Twijfel beginnende relatie
Ik ben heel erg benieuwd naar jullie mening en / of ervaringen.
Eerst even een beetje achtergrond over mezelf. Ik ben een vrouw van 42 en moeder van een dochter van 11. Na een moeizame relatie van bijna 20 jaar met haar vader waarin er in de laatste jaren sprake was van depressie, verslaving en toxisch gedrag (bij hem) heb ik ruim 2,5 geleden de relatie verbroken. Ik sta op goede voet met vader, maar doordat hij geen stabiele factor is draag ik 99% van de zorg voor haar. Oh ja, en voor de hond.... En ik werk 4 dagen per week, dus een druk leven en veel ballen hoog te houden.
Ik heb tijd genomen de breuk te verwerken en ben nu zoveel gelukkiger
Toch merkte ik dat ik toe was aan een leuke man in mijn leven. Ik mis het om een partner en een steun en toeverlaat te hebben. En iemand om leuke dingen mee te doen en te delen
Doe ik met vriendinnen ook maar dat is toch anders.
Nu heb ik ruim 3 maanden geleden een leuke man ontmoet via een datingsite. We hebben al zo'n 12 dates gehad (schat ik, heb het niet exact bijgehouden,) wat altijd heel fijn en gezellig was. Uit eten, dagje wellness, etc. We zijn nu 3x bij elkaar blijven slapen en hebben elkaars kinderen ( hij heeft een zoon) inmiddels ook kort ontmoet met een relaxte insteek. Ik vooral ben erg voorzichtig met het introduceren van een nieuwe liefde bij mijn dochter alhoewel ik weet van haar dat ze me dat gunt. En ik merk dat het relatiegebeuren voor mij sowieso heeeel rustig aan moet. En dat is nu juist een beetje waar het mis gaat, of mis dreigt te gaan.
Hij is juist 'nogal voortvarend' te noemen. Hij geeft aan dat hij dolverliefd is (natuurlijk supervleiend en leuk om te horen!), mij de mooiste, liefste en leukste vrouw vindt, en dat hij mij het allerliefste iedere dag ziet. En in dat stukje wringt het bij mij een beetje. Hij kan er best op aandringen mij vaker te kunnen zien
Ik kan iedere dag heeft hij al vaker gezegd. Waarop ik dan moet zeggen 'uhm ja ik niet....sorry. Sterker nog, doordeweeks heb ik gewoon vrij weinig tijd door werk en de zorg thuis voor dochter, hond, sport en alle andere dagelijkse beslommeringen. En hij woont 40 minutej van me vandaan. Hij heeft buiten werk en co-ouderschap voor zijn zoon een stuk minder om handen merk ik. Geen hele specifieke hobbies, sporten of passies. In het weekend maak ik uiteraard graag tijd vrij. Maar ik had ook 2x een weekend iets met dingen die ik al had gepland voor ik hem al kende en ik merk dat hij dan toch alsnog zwaar teleurgesteld en ook ietwat geirriteerd is dat hij mij dan niet kan zien. Hij was ook teleurgesteld dat ik niet bleef slapen bij de ontmoeting met zijn zoon en dat hij niet bij mij mocht blijven slapen bij de ontmoeting met mijn dochter. Voor mij is het volkomen logisch dit niet gelijk te doen. Ik wil kinderen ook vooral de ruimte geven te wennen. Ik ben daarin gewoon een stuk voorzichtiger. Hij begreep dat wat minder, ik heb mijn visie daarop toch echt uit moeten leggen. Daar heeft hij zich toen wel bij neergelegd. Ik heb meermaals aangegeven het rustig aan te willen doen en dat elkaar vaker gaan zien en mogelijk vanzelf komt naarmate een relatie groeit. Ik vind het fijn om het eerst gewoon leuk en ongecompliceerd te hebben samen.
Hij is erg onzeker, dat weet hij van zichzelf en zegt hij ook.
