Tradwives

JohnnyC. schreef op 01-03-2024 om 20:54:

[..]

Maar waarom moet de biologie die op andere vlakken heel uitdrukkelijk aanwezig wordt geacht, in dit topic koste wat kost weggecijferd?

Ik heb je een vergelijkbare vraag gesteld, maar dan omgekeerd. Ik ben nog steeds benieuwd naar je antwoord daarop. 

Doemijdieglazenbol schreef op 01-03-2024 om 16:35:

[..]

waarom blijf je hier zo op hameren? Waarom móet er voor jou een biologische component zijn? En hoe ziet die er voor jou uit in het dagelijks leven? Waar leidt die biologische component toe in gedrag?

Lexus schreef op 01-03-2024 om 21:32:

[..]

Op welke andere vlakken (naast sport) dan? En door wie?

Nou ja op medisch vlak. Behoorlijke verschillen tussen mannen en vrouwen.

Mevrouw75 schreef op 01-03-2024 om 17:41:

[..]

Ik heb daar vaak aan meegedaan. Ik nam het daar altijd een beetje op voor de huisvrouwen. Ik had altijd het idee dat ze mij dús ook als een oer-conservatieve tut zagen.

Omdat die discussies daar aangaande dit onderwerp, 9 van de 10 keer werden gedomineerd door forummers die zo'n beetje 24/7 zitten te forummen, en daarnaast een fulltime topbaan met bijbehorend topsalaris beweren te hebben. Inclusief een poetsvrouw en kindermeisje. En niet te vergeten een man die kookt en de was doet. Prima als men zulke verhalen wil ophangen (uit de duim wil zuigen), maar dan zo denigrerend gaan doen over vrouwen die thuismoeder zijn, ze ongeveer voor gek te verslijten, dat stoort me enorm. Heb ik in real life overigens ook genoeg meegemaakt hoor. Ik ben 7 jaar thuismoeder geweest en heb in die periode daar genoeg opmerkingen over gehad. Ik had vaak het gevoel me te moeten verantwoorden. Over het 'waarom!' en dan de afkeuring sterk proeven. Alsof je onder een steun leeft, vast erg lui bent, of dom, je van alles mist, alleen maar je handje ophoudt bij je man, geen interesses hebt en  stofzuigen en ramen lappen vast je grootste hobby's zijn. Heel flauw en ik zie die verontwaardiging naar thuismoeders nog steeds groeien. Vind ik naar. Dit gezegd hebbende: gaat het mis, bijvoorbeeld door echtscheiding, dan niet bij de staat gaan aankloppen. Dan ook je schouders eronder en aan de bak.

MidasWolf schreef op 01-03-2024 om 20:05:

Idealer zou zijn om beide partners te laten werken, de een 4 en de ander 3 dagen. Zo hebben beiden werk inkomen, maar toch voldoende vrije tijd voor privé en gezin.
Of allebei 4 dagen als het niet anders kan. Allebei een andere dag vrij. Dan heb je een vrije dag voor jezelf en kind(eren) en maar twee dagen opvang nodig.
En het weekend heb je dan samen vrij.

*Hiermee ga ik uit van een baan met regelmatige werkuren.

Dat zou bij ons echt niet idealer geweest zijn hoor en mijn man zou daar nooit mee akkoord zijn gegaan en het was ook niet wat ik wilde. Wij zouden daar financieel echt heel erg op achteruit zijn gegaan. Dan hadden we nooit deze luxe levensstijl gehad. 

JohnnyC. schreef op 01-03-2024 om 20:54:

[..]

Voor veel mannen speelt dit niet, niet omdat ze de druk van een eindige voorraad eicellen niet voelen, maar omdat ze überhaupt niet echt bezig zijn met kinderen!

Ik wil biologie niet uitvlakken. We weten alleen niet in welke mate biologie een rol speelt, omdat sociologie een enorme rol speelt (nogmaals terugverwijzend naar de enorme veranderingen wereldwijd per cultuur, maar ook de enorme veranderingen onder invloed van de jonge anti conceptie).

Dat voelt voor mij hetzelfde als zeggen dat het vooral biologisch bepaald is dat je als witte Nederlander van boerenkool houdt, want kijk eens hoeveel boerenkool er hier wordt gegeten. Terwijl je zoiets helemaal niet kúnt weten, als je niet minimaal 200 jaar boerenkool van het menu hebt geschrapt.

