(Stief)zoon (16) blieft bij pa geen regels, loopt weg naar ma (die ontvangt met open armen)
Hai, ik (45V) ben nieuw hier en ik zit met de handen in het haar. Een luisterend oor, tips en kritiek, allemaal heel welkom.
Ik kan een boek schrijven, maar zal proberen to the point te blijven.
Gezinssituatie: samengesteld. Ik heb 3 kinderen (tussen 15 en 17) mijn man (45) heeft 1 zoon (16). We zijn 10 jaar samen. Beide Co-ouderschap. Mijn ex heeft inmiddels ook een relatie, verhoudingen zijn prima. Ex van man heeft meerdere relaties gehad, hielden geen stand.
Ex van man was dus merendeel van de tien jaar alleen met stiefzoon. In haar huis staat gezelligheid bovenaan. Regels zijn er niet, (stief)zoon maakt daar al jaren de dienst uit, hij hoeft NIKS te doen in huis. Er is daar nooit onenigheid, ze plooit zich volledig naar hem. Als hij iets flikt (spijbelen bijv.) krijgt hij geen straf van haar. Moet hij (naar zijn zin) teveel moeite te doen voor een schoolvak? Laat dat vak maar vallen. Was een docent streng voor hem omdat hij zijn huiswerk niet had gemaakt: boze brief naar de docent… Ik denk dat jullie wel een idee hebben nu.
Bij ons zijn er wel regels (hoe laat thuis, 1x pw kamer opruimen, ieder 1 vast klusje). En er zijn consequenties als iets niet gaat zoals het hoort (even niet online, niet uit mogen).
Stiefzoon blieft die regels niet. Het is nu al 1,5 jaar strijd. Zijn moeder wil er allemaal niet van horen. Als we hem willen straffen omdat hij bijv iets heeft vernield in huis, veel te laat thuiskomt, mij uitscheldt, wordt zijn moeder kwaad op ons.
Vorige week bleek hij wederom gespijbeld te hebben (en nog een boel meer dingen). Wij vinden dat dit niet kan en wilden hem een gepaste straf geven. Stiefzoon ontplofte, is naar zijn moeder gegaan en liet weten dat hij niet meer bij ons wil wonen. Zijn moeder heeft hem met open armen ontvangen. Beide (stiefzoon en zijn moeder) weigeren nu alle contact. We hebben al ruim een week niks meer gehoord.
Mijn man is zo verdrietig en ook boos. Mijn kinderen zeggen: eindelijk rust. Ik zit er tussenin.
Ik dacht dat ex van man wel zo zou zijn dat ze (stief)zoon terug zou sturen om het uit te praten, dat ze DIT toch ook wel te ver vond gaan van haar zoon. Maar nee.
Maar wat nu te doen? Hij is 16 en mag zelf kiezen bij wie hij wil wonen, dat weten we. Hij is een puber, kiest de weg van de minste weerstand, snappen we ook. Maar hoe trekken we dit weer recht en hoe gaan we nu verder met ex van man?
vragen? Ik beantwoord ze graag.
Mugs schreef op 24-04-2024 om 13:23:
Hier ook ervaring met twee kinderen en verschillende psychologen etc. Bij één ook na de 16e verjaardag. Ik weet ook niet anders dan dat wij als ouders hierbij steeds betrokken worden, en dat dat de privacy van wat kind en psycholoog bespreken niet in de weg hoeft te zitten.
Eén is inmiddels 17 en ook daar zijn wij als ouders nog steeds 'partij' in het hele gebeuren.
Hier dus echt niet! Ik heb net mijn man aan de lijn gehad en die gaat een mail sturen (met ex in cc) en verhaal halen. Want dit is wel heel raar... (ondanks huidige situatie tussen man en ex, verwacht ik dat zij ook wel graag wil weten hoe het zit)
MrsSmith schreef op 24-04-2024 om 12:07:
[..]
