Personeelstekorten kunnen opgelost worden
We lezen het dagelijks in de krant, we zien het dagelijks in de media. Personeelstekorten. Zorg, onderwijs, horeca, enz. Er is niet aan personeel te komen.
Tegelijkertijd vinden we in Nederland (het parttime-paradijs van Europa) dat weinig werken genoeg moet zijn. Gemiddeld werkt de Nederlander 29 uur per week. Dus over alle werkenden genomen. Dat betekent dat alle fulltimers ook in dat cijfer zitten, en alle mensen die slechts 16 uur per week werken ook. Dus door de bank genomen is onze arbeidsproductiviteit 29 uur per week. Het laagste in heel Europa, waar de volgende "laagste" al gauw op 32-35 uur per week uitkomt.
Nederland is kampioen parttime werken. Weinig werken dus ook. Al in 2018 becijferde McKinsey dat als alle parttimers in zorg, onderwijs, enz. een uur, of 2 uur, langer per week zouden werken, een groot deel van het personeelstekort zou kunnen worden opgelost.
De vraag is dan: waarom doen we dat niet? Wat is er zo erg aan 2 uur meer werken per week als dat betekent dat je met die 26 uur werken in plaats van 24 uur werken wél de roosters kloppend krijgt, of het gat kunt opvullen?
Waar het om gaat, is dat met name de sectoren waar enorme tekorten zijn, aan elkaar hangen van deeltijdwerkers en parttimers. Alsof je een wolkenkrabber probeert te bouwen met griesmeelpap in plaats van cement. Mijn man zit in die sector, had als enige tijd de roosters tot zijn verantwoordelijkheid, gek werd hij ervan. Want Janneke wil maar twee dagen werken en zeker niet op vrijdag, Corien wil 3 dagen werken maar alleen op dinsdag, woensdag en donderdag, Stefanie kan nooit op maandag en donderdag, maar weer wel op woensdag en vrijdag, en ga zo maar door. En dan hád je het rooster eindelijk na avonden puzzelen en rekening houden met ieders wensen kloppend, en dan kreeg hij een appje: "Hoi, met Janneke, ik zie dat ik volgende week dinsdag ingeroosterd sta, maar dan moet ik naar de tandarts... hihihi... kan je het nog even aanpassen? Thx"...
Ook bekend is dat als al die deeltijdwerkers en parttimers in met name gezondheidszorg en onderwijs een halve dag (dus 4 uur) meer per week zouden gaan werken, de tekorten weliswaar niet helemaal 100% opgelost zijn, maar wel voor een groot deel.
En dan zie je op TV mensen die 3 dagen werken per week best wel veel/genoeg vinden en desgevraagd zeggen de rest van de tijd "leuke dingen" te willen doen. Helemaal geweldig natuurlijk, maar wat nou als alle leuke dingen straks ook niet meer bestaan omdat ook leuke dingen afhankelijk zijn van personeel, en als dát personeel ook maar 2-3 dagen wil werken, wie bedient er dan op het terras, wie bemant het hotel waar je een weekendje naartoe wilt, wie houdt het pretpark draaiende, wie zorgt ervoor dat de vakken in de supermarkt gevuld zijn?
bieb1963 schreef op 03-06-2022 om 15:28:
[..]
Het gaat niet om af en toe een koekje of what ever, het gaat er om dat er ontelbaar veel banen zijn, die helemaal geen specifiek nut hebben (of zelfs eigenlijk er beter niet dan wel kunnen zijn). Banen die onze consumptie en luxe maatschappij alleen maar i stand houden. Prima allemaal, maar dan geen hoogdravend gedoe over werken om belasting te betalen en dit weer allemaal in stand te kunnen houden. We werken omdat ooit bedacht is om geld als ruilmiddel te gebruiken ipv ruil in producten/ eten of wederdienst.
