Vriend is vreemdgegaan
Hallo,
Ik weet niet wat ik moet doen. Twee weken geleden het nieuws gekregen van mijn vriend dat hij dat weekend is vreemdgegaan op een festival. Hij kon zich er niks van herinneren, alleen een flits van een helder moment dat hij dacht wat doe ik en stoppen. De volgende ochtend moest hem verteld worden wat hij had gedaan. Hij heeft een alcohol probleem en verliest zich soms zo erg, iets wat hij eerst niet toe gaf maar nu wel doordat hij zo erg is geschrokken (hij had nooit verwacht dat hij tot zoiets in staat was). Hij is hiervoor gestart met therapie en gaat een traject in om dit aan te pakken. Dat is natuurlijk heel goed, maar ik ben heel erg gekwetst.
Hij snapt zelf niet waarom hij het heeft gedaan. Hij zegt dat hij verliefd op mij is en van mij houdt en dat hij niet ongelukkig is in onze relatie, juist het tegenovergestelde. Op het gebied van seks mist hij niks met mij en hadden wij het ook altijd heel leuk en konden wij open zijn met wat ons leuk leek om te doen. Hij gaat onderzoeken waar dit vandaan komt, maar denkt dat het zelf saboterend is dat hij dan zoveel gaat drinken totdat hij nergens meer aan denkt en dat hij daarin een oud patroon is teruggevallen. Toen hij single was had hij natuurlijk alleen zichzelf ermee als hij zo destructief naar zichzelf was, maar nu ook mij...
Ik had de laatste maanden al besef dat ik mij steeds onzekerder ging voelen vanwege verlatingsangst uit een vorige relatie. Ik had ook al uitgesproken dat ik hierover met iemand wou gaan praten. Een grote stap die ik nog even aan het uitstellen was. Ik was mij hiervan bewust, maar kon al wel tegen mezelf zeggen en bewijzen van he doe niet zo gek, hij gaat niet weg want hij houdt van je en dat laat hij zien door dit en dat en dit. Alleen deze hele situatie heeft heel veel van mijn onzekerheden over mijzelf en onze relatie als het waren bevestigd. Ik voel mij niet goed genoeg. Dit had geen invloed op onze relatie, want ik hield het erg intoom en communiceerde hier op een gezonde manier over. Hij heeft mij altijd genoeg bevestiging gegeven, en ik wist dat dit probleem bij mij al lag en wou hieraan gaan werken. Nu vertrouw ik zijn bevestiging niet meer, want hoe kan je zoiets doen als je van iemand houdt en met diegene wil zijn. Rationeel kan ik soms wel beseffen dat het niet met mij te maken heeft gehad, maar dat is zo lastig.
Ik ben bang om in de steek gelaten te worden, ik ben bang dat ik de verkeerde keuze maak door met hem te blijven, ik ben bang dat ik het vertrouwen niet terug in hem kan krijgen. Hij doet heel erg zijn best, geeft mij de ruimte om verdrietig te zijn en probeert mij bevestiging te geven. Het is heel lastig want ik wil deels door hem getroost worden maar hij is ook wat die gevoelens nu extra triggerd.
Ik ben gewoon zo moe. Wil mij absoluut niet zo voelen en mis hem heel erg. Ik weet dat wij hier doorheen moeten alle twee op onze eigen manier en samen. Maar ik ben zo ongelofelijk moe de hele tijd en zie gewoon niet hoe dit goed kan eindigen. Ik heb geen relaties om mij heen die vreemdgaan hebben overleefd.
Zelf ga ik ook met iemand praten, wat ik al van plan was te doen voordat dit was gebeurd. Ik weet gewoon niet hoe wij dit gaan overleven samen.