School laat niet zomaar een kind in zijn eentje uren met het openbaar vervoer reizen (als je gelezen hebt dat het met de AUTO al uren is, dan is het met het OV vanaf bij ons echt niet te doen)
Ik moest die dag ook gewoon werken. We hebben moeder niet meteen gevraagd omdat het de week was dat de kids bij ons waren en zijn moeder moest OOK gewoon werken. Grootouders dan? Ook aan gedacht, tuurlijk, maar die zijn op leeftijd en vinden naar Amsterdam rijden ook een hele onderneming en het verkeer daar eng. Dus vanuit onze kant waren er even geen opties.
Vergis je niet, wij hadden het hem van harte gegund, die hele actieve dag, alleen was het gewoon echt niet te doen voor ons. Dat is hem echt netjes uitgelegd, dat hij deze keer echt moest kiezen. Dat de keus op de wedstrijd zou vallen, dat leek ons logisch (van hem uit gezien, want het is echt zijn passie).
De excursie voor hem afzeggen, had geen problemen moeten geven, er zijn immers ook weleens mensen ziek. Bovendien gingen er meer klasgenoten niet mee naar Amsterdam want.... de wedstrijd. Die hadden al gekozen.
Als stiefzoon besluit fulltime bij moeder te gaan wonen, dan respecteren we dat. Zonder morren. Hopelijk blijven de uitjes en leuke dingen tussen vader en zoon dan wel zoveel mogelijk bestaan. Dat zal natuurlijk wel een stuk minder worden dan het nu is. Mijn man wil wel betrokken blijven bij bijvoorbeeld dingen als vakkenkeuze, vervolgopleiding etc daar moeten ze dan ook samen uit komen.
Dit is wel een heel defensief antwoord. Het ging er niet om of er een oplossing was, maar of jullie met hem op zoek konden naar een oplossing en kijken wat er mogelijk was of niet. Het zou kunnen dat school geen toestemming gaaft, maar je had ook kunnen zeggen; "vraag het aan school" (nee heb je, ja kun je krijgen), ook al weet je dat de kans klein is. Het gaat er vooral om dat hij het gevoel heeft dat zijn mening er toe doet. Dus niet het probleem oplossen voor hem, maar het probleem bespreken en samen oplossen. Waarschijnlijk was de conclusie hetzelfde geweest en had hij moeten kiezen tussen excursie en wedstrijd, maar zonder de ruzie die nu is ontstaan.
Duizendpoot schreef op 24-04-2024 om 13:34:
[..]
Dit is wel een heel defensief antwoord. Het ging er niet om of er een oplossing was, maar of jullie met hem op zoek konden naar een oplossing en kijken wat er mogelijk was of niet. Het zou kunnen dat school geen toestemming gaaft, maar je had ook kunnen zeggen; "vraag het aan school" (nee heb je, ja kun je krijgen), ook al weet je dat de kans klein is. Het gaat er vooral om dat hij het gevoel heeft dat zijn mening er toe doet. Dus niet het probleem oplossen voor hem, maar het probleem bespreken en samen oplossen. Waarschijnlijk was de conclusie hetzelfde geweest en had hij moeten kiezen tussen excursie en wedstrijd, maar zonder de ruzie die nu is ontstaan.
Hoezo nu weer defensief? Ik heb niet het idee dat ik iets goeds kan doen/zeggen bij jou... Het probleem is uit en te na besproken, oplossingen gezocht. Zoals je zegt, conclusie hetzelfde.
MrsSmith schreef op 24-04-2024 om 13:29:
[..]
Hier dus echt niet! Ik heb net mijn man aan de lijn gehad en die gaat een mail sturen (met ex in cc) en verhaal halen. Want dit is wel heel raar... (ondanks huidige situatie tussen man en ex, verwacht ik dat zij ook wel graag wil weten hoe het zit)
Zoon is 16+, dus ik vrees dat je man te laat is. De psycholoog mag zonder toestemming van zoon niets zeggen.
Wat je man wel kan doen, is vragen of de psycholoog een boek of cursus kan aanraden die de ouders kan helpen beter met hun zoon om te gaan.
