Werken met arbeidsbeperking/Wajong
Ik wil even van mij afschrijven want ik zit er even doorheen. Dit wordt waarschijnlijk een lang verhaal)
Situatie: ik ben een vrouw van 41 en ik heb op mijn 13e een ongeluk met hersenletsel gehad waardoor ik dus arbeidsbeperkt ben. Ik heb een wajong uitkering, ik hoef niet te werken maar dat wil ik wel want ik wil me voor zover mogelijk ook inzetten voor de maatschappij en ik ben geen type om stil te zitten. (Ik heb wel een urenbeperking want ik ben chronisch vermoeid en kan weinig uren maken. Ik word er dus ook niet rijk van maar goed dat hoeft ook niet, ik wil me enkel blijven ontwikkelen)
Ik heb jarenlang bij een stichting gewerkt, daar was het hartstikke leuk, ik werd door niemand raar of met scheve ogen aangekeken, maar ik wilde op een gegeven moment graag wat anders. Dat was niet makkelijk, het UWV wilde me niet helpen aangezien ik een baan heb en ik kon het zelf uitzoeken. (terwijl ze wajongeren willen stimuleren om te werken, lekker krom maar goed)
Anyway als ik iets in mijn kop heb dan ga ik net zo lang door tot het me gelukt is. Ik heb 1 jaar bij een communicatiebedrijf gewerkt waar ik het niet naar mijn zin had, dit keer werkte het UWV wel mee maar desondanks heb ik nu een proefplaatsing (die is bijna afgelopen dus ik hoor binnenkort of ze me een contract aanbieden) bij een bedrijf wat ik zelf gevonden had en zelf gesolliciteerd. (En die proefplaatsing is dus omdat ik 'tot een speciale doelgroep' hoor)
Waar ik tegenaan loop is, hoe kan ik het zeggen, kijk bij die stichting was het een soort veilige omgeving qua gevoel. Ik kende alles en iedereen en kon mijzelf zijn. Echter het vorige bedrijf was iets heel anders, commercieel en nu werk ik in een groot, academisch ziekenhuis met grote afdelingen en hele andere mensen dan bij de stichting. Ik ben niet achterlijk, ik merk echt wel dat er een aantal mensen zijn, bij dat commerciele bedrijf en nu ook weer, die mij met archusogen aankijken en niet goed weten hoe ze met me om moeten omgaan. En ik snap dat (mijn 'beperking' is tenslotte niet zichtbaar...), ik zou er schijt aan moeten hebben wat anderen van mij vinden maar ik ben ook niet van ijzer, ik vind f*cking vervelend en pijnlijk... Toen ik vanmiddag klaar was met mijn werk had ik me omgekleed en daarna liep ik langs de werkplek waar ik mijn 'collegas' over me hoor praten. (Ze hadden me dingen gevraagd en vroegen zich af of ik die ook gedaan had want blijkbaar had ik het niet goed gedaan) Ik ben teruggegaan, heb gezegd dat ik ze hoorde en dat ik graag even de misverstanden uit de lucht wil hebben. VInd ik wel goed van mijzelf want eerder zou ik het niet gedurfd hebben om ze meteen te confronteren maar ben ik nou raar of was dit gewoon lullig van ze, dat ze als ik wegga over me praten, of in ieder geval over mijn werk? (terwijl ik notabene nog in mijn proefperiode zit)
Ik weet het, je hebt nou eenmaal heel veel idioten op de wereld maar ik vind dit rete pijnlijk.. en ik weet het, het leven is nou eenmaal niet altijd rozengeur en manenschijn, ik heb nou eenmaal wat ik heb maar ik word zo moe van het op moeten boxen tegen idioten die mij niet begrijpen. En ik blijf gemotiveerd op voor zover ik dat kan te blijven werken maar ik moet zo ontzettend hard knokken om een beetje een normaal leven te hebben en ik weet soms gewoon even niet of ik dat nog heel lang trek....
Sorry voor het lange verhaal, ik moest het even kwijt... Mochten er mensen zijn die dit herkennen of ook in een soortgelijke situatie zitten, lucht gerust je hart.
Dan heb je volgens mij een onbekwame leidinggevende (als deze direct zicht heeft op je werk), of slechte collega's die geen energie willen steken in je vooruitgang.
