Vriend is vreemdgegaan
Hallo,
Ik weet niet wat ik moet doen. Twee weken geleden het nieuws gekregen van mijn vriend dat hij dat weekend is vreemdgegaan op een festival. Hij kon zich er niks van herinneren, alleen een flits van een helder moment dat hij dacht wat doe ik en stoppen. De volgende ochtend moest hem verteld worden wat hij had gedaan. Hij heeft een alcohol probleem en verliest zich soms zo erg, iets wat hij eerst niet toe gaf maar nu wel doordat hij zo erg is geschrokken (hij had nooit verwacht dat hij tot zoiets in staat was). Hij is hiervoor gestart met therapie en gaat een traject in om dit aan te pakken. Dat is natuurlijk heel goed, maar ik ben heel erg gekwetst.
Hij snapt zelf niet waarom hij het heeft gedaan. Hij zegt dat hij verliefd op mij is en van mij houdt en dat hij niet ongelukkig is in onze relatie, juist het tegenovergestelde. Op het gebied van seks mist hij niks met mij en hadden wij het ook altijd heel leuk en konden wij open zijn met wat ons leuk leek om te doen. Hij gaat onderzoeken waar dit vandaan komt, maar denkt dat het zelf saboterend is dat hij dan zoveel gaat drinken totdat hij nergens meer aan denkt en dat hij daarin een oud patroon is teruggevallen. Toen hij single was had hij natuurlijk alleen zichzelf ermee als hij zo destructief naar zichzelf was, maar nu ook mij...
Ik had de laatste maanden al besef dat ik mij steeds onzekerder ging voelen vanwege verlatingsangst uit een vorige relatie. Ik had ook al uitgesproken dat ik hierover met iemand wou gaan praten. Een grote stap die ik nog even aan het uitstellen was. Ik was mij hiervan bewust, maar kon al wel tegen mezelf zeggen en bewijzen van he doe niet zo gek, hij gaat niet weg want hij houdt van je en dat laat hij zien door dit en dat en dit. Alleen deze hele situatie heeft heel veel van mijn onzekerheden over mijzelf en onze relatie als het waren bevestigd. Ik voel mij niet goed genoeg. Dit had geen invloed op onze relatie, want ik hield het erg intoom en communiceerde hier op een gezonde manier over. Hij heeft mij altijd genoeg bevestiging gegeven, en ik wist dat dit probleem bij mij al lag en wou hieraan gaan werken. Nu vertrouw ik zijn bevestiging niet meer, want hoe kan je zoiets doen als je van iemand houdt en met diegene wil zijn. Rationeel kan ik soms wel beseffen dat het niet met mij te maken heeft gehad, maar dat is zo lastig.
Ik ben bang om in de steek gelaten te worden, ik ben bang dat ik de verkeerde keuze maak door met hem te blijven, ik ben bang dat ik het vertrouwen niet terug in hem kan krijgen. Hij doet heel erg zijn best, geeft mij de ruimte om verdrietig te zijn en probeert mij bevestiging te geven. Het is heel lastig want ik wil deels door hem getroost worden maar hij is ook wat die gevoelens nu extra triggerd.
Ik ben gewoon zo moe. Wil mij absoluut niet zo voelen en mis hem heel erg. Ik weet dat wij hier doorheen moeten alle twee op onze eigen manier en samen. Maar ik ben zo ongelofelijk moe de hele tijd en zie gewoon niet hoe dit goed kan eindigen. Ik heb geen relaties om mij heen die vreemdgaan hebben overleefd.
Zelf ga ik ook met iemand praten, wat ik al van plan was te doen voordat dit was gebeurd. Ik weet gewoon niet hoe wij dit gaan overleven samen.
Compleet off-topic, maar ik vraag me af wat voor soort vrouw je bent als je met een (waarschijnlijk) compleet onbekende die dan ook nog eens niet meer weet dat hij leeft (door de alcohol), van bil gaat. Dat hij maar begint met zijn drankprobleem op te lossen, dan verdwijnen volgens mij automatisch héél veel problemen.
Wat je in deze situatie moet doen, kan enkel jij uitmaken. Hangt van je karakter af: kan je zaken opzij zetten, ben je vergevingsgezind, ....
