Minnaar/Minnares deel 43
Al 42 delen lang schreven we over het wel en wee om en rond onze minnaars en/of minnaarrelaties in het algemeen. De voorgaande 42 delen sterven helaas een vroege dood met het verdwijnen van het Viva forum. Met de komst van Viafora mag een topic als dit natuurlijk niet ontbreken! 
Vliegt jouw hart vrij rond, vangbaar met een netje voor elke jager met stoute ogen of ben je een stoere krijg(st)er met pantser en harnas? Moeten de mannen/vrouwen hún hart beschermen omdat jij voor de lust gaat en niet voor de liefde?
Met andere woorden.....
Kun jij een minnaar/minnares hebben zonder verliefd te worden? Blijf jij met het grootste gemak in de verlust fase hangen of verleg jij constant je grenzen?
Of je status nu een open relatie, huwelijk of single bestaan betreft, het hebben van een minnaarrelatie is meestal een lastig onderwerp om te bespreken met je omgeving, terwijl het (vaak) een rollercoaster aan gevoelens en emoties met zich meebrengt. Met dit topic hopen we een ‘veilige’ plek te creëeren voor deze emoties. Elkaar een spiegel voorhouden, prima, maar behandel elkaar vooral met respect!
Dit topic is voornamelijk bedoeld voor gelijkgestemden, al staan we natuurlijk ook een beetje open voor andere meningen.
Offtopic: Vind je het alleen maar leuk om je ongezouten ongenoegen over vreemdgaan hier te komen verkondigen, open dan vooral je eigen topic! Dit geldt tevens voor ongevraagde/ongewenste psychologische adviezen.
Het is fijn als je een avatar uploadt, zo blijven we kleurrijk en is het makkelijker om de verhalen bij de naam te plaatsen.
Probeer zo weinig mogelijk te QUOTEN, door het precaire onderwerp wensen sommige schrijf(st)ers hun postings later aan te passen. Bedankt!
WoW, wat een heftig verhaal Pluisje! Ik lees liefde voor beide mannen, maar met elk heb je een totaal andere relatie en dat lijkt mij meteen ook het lastige aan jouw situatie.
Ik ben ervan overtuigd dat je van meer dan 1 persoon kunt houden, ook op dit gebied, maar het stiekeme zou mij persoonlijk zo gigantisch gaan opbreken, zo ook de angst van uitkomen.
Ik begrijp de liefde voor jouw man icm met je kinderen en het gezinsleven, maar zijn (of voel je) jullie nog wel gelijkwaardig aan elkaar? Of ben je meer zijn hulpverlener geworden in de loop der jaren ipv zijn geliefde? Natuurlijk is het met minnaar totaal anders, verre van vergelijkbaar zelfs, maar waar ben of sta jij in dit geheel? Is de situatie van je man iets ‘tijdelijks’ waaraan gewerkt wordt of is het een on-going situatie zonder professionele hulp en jouw volledige schouders waarop hij leunt? Dat is toch ook niet levenslang vol te houden, dat begrijpen puberkinderen ook wel hoor.
Als je nu eerst eens de situatie thuis onder de loep gaat leggen en jezelf vragen gaat stellen of dit in de toekomst kan veranderen of niet? Totaal los van minnaar uiteraard, want het heeft alleen maar een eerlijke kans zonder inmenging van minnaar natuurlijk. En als je dan denkt dat je dat absoluut niet kan (of wilt), dan zou ik het huwelijk nog maar eens zwaar overwegen.
Best of both worlds is lekker en bevredigend, maar jullie spelen wel heel erg met vuur hoor. Is dat het ook waard als het ooit uitkomt? Dat is eigenlijk de vraag die je jezelf moet stellen.
Ik wens je heel veel sterkte Pluisje 
Rooss4 schreef op 18-03-2022 om 13:59:
[..]
In sprookjesland zou het zo kunnen werken maar volgens mij gaf ze al aan dat haar man hier absoluut niet voor openstaat.
Maar goed, wie weet. Als hij echt compleet afhankelijk is van haar en zij gooit dit op tafel bestaat er natuurlijk een kansje dat hij buigt. Omdat hij niet zonder haar kan.
Ook niet echt een fijne situatie lijkt me maar ja......
Helemaal eens met jou (gebeurt niet vaak, maar vandaag wel)
ik zie dat de reactie van pluisje weg is en een veranderde nickname. Zijn de reacties te confronterend voor je?
In die vraag zit een vooroordeel ingebakken. Omdat zij de rest van haar posts wel heeft laten staan en gelet op de inhoud van die reacties denk ik (dat zijn dus ook vooroordelen) namelijk niet dat ze zo geschrokken is van de reacties en dat ze haar eerste post heeft verwijderd in verband met privacy/kans op herkenning.
Mwoah, ze reageerde in het begin nog wel op de reacties die op haar gegeven werden maar zodra de toon wat kritischer werd werd het stil.
