(Hoeveel) wil je werken ?
Dag dames,
Ik was even benieuwd hoeveel jullie werken en hoeveel je zou willen werken?
Zelf werk ik 32 uur en kan daar goed van rondkomen . Nu bad ik nog veel overuren staan en werd ik een tijdje zo'n 24 à 28 uur ingepland. En toen merkte ik hoe heerlijk ik dat vond. Hoe fitter ik was, minder hoofdpijn en vrolijker.
En eerlijk: het liefst zou ik ongeveer 24 uur werken. Maar ja, dan bouw ik minder pensioen op en kan ik minder sparen. Dus dat gaat m niet worden.
Voorheen werkte ik altijd heel veel (5 à 6 dagen per week) Maar ik ben nu in een fase dat ik eigenlijk weinig zin meer heb om veel te werken.
Hoe zit dat bij jullie ?
Julali schreef op 20-07-2021 om 10:34:
[..]
Zeker niet alles is maakbaar, maar je zult toch echt moeten nadenken over de verantwoordelijkheden die komen kijken bij het ouderschap.
Veel mensen hebben trouwens helemaal niet de keuze dat ze zo'n soort beroep kunnen uitoefenen en blijven uitoefenen, want er zal toch echt iemand voor je kind moeten zorgen.
Dat je in een bus kunt stappen 's ochtends vroeg, nergens over na hoeft te denken en je kunt verschuilen achter dat je nu eenmaal weg bent met een bus en dus verder 0,0 voor je kind kunt doen de hele week, dat is een privilege. Maar weinig ouders kunnen zich dat permitteren, want je schuift daarmee alles op het bordje van anderen.
Er zijn alleen heel veel inflexibele banen en die kunnen niet allemaal door kinderlozen worden gedaan. Dus hoe dan ook zijn er mensen die in deze situatie zitten en toch kinderen willen en ook krijgen.
Wednesday schreef op 20-07-2021 om 10:38:
[..]
Er zijn alleen heel veel inflexibele banen en die kunnen niet allemaal door kinderlozen worden gedaan. Dus hoe dan ook zijn er mensen die in deze situatie zitten en toch kinderen willen en ook krijgen.
Ik heb zo'n inflexibele baan, maar ik compenseer dit door 32 uur per week te werken ipv 40 uur, waardoor ik toch mijn kinderen kan opvangen en niet de grote afwezige ben in hun jeugd.
Nose schreef op 19-07-2021 om 18:47:
[..]
Nou bij ons in de zorg niet. Hoe ga je 36 uur werken dan met 4 uurs en 6 uurs diensten
omdat zorg niet alleen uit verpleging bestaat of thuiszorg
Julali schreef op 20-07-2021 om 10:43:
[..]
Ik heb zo'n inflexibele baan, maar ik compenseer dit door 32 uur per week te werken ipv 40 uur, waardoor ik toch mijn kinderen kan opvangen en niet de grote afwezige ben in hun jeugd.
Als je 32 uur werkt op een verpleegafdeling, of in de bouw, of voor defensie, of op een containerschip, of in de wegenbouw... Zelfs een arts die bijvoorbeeld spoeddiensten draait, is afhankelijk van een partner om kinderen te kunnen verzorgen.
Dat betekent dat dat je regelmatig bijna niets kunt bijdragen in de opvang van schoolgaande kinderen. Je bent dan bijvoorbeeld wel vaak overdag thuis, maar niet in de avond of nacht (op het moment dat formele opvang niet mogelijk is). Of langere periodes thuis, afgewisseld door langere periodes weg.
Mijn man mocht dus geen ouderschapsverlof opnemen, maar ook als hij dat wel had gemogen dan had dat geen extra flexibiliteit opgeleverd voor de dagen dat hij wel was ingepland.
32 uur kunnen werken en dan alsnog geen BSO nodig hebben, dat is wel degelijk een heel flexibele baan OF een heel flexibele partner.
Dus al die mensen in eerder genoemde beroepen, en dat zijn er veeeeeel, die moeten volgens jou maar niet aan kinderen beginnen? Het zijn allemaal diensten waar we allemaal gebruik van maken, en blij van zijn dat ze bestaan.
En dan voor mijzelf sprekend; nee, ik had van tevoren ook niet goed ingeschat welke impact kinderen zouden hebben in combinatie met deze inflexibele banen.
Ik dacht dat opvang veel flexibeler was qua tijden, dat valt enorm tegen in de praktijk. Ik had nooit kunnen vermoeden dat een dreumes soms wel 10 keer per jaar koorts heeft waardoor dus wat geregeld moet worden. Ik had niet verwacht dat het personeelstekort in de zorg zo nijpend zou worden, dat het heel normaal is dat mensen "werkopdrachten" krijgen op hun vrije dagen en dat dan wordt verwacht dat ze thuis de boel maar in de soep laten draaien. De coronapandemie had ik al helemaal niet voorzien.
Positivevibes schreef op 20-07-2021 om 09:42:
[..]
