Agressie op je werk

Broodtrommel schreef op 20-02-2025 om 19:51:

[..]

Oh dat gaat heel snel. Ik had een tijdje geleden iemand die een dagje mee liep. Was ook helemaal in shock. Terwijl ik enkel kon denken, dit viel allemaal nog wel mee.

Vandaag was in het nieuws dat 1/4 van de docenten en leerkrachten te maken heeft met fysiek geweld 😱

Poison schreef op 20-02-2025 om 20:00:

[..]

En dat is toch eigenlijk bizar. Dat je er zo snel ‘doof en blind’ voor wordt. Dat je het ‘wel mee vindt vallen’. Want dat is het dus niet.

Nou ja, pubers hebben iets minder rem, zitten nog weleens hoog in de emotie en moeten nog veel leren. Dat betekent niet dat ze alles maar mogen, wel dat je weet dat ze nog niet helemaal afgeschaafd zijn. 

Agressie op mijn eigen werk (mbo) gelukkig nauwelijks. Ikzelf ben nog nooit uitgescholden. Wel eens gehoord bij collega's. Gelukkig hebben we een strak beleid. Je kunt altijd de beveiliging bellen en dan wordt de student uit het gebouw verwijderd. Hierna volgt een gesprek met de opleidingsmanager en afhankelijk van de ernst een officiële waarschuwing of verwijdering van de opleiding. Gelukkig komt het weinig voor.

Wel gevechten in de klas tussen studenten gehad. Gelukkig kwam de beveiliging toen ook snel aanrennen toen ik belde. Heel vervelend vind ik dat. Het komt soms ook zo onverwacht. Of tussen mensen met een leeftijd waarvan je het echt niet meer verwacht (laatste gevecht was tussen 2 vrouwen van 27 en 30 jaar...). Vechten is echt een no go gelukkig. Die zijn ook direct uitgeschreven.

wat mooi en genuanceerd omschreven Lena55! Ik denk dat het voor de medewerkers die met je zoon werken echt heel fijn was/is om jouw betrokkenheid en zorg te zien! En wat een zorgen voor jou als moeder ook. Dikke knuffel♥️

Mevrouw75 schreef op 20-02-2025 om 20:34:

[..]

Nou ja, pubers hebben iets minder rem, zitten nog weleens hoog in de emotie en moeten nog veel leren. Dat betekent niet dat ze alles maar mogen, wel dat je weet dat ze nog niet helemaal afgeschaafd zijn.

Mwoah, daar sta ik iets anders in. Ik had het niet eens moeten proberen. Of er zwaaide wat thuis. Tegenwoordig komen ze verhaal halen.

Overigens heb ik ook vaak met volwassenen te maken. Afspiegeling van de maatschappij. Zit vanalles tussen 

Lena55 schreef op 20-02-2025 om 20:21:

Als reactie op agressie in de gehandicaptenzorg. Mijn oudste zoon is ernstig verstandelijk/meervoudig beperkt en woont in een zorginstelling. Momenteel gaat het gelukkig erg goed met hem, maar we hebben een aantal jaar erg veel agressie gehad. In de zorginstelling en thuis. Waardoor precies is nooit duidelijk geworden.

Ik heb me in die tijd altijd erg veel zorgen gemaakt hoe dit voor de medewerkers was. Hij kon (zoals iemand al schreef) echt als een wild dier tekeer gaan. Compleet zwart voor zijn ogen. Ze moesten hem dan met 3 man fixeren en het kon zo 45 minuten duren tot hij weer rustig was. Thuis deed hij dit ook en was ik alleen met hem. Ja dat overleefde ik ook, maar daardoor weet ik natuurlijk dondersgoed hoe moeilijk het is. Het is moeilijk te omschrijven hoe het voelt als iemand waarvan je zielsveel houdt je fysiek aanvalt.