Groenevlinder12 schreef op 27-06-2024 om 13:25:
Ik ben wel blij dat hij de stappen zet om hieraan te werken. Hij is nu na dit gebeuren dan gestart met ambulante hulp, daarvoor nog niet want toen was er nog niet zoiets gebeurd dat zoveel gevolgen kon hebben en was er nog geen besef hoe groot alcohol probleem hij heeft.
En dan doel ik in mijn vorige post op vetgedrukt stukje!
Heel eerlijk? Zijn drankgebruik is vast een serieus probleem, maar het is ook wel iets waar hij zich heel snel achter verschuilt. Al was het maar, omdat het beter klinkt dan ‘ik was geil, zij was heet en ik had even geen zin om aan jou te denken’. En zie, het werkt. Want jij vindt het zielig dat hij verslaafd is en verstopt je boosheid.
Tel daar je eigen verlatingsangst bij op: Het is naar om in de steek gelaten te worden. Zeker als dat gebeurt door iemand waar je al de hele toekomst mee voor je zag. Dat mág je gewoon heftig ellendig vinden, zonder dat je daar een ‘weeffout’ van jezelf bij haalt. Dat is echt verdrietig, en je hoeft jezelf echt niet kwalijk te nemen dat je daar last van hebt ‘door je verlatingsangst’.
Nee. Je hebt last van dat je vriend zijn gereedschap niet in de broek kon houden en al snel zijn alcohol gebruik als excuus gebruikt. Dat maakt dat je vriend op meerdere fronten niet zo leuk is als je dacht; hij is verslaafd, vergeet al snel dat hij een relatie heeft en gebruikt vervolgens die verslaving als excuus. Maar maak jezelf echt niet wijs dat het lastig voor je is door je verlatingsangst. Het is gewoon zwaar vervelend omdat iemand je bedonderd heeft.
Aan jou of je met zo iemand een relatie wil hebben.
Wat naar voor je. Ik hoop dat therapie voor zijn alcoholgebruik gaat helpen, je kunt als partner hierbij betrokken worden als je dit wilt. Enneh... Vergeet hem niet te vragen een Soa-test te doen. Zijn misstap moet niet nog meer nare gevolgen hebben.
Ik word er ook moe van als ik het lees alleen al, die hele analyse over hem en over jou en wat er allemaal aan de hand is. Ik zou ervoor bedanken. Na een jaartje is de ergste verliefdheid wel gezakt, wat dat betreft is het misschien nog te kort om je roze bril te kunnen afzetten.
Biebel schreef op 27-06-2024 om 16:52:
Heel eerlijk? Zijn drankgebruik is vast een serieus probleem, maar het is ook wel iets waar hij zich heel snel achter verschuilt. Al was het maar, omdat het beter klinkt dan ‘ik was geil, zij was heet en ik had even geen zin om aan jou te denken’. En zie, het werkt. Want jij vindt het zielig dat hij verslaafd is en verstopt je boosheid.
.
Ook dit ja, want als hij echt zo dronken was zoals hij zegt dat hij was, dan werkte zijn ‘gereedschap’ ook echt niet zo makkelijk mee. 
Alcohol verhindert vaak een erectie dus vreemd dat hij kón, als hij zo lamlarazus was.
Het is algemeen bekend dat mannen die zich moed indrinken om met een vrouw naar bed te gaan, juist daardoor falen. Wat precies het tegenovergestelde is van wat ze beoogden. En dan gaat het nog om relatief geringe hoeveelheden drank. Waf Kersje boven me zei, dus.
Ik vind het niet zo geloofwaardig klinken dat hij niets meer weet en 'opeens' weer bijkwam en tot z'n grote verbazing z'n pik in een andere vrouw aantrof.
Relaties kunnen vreemdgaan overleven, zeker. Maar een half jaar verkering en dan zo'n slap verhaal? Ik zou er voor passen, en ik ben niet eens monogaam.
Ik zou mij vooral afvragen hoe vaak hij in dergelijke situaties belandt en hoe vaak hij het vooral niet vertelt.
