(Stief)zoon (16) blieft bij pa geen regels, loopt weg naar ma (die ontvangt met open armen)

kaatjecato schreef op 24-04-2024 om 12:11:

Ik word gewoon een beetje verdrietig van dit draadje. Het is duidelijk dat deze jongen het moeilijk heeft, laat 'lastig' gedrag zien en is op momenten onredelijk in de ogen van volwassenen om hem heen. Maar er is een onwil om te kijken wat er daadwerkelijk achter het gedrag ligt. Door te zeggen en denken: "dit hoor je te weten op deze leeftijd", " dit hoor je te kunnen op die leeftijd", gedrag als verwend of vip gedrag te bespreken, laat je zien dat je dus echt niet verder dan het gedrag kan of wil kijken.

Er is een vermoeden van mogelijk ASS, en of dat er nu wel is of niet, deze jongen heeft duidelijk moeite met zelfregulatie op het moment. Dan is de kans dus groot dat er dagelijks, in meerdere situaties, door meerdere mensen, verwachtingen uit de omgeving zijn waar hij niet aan kan voldoen. Juist in de puberteit nemen deze verwachtingen vanuit de omgeving enorm toe (zoals je wel ziet in sommige reacties), en worden de problemen van een kind op dit gebied uitvergroot. Dit zorgt voor herhaaldelijke blootstelling aan negatieve reacties en dat doet iets met het zelfbeeld van een kind. Problemen met zelfregulatie betekent ook dat allerlei emoties zich vaak in boosheid uiten. Overprikkeling, teleurstelling, schaamte, kan zich allemaal uiten als boosheid en agressie.

Zijn moeder is misschien in sommige opzichten te toegeeflijk, maar heeft daar wellicht ook redenen toe, dat weten wij niet. Om het gedrag van zoon alleen maar hieraan toe te schrijven, daar doe je hem enorm tekort mee.

TO, ik wens jou en zijn vader echt van harte toe dat jullie hem vanuit een andere bril gaan bekijken. Stop met hem verwend of vip achtig gedrag toe te schrijven, ga uit van de goede intenties van een kind. Elk kind wil het goed doen. Lees je alsjeblieft in in de boeken die ik eerder noemde: 'Het explosieve kind' van Ross W. Greene en 'Nieuwe autoriteit voor oudersOpvoeden op basis van veilige verbinding, waakzame zorg en geweldloos verzet' van H. Omer. Ik denk dat jullie veel zullen herkennen.

Oh, en dat betekent niet dat je overal ja op hoeft te zeggen, maar als je het anders aanpakt en beter zicht hebt op wat zoon nodig heeft, kun je situaties en miscommunicatie zoals in het geval van de school excursie voorkomen

Dank je wel voor de leestips, ik ga hier zeker achteraan. En dank dat je zo nuchter en vanop afstand, zonder aannames, hebt gereageerd. Is best een verademing soms.

Kataravrouw schreef op 24-04-2024 om 11:55:

[..]

Zo sta ik er ook in mamaE.....tuurlijk hebben pubers een puberbrein en denken ze dat de wereld om hen draait. We zijn per slot zelf ook puber geweest. Maar dat wil niet zeggen dat je als ouder overal maar in mee moet gaan. Nee is ook een antwoord.

Je moet je kind voorbereiden op de "grote mensen wereld" En daar hoort, naast begrip en een luisterend oor, ook het antwoord nee. Je leren aanpassen aan een situatie.

Ik herken de situatie van TO zeer zeker. Met dit verschil dat mijn man en zijn ex totaal geen goed contact hebben . Man en ik zijn al ruim 12 jaar samen en hij heeft nooit kunnen overleggen over zijn kinderen. Kinderen wilden niet naar school? Dan maar ziek melden. Clubjes altijd maar voor hele korte duur,geen vrienden. Spijbelen, agressie enz. Moeder die geen relaties kon houden en alles was en is de schuld van anderen. Grenzeloze opvoeding. Gevolg was toen de kinderen in de puberteit kwamen moeder bang werd voor haar kinderen. Ze werd uitgescholden en ja zelfs geslagen. Kinderen maakten hun opleidingen niet af en gingen zonder diploma van school. Met een flinke studieschuld.

Ook ik, als stiefmoeder heb veel te verduren gehad. Er is vaak over mijn grenzen heen gegaan. Maar altijd ben ik van mijn stiefkinderen blijven houden. Ik wist dat ze het moeilijk hadden....opgroeien in 2 huizen en met ouders die elkaar totaal niet begrepen. Ik heb me veel zorgen gemaakt om hen en ze zo veel mogelijk proberen te helpen wat in mijn vermogen lag. Mijn band met hen is goed.

Inmiddels zijn ze jong volwassen en komen wanneer ze kunnen of willen. Geen van hen is tot nu toe een stabiel volwassene geworden. Geen baan of opleiding volhouden. veel ruzie met anderen. De een is heel agressief en de ander weer enorm passief [ depressief denk ik zelf]

En mijn man? Die heeft van alles geprobeerd om meer grip te krijgen op zijn kinderen. Via school, via huisarts en via jeugdhulp verlening. Altijd zonder resultaat...als moeder niet mee werkt dan houdt het op. Zo jammer, als ze beiden op 1 lijn hadden gezeten dan was het voor de kinderen veel beter uitgepakt allemaal. Het is hun leven, hun toekomst.