Het niet bezig zijn met kinderwens heeft vast wel -deels- een biologische oorsprong. Het vindt ten eerste al niet plaats in het lichaam van een man en dat is100% biologie. Maar wat daarbij óók meespeelt:

- je hoeft er als man niet mee bezig te zijn, want daar zijn vrouwen wel mee bezig. Het hoeft geen notitie te zijn in de agenda, je wordt er bijgeroepen als het zover is. Als ik weet dat een taak door mijn collega wordt uitgevoerd, gaat het uit mijn hoofd. Dat stuk is gedekt en wordt voor gezorgd, exit hoofdruimte.

- En waarom zou je er daarnaast als man mee bezig zijn? Jij bent niet degene die een houdbaarheidsdatum heeft, jij bent niet degene die het, aangezien het hele zwanger zijn en bevallen nul impact heeft op je leven. Je hoeft er niet over na te denken hoe je dit moet inplannen rondom werk, studie of andere plannen. Kortom, het ís ook geen topic om mee bezig te zijn. Het leven van een man loopt gewoon door. Hij kan tijdens de conceptie besluiten om een half jaar een tijdelijke kans te pakken en hoeft zich geen zorgen te maken of hij dan nog wel wordt aangenomen 2 maanden voor de geboorte van zijn kind. Hij zit immers niet met een dikke buik op een sollicitatiegesprek, een aantal weken voordat hij daarna een paar maanden verlof neemt.

Maar zouden mannen weten dat er nog maar met moeite vrouwen te vinden zijn die uberhaupt nog kinderen willen, dan reken maar dat dit een onderwerp wordt voor veel mannen. Dan wordt het ineens een punt van aandacht. Dan komen er ineens andere instincten bovendrijven. Want de meeste mannen willen wel ergens en ooit een keer vader worden. Ook voor veel mannen geldt dat ze deze 'rol' ooit een keer in hun leven willen meemaken. En vergeet niet dat de 'westerse of Nederlandse' man niet dé homo universalis is. Kijk om je heen naar de culturen rondom ons. Daar is kinderen krijgen voor veel mannen echt een absolute voorwaarde voor het leven. Hoe meer, hoe beter. Wat is dat? Biologie of sociologie?

Boterbloemetjes schreef op 01-03-2024 om 22:11:

[..]

Heel flauw en ik zie die verontwaardiging naar thuismoeders nog steeds groeien. Vind ik naar. Dit gezegd hebbende: gaat het mis, bijvoorbeeld door echtscheiding, dan niet bij de staat gaan aankloppen. Dan ook je schouders eronder en aan de bak.

Ik vind het jammer als je je afgekeurd en minderwaardig hebt gevoeld. Want hoezeer bepaalde keuzes niet de mijne zijn, daar word jij geen minder mens van. Het zijn vooral ándere keuzes.

Ik vind het zelf persoonlijk jammer, maar dan niet voor jou, maar voor jouw kinderen. Maar dat heeft ook te maken met mijn achtergrond en dat ik een werkende moeder ook empowering vind en dat graag als voorbeeld voor kinderen meegeef. Maar andersom zou je dat zelf misschien ook jammer kunnen vinden voor mijn kinderen dat er niet altijd een aanwezige moeder was.

In de meeste gevallen zal de soep niet zo heet gegeten worden en zullen beide setjes kinderen (werkende ouders vs. thuisblijfouder en werkende ouder) goed terecht komen. Omdat de extremen in de realiteit veel minder vaak van toepassing zijn dan dat ze in de media zijn.

Ik ben wél blij om te lezen dat jouw laatste opmerking erbij gehaald wordt: welke keuze je als partners samen maakt om jullie samenleven vorm te geven, is individueel en daar heeft een ander niks over te zeggen. Tot het punt dat je deze keuze zou afwentelen op de maatschappij. Dan moet je ook verantwoordelijkheid nemen voor die keuze en niet je hand gaan ophouden bij de rest die er wel voor werkt.

Maar TO, wat is nou je doel van dit topic?
Je hebt een beperkte en gesloten mening over relaties van mensen die je niet kent, gebaseerd op een aantal columns

Er zijn hier thuisblijf mama’s die graag hun visie wilde vertellen, maar je verwijst naar Tate, quote mensen die het met je eens zijn en vraagt niet door om je visie te verbreden

Heb je bevestiging nodig dat je gelijkwaardige relatie anno 2024 nog ok is? Dat is het hoor

Is  dit een check om na te gaan of je relatie überhaupt gelijkwaardig is? Vast wel hoor
Of wil je enkel keuzes van anderen afbranden? Kan, maar dan pass ik liever

Karen, kom uit je bubbel en laat mensen lekker leven, kijk maar goed naar jou leven
Ook niet perfect, los dat eerst op voordat je een hele groep wilt proberen te verbeteren 
Of verbreed je visie, vraag door en leer er tenminste 1 kennen

Campanula schreef op 02-03-2024 om 09:27:

[..]