Ik ben het met je eens dat niet iedereen zomaar kan kiezen wat voor werk je doet. Maar verder zie ik het nou juist andersom. Een baan hebben waarbij zorgen voor je kind grotendeels echt onmogelijk is en er dus automatisch vanuit gaan dat je partner dat doet, dát is nou uitgaan van maakbaarheid van het leven.
Nee dat je er automatisch vanuit moet gaan dat je partner dat doet heb ik niet gezegd. Zeker niet. Ik vind dat je daar als partners samen een goede balans in moet zoeken. Hoe die balans dan ook is. Als beiden zich er goed bij voelen is het prima.
Friezinnetje schreef op 20-07-2021 om 11:16:
[..]
omdat zorg niet alleen uit verpleging bestaat of thuiszorg
Juist. Daarom
Nose schreef op 20-07-2021 om 11:33:
[..]
Juist. Daarom
maar daarom werk ik dus 32 uur en collega's 36 uur.
Herfstappeltaart schreef op 20-07-2021 om 11:32:
[..]
Nee dat je er automatisch vanuit moet gaan dat je partner dat doet heb ik niet gezegd. Zeker niet. Ik vind dat je daar als partners samen een goede balans in moet zoeken. Hoe die balans dan ook is. Als beiden zich er goed bij voelen is het prima.
Ik reageerde op een post waarbij die balans er niet is. De man is vijf dagen per week van 's ochtends tot' s avonds weg en dan ook nog in een bus die hij niet zelf bestuurt, waardoor hij geen kant op kan.
De vrouw werkt in de zorg en kan dus ook geen kant op en moet noodgedwongen minder en minder werken, omdat er toch iemand voor de kinderen moet zorgen en er bij de man geen enkele concessie mogelijk is.
Ikbeginbijmezelf schreef op 20-07-2021 om 11:29:
[..]
Als je 32 uur werkt op een verpleegafdeling, of in de bouw, of voor defensie, of op een containerschip, of in de wegenbouw... Zelfs een arts die bijvoorbeeld spoeddiensten draait, is afhankelijk van een partner om kinderen te kunnen verzorgen.
Dat betekent dat dat je regelmatig bijna niets kunt bijdragen in de opvang van schoolgaande kinderen. Je bent dan bijvoorbeeld wel vaak overdag thuis, maar niet in de avond of nacht (op het moment dat formele opvang niet mogelijk is). Of langere periodes thuis, afgewisseld door langere periodes weg.
Mijn man mocht dus geen ouderschapsverlof opnemen, maar ook als hij dat wel had gemogen dan had dat geen extra flexibiliteit opgeleverd voor de dagen dat hij wel was ingepland.
32 uur kunnen werken en dan alsnog geen BSO nodig hebben, dat is wel degelijk een heel flexibele baan OF een heel flexibele partner.
Dus al die mensen in eerder genoemde beroepen, en dat zijn er veeeeeel, die moeten volgens jou maar niet aan kinderen beginnen? Het zijn allemaal diensten waar we allemaal gebruik van maken, en blij van zijn dat ze bestaan.
En dan voor mijzelf sprekend; nee, ik had van tevoren ook niet goed ingeschat welke impact kinderen zouden hebben in combinatie met deze inflexibele banen.
Ik dacht dat opvang veel flexibeler was qua tijden, dat valt enorm tegen in de praktijk. Ik had nooit kunnen vermoeden dat een dreumes soms wel 10 keer per jaar koorts heeft waardoor dus wat geregeld moet worden. Ik had niet verwacht dat het personeelstekort in de zorg zo nijpend zou worden, dat het heel normaal is dat mensen "werkopdrachten" krijgen op hun vrije dagen en dat dan wordt verwacht dat ze thuis de boel maar in de soep laten draaien. De coronapandemie had ik al helemaal niet voorzien.
Als je allebei zo'n inflexibele baan hebt en het kan absoluut niet anders en je hebt geen netwerk, dan zou inderdaad de conclusie moeten zijn dat je in die situatie beter geen kinderen kunt krijgen.
Kinderen hebben veel liefde, aandacht en zorg nodig. Kinderen worden ziek, of hebben je nodig en dit kun je niet altijd inplannen op momenten dat het jou uitkomt.
Julali schreef op 20-07-2021 om 12:29:
[..]
Ik reageerde op een post waarbij die balans er niet is. De man is vijf dagen per week van 's ochtends tot' s avonds weg en dan ook nog in een bus die hij niet zelf bestuurd, waardoor hij geen kant op kan.
De vrouw werkt in de zorg en kan dus ook geen kant op en moet noodgedwongen minder en minder werken, omdat er toch iemand voor de kinderen moet zorgen en er bij de man geen enkele concessie mogelijk is.
Jij maakt er een emancipatie-discussie van, maar dat is het niet he. Wij zijn allebei tevreden met onze verdeling.
Stel dat wij allebei 24 uur zouden werken, dus precies evenveel/gelijk verdeeld en in totaal evenveel als wij nu doen (maar dan anders verdeeld), dan zijn onze problemen niet opgelost.