TO ik begrijp je man wel, dat hij hier veel verdriet van heeft. Maar hij kan niet anders dan het los te laten, geen druk op hem uitoefenen en idd zoals je al zei, de deur staat altijd open. Hij komt heus terug...geloof me maar!

Lieve Katara,
met het eens redelijke contact tussen mijn man en zijn ex is het sinds ruim een week nu wel helemaal klaar. Er is nu geen contact en ik vrees dat het nu niet meer goedkomt, ik hoop van harte van wel, maar we gaan het zien.

Jouw verhaal is ook herkenbaar voor mij en hopelijk niet mijn voorland. En ik hoop al helemaal niet dat het de toekomst van zijn moeder is, want dat wil ik ECHT niet voor haar. Maar verder zijn de gelijkenissen wel treffend helaas. 

De deur blijft in ieder geval altijd open. 

Mugs schreef op 24-04-2024 om 12:48:

"En we hebben de band tussen psycholoog en stiefzoon nooit willen beschamen door te vragen naar hoe de sessie geweest was. Wij vonden het aan hem om daarover te vertellen als hij dat wil. Maar hij heeft hier eigenlijk nooit met een woord over gerept en we hebben dat gerespecteerd"

Besef wel dat een kind dit ook heel goed als desinteresse op kan vatten. Ik zie ook werkelijk niet hoe je die band zou beschamen als je wel betrokkenheid toont

We waren heel blij dat stiefzoon ZELF wilde gaan praten met een onafhankelijk, deskundig iemand. Wat voor hem de doorslag gaf: dat wat hij met psycholoog zou bespreken, ook echt privé zou zijn.
Dus we hebben nooit doorgevraagd, dan zou hij dat kunnen opvatten als: het is dus helemaal niet privé.

Betrokkenheid hebben we getoond met aangeven dat we wisten dat hij weer een sessie had gehad. Maar verder dan: hoe was het? En dat hij dan zei: ja, goed. Gingen we niet. 

Hij wist dat hij het mócht vertellen als hij het zou willen, ook dat hij het niet móest vertellen en hij wist ook dat hij kon stoppen op het moment dat hij vond dat het voor hem niet meer fijn/nuttig was.

Van ons uit dus absoluut geen desinteresse en ik denk ook niet dat hij dat zo heeft opgevat. Juist de indruk dat hij het fijn vond zo.

Roos55 schreef op 24-04-2024 om 12:42:

[..]

Dus kind gaat met 14 jaar naar de psycholoog. En jullie worden als ouders nooit betrokken? En informeren zelf ook niet ?

Ik denk niet dat je precies weet hoe dat werkt dan. Er is een intakegesprek, daar zijn ook de twee ouders bij aanwezig. Vervolgens zijn de sessies. Tussendoor is nog een gesprek geweest, maar dat was omdat de psycholoog best wat vragen had aan zowel vader als moeder. Vervolgens gingen de sessies weer verder. Kind was ondertussen 16 geworden en dan mogen ze zelf beslissen over hun medische gegevens. Eindrapport is niet in het bezit van beide ouders. Ik weet dat het krom klinkt, maar als de sessies waren gestopt voor zijn 16e verjaardag, dan hadden de ouders wel dat rapport gekregen. Beide ouders hebben hier niet bij stilgestaan. 

kaatjecato schreef op 24-04-2024 om 12:42:

[..]

Even als tegengeluid: er bestaat niet zoiets als een 'verwend kind syndroom'. Dat is bedacht door deze schrijver.

Te veel toegeeflijkheid kan ervoor zorgen dat een kind inderdaad minder goed leert frustraties te tolereren, maar vaak is die toegeeflijkheid ook een resultaat van de gebrekkige frustratie tolerantie van het kind. Dus wat is de kip en wat is het ei.

In het boek over nieuwe autoriteit van Omer zul je lezen dat ouders vaak één kant op schieten die allebei zorgen voor escalaties: of meer discipline of meer toegeeflijkheid. Als beide ouders een andere kant op gaan, krijg je dus de situatie die bij jullie met moeder bestaat. De kans is dus groot dat wat moeder doet een niet optimale aanpassing is aan het gedrag van haar zoon. Jullie neigen de andere kant op. Allebei met de beste intenties en vanuit liefde ingegeven.

Ik ben de boeken die getipt werden gaan opzoeken en las idd dat er nogal wat controverse is over het VKS boek... dus ik ga toch eerst die andere lezen.

Roos55 schreef op 24-04-2024 om 13:14:

Hier ook een kind en psycholoog. Ook hier was er recht op privacy. Maar ook contact met ouders.
Familie is nml erg belangrijk bij zulke dingen.

maar goed
Ik stop met reageren.
Succes .

Was je kind toen ook 16 of ouder na laatste sessie? En wel evaluatie aan jullie? Want dan kunnen zijn ouders dat ook vragen...

Roos55 schreef op 24-04-2024 om 13:15:

En ik weet helaas erg goed hoe het werkt.

Sorry, het was niet mijn bedoeling om je 'weg te zetten'.