Uit dat advies zal dan hopelijk blijken in welke richting jullie moeten denken.
MrsSmith schreef op 24-04-2024 om 11:40:
[..]
Het spijt me dat je dit zo ziet. Geloof het of niet, ik heb uit best veel antwoorden dingen gehaald waar ik écht over ben gaan nadenken en heb afgezet tegen mijn eigen handelen en denken.
Ja ik wil graag een oplossing, maar daarvoor moet er eerst weer contact zijn tussen stiefzoon en vader en zoals al eerder gezegd: we laten het aan stiefzoon wanneer hij er aan toe is om weer contact te hebben. Daarna zien we verder. Stiefzoon mag bepalen hoe hij verder wil en wij kijken of en hoe we daaraan kunnen voldoen. Dat zal van onze kant water bij de wijn zijn (en véél) en hopelijk kan er begeleiding komen (maar daar moeten stiefzoon en moeder ook mee aan boord zijn)
Gewoon uit nieuwsgierigheid (en om van te leren wellicht) Hoe zou jij die situatie over de schoolexcursie hebben aangepakt?
In de wetenschap dat het niet de eerste keer is dat het bij stiefzoon zo gaat. Bijvoorbeeld: hij gaat ergens heen met de bus, krijgt meermalen op het hart gedrukt het vooral niet op de laatste trein/bus aan te laten komen, dat doet hij toch en vervolgens kunnen wij een dik uur rijden om hem op te halen (wij wonen in de polder, dat zal wel al duidelijk zijn) Dit is al vaker voorgekomen dan ik kan tellen en je kunt je kind niet laten staan in de middle of nowhere.
Ik ga uit van je oprechte bedoelingen, maar lees nou eens rustig je eigen post door.
Zie je wat je schrijft? En dan bedoel ik niet de letterlijke zinnen maar vooral hoe je jouw tekst hebt geschreven.
Je wilt een oplossing maar het hele initiatief daarvoor ligt bij stiefzoon, hij moet de eerste stap zetten. Dat is behoorlijk heavy voor een puber met al dan niet ASS of heftig pubergedrag. Hij mag bepalen hoe verder maar " daarna zien we wel verder". Misschien juist goed om ook met je man samen hierover na te gaan denken en hulp voor stiefzoon kan wenselijk zijn maar je bent niet uitsluitend afhankelijk van stiefzoon en zijn moeder hiervoor; zelf kunnen jullie ook opvoedadvies vragen/ krijgen van deskundigen. Stop bv ook met woorden als " blieft, vip etc", het maakt het er niet beter op.
Vervolgens vraag je hoe ik de excursie situatie zou hebben aangepakt ( om wellicht iets van te leren), klinkt heel oprecht, maar meteen weer opgevolgt door een stukje tekst over stiefzoon om aan te tonen " dat hij andere situaties ook al niet zo slim aanpakt en hoe goed het wel niet is van jullie dat jullie hem telkens helpen". Je haalt daarmee de oprechtheid van je vraag echt naar beneden. En dat zal stiefzoon in de praktijk vermoedelijk ook zo voelen.
Wat betreft de excursie;
Als er een week aankwam waarbij dingen " anders dan anders" gingen, dan gingen we daar ruim op tijd over in gesprek. Hier waren wedstrijden en excursies meestal wel op tijd bekend. Bij het bespreken pakte ik er altijd pen en papier bij en we bespraken " het plan" voor die dag dan ook door met alle details erbij waarbij ik vooral van zoon wilde horen hoe hij zaken voor zich zag; om misverstanden te voorkomen en om te voorkomen dat het idee bij zoon al zo vastgeklinken zit dat er weinig meer te bespreken valt. Op papier is het inzichtelijker voor puber. Als het echt een belangrijke wedstrijd was dan zou ik bekijken welke mogelijkheden er zijn: kan hij bv eerder richting huis vertrekken naar een station dichter bij huis om daar opgehaald te worden, of eerder door iemand opgehaald worden of met school overleggen of deelname aan de excursie noodzakelijk is; ik run zelf een school dus ik weet dat die mogelijkheden er zijn en nee daar doet leerplicht niet moeilijk over. Een dag vrij nemen zouden wij zeker gedaan hebben als het om een uitzonderlijke situatie gaat die dus niet vaak voorkomt, en een excursie + wedstrijd komt m.i. niet vaak voor.Natuurlijk kun je niet overal vrij voor krijgen en zeker niet op het laatste moment, op tijd het plan duidelijk hebben is dan wenselijk.