In mijn jaren op de werkvloer heb ik geleerd dat je grofweg twee soorten leidinggevende hebt: zij die goed kunnen delegeren, snel de paraplu opentrekken en alles afschuiven op hun ondergeschikten; en zij die meedraaien in het team, hun handen vuil durven maken en proberen om uit iedereen het beste te halen. Hoop dat je iemand hebt van de tweede soort, want de eerste kunnen echt zorgen voor een giftige situatie op de werkvloer.
Moirmel schreef op 08-09-2023 om 12:53:
Dan heb je volgens mij een onbekwame leidinggevende (als deze direct zicht heeft op je werk), of slechte collega's die geen energie willen steken in je vooruitgang.
In mijn jaren op de werkvloer heb ik geleerd dat je grofweg twee soorten leidinggevende hebt: zij die goed kunnen delegeren, snel de paraplu opentrekken en alles afschuiven op hun ondergeschikten; en zij die meedraaien in het team, hun handen vuil durven maken en proberen om uit iedereen het beste te halen. Hoop dat je iemand hebt van de tweede soort, want de eerste kunnen echt zorgen voor een giftige situatie op de werkvloer.
Ik neig eerlijk gezegd dit ook te denken.. De huidige situatie is nog maar voor 1 week maar ik twijfel wel of ik hier wil werken. Vd andere kant, ik vind dit werk wel heel erg leuk...(en ik weet niet of zij met mij doorwillen...)
je kunt anders ook alvast naar een andere werkplek gaan zoeken. Misschien is kleinschalig wel wat beter? Er zijn veel mogelijkheden in de zorg.
Ik ken je inmiddels wel langer dan vandaag en hoewel ik je nog nooit irl heb gezien, denk ik dat dit niet bij je past.
Broodjebrie schreef op 08-09-2023 om 14:02:
je kunt anders ook alvast naar een andere werkplek gaan zoeken. Misschien is kleinschalig wel wat beter? Er zijn veel mogelijkheden in de zorg.
Ik ken je inmiddels wel langer dan vandaag en hoewel ik je nog nooit irl heb gezien, denk ik dat dit niet bij je past.
Ja of toch een kleinere afdeling...Dank je 
PhoebeHolmesreturns schreef op 08-09-2023 om 14:31:
[..]
Ja of toch een kleinere afdeling...Dank je
Inderdaad.
Brie een nachtje slapen werkt goed wanneer je een beslissing moet nemen over iets belangrijks. Ik kijk nog even hoe het deze week gaat maar ik heb toch net als jij twijfels of ik hier wel blij van ga worden. Ik vind het werk leuk, met begriploze idioten collega's kan ik wel omgaan maar ik vraag me af of dit wel een geschikte organisatie voor mij is. Ze hebben geen ervaring met mensen die een rugzakje hebben, ik merk dat, ik moet overal achteraan (ok ik heb ook een jobcoach dat een hoop over kan nemen maar het feit blijft hetzelfde) en ik weet niet of ik dat trek.
snap ik. Ik denk ook dat dit wel een algemene sfeer is hoor, ik ken meer mensen die in een ziekenhuis hebben gewerkt en die zijn uiteindelijk gillend weggerend. Geen leuke collega's, veel dingen moeten ze zelf uitzoeken inderdaad..
Ik denk dat je hier wel tegen moet kunnen.
Brie het klopt helemaal wat je zegt, ik houd dat in mijn achterhoofd maar ik kreeg zojuist (door iets wat mijn vriend zei en ik dat niet leuk vond maar achteraf klopt het gewoon wat hij zegt, grrrrrrrrrrr... 
) dat ik altijd in een ziekenhuis heb willen werken en ik vind het werk en vooral de omgang met de patiënten heel erg leuk. Ik krijg blije mensen als ik ergens ben geweest en en dat is echt goud waard. Daar doe ik het voor. Idd de wereld is hard en kl*t* en er lopen genoeg idoten rond. Natuurlijk kan ik dat omzeilen maar ik ben inmiddels 41, ik heb voor hetere vuren gestaan en ik verd*m het om me weg te laten jagen door mensen die geen begrip kunnen hebben voor situaties die zij niet kennen. Ajuu zoals ze hier zeggen... 
M.a.w ik kijk het de komende weken nog even aan en wacht de eindevaluatie af. (Ik ga mijn twijfels wel met mijn jobcoach bespreken, zeker als ze me aannemen)
je moet ook maar net de juiste werkplek treffen.kijk het nog even aan inderdaad..
Dat ook maar misschien is het idee van een werkplek met 0 onbegrip niet erg realistisch. Bovendien hoef ik mij natuurlijk niks aan te trekken van mensen die geen begrip voor mij (kunnen) hebben..