Hij werkt dan nog steeds 3 vaste lange dagen ver van huis, en ik werk dan nog steeds in de zorg waar ik slechts 1 vaste vrije dag in de week kan kiezen en waar de contractomvang een gemiddelde is, waar bij ziekte/vakantieperiodes fors boven wordt gewerkt (verplicht, niet vrijwillig).
Dus we zitten dan net zo goed regelmatig in de knel met VSO die te laat opent, BSO die te vroeg sluit en zieke kinderen die nergens terecht kunnen. Terwijl het in die situatie van allebei 24 uur op contract ook regelmatig zal voorkomen dat wij allebei thuiszitten terwijl de kinderen op school zijn.
En er zijn echt veel meer banen waar dat zo werkt. Die mensen lossen het op met grootouders, door 1 van de 2 een andere baan te laten zoeken of doordat 1 van de 2 stopt met werken.
Sommige soorten werk zijn nou eenmaal niet flexibel. En als iedereen in zo'n baan die kinderen onder 12 heeft/wil zou doen wat jij voorstelt (stoppen met dat werk en iets anders gaan doen wat wel flexibel is), dan loopt onze maatschapij vlot in de soep.
Je zal het toch moeten regelen, dus ik snap de discussie niet zo goed? Als een kind ziek is, of er is plotseling iets aan de hand, dan kun je je kind niet laten stikken. Op die momenten moet er toch echt iemand beschikbaar zijn.
Julali schreef op 20-07-2021 om 12:29:
[..]
Ik reageerde op een post waarbij die balans er niet is. De man is vijf dagen per week van 's ochtends tot' s avonds weg en dan ook nog in een bus die hij niet zelf bestuurt, waardoor hij geen kant op kan.
De vrouw werkt in de zorg en kan dus ook geen kant op en moet noodgedwongen minder en minder werken, omdat er toch iemand voor de kinderen moet zorgen en er bij de man geen enkele concessie mogelijk is.
Dat is inderdaad een hele vervelende situatie. Het lastige is dat sommige werkgevers ook totaal niet bereid zijn om hierin concessies te doen. Wat dat betreft mogen de maatschappij en het bedrijfsleven zelf ook wel wat meer meebewegen met de maatschappelijke veranderingen.
Julali schreef op 20-07-2021 om 12:54:
Je zal het toch moeten regelen, dus ik snap de discussie niet zo goed? Als een kind ziek is, of er is plotseling iets aan de hand, dan kun je je kind niet laten stikken. Op die momenten moet er toch echt iemand beschikbaar zijn.
Zeker moet dat. En dat moet uit de lengte of uit de breedte komen, vandaar onze keuze dat ik minder ben gaan werken.
Waarop jouw reactie leek te zijn dat wij onderling "dus" geen balans hebben, andere banen zouden moeten zoeken of zelfs helemaal niet aan kinderen hadden moeten beginnen. En dat nodigt mij wel uit tot discussie 
Ikbeginbijmezelf schreef op 20-07-2021 om 13:38:
[..]
Zeker moet dat. En dat moet uit de lengte of uit de breedte komen, vandaar onze keuze dat ik minder ben gaan werken.
Waarop jouw reactie leek te zijn dat wij onderling "dus" geen balans hebben, andere banen zouden moeten zoeken of zelfs helemaal niet aan kinderen hadden moeten beginnen. En dat nodigt mij wel uit tot discussie
Nee hoor, want je regelt het toch door minder te gaan werken? Als dat niet had gekund en jij en je partner hadden allebei niet voor jullie kinderen kunnen zorgen, dan was het een ander verhaal geweest.
Ik vind het wel altijd jammer om te zien als 1 van de 2 alles opoffert om het werk van de ander te faciliteren. Zeker omdat dit heel vaak niet uit vrije wil gebeurt, maar uit pure noodzaak.
Dan vraag ik me wel altijd af of het echt zo goed in balans is en of je werkelijk gelukkig bent met de verdeling. Vaak is dat namelijk niet zo.
Julali schreef op 20-07-2021 om 13:43:
[..]
Nee hoor, want je regelt het toch door minder te gaan werken? Als dat niet had gekund en jij en je partner hadden allebei niet voor jullie kinderen kunnen zorgen, dan was het een ander verhaal geweest.
Ik vind het wel altijd jammer om te zien als 1 van de 2 alles opoffert om het werk van de ander te faciliteren. Zeker omdat dit heel vaak niet uit vrije wil gebeurt, maar uit pure noodzaak.
Dan vraag ik me wel altijd af of het echt zo goed in balans is en of je werkelijk gelukkig bent met de verdeling. Vaak is dat namelijk niet zo.
Dat kun je toch niet weten dat dat vaak niet zo is. Ik als moeder bijvoorbeeld wilde zelf graag minder werken toen de kinderen er waren. Ook was de baan van man niet haalbaar om 32 uur te gaan werken. Uiteindelijk maak je samen een keuze wat goed voelt en wat haalbaar is. Daar heeft een ander niks van te vinden of te zeggen.