Dat puber weleens ergens heen gaat en het dan toch van de laatste bus/ trein laat afhangen is begrijpelijk. Pubers gaan niet heel degelijk en braaf keurig een bus eerder nemen voor het geval dat. Dat is echt doodnormaal pubergedrag en hoort er ook wel een beetje bij. En zeker als je er zelf voor kiest om zo afgelegen te gaan wonen is het ook begrijpelijk dat je vaker moet brengen/ halen. Niet alles hoeft een harde leerschool te zijn onder het motto....later moet je het ook zelf kunnen. We zeggen weleens laat een kind kind zijn, laat een puber ook puber zijn.
IMI-x2 schreef op 24-04-2024 om 14:09:
[..]
Zoon is 16+, dus ik vrees dat je man te laat is. De psycholoog mag zonder toestemming van zoon niets zeggen.
Wat je man wel kan doen, is vragen of de psycholoog een boek of cursus kan aanraden die de ouders kan helpen beter met hun zoon om te gaan.
Uit dat advies zal dan hopelijk blijken in welke richting jullie moeten denken.
Goede tip, dank je wel!
Mugs schreef op 24-04-2024 om 13:23:
Hier ook ervaring met twee kinderen en verschillende psychologen etc. Bij één ook na de 16e verjaardag. Ik weet ook niet anders dan dat wij als ouders hierbij steeds betrokken worden, en dat dat de privacy van wat kind en psycholoog bespreken niet in de weg hoeft te zitten.
Eén is inmiddels 17 en ook daar zijn wij als ouders nog steeds 'partij' in het hele gebeuren.
Dat zal dan zijn met instemming en toestemming van je kind.
Hier werd man zelfs een ouderavond ontzegd door zijn eigen kind die net 17 jaar was. Ook al was er vooraf met kind over gepraat { erg zorgelijke toestand op school} en kind het goed vond dat vader bij het gesprek zou zijn. Moeder zag geen heil in het gesprek en ging dus niet. Letterlijk 1 uur voordat het gesprek plaats zou vinden belde de mentor van kind....die had hem geappt dat kind toch niet zijn vader bij het gesprek wilde. Mentor vond het erg vervelend, maar ja die wet op privacy he. Van kind heeft man daarna maanden niets meer gehoord Het is gewoon triest eigenlijk. Voor het kind dan bedoel ik...
Er zullen heus kinderen zijn die in een gescheiden leven goed gedijen, maar er zijn genoeg kinderen denk ik voor wie leven in 2 gezinnen een hele opgave is.
De hersenen van iemand met ASS werken echt heel anders. Het lastige is dat het alleen in de binnenwereld afspeelt en je extern alleen de gevolgen ziet. Moeilijk gedrag, aandacht eisen, dingen niet alleen willen doen, dingen weigeren, boos worden enzovoorts.
Bij mijn dochter blijkt er onder alle ontzettend lastige omstandigheden ook autisme te zitten. Aan de ene kant verbaasd het me niet, aan de andere kant kan ze goed verbloemen.
Ik las laatst een boek met haar over autisme en haar herkenning vond ik confronterend. Zoveel dingen die ze herkende, maar die ze nooit in woorden naar ons toe heeft vertaald. Wat we zien is moeilijk gedrag, boosheid en/ of angst op zo'n moment.
Haar zusje is veel zelfstandiger en wordt minder aan de hand genomen.