Helemaal mee eens. Als je gaat zeggen dat mensen voor maatschappelijk nut meer moeten gaan werken, oftewel voor de belastinginkomsten van de staat, dan reduceer je je burgers eigenlijk tot nummertjes die enkel dienen om de economie op gang te houden. Terwijl er meer is in het leven dan werken en geld verdienen en uitgeven. Inderdaad, overconsumptie met alle negatieve gevolgen voor de natuur en milieu van dien.
Bhutan denkt in Bruto nationaal geluk in plaats van Bruto nationaal product.
Pejeka1 schreef op 03-06-2022 om 19:05:
Waar het om gaat, is dat met name de sectoren waar enorme tekorten zijn, aan elkaar hangen van deeltijdwerkers en parttimers. Alsof je een wolkenkrabber probeert te bouwen met griesmeelpap in plaats van cement. Mijn man zit in die sector, had als enige tijd de roosters tot zijn verantwoordelijkheid, gek werd hij ervan. Want Janneke wil maar twee dagen werken en zeker niet op vrijdag, Corien wil 3 dagen werken maar alleen op dinsdag, woensdag en donderdag, Stefanie kan nooit op maandag en donderdag, maar weer wel op woensdag en vrijdag, en ga zo maar door. En dan hád je het rooster eindelijk na avonden puzzelen en rekening houden met ieders wensen kloppend, en dan kreeg hij een appje: "Hoi, met Janneke, ik zie dat ik volgende week dinsdag ingeroosterd sta, maar dan moet ik naar de tandarts... hihihi... kan je het nog even aanpassen? Thx"...
Ook bekend is dat als al die deeltijdwerkers en parttimers in met name gezondheidszorg en onderwijs een halve dag (dus 4 uur) meer per week zouden gaan werken, de tekorten weliswaar niet helemaal 100% opgelost zijn, maar wel voor een groot deel.
En dan zie je op TV mensen die 3 dagen werken per week best wel veel/genoeg vinden en desgevraagd zeggen de rest van de tijd "leuke dingen" te willen doen. Helemaal geweldig natuurlijk, maar wat nou als alle leuke dingen straks ook niet meer bestaan omdat ook leuke dingen afhankelijk zijn van personeel, en als dát personeel ook maar 2-3 dagen wil werken, wie bedient er dan op het terras, wie bemant het hotel waar je een weekendje naartoe wilt, wie houdt het pretpark draaiende, wie zorgt ervoor dat de vakken in de supermarkt gevuld zijn?
Het personeelstekort neemt in alle sectoren in ons land verder toe. Vooral in de techniek, bouw, productie, ICT en transport en logistiek zijn nauwelijks vakmensen te vinden. Momenteel staat er een recordaantal van meer dan 400.000 vacatures open, zo blijkt uit cijfers van Randstad Groep Nederland.
Dus niet in jouw stokpaardje "zeurende parttimers in zorg en onderwijs", maar in de sectoren waar ze al (meer dan) fulltime werken.
Mug schreef op 03-06-2022 om 19:17:
[..]
Het personeelstekort neemt in alle sectoren in ons land verder toe. Vooral in de techniek, bouw, productie, ICT en transport en logistiek zijn nauwelijks vakmensen te vinden. Momenteel staat er een recordaantal van meer dan 400.000 vacatures open, zo blijkt uit cijfers van Randstad Groep Nederland.
Dus niet in jouw stokpaardje "zeurende parttimers in zorg en onderwijs", maar in de sectoren waar ze al (meer dan) fulltime werken.
Precies ja...
Mick87 schreef op 03-06-2022 om 19:11:
[..]
Helemaal mee eens. Als je gaat zeggen dat mensen voor maatschappelijk nut meer moeten gaan werken, oftewel voor de belastinginkomsten van de staat, dan reduceer je je burgers eigenlijk tot nummertjes die enkel dienen om de economie op gang te houden. Terwijl er meer is in het leven dan werken en geld verdienen en uitgeven. Inderdaad, overconsumptie met alle negatieve gevolgen voor de natuur en milieu van dien.
