Vriendin vader
Mijn vader heeft een vriendin. Vriendin heeft vanaf het begin aangegeven dat ze onze gezinsdynamiek vreemd vindt. Ik ben tevreden...ik loop de deur niet plat, bel elke week en we zien elkaar zo'n 6x per jaar. Voldoende voor mij. Maar die vriendin zit nu te stoken...we komen te weinig, hebben geen interesse in haar (dat klopt🙄.....door haar bemoeienis haak ik echt af), ze vindt ons vreemd). Ze is 80+ en mijn vader eind 60. Haar kinderen vinden mijn vader geweldig. Hij neemt mantelzorg taken over en zij hoeven daardoor niet wekelijks een uur te rijden. Ik vind het lastig om mijn kwieke vader aan huis gekluisterd te zien omdat zij weinig meer kan. Daar zal ook een stukje acceptatie van mijn kant zitten... Nu is het onlangs geëscaleerd...ze heeft zich openlijk misdragen en nare opmerkingen zitten maken. Ik heb dit besproken met mijn vader maar hij heeft totaal geen weerwoord. Iedere keer waait hij mee...of met mij of met haar maar een eigen mening heeft hij niet.
Ik ben eerlijk....wij willen haar niet meer zien. Dat gezeur zijn we zo zat. Maar ja...kan ik dat maken... iedere keer zie ik weer op tegen haar bezoek. Daarnaast als we herinneringen ophalen komt zij met haar eigen herinneringen waardoor we nooit de diepte in kunnen.
Zouden jullie je ook zo hard opstellen?
En dat mis ik dus.... respect. Ik schaam mij enorm maar ik heb geen respect voor mijn vader. Het feit dat hij ook vindt dat onze relatie niet goed is terwijl dit de afgelopen tig jaren geen probleem was. Dat hij meepraat met haar en met mij...dat continue meegaande. Ik word daar heel egoïstisch van....
Wat fijn voor je vader een leuke vriendin en dat haar kinderen hem ook zo leuk vinden.
heeft hij een leuk leven
En die 6 keer per jaar dat jij langs komt
Tja
Ik vind het wel hard. Het is niet helemaal hetzelfde maar zou je op dezelfde manier omgaan met een kind dat een partner kiest die jij niet ziet zitten? Ik vind niet dat je de deur bij ze plat hoeft te lopen en ik vind ook zeker dat je tijd alleen met hem kan doorbrengen. Maar een paar keer per jaar een gelegenheid zoals een verjaardag of een feestdag met je vader en de door hem gekozen partner doorbrengen vind ik wel van respect voor zijn keuze getuigen. Ik vind het nogal wat om de partner van je vader zo categorisch af te wijzen. Dus ik zou het wel een paar keer per jaar uitzitten denk ik. Geen ervaring gelukkig.
Plofje! schreef op 14-08-2021 om 20:00:
En dat mis ik dus.... respect. Ik schaam mij enorm maar ik heb geen respect voor mijn vader. Het feit dat hij ook vindt dat onze relatie niet goed is terwijl dit de afgelopen tig jaren geen probleem was. Dat hij meepraat met haar en met mij...dat continue meegaande. Ik word daar heel egoïstisch van....
Hij praat mee met haar en met jou:
Kan het zijn dat hij naar jouw mond praat omdat je tenslotte zijn dochter bent en hij wel van je houdt. Dat hij meepraat omdat hij weet dat je eigenlijk gelijk hebt.
MAAR dat hij ook met haar meepraat omdat je slechts om de twee maand bij hem komt en dat hij ook haar niet voor het hoofd wil stoten omdat hij dan alleen zit?
Heb jij nog broers en/of zussen? Hoe is hun contact met vader en met de vriendin?
Hoe staat je vader in het leven: is hij iemand die zich niet opsluit en nog zelf initiatief tot activiteiten neemt?
Deze laatste vragen stel ik omdat - doordat je zelf zo weinig naar hem gaat - hij zich misschien erg alleen voelt en 'uit noodzaak' een vriendin heeft genomen die hij dan 'te vriend moet houden' omdat ze anders ook weg is?
Ik vind het niet hard, de nieuwe vriendin kan er ook voor kiezen om geen nare opmerkingen te maken.
Ik was even in verwarring omdat het net leek of het mijn eigen verhaal was. De details zijn anders, maar ook hier een nieuwe vriendin die ons (zus en mij) maar afstandelijk en niet betrokken vindt. Dat is al eens geëscaleerd, ik vind het echt haar zaak niet, maar volgens mij hebben zij het best samen dus dat is ook wat waard. Contact vanuit ons is nog minder dan voorheen, maar dat kunnen we ook nog aan Corona wijten.