Nu gaf hij gisteren aan eerst aan wel te willen bellen, maar niet zo lekker in zijn vel te zitten. Op zijn verzoek uiteindelijk toch maar wel gebeld, bleek hij helemaal overstuur.... huilen enzo. Hij miste me zo verschrikkelijk, we zien elkaar zo weinig, afgelopen weekend kon je niet...dat maakt dat je al 3x een weekend niet kon (waarvan hij er bij 1 gewoon bij mij langs is geweest, dus we elkaar gewoon gezien hebben) , hij vervolgens teruggezocht in de app hoeveel dagen geleden het is dat we elkaar gezien hebben, hoeveel uur het geleden is dat ik heb geappt (ik had gewoon een drukke werkdag) en hoeveel dagen we elkaar gaan zien op jaarbasis als we elkaar zoals het nu is blijven zien. Ik schrik van deze aanhankelijkheid, ik ben zelf een heel zelstandige vrouw. Uiteraard hou ik van liefde, gezelschap en genegenheid, maar ook ruimte om iets voor mezelf te kunnen doen / te kunnen plannen. Hij zou komende maand ook met vrienden een weekend weg gaan, dit heeft hij toch maar afgezegd...hij doet liever iets met mij. Enerzijds lief, maar ik heb liever dat hij dat soort dingen juist wel lekker doet. Doe ik ook.... Hartstikke leuk.
Maar goed...ik voel dat ik nu 5 stappen terug doe als hij juist MEER wil. Ik trek dan onbewust aan de rem terwijl hij wel superleuk, lief, respectvol, behulpzaam, fysiek aantrekkelijk en een hele hoop meer is. Hij is echt een lieverd en draagt me op handen, maar toch krijg ik het steeds benauwder 
. En dat kan natuurlijk ook aan mij liggen.... Ben ik onbewust toch niet toe aan een nieuwe relatie? Heb ik een soort van bindingsangst? Moet ik er niet gewoon open in gaan en kijken waar het toe leidt? Ik zou het zo zonde vinden als ik een mogelijke goede nieuwe levenspartner afschrijf. Tegelijkertijd denk ik 'hoe moet ik dat strsks allemaal gaan doen, het leven als alleenstaande moeder is behoorlijk buffelen'. Maar aan de andere kant...andere alleenstaande ouders lukt het ook een nieuwe partner te vinden. Ik word momenteel even gek van mijn gedachtes, en ik merk dat ik minder en minders snel op zijn berichtjes reageer....
Wie herkent dit? Hoe ging je daarmee om? Ging dat beklemmende gevoel ook weer weg?
Hoezo twijfel je zo aan jezelf dat je het zelfs bindingangst noemt? Je behoeften zijn anders dan hem. Vind niets vreemds aan je behoefte voor andere dingen en juist goed dat je oog hebt voor de kinderen. Zijn behoefte zijn anders. Aan jullie om te kijken of daar een tussenweg tussen zit of dat het niet werkt. Kan me voorstellen dat een huilende man aan de telefoon niet zo lekker is.
Tijd voor een goed gesprek over wat jullie van een relatie verwachten. Het leest alsof dat gewoon niet matcht. Het is niet alleen een kwestie van te snel gaan, ook op langere termijn blijft dit getouwtrek. Jullie passen gewoon niet bij elkaar in jullie wensen en verwachtingen.
Ik zie dit alleen maar misgaan; aan jou de vraag hoeveel energie je er nog in wil steken, maar het zal hoogstens tijdrekken zijn.
Nooit aan jezelf twijfelen en nooit gaan wegen “ja maar hij kan ook heel lief zijn”. Er is nu een eigenschap van hem naar voren gekomen die jou niet bevalt. Tja daar is daten voor, om elkaar te leren kennen en om te zien of jullie matchen. Ik hoop dat zijn emotionele manipulatie niet werkt en dat je zijn afhankelijkheidsproblemen niet voor hem gaat oplossen.
Ik voel de beklemming al als ik jouw bericht lees... Dit klinkt helemaal niet als een fijne, leuke, lieve partner. Maar als een bezitterige, claimende man die afhankelijk is/gaat zijn van jou. Hij overschrijdt jouw grenzen, dringt zichzelf op.
Dat laatste telefoongesprek zou voor mij de druppel zijn (de uren telle😱).
Afkappen, uitmaken, zo weinig mogelijk energie meer aan besteden. Los willen komen van zo'n kleverd heeft niets met bindingsangst te maken.
Bij zo’n lange openingspost is er maar 1 advies.
Stoppen met de relatie.
weet je zelf wel hoevaak je iemand wil zien als je een relatie hebt en wat je daarvan verwacht?
Het klinkt of hij al denkt een relatie te hebben en deze wil praktiseren in zijn eindbeeld. Wat is jouw eindbeeld? Begin daar eens mee om die helder te krijgen en dat voor te leggen als je iemand date. Anders is het zonde van je tijd als dat niet matcht. Hem afhankelijk en manipulatief etc noemen zoals sommigen vind ik onzin. Hij heeft een ander beeld van een relatie voor ogen, klaar Misschien wil hij wel samenwonen en is dat zijn eindbeeld, snap wel dat dit, wat jij hem biedt nu, hem dan ongelukkig of verdrietig maakt
"Tegelijkertijd denk ik 'hoe moet ik dat strsks allemaal gaan doen, het leven als alleenstaande moeder is behoorlijk buffelen'. Maar aan de andere kant...andere alleenstaande ouders lukt het ook een nieuwe partner te vinden."