Bhutan denkt in Bruto nationaal geluk in plaats van Bruto nationaal product.
Eigenlijk hebben we dat ook een beetje zelf gedaan. Tot in de jaren '80 was één inkomen per gezin ruim voldoende om dat gezin een goed leven te laten leiden. Maar we hebben ons laten opjutten door de overheidspropaganda dat meer werken, dus ook meer werkenden per gezin, meer welvaart zou opleveren. En in het begin was dat ook enigszins zo: de economie was toen nog min of meer afgestemd op 1 inkomen per gezin, dus als je dan allebei werkte, had je een extraatje. Nu niet meer, want prijzen, economie, inkomenspolitiek, enz. zijn inmiddels afgestemd op minstens anderhalf inkomen per gezin, en dus is de vrije keuze, waarvan toen gezegd werd dat die gehandhaafd zou worden, om ook van 1 inkomen rond te kunnen komen, al niet eens meer een vrije keuze. Meer dan 1 inkomen is inmiddels vrijwel een noodzaak. Dus de vraag is: wat zijn we er dan in 40 jaar op vooruit gegaan, als 40 jaar geleden 1 inkomen nog voldoende was om een gezin draaiende te houden, en nu niet meer.
Mick87 schreef op 03-06-2022 om 19:11:
[..]
Helemaal mee eens. Als je gaat zeggen dat mensen voor maatschappelijk nut meer moeten gaan werken, oftewel voor de belastinginkomsten van de staat, dan reduceer je je burgers eigenlijk tot nummertjes die enkel dienen om de economie op gang te houden. Terwijl er meer is in het leven dan werken en geld verdienen en uitgeven. Inderdaad, overconsumptie met alle negatieve gevolgen voor de natuur en milieu van dien.
Bhutan denkt in Bruto nationaal geluk in plaats van Bruto nationaal product.
Maar als je meer dan een jaar moet wachten op een behandeling in de ggz als je stuiter depressief bent, er geen thuiszorg te vinden is voor je demente oma, er geen aannemer te vinden is voor het bouwen of repareren van je huis, je een half uur op je biertje moet wachten van €5.25, je vliegticket 25% duurder wordt, je zorgverzekering meer dan 50% van je inkomen gaat beslaan, er niemand meer is om op je kinderen te passen in de opvang of ze überhaupt les kan geven. Etc. Wat dan?
Dan wijst iedereen naar de politiek vermoedelijk. Maar kijkt er dan ook wel eens iemand naar zichzelf? Welk aandeel je zelf zou kunnen leveren om hier iets in op te lossen?
Zou dat misschien meer geluk voor een ander kunnen opleveren? Door bv (wat meer) te gaan werken?
Pejeka1 schreef op 03-06-2022 om 19:21:
[..]
Dus de vraag is: wat zijn we er dan in 40 jaar op vooruit gegaan, als 40 jaar geleden 1 inkomen nog voldoende was om een gezin draaiende te houden, en nu niet meer.
Gelijkwaardigheid voor vrouwen, doordat ze ook zijn studeren en werken en niet vooral als huisvrouw hun leven doorbrachten en financieel afhankelijk waren. Dat in ieder geval wel. Ook veel waard.
Atalanta schreef op 01-06-2022 om 10:51:
Heb niet alles gelezen, maar wat ik om me heen zie is dit:
Zelf ben ik 50 dus heb ik ook veel vrienden/kennissen in die leeftijd maar die komen als ze geen baan meer hebben niet eens aan de bak, ondanks ervaring. Dan heb ik het over baantjes met weinig opleiding (horeca/ winkel). Vriendin (nu 45) werd bij de jumbo een paar jaar geleden nog eruit gegooid, terwijl haar kinderen welkom waren. Nu is er tekort aan personeel, maar die vriendin gaat daar echt niet meer werken (heeft inmiddels wel ander werk). Ik ken wel meer ouderen (tussen de 50 en 60) die niet aan de bak komen. Ook met een handicap is het ondoenlijk om werk te vinden, als je hat al vindt dan ga je er vaak op achteruit, terwijl daar ook veel armoede is.
