Werken met arbeidsbeperking/Wajong

Ik wil even van mij afschrijven want ik zit er even doorheen. Dit wordt waarschijnlijk een lang verhaal)
Situatie: ik ben een vrouw van 41 en ik heb op mijn 13e een ongeluk met hersenletsel gehad waardoor ik dus arbeidsbeperkt ben. Ik heb een wajong uitkering, ik hoef niet te werken maar dat wil ik wel want ik wil me voor zover mogelijk ook inzetten voor de maatschappij en ik ben geen type om stil te zitten. (Ik heb wel een urenbeperking want ik ben chronisch vermoeid en kan weinig uren maken. Ik word er dus ook niet rijk van maar goed dat hoeft ook niet, ik wil me enkel blijven ontwikkelen)

Ik heb jarenlang bij een stichting gewerkt, daar was het hartstikke leuk, ik werd door niemand raar of met scheve ogen aangekeken,  maar ik wilde op een gegeven moment graag wat anders. Dat was niet makkelijk, het UWV wilde me niet helpen aangezien ik een baan heb en ik kon het zelf uitzoeken. (terwijl ze wajongeren willen stimuleren om te werken, lekker krom maar goed)
Anyway als ik iets in mijn kop heb dan ga ik net zo lang door tot het me gelukt is. Ik heb 1 jaar bij een communicatiebedrijf gewerkt waar ik het niet naar mijn zin had, dit keer werkte het UWV wel mee maar desondanks heb ik nu een proefplaatsing (die is bijna afgelopen dus ik hoor binnenkort of ze me een contract aanbieden) bij een bedrijf wat ik zelf gevonden had en zelf gesolliciteerd. (En die proefplaatsing is dus omdat ik 'tot een speciale doelgroep' hoor)
Waar ik tegenaan loop is, hoe kan ik het zeggen, kijk bij die stichting was het een soort veilige omgeving qua gevoel. Ik kende alles en iedereen en kon mijzelf zijn. Echter het vorige bedrijf was iets heel anders, commercieel en nu werk ik in een groot, academisch ziekenhuis met grote afdelingen en hele andere mensen dan bij de stichting. Ik ben niet achterlijk, ik merk echt wel dat er een aantal mensen zijn, bij dat commerciele bedrijf en nu ook weer, die mij met archusogen aankijken en niet goed weten hoe ze met me om moeten omgaan. En ik snap dat (mijn 'beperking' is tenslotte niet zichtbaar...), ik zou er schijt aan moeten hebben wat anderen van mij vinden maar ik ben ook niet van ijzer, ik vind f*cking vervelend en pijnlijk... Toen ik vanmiddag klaar was met mijn werk had ik me omgekleed en daarna liep ik langs de werkplek waar ik mijn 'collegas' over me hoor praten. (Ze hadden me dingen gevraagd en vroegen zich af of ik die ook gedaan had want blijkbaar had ik het niet goed gedaan) Ik ben teruggegaan, heb gezegd dat ik ze hoorde en dat ik graag even de misverstanden uit de lucht wil hebben. VInd ik wel goed van mijzelf want eerder zou ik  het niet gedurfd hebben om ze meteen te confronteren maar ben ik nou raar of was dit gewoon lullig van ze, dat ze als ik wegga over me praten, of in ieder geval over mijn werk? (terwijl ik notabene nog in mijn proefperiode zit)
Ik weet het, je hebt nou eenmaal heel veel idioten op de wereld maar ik vind dit rete pijnlijk.. en ik weet het, het leven is nou eenmaal niet altijd rozengeur en manenschijn, ik heb nou eenmaal wat ik heb maar ik word zo moe van het op moeten boxen tegen idioten die mij niet begrijpen. En ik blijf gemotiveerd op voor zover ik dat kan te blijven werken maar ik moet zo ontzettend hard knokken om een beetje een normaal leven te hebben en ik weet soms gewoon even niet of ik dat nog heel lang trek....

Sorry voor het lange verhaal, ik moest het even kwijt... Mochten er mensen zijn die dit herkennen of ook in een soortgelijke situatie zitten, lucht gerust je hart.