Ik heb wel gemerkt dat een superstrak escalatiebeleid essentieel is. Maar daarnaast ook een specifieke bezetting. Sterke mannen en potige vrouwen konden dit toch beter opvangen dan kleine en/of gevoelige mensen. Er zijn ook echt wel medewerkers die het een 'leuke' uitdaging vinden. Kon me er weinig bij voorstellen, maar ze zijn er echt.

Ik ben in die tijd vaak gerustgesteld met de woorden 'het hoort erbij'. Ik wist ook verder niet wat ik als moeder kon doen buiten vragen of het goed met ze ging na een aanval en benoemen dat ik het heel erg vind. Op een gegeven moment is er toen ook op mijn verzoek speciale kleding aangeschaft (truien met lange mouw) die medewerkers snel konden aantrekken als hij een aanval kreeg. Dan waren ze beter beschermd tegen bijten/knijpen/trekken. Het verbaasde me toen enorm dat de zorginstelling dit niet al had of zelf kon bedenken.

Aan de andere kant is de prijs die mijn zoon betaalt met zijn leven natuurlijk torenhoog. Wie wil zo leven, het is vreselijk om je kind zo te zien lijden. Hij had ook veel agressie naar zichzelf. Wat dat betreft snap ik de opmerking 'het hoort erbij' wel. Deze doelgroep kan er niets aan doen. Als je ermee werkt kun je een keuze maken om ervan weg te lopen door een andere baan te zoeken. In die zin 'hoort' het er dus helaas wel bij als je wilt werken met deze specifieke doelgroep. Mijn zoon heeft helaas geen keuze. Gelukkig zijn er mensen die hiervoor kiezen. Want ik zou niet weten wat ik zonder hen zou moeten. Zelf kunnen we dit na jaren niet meer de hele week thuis opvangen. Het hele gezin zou er aan onderdoor gaan.

Inmiddels is de rust weer teruggekeerd. Nu maar hopen dat die agressie wegblijft. Het is ook nauwelijks te doen om goede zorg te vinden met ernstige agressie en een sterk volwassen lichaam.

Als ouder werkt dit overigens ook zo. Dat je je grenzen enorm verlegt en al snel dingen wel 'vindt meevallen'. Natuurlijk is het niet normaal dat je bont en blauw bent of een gekneusde arm oploopt van een gevecht met je eigen kind. Het leven loopt zoals het loopt. Je zoekt en zoekt naar hulp en oplossingen. Maar die zijn er niet. Dus dan accepteer je het en bagatelliseer je het maar. Wat moet je anders. En je hoopt elke dag dat de volgende dag een betere dag wordt.

Mijn ex werkte in Beetsterzwaag op een ‘agressiegroep’. Uiteindelijk viel die agressie helemaal weg. Wel bijzonder. Gewoon door alles heel erg voorspelbaar te houden, alle bewoners wel ruimte te geven, goed luisteren naar ieders behoeften en vooral een vast team. 

Lena55 schreef op 20-02-2025 om 20:37:

Agressie op mijn eigen werk (mbo) gelukkig nauwelijks. Ikzelf ben nog nooit uitgescholden. Wel eens gehoord bij collega's. Gelukkig hebben we een strak beleid. Je kunt altijd de beveiliging bellen en dan wordt de student uit het gebouw verwijderd. Hierna volgt een gesprek met de opleidingsmanager en afhankelijk van de ernst een officiële waarschuwing of verwijdering van de opleiding. Gelukkig komt het weinig voor.

Wel gevechten in de klas tussen studenten gehad. Gelukkig kwam de beveiliging toen ook snel aanrennen toen ik belde. Heel vervelend vind ik dat. Het komt soms ook zo onverwacht. Of tussen mensen met een leeftijd waarvan je het echt niet meer verwacht (laatste gevecht was tussen 2 vrouwen van 27 en 30 jaar...). Vechten is echt een no go gelukkig. Die zijn ook direct uitgeschreven.