Om me heen zie ik ook veel vrouwen belast met zorg, mantelzorg en een half baantje die zichzelf voorbij rennen en burnt out dreigen te raken. Zat tot voor kort ook in die situatie met een demente schoonvader. Pas op het laatst was er plek in het verzorgingshuis, maar dan ben je nog steeds aan het zorgen want er is daar te weinig personeel. Dus doen kinderen onbetaald taken die eigenlijk daar horen.
Helaas is hij nu overleden maar het geeft wel ademruimte.
Man doet echt minder (en dat zie ik ook om me heen)
En wellicht kunnen we wat onzinbanen wel missen? Al die 10minuten boodschappen bezorgdiensten waar niemand echt blij mee lijkt? Of die flitshandel die feitelijk alleen geld binnenharken en niks toevoegen? En al die coaches?
Maar dan begeef ik me op glad ijs besef ik, want mijn werk vinden mensen ook onzinnig (ik ben ontwerper)
En in de zorg en het onderwijs gaat ook superveel tijd verloren met administratie, dat is echt niet minder geworden ondanks allerlei beloftes. En het krijgen van een fatsoenlijk contract als leerkracht is ook geen gewoonte. Er wordt nog veel met tijdelijke contracten gewerkt wat mensen doet afhaken. Dat is in veel branches zo.
Het zou echt beter zijn als werkgevers weer echt gaan geven om hun personeel. Niet alleen met een goed salaris, maar ook met zekerheid. En dat flexwerk is gewoon ongezond voor de maatschappij.
Hele goede punten idd. Toen ik van school af kwam heb ik het nog even geprobeerd in het middelbare onderwijs. Ik kreeg 7 lesuren verspreid over 5 dagen.. Eh tja, daar kan de kachel niet van branden. Ook tijdelijke contracten, uren wachten tot ellenlange vergaderingen etc.. Nou ik wens ze er succes mee. Van de 90+ studenten waar we mee begonnen zijn er enkelen die nog in het onderwijs zitten. Op 2 handen te tellen.
En dan al die zelfredzaamheid. Hardstikke leuk hoor, maar geen mens houdt een 40 urige werkweek, mantelzorg en eventueel een gezin vol. Kan je wachten op een burn out. Hoppa weer personeel minder en je betaald weer een sloot geld aan zorgkosten ed.
Libertine schreef op 03-06-2022 om 19:23:
[..]
Maar als je meer dan een jaar moet wachten op een behandeling in de ggz als je stuiter depressief bent, er geen thuiszorg te vinden is voor je demente oma, er geen aannemer te vinden is voor het bouwen of repareren van je huis, je een half uur op je biertje moet wachten van €5.25, je vliegticket 25% duurder wordt, je zorgverzekering meer dan 50% van je inkomen gaat beslaan, er niemand meer is om op je kinderen te passen in de opvang of ze überhaupt les kan geven. Etc. Wat dan?
Dan wijst iedereen naar de politiek vermoedelijk. Maar kijkt er dan ook wel eens iemand naar zichzelf? Welk aandeel je zelf zou kunnen leveren om hier iets in op te lossen?
Zou dat misschien meer geluk voor een ander kunnen opleveren? Door bv (wat meer) te gaan werken?
We zijn als land overbevolkt. Én er zijn veel bullshit banen. Als een deel daarvan voor een maatschappelijk beroep kiest wat echt meerwaarde heeft.
Meer werken loont overigens ook niet altijd.
Maar denk dat sommigen best paar uurtjes meer kunnen werken. Maar ja, je kan ze niet dwingen hè?
Pejeka1 schreef op 03-06-2022 om 19:21:
[..]