Ik gok dat het nu met iemand was die je kent en die het je zelf kon vertellen.
Mijn vertrouwen zou toch écht weg zijn en ofwel zet hij geen stap meer buiten de deur zonder dat ik aan zijn lijf plak (ja, ook naar zijn werk, naar zijn studie, ... hij kan overal zuipen en vrouwen tegenkomen), ofwel is de relatie over.
En aangezien dat eerste nogal onrealistisch is en we "pas" een half jaar hebben zou het over zijn.
Onderdeel van de dynamiek bij verlatingsangst is dat je valt op iemand (met bindingsangst) die niet volledig voor jou gaat. In die zin is deze situatie daar illustratief voor. De vraag aan jou is dus waarom je genoegen neemt met iemand die alcohol belangrijker vindt dan jou en binnen een half jaar al met een ander in bed ligt. En dat je dan toch twijfelt of je bij hem moet blijven. Daar is therapie voor nodig, want het is lastig om die dynamiek te herkennen en te zien waar het vandaan komt en wat je er aan kunt doen. Goed dus om hier werk van te maken. Aanrader is ook het boek Liefdesbang van Hannah Cuppen, zie ook haar website. Sterkte!
Je verdient beter. Van een relatie hoor je gelukkiger te worden, niet ongelukkiger. De kans dat iemand met een drankprobleem je gelukkiger maakt, is klein. Of je moet het fijn vinden om iemand om je heen te hebben die net zoveel om jou geeft, als om zijn eigen hersencellen.
Natuurlijk vindt je vriend het erg wat er is gebeurd. Heel goed ook dat hij een traject is begonnen. Maar de kans dat het hem niet lukt is groot. Net als de kans op herhaling van wat er nu gebeurt: hij gaat te ver en kwetst je, hij belooft beterschap, samen praat je recht wat krom is ... en dat doe jij voor een man die laat zien dat hij in staat is compleet over jouw gevoelens heen te walsen!
Kies voor jezelf. In deze relatie zal je je altijd zorgen blijven maken over zijn gezondheid en over hoe echt zijn liefde voor jou is. Je verdient beter.
Groenevlinder12 schreef op 27-06-2024 om 15:13:
Ik wil jullie allemaal bedanken voor jullie reacties.
Voor mij ligt het probleem inderdaad nu heel erg op het geschonden vertrouwen, misschien juist omdat het inspeelt op mijn eigen onzekerheden of omdat ik niet veel ervaring heb met alcoholisme in mijn omgeving. Dat kan ook komen door mijn leeftijd en doordat alcohol zo genormaliseerd is, maar jullie input neem ik zeker mee en zet mij wel aan het denken. Want het is zeker niet iets wat ik licht wil nemen. Momenteel staat mijn eigen verdriet omtrent de situatie misschien nog teveel op de voorgrond.
Neem jezelf en je gevoel serieus. Je cijfert je nu al weg, na een half jaar relatie met iemand die niet betrouwbaar is door zijn alcoholgebruik. Fijn dat hij er aan wil werken, maar besef je dat dat een heel traject is, wat veel tijd en energie kost en terugvallen in gebruik er bijhoren. Natuurlijk ben je verdrietig en boos en is je vertrouwen weg. De vraag is of je denkt dat dat terug zal komen.
Mij lijkt het heel veel werk voor een relatie van een half jaar, waarbij je je moet afvragen of je hem wel zo goed kent als je denkt. Ik gun je een onbezorgde relatie en dat is deze de komende pak en beet twee jaar niet (dat is hoeveel tijd ik denk dat er nodig is voordat alles gestabiliseerd is)
Cala schreef op 28-06-2024 om 09:02:
[..]
Neem jezelf en je gevoel serieus. Je cijfert je nu al weg, na een half jaar relatie met iemand die niet betrouwbaar is door zijn alcoholgebruik. Fijn dat hij er aan wil werken, maar besef je dat dat een heel traject is, wat veel tijd en energie kost en terugvallen in gebruik er bijhoren. Natuurlijk ben je verdrietig en boos en is je vertrouwen weg. De vraag is of je denkt dat dat terug zal komen.