Verder valt het me op dat je veel veronderstellingen schrijft, je verondersteld dat hij veel dingen wel weet. Ik zou echt een stapje terug doen in zijn emotionele leeftijd en meer begrip tonen voor zijn onvermogen.
Uitgaan zo lang hij wil klinkt leuk, maar doet denk ik niet voldoende recht aan zijn beperking. Op andere vlakken trekt hij het namelijk helemaal niet. Wellicht is het te laat en blijft hij nu bij zijn moeder wonen.
En hoe erg zou dat zijn?? Ik kan me best voorstellen dat hij het bij jullie enorm veel prikkels vindt. Veel mensen / geluiden / levendigheid en dan ook nog meer verwachtingen.
Laat hem lekker een poos tot rust komen en laat je man af en toe een belangstellend appje sturen, of ga eens kijken bij een wedstrijd.
Zwart wit denken is een bekend fenomeen bij ASS en dat maakt deze situatie veel uitdagender.
Met meebewegen, hoe zeer dat ook in je allergie zit, zal je meer bereiken dan op je strepen te willen staan of dingen uit te willen praten (en daarin misschien wel je gelijk willen halen) om het over straf en consequenties maar niet te hebben.
Als ik mijn dochter overigens wil laten flippen dan moet ik consequenties gaan invoeren, dat werkt zo ontzettend als een rode lap.
Sterkte, deze situatie zal een hele andere mindset van je gaan vragen.
Gingergirl schreef op 24-04-2024 om 14:24:
[..]
Ik ga uit van je oprechte bedoelingen, maar lees nou eens rustig je eigen post door.
Zie je wat je schrijft? En dan bedoel ik niet de letterlijke zinnen maar vooral hoe je jouw tekst hebt geschreven.
Je wilt een oplossing maar het hele initiatief daarvoor ligt bij stiefzoon, hij moet de eerste stap zetten. Dat is behoorlijk heavy voor een puber met al dan niet ASS of heftig pubergedrag. Hij mag bepalen hoe verder maar " daarna zien we wel verder". Misschien juist goed om ook met je man samen hierover na te gaan denken en hulp voor stiefzoon kan wenselijk zijn maar je bent niet uitsluitend afhankelijk van stiefzoon en zijn moeder hiervoor; zelf kunnen jullie ook opvoedadvies vragen/ krijgen van deskundigen. Stop bv ook met woorden als " blieft, vip etc", het maakt het er niet beter op.
Vervolgens vraag je hoe ik de excursie situatie zou hebben aangepakt ( om wellicht iets van te leren), klinkt heel oprecht, maar meteen weer opgevolgt door een stukje tekst over stiefzoon om aan te tonen " dat hij andere situaties ook al niet zo slim aanpakt en hoe goed het wel niet is van jullie dat jullie hem telkens helpen". Je haalt daarmee de oprechtheid van je vraag echt naar beneden. En dat zal stiefzoon in de praktijk vermoedelijk ook zo voelen.
Wat betreft de excursie;
Als er een week aankwam waarbij dingen " anders dan anders" gingen, dan gingen we daar ruim op tijd over in gesprek. Hier waren wedstrijden en excursies meestal wel op tijd bekend. Bij het bespreken pakte ik er altijd pen en papier bij en we bespraken " het plan" voor die dag dan ook door met alle details erbij waarbij ik vooral van zoon wilde horen hoe hij zaken voor zich zag; om misverstanden te voorkomen en om te voorkomen dat het idee bij zoon al zo vastgeklinken zit dat er weinig meer te bespreken valt. Op papier is het inzichtelijker voor puber. Als het echt een belangrijke wedstrijd was dan zou ik bekijken welke mogelijkheden er zijn: kan hij bv eerder richting huis vertrekken naar een station dichter bij huis om daar opgehaald te worden, of eerder door iemand opgehaald worden of met school overleggen of deelname aan de excursie noodzakelijk is; ik run zelf een school dus ik weet dat die mogelijkheden er zijn en nee daar doet leerplicht niet moeilijk over. Een dag vrij nemen zouden wij zeker gedaan hebben als het om een uitzonderlijke situatie gaat die dus niet vaak voorkomt, en een excursie + wedstrijd komt m.i. niet vaak voor.Natuurlijk kun je niet overal vrij voor krijgen en zeker niet op het laatste moment, op tijd het plan duidelijk hebben is dan wenselijk.