Het is natuurlijk zo dat je kind om 21 uur wel slaapt en je dan de rest van de avond en nacht met je vent kunt doorbrengen. Dat zijn alweer heel wat uren samentijd. Zo gaat dat meestal. Iedereen is druk.
Er is een verschil tussen zeggen dat je iemand liefst elke dag zou zien en huilend aan de telefoon hangen en eigen sociale activiteiten af te beginnen zeggen. Klinkt niet als de zelfstandige man die jij denk ik wel nodig hebt op dit moment. Dit ligt te ver uit mekaar om te gaan werken op termijn.
Oeh, dit klinkt niet als een fijne man, maar als rode vlaggen!
Eerlijk, een relatie als alleenstaande met kind is lastig opbouwen. Je wilt eigenlijk dingen samen doen, maar de tijd ontbreekt. Immers, je kind gaat voor.
Ik herken het, maar trof gelukkig iemand met wisselende diensten. We zijn veel verder en dan wordt het makkelijker.
Maar zelfs als we een dag samen vrij hebben zoals vandaag, dan ben ik nog druk met kinderen. Even brengen, halen, therapie...
Dat is het leven en dat zal hij ook moeten beseffen en accepteren. Dat hij nooit op nummer 1 zal komen te staan, want je wil ook nog een eigen leven.
Of jullie bij mekaar passen, kan ik (nog) niet zeggen. Maar ik neem aan dat jij je niet aangetrokken voelt tot een huilende man die de uren uittelt dat jullie mekaar (zullen) zien! Dit lijkt me het gedrag van een puber die zijn zin moet hebben. En nu schikt hij zich nog, maar dit gedrag kan hééééél gevaarlijk worden. Wat weet jij van zijn vorige relatie(s) en hoe die afgelopen zijn? Zou ik eens nader onderzoeken (als je overweegt met deze man verder te gaan).
ToetieToover schreef op 25-09-2024 om 12:48:
Nooit aan jezelf twijfelen en nooit gaan wegen “ja maar hij kan ook heel lief zijn”. Er is nu een eigenschap van hem naar voren gekomen die jou niet bevalt. Tja daar is daten voor, om elkaar te leren kennen en om te zien of jullie matchen. Ik hoop dat zijn emotionele manipulatie niet werkt en dat je zijn afhankelijkheidsproblemen niet voor hem gaat oplossen.
Dit. Het zou voor mij een no-go zijn zo'n man.
Volgens mij had je bij je ex veel sneller moeten wegrennen
die fout ga je niet herhalen toch?
Nee hij is niet je ex maar ik hoor jouw onderbuikgevoel beter dan jijzelf volgens mij
alleen al van het lezen van zijn gedrag krijg ik de rillingen over mijn rug.
TO, je schrijft in je OP dit: "Tegelijkertijd denk ik 'hoe moet ik dat strsks allemaal gaan doen, het leven als alleenstaande moeder is behoorlijk buffelen'. Maar aan de andere kant...andere alleenstaande ouders lukt het ook een nieuwe partner te vinden". Ik ben al sinds het jaar 2000 alleen(staande moeder) en ben nooit meer een relatie aangegaan. Voor mij is het belangrijk dat een relatie wat toevoegt in plaats van dat het je spanning oplevert. Daarnaast heb je het over 'de zorg van je kind', ze is al 11 dus echte verzorging heeft ze niet meer nodig. Wel opvoeding. Nu ze steeds ouder wordt zal ze steeds meer haar eigen weg gaan wat jou zal ontlasten. Zie het alleenstaande ouderschap juist als iets moois in plaats van een last, dan zal het je minder zwaar vallen.
Dit klinkt als ziekelijk, jaloers en claimerig gedrag. Hij kan beter in therapie, want dit gedrag is niet normaal. En het jammere van hem is dat hij zo elke vrouw wegduwt en zelf maar niet snapt waarom hij geen relatie kan houden.
Je ziet het ook wel in datingprogramma's, niet zozeer dat ziekelijke, maar wel dat als ze een vrouw ontmoet hebben, ook al klikt het duidelijk niet, ze dat bijzonder slecht aanvoelen en helemaal happy zijn. En werkelijk alle signalen missen. Soms denk ik echt dat mannen van een andere planeet komen.