Eigenlijk hebben we dat ook een beetje zelf gedaan. Tot in de jaren '80 was één inkomen per gezin ruim voldoende om dat gezin een goed leven te laten leiden. Maar we hebben ons laten opjutten door de overheidspropaganda dat meer werken, dus ook meer werkenden per gezin, meer welvaart zou opleveren. En in het begin was dat ook enigszins zo: de economie was toen nog min of meer afgestemd op 1 inkomen per gezin, dus als je dan allebei werkte, had je een extraatje. Nu niet meer, want prijzen, economie, inkomenspolitiek, enz. zijn inmiddels afgestemd op minstens anderhalf inkomen per gezin, en dus is de vrije keuze, waarvan toen gezegd werd dat die gehandhaafd zou worden, om ook van 1 inkomen rond te kunnen komen, al niet eens meer een vrije keuze. Meer dan 1 inkomen is inmiddels vrijwel een noodzaak. Dus de vraag is: wat zijn we er dan in 40 jaar op vooruit gegaan, als 40 jaar geleden 1 inkomen nog voldoende was om een gezin draaiende te houden, en nu niet meer.
Levensstandaard is wel heel anders dan in de jaren 80. De generatie van mijn ouders maakte niet zo vaak vliegreizen, vakantie was in een caravan naar Frankrijk, afspreken met vrienden was thuis ipv uit eten of lunchen en ga zo maar door. De levensstandaard qua luxe is wel degelijk vooruitgegaan. Al is het begrip vooruitgang relatief natuurlijk. Er is ook meer milieuschade door al dat consumeren.
antwoord is dus consuminderen.
We hoeven ook niet 3 keer per jaar op vakantie, om de week uit eten, elk seizoen nieuwe kleren.
We willen steeds meer en meer en meer.
Friezinnetje schreef op 03-06-2022 om 20:03:
antwoord is dus consuminderen.
We hoeven ook niet 3 keer per jaar op vakantie, om de week uit eten, elk seizoen nieuwe kleren.
We willen steeds meer en meer en meer.
Dit denk ik ook. Het mag en kan allemaal wel een tandje minder.
Mug schreef op 03-06-2022 om 20:05:
[..]
Dit denk ik ook. Het mag en kan allemaal wel een tandje minder.
Dat gaat vanzelf gebeuren met de huidige inflatie.
Mug schreef op 03-06-2022 om 20:05:
[..]
Dit denk ik ook. Het mag en kan allemaal wel een tandje minder.
Denken jullie echt dat mensen zelf willen inleveren op hun verworvenheden? Kleiner wonen, minder leuke dingen, minder op vakantie, minder kopen? Want die indruk heb ik helemaal niet. Dat zie je ook terug aan het stemgedrag. Als men echt iets had willen inleveren hadden ze wel op iets anders gestemd dan de vvd. Jaar naar jaar naar jaar.
Ik kan me hier nog een levendige discussies herinneren over kleiner wonen en de kachel lager zetten, minder vlees eten of minder vliegen. Etc. Daar waren echt opvallend weinig mensen toe bereid en werden zelfs opstandig en fel van omdat men het gevoel heeft dat ze iets wordt afgenomen
Wat zouden jullie bereid zijn om te leveren?
Libertine schreef op 03-06-2022 om 20:12:
[..]
Denken jullie echt dat mensen zelf willen inleveren op hun verworvenheden? Kleiner wonen, minder leuke dingen, minder op vakantie, minder kopen? Want die indruk heb ik helemaal niet. Dat zie je ook terug aan het stemgedrag. Als men echt iets had willen inleveren hadden ze wel op iets anders gestemd dan de vvd. Jaar naar jaar naar jaar.
Ik kan me hier nog een levendige discussies herinneren over kleiner wonen en de kachel lager zetten, minder vlees te eten of minder te vliegen. Daar waren echt opvallend weinig mensen toe bereid en werden daar zelfs opstandig van omdat men het gevoel heeft dat ze iets wordt afgenomen
Wat zouden jullie bereid zijn om te leveren?
Ik geef eerlijk toe, helemaal niks van wat je hier opnoemt en dat ga ik ook nooit doen als ik het makkelijk kan betalen.