Bij mij is het vaak een eend als het zo loopt, ruikt en kwaakt hoor.
tja... misschien was het idd confronterend en had ze op andere reacties gehoopt. Misschien was ze bang voor herkenning... we zullen het nooit weten denk ik.
Ik vind het lastig om iets te zeggen over de situatie van een ander. Het komt al snel misschien oordelend over omdat het niet mijn keuze zou zijn. Maar je kunt niet bij iemand achter de voordeur kijken.
Ik heb regelmatig gelezen hier en op Viva dat het minnaartopic vooral voor jubelen was maar dat is verre van waar en wanneer je dan hier komt schrijven en je verwacht dus alleen jubel posts en geen kritische noot dan zou dat tegen kunnen vallen...
Daarom is het zo mooi als er ook op de wat kritische noten gereageerd wordt door degene die het verhaal komt doen. Dan krijgt het vorm en kweek je begrip. Puur je verhaal hier neerplempen en dan niks meer lijkt weinig constructief. En laten we wel wezen, het was niet zomaar een verhaal. Ik vind het heel heftig voor alle betrokkenen. Niet gek dat daar reactie op komt.
@roos klopt ben ik ook helemaal met je eens. Het was niet zomaar een korte affaire oid. Ik denk als dit uitkomt je een hoop stront over je heen gaat krijgen. En dan vraag ik me weleens af is het dat allemaal wel waard? Maar goed gelukkig zit ik niet (meer) in die positie. Heb er wel in gezeten en achteraf was het me al het verdriet niet waard. Maar je leert dat dus pas achteraf en niet wanneer je er middenin zit want dan blijf je voortdurend je grenzen verleggen. Althans dat was mijn ervaring.
Ik kan me voorstellen dat de reacties iets teweeg brengen en dat hierdoor stiller is?
eens met jou Miraval, als je er middenin zit dan overheerst vaak het fijne gevoel en lijken de gevaren relatief. Zo heb ik het ook ervaren.
Wat is het stil hier...
Even een update van een stiekeme minnares met liefdesverdriet. Even kort: ik ben getrouwd en heb een aantal jaar stiekem een affaire gehad met een oude scharrel die ook getrouwd was. Het was helemaal heerlijk; ik liep op wolkjes. We hadden bijna dagelijks geil contact via de app en zagen elkaar een paar keer per jaar voor een hele dag lang waanzinnige sex op een hotelkamer.
Maar het was ook heel moeilijk, want ik werd verliefder en verliefder en dat was niet de afspraak. En niet de bedoeling. En toen ging hij scheiden. Ik wist dat dat het moment was om er echt de stekker uit te trekken. De hele dynamiek zou veranderen. Want hij zou weer volop gaan daten (wat hij ook deed) en misschien ook wel weer een nieuwe relatie beginnen. En ja, dat gebeurde dus ook. Eind vorig jaar liet hij me weten helemaal weg te zijn van een andere dame. En hoewel ik dus zelf de affaire had beëindigd deed me dat zoveel pijn!
Ik heb toen een paar keer hier van me af geschreven en dat hielp echt heel erg goed. Ik heb ook al het contact met hem stopgezet. Eigenlijk zouden we gewoon vrienden blijven (wat we altijd al waren) maar ik vond dat echt te moeilijk, ik trok die jubelverhalen heel erg slecht. Ook geprobeerd (heel lastig was dat) om zijn socials te vermijden. Pfff
Inmiddels ben ik weer een paar maanden verder en ik kan nu opgelucht melden dat het gelukkig echt zakt. De scherpte is er wel af, hoewel ik nog steeds van die steken kan voelen af en toe. Echt dikke vrienden zijn zit er wat mij betreft voorlopig nog niet in, maar we zullen zien wat de toekomst brengt. We kunnen elkaar af en toe nog wel tegenkomen, via werk of andere vrienden... geen idee wat me dat gaat doen.
Nu ik er met wat meer afstand over na kan denken, denk ik dat hetgeen ik mis(te) vooral de aandacht is/was. Het bijzonder voelen, begeerd, speciaal, spannend... die dagelijkse appjes deden me misschien nog wel meer dan die incidentele sexdates.
En dat het dus misschien veel minder om HEM ging dan ik dacht dat het ging.
Wat denken jullie hierover?
Ik denk dat je het heel helder ziet. Ik denk dat je de beste versie van jezelf naar boven hebt gehaald als je bij hem was en dat je dáár eigenlijk een beetje verliefd op geworden bent. Hij triggerde jouw best versie enkel....
In wezen is dat goed nieuws want waar en met wie je ook gaat, je kunt die best versie van jezelf altijd meenemen. Al lijkt dat nu in je huidige relatie wellicht een onmogelijkheid.
Hoe gaat het nu thuis? Is er iets veranderd sinds je gestopt bent met minnaren?