Maar jullie hebben blijkbaar beveiliging nodig… Zonder die beveiliging was het wellicht wel anders… Hier zie je nauwelijks beveiligers in het mbo. Tenzij ze voor de opleiding beveiliging bezig zijn en muv de locaties in de binnenstad. 

Poison schreef op 12-02-2025 om 19:42:

To trapt af:

Ikzelf helaas wel, ben werkzaam in de langsurige psychiatrie.
Helaas door een client aangerand. Volgende week aangiftegesprek. Vind het toch wel heftig.
Merk dat ik hierdoor nu toch begin te twijfelen over eventueel naar een ander werkveld opzoek te gaan. Terwijl ik de ggz eigenlijk enorm leuk vind.

Ik lees dit nu pas.  

Wat heftig. Sterkte!

Ja, ik ben in mijn werk fysieke en verbale agressie tegengekomen. (Verstandelijke gehandicaptenzorg). Vaak en Veel.

Wat heeft geholpen om ermee om te gaan? Gehoord en gezien worden. Ja, we gingen ver voor onze bewoners, maar dat iemand aan je vraagt "hoe is het nu?" of actie onderneemt als je je grenzen aangeeft.  Dat helpt. En eerlijk naar jezelf blijven. 

Fouten maken mag (verkeerde inschatting) en dan is het goed dat daarover gepraat wordt. Ik heb situaties meegemaakt dat je achteraf dacht: wat is hier gebeurd? 

Ik heb me ook ongehoord gevoelt, dat je tegen de grenzen van acceptabel aan loopt en dat je het dan toch moet uitzoeken. Dat beschadigt mensen.  

Na al die jaren heb ik alleen nog de fysieke schades (littekens) en ik trots dat we veel bereikt hebben met de meeste bewoners. Toch is het goed, voor mij, dat ik nu ander werk heb. 

 Nog steeds met de geweldige  doelgroep, maar zonder de fysieke agressie. 

Agressie door familieleden blijf ik altijd onvoorstelbaar vinden. Ja, ze zitten vol emotie, maar toch.  Gelukkig maar een enkele keer in 25 jaar meegemaakt. De meeste families zijn geweldig. 

SuzyQFive schreef op 21-02-2025 om 18:40:

[..]

Maar jullie hebben blijkbaar beveiliging nodig… Zonder die beveiliging was het wellicht wel anders… Hier zie je nauwelijks beveiligers in het mbo. Tenzij ze voor de opleiding beveiliging bezig zijn en muv de locaties in de binnenstad.

Klopt...Ik werk in een achterstandswijk in de Randstad. We hebben meer last van mensen van 'buiten' dan van onze studenten zelf. Toch wel overlast van jongens die naar binnen willen komen om te hangen, meisjes lastig te vallen en/of drugs willen dealen. Of boze familieleden die verhaal komen halen. Dus de beveiliging is vooral om ongewenste bezoekers buiten te houden. Maar ik ben ook wel blij dat ik ze altijd kan bellen mocht ik ze nodig hebben. Gelukkig in al die jaren maar 2 keer nodig gehad.

SuzyQFive schreef op 21-02-2025 om 18:38:

[..]

Mijn ex werkte in Beetsterzwaag op een ‘agressiegroep’. Uiteindelijk viel die agressie helemaal weg. Wel bijzonder. Gewoon door alles heel erg voorspelbaar te houden, alle bewoners wel ruimte te geven, goed luisteren naar ieders behoeften en vooral een vast team.

Dat is zeker super belangrijk. Kwalitatief goede zorg kan absoluut veel agressie voorkomen. Helaas is het momenteel zeer lastig door extreme wisselingen en zzp-drama (niet de mensen zelf, maar het niet meer lang mogen blijven). Daarnaast is de bron van agressie ook vaak door medische problemen (zoals epilepsie) en gebrek aan communicatie-mogelijkheden. Als je opgesloten zit in je hoofd is het ook niet raar dat je op een gegeven moment breekt...