Word er weer emotioneel over, ik ga niet wachten tot maandag en heb de vervangende jocoach (die van mij is op vakantie) een bericht gestuurd. Had ik donderdag of vrijdag al moeten doen maar beter laat dan nooit.
Je noemt andere mensen idioten. Maar verwacht wel dat iedereen begrip heeft voor jouw beperking zonder dat ze weten dat jij die hebt. Ik denk dat je een wat realistischer beeld van een werkomgeving moet krijgen. Zo lang het geen beschut werk is, zullen mensen niet uitgaan van een niet zichtbare beperking.
Lizzyliz schreef op 09-09-2023 om 17:27:
Je noemt andere mensen idioten. Maar verwacht wel dat iedereen begrip heeft voor jouw beperking zonder dat ze weten dat jij die hebt. Ik denk dat je een wat realistischer beeld van een werkomgeving moet krijgen. Zo lang het geen beschut werk is, zullen mensen niet uitgaan van een niet zichtbare beperking.
Dat is helemaal niet waar! Ik ben er juist heel erg open over. Echter ik ben er toch niet verantwoordelijk voor om dat door te communiceren naar de medwerkers. (Ik heb het overigens een paar mensen wel verteld hoor maar als ik steeds met anderen werk dan is het wel lastig)
Dat ik ze idioten noem dat hoef je niet serieus te nemen, ik had ff een momentje.
Natuurlijk zijn ze dat niet.... (Maar verplaats je eens in mij, zou jij er lol in hebben om je de hele tijd te moeten verantwoorden en je situatie uit te moeten leggen omdat mensen het anders misschien niet begrijpen?)
Ik heb overigens 13 jaar ergens gewerkt waar ik nooit last had van onbegrip dus ja misschien vergeet ik soms ook even dat het niet overal zo gaat... 
Beschut werk, daar moet de maatschappij dus iedereen met een rugzakje, no mather what, maar even inproppen zodat 'normale mensen er geen last van hebben? Dat wij ook behoeften hebben en mee proberen te draaien in de maatschappij dat maakt niks uit? Kom nou toch even... We bijten niet hoor...
'Wij' zijn ook mensen, met normale menselijke behoeftes en wensen en gevoelens en wij hebben ook echt hersentjes hoor... (En ik heb bewijs want hersenletsel door ongeluk. En nee ik ben niet expres voor die auto gesprongen omdat ik geen zin had om een normaal mens te zijn... )
Beperkingen er in alle soorten en maten en je reactie is bijzonder kort door de bocht. (En ja dat is in een emo moment mensen idioten noemen ook. Nogmaals ik heb af en toe ook menselijke trekjes... )
Lizzyliz schreef op 09-09-2023 om 17:27:
Je noemt andere mensen idioten. Maar verwacht wel dat iedereen begrip heeft voor jouw beperking zonder dat ze weten dat jij die hebt. Ik denk dat je een wat realistischer beeld van een werkomgeving moet krijgen. Zo lang het geen beschut werk is, zullen mensen niet uitgaan van een niet zichtbare beperking.
Sorry maar ik ben een autist met een persoonlijkheidsstoornis, dus eigenlijk zou ik weinig empathie moeten hebben; maar zelfs ik laat niemand sukkelen met een taak om er daarna kritiek op te leveren.
Dus dat ze die mensen idioten noemt in een moment van emotie kan ik perfect begrijpen.
Moirmel schreef op 10-09-2023 om 00:41:
[..]
Sorry maar ik ben een autist met een persoonlijkheidsstoornis, dus eigenlijk zou ik weinig empathie moeten hebben; maar zelfs ik laat niemand sukkelen met een taak om er daarna kritiek op te leveren.
Dus dat ze die mensen idioten noemt in een moment van emotie kan ik perfect begrijpen.
Dank je 
(Mensen met dergelijke stoornissen hebben soms veel meer emphatie dan iemand zonder stoornissen die zogenaamd alles voor elkaar heeft en nooit beren op de weg ziet is mijn ervaring maar goed dat is weer een andere discussie)
Ja ik heb een rugzakje maar ik ben daarnaast ook nog een mens die bovendien niet van ijzer is.
Ik heb me trouwens ziekgemeld voor komende week. Dit was al de tweede keer dat ik een aanvaring kreeg met collega's die totaal niet weten hoe ze met mij om moeten gaan en ik trek dit niet. Jobcoach is op de hoogte, morgen contact erover.