Sterkte en probeer iemand te vinden die oprecht naar je luistert en je ook helpt.
Wat rot dat je dit moet meemaken Groenevlinder. Ik lees in je post een heleboel analyse over hoe jullie beiden in elkaar zitten en het statement dat jullie hier beiden doorheen moeten. Aan het begin van je post lees ik echter dat je vriend een alcoholprobleem heeft, en blijkbaar zoveel drinkt dat hij in het geheel niet meer weet wat hij doet. Dat heeft niets meer met jou of jullie relatie te maken. Dat is een probleem op zich. Ik denk, hoe pijnlijk ook, dat je vertrouwen in zo iemand terecht weg is. Vind hem ook een tikje dramatisch klinken met zijn 'nooit verwacht hiertoe in staat te zijn'. Dat jij daarnaast ook nog met verlatingsangst worstelt maakt het alleen maar rotter, en het is goed als je daarmee aan de slag gaat denk ik, maar niet omdat je met ratio je gevoel moet overschrijven. Als je geen kinderen hebt zou ik sterk overwegen om weg te gaan bij deze man en je eigen pad te bewandelen.
letterkoekje schreef op 27-06-2024 om 11:46:
Compleet off-topic, maar ik vraag me af wat voor soort vrouw je bent als je met een (waarschijnlijk) compleet onbekende die dan ook nog eens niet meer weet dat hij leeft (door de alcohol), van bil gaat. Dat hij maar begint met zijn drankprobleem op te lossen, dan verdwijnen volgens mij automatisch héél veel problemen.
Wat je in deze situatie moet doen, kan enkel jij uitmaken. Hangt van je karakter af: kan je zaken opzij zetten, ben je vergevingsgezind, ....
Sterkte en probeer iemand te vinden die oprecht naar je luistert en je ook helpt.
Het type vrouw dat ik was toen ik begin twintig was. Er zijn hele scenes te vinden waar mensen katjelam met elkaar in bed belanden en de volgende dag echt niet meer weten hoe en wat. Ik krijg nog het schaamrood op mijn kaken als ik aan sommige van die kansloze nachten denk.
letterkoekje schreef op 27-06-2024 om 11:46:
Compleet off-topic, maar ik vraag me af wat voor soort vrouw je bent als je met een (waarschijnlijk) compleet onbekende die dan ook nog eens niet meer weet dat hij leeft (door de alcohol), van bil gaat. Dat hij maar begint met zijn drankprobleem op te lossen, dan verdwijnen volgens mij automatisch héél veel problemen.
Wat je in deze situatie moet doen, kan enkel jij uitmaken. Hangt van je karakter af: kan je zaken opzij zetten, ben je vergevingsgezind, ....
Sterkte en probeer iemand te vinden die oprecht naar je luistert en je ook helpt.
Hahaha ja waarschijnlijk ook gewoon een vrouw die naar de koekoek is van de drank. Die dingen gebeuren.
Gelebloem schreef op 27-06-2024 om 11:47:
Wat rot dat je dit moet meemaken Groenevlinder. Ik lees in je post een heleboel analyse over hoe jullie beiden in elkaar zitten en het statement dat jullie hier beiden doorheen moeten. Aan het begin van je post lees ik echter dat je vriend een alcoholprobleem heeft, en blijkbaar zoveel drinkt dat hij in het geheel niet meer weet wat hij doet. Dat heeft niets meer met jou of jullie relatie te maken. Dat is een probleem op zich. Ik denk, hoe pijnlijk ook, dat je vertrouwen in zo iemand terecht weg is. Vind hem ook een tikje dramatisch klinken met zijn 'nooit verwacht hiertoe in staat te zijn'. Dat jij daarnaast ook nog met verlatingsangst worstelt maakt het alleen maar rotter, en het is goed als je daarmee aan de slag gaat denk ik, maar niet omdat je met ratio je gevoel moet overschrijven. Als je geen kinderen hebt zou ik sterk overwegen om weg te gaan bij deze man en je eigen pad te bewandelen.