Dat puber weleens ergens heen gaat en het dan toch van de laatste bus/ trein laat afhangen is begrijpelijk. Pubers gaan niet heel degelijk en braaf keurig een bus eerder nemen voor het geval dat. Dat is echt doodnormaal pubergedrag en hoort er ook wel een beetje bij. En zeker als je er zelf voor kiest om zo afgelegen te gaan wonen is het ook begrijpelijk dat je vaker moet brengen/ halen. Niet alles hoeft een harde leerschool te zijn onder het motto....later moet je het ook zelf kunnen. We zeggen weleens laat een kind kind zijn, laat een puber ook puber zijn.
Gingergirl schreef op 24-04-2024 om 14:24:
[..]
Ik ga uit van je oprechte bedoelingen, maar lees nou eens rustig je eigen post door.
Zie je wat je schrijft? En dan bedoel ik niet de letterlijke zinnen maar vooral hoe je jouw tekst hebt geschreven.
Je wilt een oplossing maar het hele initiatief daarvoor ligt bij stiefzoon, hij moet de eerste stap zetten. Dat is behoorlijk heavy voor een puber met al dan niet ASS of heftig pubergedrag. Hij mag bepalen hoe verder maar " daarna zien we wel verder". Misschien juist goed om ook met je man samen hierover na te gaan denken en hulp voor stiefzoon kan wenselijk zijn maar je bent niet uitsluitend afhankelijk van stiefzoon en zijn moeder hiervoor; zelf kunnen jullie ook opvoedadvies vragen/ krijgen van deskundigen. Stop bv ook met woorden als " blieft, vip etc", het maakt het er niet beter op.
Vervolgens vraag je hoe ik de excursie situatie zou hebben aangepakt ( om wellicht iets van te leren), klinkt heel oprecht, maar meteen weer opgevolgt door een stukje tekst over stiefzoon om aan te tonen " dat hij andere situaties ook al niet zo slim aanpakt en hoe goed het wel niet is van jullie dat jullie hem telkens helpen". Je haalt daarmee de oprechtheid van je vraag echt naar beneden. En dat zal stiefzoon in de praktijk vermoedelijk ook zo voelen.
Wat betreft de excursie;
Als er een week aankwam waarbij dingen " anders dan anders" gingen, dan gingen we daar ruim op tijd over in gesprek. Hier waren wedstrijden en excursies meestal wel op tijd bekend. Bij het bespreken pakte ik er altijd pen en papier bij en we bespraken " het plan" voor die dag dan ook door met alle details erbij waarbij ik vooral van zoon wilde horen hoe hij zaken voor zich zag; om misverstanden te voorkomen en om te voorkomen dat het idee bij zoon al zo vastgeklinken zit dat er weinig meer te bespreken valt. Op papier is het inzichtelijker voor puber. Als het echt een belangrijke wedstrijd was dan zou ik bekijken welke mogelijkheden er zijn: kan hij bv eerder richting huis vertrekken naar een station dichter bij huis om daar opgehaald te worden, of eerder door iemand opgehaald worden of met school overleggen of deelname aan de excursie noodzakelijk is; ik run zelf een school dus ik weet dat die mogelijkheden er zijn en nee daar doet leerplicht niet moeilijk over. Een dag vrij nemen zouden wij zeker gedaan hebben als het om een uitzonderlijke situatie gaat die dus niet vaak voorkomt, en een excursie + wedstrijd komt m.i. niet vaak voor.Natuurlijk kun je niet overal vrij voor krijgen en zeker niet op het laatste moment, op tijd het plan duidelijk hebben is dan wenselijk.
