Twijfel beginnende relatie

Ik ben heel erg benieuwd naar jullie mening en / of ervaringen.

Eerst even een beetje achtergrond over mezelf. Ik ben een vrouw van 42 en moeder van een dochter van 11. Na een moeizame relatie van bijna 20 jaar met haar vader waarin er in de laatste jaren sprake was van depressie, verslaving en toxisch gedrag (bij hem) heb ik ruim 2,5 geleden de relatie verbroken. Ik sta op goede voet met vader, maar doordat hij geen stabiele factor is draag ik 99% van de zorg voor haar. Oh ja, en voor de hond.... En ik werk 4 dagen per week, dus een druk leven en veel ballen hoog te houden.

Ik heb tijd genomen de breuk te verwerken en ben nu zoveel gelukkiger
Toch merkte ik dat ik toe was aan een leuke man in mijn leven. Ik mis het om een partner en een steun en toeverlaat te hebben. En iemand om leuke dingen mee te doen en te delen
Doe ik met vriendinnen ook maar dat is toch anders.
Nu heb ik ruim 3 maanden geleden een leuke man ontmoet via een datingsite. We hebben al zo'n 12 dates gehad (schat ik, heb het niet exact bijgehouden,) wat altijd heel fijn en gezellig was. Uit eten, dagje wellness, etc. We zijn nu 3x bij elkaar blijven slapen en hebben elkaars kinderen ( hij heeft een zoon) inmiddels ook kort ontmoet met een relaxte insteek. Ik vooral ben erg voorzichtig met het introduceren van een nieuwe liefde bij mijn dochter alhoewel ik weet van haar dat ze me dat gunt. En ik merk dat het relatiegebeuren voor mij sowieso heeeel rustig aan moet. En dat is nu juist een beetje waar het mis gaat, of mis dreigt te gaan.
Hij is juist 'nogal voortvarend' te noemen. Hij geeft aan dat hij dolverliefd is (natuurlijk supervleiend en leuk om te horen!), mij de mooiste, liefste en leukste vrouw vindt, en dat hij mij het allerliefste iedere dag ziet. En in dat stukje wringt het bij mij een beetje. Hij kan er best op aandringen mij vaker te kunnen zien
Ik kan iedere dag heeft hij al vaker gezegd. Waarop ik dan moet zeggen 'uhm ja ik niet....sorry. Sterker nog, doordeweeks heb ik gewoon vrij weinig tijd door werk en de zorg thuis voor dochter, hond, sport en alle andere dagelijkse beslommeringen. En hij woont 40 minutej van me vandaan. Hij heeft buiten werk en co-ouderschap voor zijn zoon een stuk minder om handen merk ik. Geen hele specifieke hobbies, sporten of passies. In het weekend maak ik uiteraard graag tijd vrij. Maar ik had ook 2x een weekend iets met dingen die ik al had gepland voor ik hem al kende en ik merk dat hij dan toch alsnog zwaar teleurgesteld en ook ietwat geirriteerd is dat hij mij dan niet kan zien. Hij was ook teleurgesteld dat ik niet bleef slapen bij de ontmoeting met zijn zoon en dat hij niet bij mij mocht blijven slapen bij de ontmoeting met mijn dochter. Voor mij is het volkomen logisch dit niet gelijk te doen. Ik wil kinderen ook vooral de ruimte geven te wennen. Ik ben daarin gewoon een stuk voorzichtiger. Hij begreep dat wat minder, ik heb mijn visie daarop toch echt uit moeten leggen. Daar heeft hij zich toen wel bij neergelegd. Ik heb meermaals aangegeven het rustig aan te willen doen en dat elkaar vaker gaan zien en mogelijk vanzelf komt naarmate een relatie groeit. Ik vind het fijn om het eerst gewoon leuk en ongecompliceerd te hebben samen.
Hij is erg onzeker, dat weet hij van zichzelf en zegt hij ook.
Nu gaf hij gisteren aan eerst aan wel te willen bellen, maar niet zo lekker in zijn vel te zitten. Op zijn verzoek uiteindelijk toch maar wel gebeld, bleek hij helemaal overstuur.... huilen enzo. Hij miste me zo verschrikkelijk, we zien elkaar zo weinig, afgelopen weekend kon je niet...dat maakt dat je al 3x een weekend niet kon (waarvan hij er bij 1 gewoon bij mij langs is geweest, dus we elkaar gewoon gezien hebben) , hij vervolgens teruggezocht in de app hoeveel dagen geleden het is dat we elkaar gezien hebben, hoeveel uur het geleden is dat ik heb geappt (ik had gewoon een drukke werkdag) en hoeveel dagen we elkaar gaan zien op jaarbasis als we elkaar zoals het nu is blijven zien. Ik schrik van deze aanhankelijkheid, ik ben zelf een heel zelstandige vrouw. Uiteraard hou ik van liefde, gezelschap en genegenheid, maar ook ruimte om iets voor mezelf te kunnen doen / te kunnen plannen. Hij zou komende maand ook met vrienden een weekend weg gaan, dit heeft hij toch maar afgezegd...hij doet liever iets met mij. Enerzijds lief, maar ik heb liever dat hij dat soort dingen juist wel lekker doet. Doe ik ook.... Hartstikke leuk.
Maar goed...ik voel dat ik nu 5 stappen terug doe als hij juist MEER wil. Ik trek dan onbewust aan de rem terwijl hij wel superleuk, lief, respectvol, behulpzaam, fysiek aantrekkelijk en een hele hoop meer is. Hij is echt een lieverd en draagt me op handen, maar toch krijg ik het steeds benauwder . En dat kan natuurlijk ook aan mij liggen.... Ben ik onbewust toch niet toe aan een nieuwe relatie? Heb ik een soort van bindingsangst? Moet ik er niet gewoon open in gaan en kijken waar het toe leidt? Ik zou het zo zonde vinden als ik een mogelijke goede nieuwe levenspartner afschrijf. Tegelijkertijd denk ik 'hoe moet ik dat strsks allemaal gaan doen, het leven als alleenstaande moeder is behoorlijk buffelen'. Maar aan de andere kant...andere alleenstaande ouders lukt het ook een nieuwe partner te vinden. Ik word momenteel even gek van mijn gedachtes, en ik merk dat ik minder en minders snel op zijn berichtjes reageer....
Wie herkent dit? Hoe ging je daarmee om? Ging dat beklemmende gevoel ook weer weg?