Het is meer in de zin dat hij dit gedrag zelf ook niet goedkeurt. Hij is nooit eerder vreemdgegaan en had zelf nooit bedacht dat hij ooit zoiets zou doen. Ik heb dit gevoel van mijzelf ook niet dat ik zoiets zou doen, behalve dat ik nu veel ongelijkheid voel maar weet dat het niks oplost als ik nu zelf ook vreemdga wat ik dus ook vooral niet ga doen.
Hij geeft aan ook in onze hele relatie nog nooit behoefte heeft gehad naar iemand anders op welke manier dan ook.
Wat ontzettend naar voor jou dit, Groenevlinder.
Even voor de beeldvorming, hoe oud zijn jullie (ongeveer) en hoelang zijn jullie samen?
Het lastige lijkt me dat ook als je vriend oprecht niet de intentie had om vreemd te gaan en nu ook oprecht niet de intentie heeft om vreemd te gaan, alleen die intemtie door het alcoholmisbruik niet voldoende is.
Dit in combinatie met jouw onzekerheid lijkt me een onhoudbare energieslurpende situatie eerlijk gezegd.
Mochten jullie beiden er toch voor willen gaan lijkt me 100 procent stoppen met alcohol de enige kans van slagen hebben.
Hoe moet ik het zeggen? Ik ga proberen:
Wat hier speelt is die (onvoorstelbaar grote portie) alcohol. Vreemdgaan, zou IK het niet echt noemen. Platte sex met een ander, waarbij hij waarschijnlijk amper wist waar hij mee bezig was, dat wel. Bij 'vreemdgaan' denk ik dat er nog wel een hoop andere factoren spelen. En je kan ook 'vreemdgaan' op momenten dat je iets teveel hebt gedronken, dat daardoor de remmingen wegvallen maar je nog wel weet waar je mee bezig bent. Dat is een serieuze misstap, maar 'vreemdgaan' is voor mij meerdere keren met dezelfde persoon, zonder dronken toestand,
Voor mij (MIJ) is dat hier allemaal niet het geval en zou ik niet het woord 'vreemdgaan' gebruiken. (Wat jij natuurlijk van mij wel mag). Ik denk dat het grote probleem wat met stip op nr 1 staat, de alcohol is. En niet die platte sex met een ander. Toch kan ik wel begrijpen dat dit jou immens pijn doet. Zo zie je maar op welk gebied alcohol zijn gevolgen kan hebben, behalve lichamelijk.
"Hij is hiervoor gestart met therapie en gaat een traject in om dit aan te pakken."
Hij is dus al gestart met therapie zeg je voor de alcohol. Nou laat hem maar opnemen een paar maanden. Blijkbaar is ambulante hulp niet genoeg. Eerst de verslaving aanpakken dan kun je pas zien hoe jullie relatie ervoor staat. Neem het niet te persoonlijk wat er allemaal gebeurd is onder invloed.
Dus precies wat letterkoekje zegt vreemdgaan is hier niet aan de orde of het probleem maar de verslaving moet onder controle komen.
Wij zijn 24 en 25 jaar oud en nu een halfjaar samen. Ik weet dat het makkelijk gezegd is van oh jullie zijn nog jong en kort samen, maar toch zagen/zien we echt een toekomst samen en hadden we het goed met elkaar.
Op dit moment wil ik hem heel graag nog niet kwijt, alleen vind ik het heel lastig omdat mijn vertrouwen wel erg gekwetst is en dit precies inspeelt op alle onzekerheden die ik van mijzelf al had. Misschien was het echt alleen dronken domme fout, maar ik vind het lastig om hiermee om te gaan.
Ik ben wel blij dat hij de stappen zet om hieraan te werken. Hij is nu na dit gebeuren dan gestart met ambulante hulp, daarvoor nog niet want toen was er nog niet zoiets gebeurd dat zoveel gevolgen kon hebben en was er nog geen besef hoe groot alcohol probleem hij heeft.
hartstikke goed, erkenning is stap een en dan hulp aanvaarden. Geef hem de kans zijn goede wil te tonen tijdens het traject. Komt vast goed en anders heb je hem in iedergeval deze kans gegeven. Opgeven kan altijd nog. Ik ben heel blij dat mijn man mij steunde toen ik naar een kliniek ging en we nu bijna 2 kinderen hebben. Hij had ook kunnen weglopen en een normalere vrouw kunnen zoeken.