Ja Rooss, precies dat! Het gevoel dat hij me over mezelf gaf, dát was juist zo vlinderig heerlijk. En je hebt gelijk, het is bemoedigend om me te realiseren dat dat gevoel dus eigenlijk uit mezelf komt. In mezelf zit.
Maar ja, de vraag is hoe dat dan weer op te roepen, of terug te vinden... kweetniet. Kun je dat helemaal zelf doen? Of is het ook een wisselwerking?
Ik vind het wel moeizaam in mijn huwelijk. Het is er ooit wel geweest, maar niet in die heftige mate. En in de loop der jaren is het ook zoooo ver weggezakt. Ik snap dat dat logisch is, een druk gezin, allebei aan het werk en alle daily shizzle. Daarbij is mijn man echt een (hele lieve) brave borst, en minder, hoe zal ik het zeggen, sexueel ingesteld. Hij vindt één keer in de week op en neer oprecht prima. Ik probeer daar over te praten, ik probeer de juiste knoppen te vinden; wil dat hij ook ongeremd en lekker 'vies geil' is, maar het zit er niet zo in. Hij probeert het wel, maar lijkt gewoon niet echt zo gebakken. Mja.. ik kan hier nog veel meer over vertellen, maar ik weet niet of dit helemaal ontopic is.
@Argeloos
Ik quote je post bewust niet ivm privacy, maar volgens mij zie je het vrij helder en ik snap ook wel waar jij mee struggled.
Vond het erg mooi wat Roos zei over het feit dat het niet zozeer hij was die jou dat gevoel gaf, maar het meer vanuit jezelf komt en minnaar het slechts aanwakkerde. Dat is alleen maar goed, want het zit inderdaad echt in jezelf hoe jij jezelf voelt.
Ik vergelijk het maar met het simpele voorbeeld dat een eventuele partner in mijn leven een ware aanvulling moet zijn, geen invulling, want ik voel mij als single al compleet gelukkig. In wat ik doe, maar zeker ook vwb de persoon die ik ben en wat ik een ander te bieden heb. Klinkt wellicht arrogant, maar absoluut niet arrogant bedoeld.
Wat dat betreft is er dus ‘werk aan de winkel’ vwb je thuissituatie. Goeie communicatie en jezelf kwetsbaar op durven stellen lijken mij de leidraad hierin, maar hierin ben je ook afhankelijk van de ontvankelijkheid van je man. Zeker in het feit hoe serieus hij jou hierin neemt en het niet wegmoffelt als ‘tja, maar na zoveel jaar is dit nu eenmaal zoals het is’, dat is te makkelijk naar mijn zin.
En mbt je laatste zin, deel hier vooral hetgeen je graag zou willen delen, zo snel ga je niet offtopic!
Mijn man moffelt het niet weg maar vindt het wel heel lastig. Hij is zelf veelal blij en tevreden met onze relatie. Zegt ie. We zijn ook echt wel een fijn team, heel gunnend en motiverend. We hebben eigenlijk nooit ruzie. Hij zou hooguit graag wat meer tijd met elkaar doorbrengen en dat begrijp ik, want ik ben vaak de hort op.
Maar wanneer ik mijn verlangens probeer onder woorden te brengen ervaart hij dat vaak als een falen - hoe voorzichtig en bij-mezelf-houdend ik het ook probeer te brengen. En als hij dat gevoel van falen krijgt, klapt ie dicht en reageert hij boos. Hij weet dat van zichzelf en let daar ook wel op. Maar het betekent wel dat ik het misschien allemaal iets te voorzichtig probeer te brengen.
En bovendien, hoe breng je dat? Ik kan moeilijk zeggen: 'Ik wil me graag zo voelen zoals ik me bij mijn minaar voelde?' (hij weet er niets van).
Eigenlijk weet ik ook niet zo goed WAT ik nou zou moeten zeggen. Of delen. 'Ik wil me zo graag begeerd, geliefd, een sexy engel voelen?' Ergens vind ik dat ik dat niet zou moeten vragen, want, al zou hij pogingen in die richting doen, dan werkt het toch niet, want dan doet hij het in opdracht en niet vanuit zijn eigen driften.
Om een beetje ontopic te blijven: Ik heb heel voorzichtig wel eens geopperd of we ons huwelijk niet wat meer open zouden kunnen gooien. Omdat ik zo houd van fladderen, flirten... new love energy. En hoewel hij dat wel echt begreep, vond hij dat toch geen optie. Hij vond de gedachte van mij in andermans armen moeilijk te verdragen. En zelf heeft hij totaal geen verlangens op dat vlak.
@kersje ik vind het helemaal niet arrogant wat je zegt en snap je helemaal. Ik ben zelf voordat ik trouwde jarenlang heel bewust single geweest, met allemaal leuke fwb, korte affaires en veel tralala. Voelde me toen meer mezelf en blijer dan mét relatie eigenlijk (en ja, dat is best een heftige realisatie)