Dat puber weleens ergens heen gaat en het dan toch van de laatste bus/ trein laat afhangen is begrijpelijk. Pubers gaan niet heel degelijk en braaf keurig een bus eerder nemen voor het geval dat. Dat is echt doodnormaal pubergedrag en hoort er ook wel een beetje bij. En zeker als je er zelf voor kiest om zo afgelegen te gaan wonen is het ook begrijpelijk dat je vaker moet brengen/ halen. Niet alles hoeft een harde leerschool te zijn onder het motto....later moet je het ook zelf kunnen. We zeggen weleens laat een kind kind zijn, laat een puber ook puber zijn.
Sorry, reageren ging weer eens mis, op je telefoon is dit geen handig forum (of het ligt gewoon aan mij en dat is heel goed mogelijk)
Ik hoop dat je ziet hoe verwarrend het voor me is: iedereen geeft raad. De een zegt: je stiefzoon is zelf weggegaan, laat hem zelf het initiatief nemen voor hernieuwd contact. Dan zijn er weer anderen, jij ook, die zeggen: je laat de oplossing aan je stiefzoon. En dan is DAT weer niet goed...
De woorden die ik gebruik, zijn ingegeven door hoe het hier thuis al zo lang (te lang) gaat. Het spijt me zeer, maar ik ben inmiddels best murw en cynisch. Dat praat ik niet goed van mezelf, maar ik wil hier ook niet verstoppen hoe ik me echt voel. Als ik jullie een gepolijst verhaal zou geven, dan begrijp je ook niet goed hoe ik hierin sta. Dan verstop ik mezelf, ontspring ik de dans van kritiek en daar loop ik (hoewel hier af en toe anders wordt gezegd) niet voor weg.
Ik gaf dat voorbeeld laatste bus missen alleen zodat je achtergrondinfo zou hebben die onze beslissingen daarna heeft beïnvloed: actie-reactie. En jij vat het vervolgens ook nog eens op alsof ik op mijn eigen borst loop te kloppen? Nou merci...
En mijn complimenten hoe jij het opgelost zou hebben... perfect hoor! (in theorie)
Wow, de reacties vliegen de pan uit. Ze zijn bijna niet bij te houden en dan ben ik maar een toeschouwer, die niet hoeft te lezen en te reageren. Ik kan mij voorstellen dat TO ondertussen een knallende hoofdpijn heeft door het wikken en wegen van alle info.
TO, geef jezelf even twee dagen rust voor je je weer over je topic buigt. Even je hoofd legen, even ontspannen en energie op doen.
Evaluna schreef op 24-04-2024 om 15:11:
De hersenen van iemand met ASS werken echt heel anders. Het lastige is dat het alleen in de binnenwereld afspeelt en je extern alleen de gevolgen ziet. Moeilijk gedrag, aandacht eisen, dingen niet alleen willen doen, dingen weigeren, boos worden enzovoorts.
Bij mijn dochter blijkt er onder alle ontzettend lastige omstandigheden ook autisme te zitten. Aan de ene kant verbaasd het me niet, aan de andere kant kan ze goed verbloemen.
Ik las laatst een boek met haar over autisme en haar herkenning vond ik confronterend. Zoveel dingen die ze herkende, maar die ze nooit in woorden naar ons toe heeft vertaald. Wat we zien is moeilijk gedrag, boosheid en/ of angst op zo'n moment.
Haar zusje is veel zelfstandiger en wordt minder aan de hand genomen.
Verder valt het me op dat je veel veronderstellingen schrijft, je verondersteld dat hij veel dingen wel weet. Ik zou echt een stapje terug doen in zijn emotionele leeftijd en meer begrip tonen voor zijn onvermogen.
Uitgaan zo lang hij wil klinkt leuk, maar doet denk ik niet voldoende recht aan zijn beperking. Op andere vlakken trekt hij het namelijk helemaal niet. Wellicht is het te laat en blijft hij nu bij zijn moeder wonen.