Ik heb kinderen van jou leeftijd en als jij mijn dochter was zou ik zeggen ga zelf in therapie. En vraag jezelf af waarom je genoegen neemt met een alcoholist ??
Ik vind het heel erg voor je Groenevlinder, en begrijp dat de onzekerheid hierdoor toeneemt. Daarvoor hoef je geen verlatingsangst te hebben, het vertrouwen is weg dit zou je ook hebben zonder die verlatingsangst.
Het grootste probleem is je vriend, die zal echt helemaal moeten stoppen met drinken. Hoe lang drinkt hij al zoveel, is hij vaker in therapie geweest en sinds wanneer is hij weer gaan drinken? Zelf geeft hij aan in een oud patroon te zijn teruggevallen, en jij schrijft dat hij zichzelf soms verliest in de drank en dit eerder niet toegaf... hoe is dat voor jou? Wil je echt met deze man verder, iemand die zichzelf op meerdere vlakken niet kan beheersen?
Uit ervaring weet ik hoe het is om een relatie te hebben met iemand die een drankprobleem heeft, ik gun het mijn ergste vijand niet! Ik ben tig jaar geleden uit die relatie gestapt, en als ik eraan terugdenk dan denk ik dat dit een van de beste stappen was 
Ik sluit me aan bij de vorige inzendingen.
Lieve TO, waarom zouden wij zeggen dat je weg moet gaan bij deze man? Dat moet jouw beslissing zijn, beslissing die JIJ maakt op basis van situaties.
Toch (als ik één puntje van kritiek mag geven) heb ik de indruk dat voor jou het probleem van die nachtelijke uitspatting groter is dan het drankmisbruik. Maar onderschat alcoholisme niet! Gelukkig heb ik er persoonlijk niet mee te maken maar ken toch verschillende voorbeelden van drinkers die hun eigen leven, dat van hun partner en daar bovenop ook nog eens dat van hun kinderen, compleet om zeep hebben geholpen! Wees niet (ver)blind voor de situatie: een jonge man van 25 die zich zo laveloos drinkt dat hij zo ver weg is dat hij niet meer weet wat ie doet. En denk eraan dat de ziekte ook erfelijk is. Hebben zijn (groot)ouders het ook? En mocht je aan kinderen met hem denken, niet nu maar over een aantal jaren, weet dan dat ook zij belast kunnen zijn.
Afsluiten doe ik positief: ik wens dat je vriend zodanige therapie en therapeuten vindt, dat hij er compleet vanaf geraakt. Het is wel een levenslange strijd maar mits juiste begeleiding en omkadering door naasten, zal het mogelijk zijn. Dat wens ik jullie beiden vanuit mijn ganser hart, want ik lees wel dat je echt van hem houdt!
Succes hoor!
Ik wil jullie allemaal bedanken voor jullie reacties.
Voor mij ligt het probleem inderdaad nu heel erg op het geschonden vertrouwen, misschien juist omdat het inspeelt op mijn eigen onzekerheden of omdat ik niet veel ervaring heb met alcoholisme in mijn omgeving. Dat kan ook komen door mijn leeftijd en doordat alcohol zo genormaliseerd is, maar jullie input neem ik zeker mee en zet mij wel aan het denken. Want het is zeker niet iets wat ik licht wil nemen. Momenteel staat mijn eigen verdriet omtrent de situatie misschien nog teveel op de voorgrond.
Roos55 schreef op 27-06-2024 om 13:55:
Ik heb kinderen van jou leeftijd en als jij mijn dochter was zou ik zeggen ga zelf in therapie. En vraag jezelf af waarom je genoegen neemt met een alcoholist ??
Dit, en zeker ook voor je verlatingsangst, welke net zo toxisch kan zijn als zijn alcoholprobleem. Het vreemdgaan is voor jou nu het ergste wat kon gebeuren door de alcohol, terwijl dit realistisch maar een ‘klein’ iets is tov wat de échte gevaren, incl. gevolgen, zijn!