Dat hij nu gezinnetje speelt met haar kinderen vind ik niet pijnlijk. Het is wat het is en ik moet er niet aan denken om erbij te zitten. Het is ook zo’n ander soort mensen.
Ik gun het hem ook wel, maar er zit gewoon oud zeer. Van hem uit was er jaren geen interesse. Hij vroeg nooit iets, herinnerde zich niets, gedurende het sterfbed van moeders ging hij daten met een ander. Dat waren we gewend...de afgelopen 20 jaren hield hij ons op afstand behalve als er een nieuwe vrouw in zijn leven was dan moesten we ons weer aanpassen aan het leven van de nieuwe vrouw. Nu is het een oude vrouw die alleen maar klaagt dat het zo anders is als bij haar, maar ik kan mij niet iedere keer weer aanpassen...weer een nieuwe relatie, weer doen we dingen niet goed, weer nieuwe kinderen ontmoeten. En ik merk dat de grens bereikt is. Prima om hem te zien en mooi dat hij gelukkig is maar waarom moeten vrouwen zich altijd bemoeien binnen een bestaand gezin.
MMcGonagall schreef op 14-08-2021 om 22:23:
Ik was even in verwarring omdat het net leek of het mijn eigen verhaal was. De details zijn anders, maar ook hier een nieuwe vriendin die ons (zus en mij) maar afstandelijk en niet betrokken vindt. Dat is al eens geëscaleerd, ik vind het echt haar zaak niet, maar volgens mij hebben zij het best samen dus dat is ook wat waard. Contact vanuit ons is nog minder dan voorheen, maar dat kunnen we ook nog aan Corona wijten.
Dat hij nu gezinnetje speelt met haar kinderen vind ik niet pijnlijk. Het is wat het is en ik moet er niet aan denken om erbij te zitten. Het is ook zo’n ander soort mensen.
Ik merk ook dat wij ons steeds meer terug trekken. Ik herken wat je zegt...
Wat zou jij willen?
redbulletje schreef op 14-08-2021 om 19:07:
Waarom spreek je niet met je vader alleen af? Neem 'm mee op dag uitstap en uit eten. Dan kun je lekker met z'n twee bijkletsen zonder dat vijfde wiel.
Eens.
Als volwassene laat je je de les toch niet spellen door een nieuwe partner van één van je ouders.
Plofje! schreef op 14-08-2021 om 22:51:
[..]
Ik merk ook dat wij ons steeds meer terug trekken. Ik herken wat je zegt...
Wat het bij mijn vader is, hij is nooit heel betrokken geweest bij ons, een zeer egocentrische man (zonder dat hij zich daar zelf van bewust is), die nooit iets aan zijn kinderen of kleinkinderen vraagt over hun leven. Daar kweek je dus ook geen betrokken familie mee. Die vriendin vindt dat maar raar, kinderen die niet wekelijks bellen (want zo hoort dat), en mijn vader wordt dus heel erg bevestigd in zijn eigen ideeën over hoe het hoort (kinderen bellen hun ouders, niet andersom). Mevrouw vond het ook nodig om mijn zus en mij speciaal te bellen om te zeggen dat we te weinig contact opnamen, en tijdens een bezoekje van mij ging ze tegen me gillen. Het is jammer dat het niet anders is, maar het is niet verrassend.
ik zou hem 4x per jaar te logeren vragen, waardoor jullie wat diepgaander kunnen praten, en dan 2x pj voor de vorm even bij hem en zijn vriendin langs gaan.
ik snap niet zo goed dat je na zo'n levenslange ervaring met hem nog steeds denkt dat het anders zou kunnen gaan? Zo iemand verandert toch niet echt, en zeker niet omdat jij er iets van vindt. Ik denk dat Ava hier van toepassing is: accepteren veranderen of afscheid nemen.
Dat laatste lijkt me wat heftig en veranderen lukt niet als je het al zou 'mogen' vragen. Hij is jou niets verplicht en jij moet niet iets doen wat je vervelend vindt en dan van hem een concessie verwachten.
Gr Angela
De hele voorgeschiedenis die je beschrijft is wel relevant. Ik vond je heel hard, maar nu ik lees wat eraan vooraf ging, vind ik dat je groot gelijk hebt dat je een grens stelt.
Prima en fijn voor hem dat hij gelukkig is, maar je hoeft je niet telkens in bochten te wringen voor iemand die zelf weinig belangstelling voor jullie toont.