En hoe erg zou dat zijn?? Ik kan me best voorstellen dat hij het bij jullie enorm veel prikkels vindt. Veel mensen / geluiden / levendigheid en dan ook nog meer verwachtingen.
Laat hem lekker een poos tot rust komen en laat je man af en toe een belangstellend appje sturen, of ga eens kijken bij een wedstrijd.
Zwart wit denken is een bekend fenomeen bij ASS en dat maakt deze situatie veel uitdagender.
Met meebewegen, hoe zeer dat ook in je allergie zit, zal je meer bereiken dan op je strepen te willen staan of dingen uit te willen praten (en daarin misschien wel je gelijk willen halen) om het over straf en consequenties maar niet te hebben.
Als ik mijn dochter overigens wil laten flippen dan moet ik consequenties gaan invoeren, dat werkt zo ontzettend als een rode lap.
Sterkte, deze situatie zal een hele andere mindset van je gaan vragen.
Als er één ding is wat me door dit topic HEEL duidelijk is geworden, is dat ik me anders moet gaan opstellen en andere mindset idd. Of hij nu op het spectrum zit of niet.
Volgende vraag is waar te beginnen en hoe. Boeken lezen is leuk en nuttig maar kost ook veel tijd. Ik denk dat ik maar eens begin bij de POH. Maar eerst proberen nog een beetje te genieten van de vakantie. Want mijn kinderen zijn er ook nog...
Hoe was de verhouding met zijn moeder en is er openlijk over gesproken hoe zoon de omgangsregeling altijd heeft beleefd? Hoe vindt hij het verschil tussen een druk 6 persoons huishouden en hoe is hij daar mee omgegaan? Overprikkeld? Hoeveel tijd had hij nodig om te wisselen tussen zijn ouders?
Ik vraag me af of zoon daar wel goed in is gezien of dat hij eigenlijk al heel lang op zijn tandvlees loopt? Dat zou eigenlijk helemaal niet ze raar zijn als ik het zo lees.
Flanagan schreef op 24-04-2024 om 15:31:
Wow, de reacties vliegen de pan uit. Ze zijn bijna niet bij te houden en dan Ben ik maar een toeschouwer, die niet hoeft te lezen en te reageren. Ik kan mij voorstellen dat TO ondertussen een knallende hoofdpijn heeft door het wikken en wegen van alle info.
TO, geef jezelf even twee dagen rust voor je je weer over je topic buigt. Even je hoofd legen, even ontspannen en energie op doen.
Ik heb vakantie, dus het is nog wel te doen hoor... Als ik zou werken was het niet te doen inderdaad.
Nog geen hoofdpijn gelukkig, maar ja, de een zegt dit, de ander dat. Kritiek hier, veeg uit de pan daar. Mensen die zoveel moeite doen om mijn eigen woorden tegen me te gebruiken dat het gewoon knáp is...
Maar ik heb echt wel nieuwe inzichten opgedaan. Dit hele gedoe rond stiefzoon bespraken we eigenlijk alleen met beste vrienden en opa&oma's. Nu veel meer meningen en inzichten en dat is wel fijn.
Mugs schreef op 24-04-2024 om 12:48:
"En we hebben de band tussen psycholoog en stiefzoon nooit willen beschamen door te vragen naar hoe de sessie geweest was. Wij vonden het aan hem om daarover te vertellen als hij dat wil. Maar hij heeft hier eigenlijk nooit met een woord over gerept en we hebben dat gerespecteerd"
Besef wel dat een kind dit ook heel goed als desinteresse op kan vatten. Ik zie ook werkelijk niet hoe je die band zou beschamen als je wel betrokkenheid toont
Ik ben even flabbergasted....echt huh! Hoe dan??
Hoe kom je tot de conclusie dat je dan privacy respecteerde? En dan ben je verbaasd als er reacties komen dat die jongen zich niet gezien en gehoord voelt??