Relativeren is nog geen ontkennen. Ik erken biologie. Wat mij stoort zijn de waarden die eraan worden opgehangen (Sterk is goed? Of is sterk enkel meer spieren). Dat is mijn 'probleem' bij tradwives. (zorgzaamheid, dienstbaarheid en schoonheid is goed = juist = waar = plicht = jij nu ook)

En je kunt ook jongens stimuleren om naar de yoga te gaan om zich flexibeler te voelen.

Daarnaast is een gemiddelde maar een gemiddelde. Als je dat gemiddelde als “is” ziet, ontken je alles en iedereen die niet gemiddeld is. 

Als het gemiddelde 6,7 is, dan zijn er maar weinig 6,7, want het is het gemiddelde van al die 4,5,6,7,8en en negens. Het kan zelfs zo zijn dat niks of niemand het gemiddelde is. 

Beertjelief schreef op 02-03-2024 om 09:35:

Maar TO, wat is nou je doel van dit topic?
Je hebt een beperkte en gesloten mening over relaties van mensen die je niet kent, gebaseerd op een aantal columns

Er zijn hier thuisblijf mama’s die graag hun visie wilde vertellen, maar je verwijst naar Tate, quote mensen die het met je eens zijn en vraagt niet door om je visie te verbreden

Heb je bevestiging nodig dat je gelijkwaardige relatie anno 2024 nog ok is? Dat is het hoor

Is dit een check om na te gaan of je relatie überhaupt gelijkwaardig is? Vast wel hoor
Of wil je enkel keuzes van anderen afbranden? Kan, maar dan pass ik liever

Karen, kom uit je bubbel en laat mensen lekker leven, kijk maar goed naar jou leven
Ook niet perfect, los dat eerst op voordat je een hele groep wilt proberen te verbeteren
Of verbreed je visie, vraag door en leer er tenminste 1 kennen

Een thuisblijfmoeder is niet direct een tradwive. 

Diyer schreef op 02-03-2024 om 00:42:

[..]

Ik ben wél blij om te lezen dat jouw laatste opmerking erbij gehaald wordt: welke keuze je als partners samen maakt om jullie samenleven vorm te geven, is individueel en daar heeft een ander niks over te zeggen. Tot het punt dat je deze keuze zou afwentelen op de maatschappij. Dan moet je ook verantwoordelijkheid nemen voor die keuze en niet je hand gaan ophouden bij de rest die er wel voor werkt.

Mee eens, ik had die afspraak destijds met de vader van mijn kinderen gemaakt. De rest van de maatschappij hoeft daar wat mij betreft geen oordeel over te vellen, maar hoeft er evenmin financieel voor op te draaien als mijn afspraken in duigen vallen of niet meer zo goed blijken te werken. Dat vind ik niet deugen. Daarom ben ik na die 7 jaren ook weer op die figuurlijke arbeidstrein gestapt. Niet meteen het leukste baantje met een leuk salaris. Maar ik voelde dat het echt hoog tijd was om weer in te stappen. Dan maar onderaan die ladder, maar wél instappen! Ik heb daar wel over nagedacht. Zou mijn partner een complexe botbreuk oplopen, en maanden lang moeten herstellen/revalideren. Dan zou er in de oude situatie, 0,0 Euro binnenkomen. En dan kun je buffers en potjes aangelegd hebben, en tuurlijk scheelt dat enorm,  maar dat verdwijnt als sneeuw voor de zon. Het geeft mij dus een enorm geruststellend gevoel dat ik in mijn eentje, brood op de plank zou kunnen verzorgen. Met hagelslag en niet met rookvlees, avocado en truffelolie, maar die boterham is er! En ik  verzand dan verder niet in schulden. Daarnaast heb ik bij mijn eigen moeder gezien hoe ik het 'niet' wil.  Zij stond altijd ten dienste van haar grote gezin, en tegen de tijd dat de kinderen groot en zelfstandig genoeg waren, zodat zij eens om zich heen kon gaan kijken of ze ergens wellicht kon instappen op de arbeidsmarkt,, werden haar ouder ziek en hulpbehoevende. En zij, als huisvrouw, was gewoon meteen de aangewezen persoon voor alle ondersteuning. Van huishoudelijke taken, boodschappen en ziekenhuisbezoekjes. De rest (broers&zussen) had immers een baan. En het hebben van een baan, ontslaat je nu eenmaal van allerlei sociale verplichtingen. Uiteindelijk stond mijn moeder rond haar 65e nog wc potten te poetsen tegen een jeugdloop. Sneu, maar ook het gevolg van eigen keuzes. Al realiseer ik me dat bepaalde keuzes haar opgedrongen zijn geweest. Maar dat is geen fijne positie.