven dit niet helpend te vinden maar vervelend! Respecteer iemands feiten en situatie gewoon eens en reageer hier vanuit een behoefte om iemand te helpen ipv de behoefte om jezelf te etaleren ten koste van een ander. Zeker als je meent deskundig te zijn op psychisch gebied, respecteer dan ook TO!! Echt bah!
@TO, ik heb helaas geen advies voor je, maar wel 
er.is.maar.1.Pino schreef op 07-05-2024 om 21:01:
Feit: er is al langere tijd psychische begeleiding van de betreffende jongen
Feit: de behandelaar geeft, na een second opinion van een andere deskundige. diagnose door aan vader.
En vervolgens ontstaat er hier een hele wirwar aan deskundige-oordelen en -veroordelen “want dat kan toch niet” en “bij mij was het zus-en-zo”. Houd daar eens mee op! Het helpt TO totaal niet, vooral niet omdat ‘de toon’ die hier de muziek maakt vooral van betwetende aard is en negeert dat TO al heeft aangegeven dit niet helpend te vinden maar vervelend! Respecteer iemands feiten en situatie gewoon eens en reageer hier vanuit een behoefte om iemand te helpen ipv de behoefte om jezelf te etaleren ten koste van een ander. Zeker als je meent deskundig te zijn op psychisch gebied, respecteer dan ook TO!! Echt bah!
@TO, ik heb helaas geen advies voor je, maar wel
Ik snap eigenijk niet waar deze reactie nu ineens vandaan komt. Volgens mij is hier alleen maar met respect gesproken naar to. Het enige wat hier oa door mij wordt aangeven is dat deze diagnose niet gesteld kan worden onder de 18. Ook niet na een second opinion. Want een van de voorwaarden voor de diagnose is dat een persoon volwassen moet zijn. Zo simpel is het.
IMI-x2 schreef op 07-05-2024 om 20:53:
Dat snap ik, maar dat is toch geen reden om nu uit te gaan van ASS en aan te dringen op psycho-educatie over ASS, terwijl dat misschien helemaal niet passend is voor dit kind?
Er was toch een vermoeden van ASS? TS noemde dat eerder in het draadje.
Siobo schreef op 07-05-2024 om 21:43:
[..]
Er was toch een vermoeden van ASS? TS noemde dat eerder in het draadje.
Inderdaad, vermoeden, geen diagnose. En nu, later, is er een vermoeden van NPS.
er.is.maar.1.Pino schreef op 07-05-2024 om 21:01:
Feit: er is al langere tijd psychische begeleiding van de betreffende jongen
Feit: de behandelaar geeft, na een second opinion van een andere deskundige. diagnose door aan vader.
En vervolgens ontstaat er hier een hele wirwar aan deskundige-oordelen en -veroordelen “want dat kan toch niet” en “bij mij was het zus-en-zo”. Houd daar eens mee op! Het helpt TO totaal niet, vooral niet omdat ‘de toon’ die hier de muziek maakt vooral van betwetende aard is en negeert dat TO al heeft aangegeven dit niet helpend te vinden maar vervelend! Respecteer iemands feiten en situatie gewoon eens en reageer hier vanuit een behoefte om iemand te helpen ipv de behoefte om jezelf te etaleren ten koste van een ander. Zeker als je meent deskundig te zijn op psychisch gebied, respecteer dan ook TO!! Echt bah!
@TO, ik heb helaas geen advies voor je, maar wel
Zoals ik het lees is er helemaal geen diagnose gesteld, dat is overigens ook niet betweterig bedoeld. Niet door de behandelaar noch door de collega die geraadpleegd is; deze beide deskundigen concluderen dat (stief) zoon kenmerken vertoont van NPS. Dat wil nog niet zeggen dat hij deze persoonlijkheidsstoornis heeft want die kenmerken komen bij meerdere stoornissen voor en TO schreef zelf al dat (stief) zoon nooit onderzocht is omdat hij en moeder dit niet wilden. Een officiele diagnose kan pas later gesteld worden en mag dan ook zeker niet zomaar aan vader verteld worden zonder toestemming van (stief) zoon, meerdere forummers werken in die sector dus niet zo vreemd dat ze hier iets over schrijven.
to's post:
Mijn man heeft inmiddels 2 gesprekken gehad met de behandelaar van (stief)zoon. Deze heeft uitgesproken dat stiefzoon veel kenmerken toont van een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Omdat dit een lastige diagnose is, vooral op die leeftijd, heeft hij er een collega verder uit het land bij betrokken. Ook die kwam tot die conclusie.
ik lees dus dat behandelaar 1 veel kenmerken ziet van NPS en dat een 2e die kenmerken beaamt. Dat is geen diagnose NPS.
Als dochter van een ouder met NPS ben ik bekend met het diagnose traject hiervan; daar gaan zeer veel verschillende onderzoeken aan vooraf, niet alleen gesprekken en een collegiaal overleg. TO zit erg hoog in haar emotie maar geeft ook aan dat zij en haar man weinig ervaring hier mee hebben, de termen niet goed kennen etc. Goed dat er nog een overleg komt, hoe nu verder.
Kimdekim schreef op 07-05-2024 om 21:35:
[..]
Ik snap eigenijk niet waar deze reactie nu ineens vandaan komt. Volgens mij is hier alleen maar met respect gesproken naar to. Het enige wat hier oa door mij wordt aangeven is dat deze diagnose niet gesteld kan worden onder de 18. Ook niet na een second opinion. Want een van de voorwaarden voor de diagnose is dat een persoon volwassen moet zijn. Zo simpel is het.
Met name jij en Siobo buitelen over elkaar heen om de vloer aan te vegen met de behandelaar van zoon en laten sterk zien het beter te weten dan die onbekende persoon. En daar blijven jullie over doorgaan, ook nadat TO aangeeft dat niet fijn te vinden. Dat is niet respectvol of helpend, dat is ego. Jullie weten het wel beter dan TO en de behandelaren die hier betrokken waren bij de jongen. Jullie geven geen adviezen, maar veroordelende standpunten. En zeker als je een achtergrond in die wereld hebt (waar jullie op hinten) dan zou je beter moeten weten.
er.is.maar.1.Pino schreef op 08-05-2024 om 06:47:
[..]
Met name jij en Siobo buitelen over elkaar heen om de vloer aan te vegen met de behandelaar van zoon en laten sterk zien het beter te weten dan die onbekende persoon. En daar blijven jullie over doorgaan, ook nadat TO aangeeft dat niet fijn te vinden. Dat is niet respectvol of helpend, dat is ego. Jullie weten het wel beter dan TO en de behandelaren die hier betrokken waren bij de jongen. Jullie geven geen adviezen, maar veroordelende standpunten. En zeker als je een achtergrond in die wereld hebt (waar jullie op hinten) dan zou je beter moeten weten.
To zegt dat ze het vervelend vindt niet gelooft te worden, waarna er duidelijk wordt aangegeven dat de reacties op de behandelaar zijn en niet op to.
Die laatste opmerking begrijp ik niet, juist in mijn werk is het heel belangrijk om mensen niet naar de mond te praten maar bij de feiten te blijven. Ik veroordeel ook geen standpunt ik weerleg die met feiten.