Mij lijkt het heel veel werk voor een relatie van een half jaar, waarbij je je moet afvragen of je hem wel zo goed kent als je denkt. Ik gun je een onbezorgde relatie en dat is deze de komende pak en beet twee jaar niet (dat is hoeveel tijd ik denk dat er nodig is voordat alles gestabiliseerd is)
Dit
Groenevlinder12 schreef op 27-06-2024 om 11:58:
[..]
Het is meer in de zin dat hij dit gedrag zelf ook niet goedkeurt. Hij is nooit eerder vreemdgegaan en had zelf nooit bedacht dat hij ooit zoiets zou doen. Ik heb dit gevoel van mijzelf ook niet dat ik zoiets zou doen, behalve dat ik nu veel ongelijkheid voel maar weet dat het niks oplost als ik nu zelf ook vreemdga wat ik dus ook vooral niet ga doen.
Hij geeft aan ook in onze hele relatie nog nooit behoefte heeft gehad naar iemand anders op welke manier dan ook.
Ik denk eigenlijk dat hij zichzelf en daarmee jou een beetje voor de gek houdt. Mensen kijken voortdurend naar elkaar op allerlei manieren. Hij zegt dat om jou je veilig te laten voelen. Ik denk dat het meer over jouw waarden gaat; wil jij een man die zich vol laat lopen op een festival en dan niet meer weet wat ie doet? Na een half jaar? Dat is toch helemaal niet leuk? Wat hij daar zelf over vindt lijkt me eigenlijk niet zo enorm relevant, ik zou kijken naar wat ie doet. Achteraf spijt hebben is altijd makkelijk. Wat bedoel je trouwens met dat zelf vreemdgaan? Dat bedoelde ik niet met je eigen weg gaan hoor!
Voor een partner waar je lang bij bent en met wie je een leven hebt opgebouwd zou ik zeker overwegen te blijven en te steunen in een traject, maar je bent jong en de relatie is kort. Liefdesverdriet is enorm naar, maar doet na een tijdje echt minder pijn. Sterkte!
Wat een nare verdrietige situatie zeg, maar jullie zijn nu een half jaar samen en dan al zulke grote issues.
In mijn opzicht verdien jij veel beter.
Je hebt het over hoe jou verlatingsangst een probleem is hierin enz.
Maar jou vriend is op dit moment het probleem, hij is alcoholist en is vreemdgegaan, zo simpel is het, misschien heel hard hoor, maar hij had vanaf dag 1 moeten vechten voor je, want hij zegt wel een toekomst met jou te willen enz maar ik vind zijn gedrag toch anders doen spreken.
Nu hij dus een misstap heeft begaan gaat hij pas in therapie, terwijl hij dit natuurlijk gelijk had moeten aanpakken, want je weet waar je aan begint als je een relatie aangaat met iemand, daar hoort monogamie (vaak) ook bij, dat is niets nieuws voor hem in jullie relatie lijkt mij.
Plus het dan op de alcohol gooien vind ik te makkelijk, hij weet dat hij dat probleem heeft, dan zou hij, voor jou zijn droomvrouw, moeten zorgen dat hij niet in zo'n situatie komt.
En ik snap dat het heel moeilijk allemaal is en je verliefd bent, maar probeer echt jezelf nu op 1 te zetten, jij hebt NIKS misdaan of dit veroorzaakt.
Hij heeft dit probleem veroorzaakt dus moet het nu ook zelf maar oplossen en het is aan jou of je met hem verder wil of niet.
hoe groot is dat alcohol probleem eigenlijk? Is dat beperkt tot het uitgaan, of is het dagelijks?
(Niet dat comazuipen ooit goed te praten valt.)