Relatie met schoonfamilie
Hoe gaan jullie om met ingewikkelde relaties met schoonfamilie? Korte situatie schets. Mijn schoonvader en schoonmoeder zijn gescheiden. Schoonmoeder neemt dat schoonvader heel erg kwalijk en spreekt kwaad over hem tegen één ieder dit dat wil horen. Partner herkent zichzelf in vader en vind het pijnlijk dat ze afgeeft op eigenschappen die hij ook heeft, maar weet dat niet op een normale manier tegen zijn moeder te zeggen. Gevolg is vaak een gespannen sfeer als we schoonmoeder zien. Waarbij partner soms echt uit de bocht vliegt. Schoonzus heeft alle contact met schoonvader verbroken. Reden daarvan weten wij niet. Sterker nog toen partner er naar vroeg ontkende ze terwijl een week later ze haar vader weer liet weten dat ze ergens niet zou komen als hij er ook was. Partner heeft er nog eens naar gevraagd waarna ze zei dat het hem niks aan ging. Dat heeft mijn partner veel pijn gedaan en het contact tussen broer en zus is veel minder dan het geweest is. Schoonvader weet ook niet waarom dochter contact heeft verbroken en blijft ons vragen of wij weten waarom.
En ik, ik wordt gek van die spanningen elke keer. Ik heb zelf echt een super band met mijn eigen familie. En ik vind het zo pijnlijk dat bij schoonfamilie iedereen verdriet heeft van deze situatie en elkaar dit blijft aan doen. Er wordt niks uitgesproken en er zijn steeds verwachtingen die dan weer leiden tot teleurstelling. Ook zijn er aan alle kanten aannames en lijkt er altijd vanuit te worden gegaan dat de ander slechte intenties heeft.
Schoonzus ‘vergeet’ verjaardag partner. Partner wenst moeder geen fijne moederdag. Schoonvader stuurt schoonzus bericht met prettige kerst en schoonzus verteld dan op een verjaardag dat ze dat het domste bericht ooit vind. Waarna partner geïrriteerd roept dan ze anders zelf ook niet slim is. Waarna er dan een ongemakkelijke stilte valt. Echt iedereen lijkt schuldig aan deze moeilijke verhoudingen en waar ik eerst nog optimistisch dacht dat het met een beetje tijd wel beter zou worden lijkt het met de tijd juist wel erger te worden.
Ik probeer me er buiten te houden en mijn schouders erover op te halen. Maar soms ontkom ik er niet aan dat ik merk dat ik gespannen en dat ik zit te hopen dat partner zich inhoud en niet uit boosheid de relaties nog verder op scherp zet. Zaterdag was schoonmoeder een uur op bezoek en daarvan is het gewoon 50 minuten dood stil geweest. Waarin niemand elkaar nog durft aan te kijken. Dat was echt een nieuwe dieptepunt.
Wat ook niet mee helpt is dat schoonmoeder en schoonzus ook naar mij wijzen als de oorzaak dat mijn partner zo doet. Schoonzus denkt dat ik partner thuis aan de ketting leg en dat hij niet op stap mag. Schoonmoeder denkt er min of meer hetzelfde over en vind daar bovenop dat ik hem moet aansporen om vaker met zijn familie af te spreken. Dat heb ik lang gedaan waarbij partner dan altijd de eis stelde, dat als ik dat zo belangrijk vond, ik zelf mee moest, omdat hij geen behoefte had aan al die negativiteit. Dat heb ik gedaan tot ik het verwijt kreeg van schoonmoeder dat ik haar geen moment alleen met zoon gun. Dus toen ben ik daar mee gestopt met als gevolg dat van eens per twee weken een bezoek samen (wat dan eigenlijk nog mee viel qua spanningen, omdat ik zat te kletsen over koetjes en kalfjes) ziet partner zijn moeder nu nog ongeveer eens per twee maanden. Die afspraken verliepen alles behalve soepel dus nu probeert ze daar steeds mij weer in te betrekken dus zo kwam het dat ze hier zaterdag op bezoek was. De sfeer tussen die twee is om te snijden, ik durf niet meer over koetjes en kalfjes te praten. En dus is er nu alleen nog maar ongemakkelijke stilte.
Het is zijn familie dus ik kan er niet echt omheen. Maar man man wat ben ik uitgeblust na zo’n bezoek. Herkent iemand dit en zo ja hoe ga jij hiermee om?
Niet mijn circus, niet mijn apen: de issues in mijn schoonfamilie mag m'n man oplossen. Ik steun hem thuis wel als er issues zijn, maar ik bemoei me er lekker helemaal niet mee. Dikke aanrader!
Pfff wat een drama. Zijn jullie al lang samen? Is dit altijd zo geweest?
Montblanc schreef op 23-05-2022 om 09:10:
Pfff wat een drama. Zijn jullie al lang samen? Is dit altijd zo geweest?
Ja wij zijn al langer samen. Zolang als ik hem ken waren er spanningen tussen partner en zijn moeder. Dat er toen weinig contact was vonden beide niet zo erg. Nadat wij dochter kregen vond schoonmoeder dat wel een issue en partner nog steeds niet. Dat is waar de echte problemen zijn begonnen.
Toen ik partner leerde kennen was band met zijn zus heel erg goed. Dat is pas echt misgelopen nadat zij eerst een tijd in het buitenland ging wonen en niets van zich liet horen. Daarna is het weer een tijdje iets beter geweest waarna er een echte breuk is ontstaan omdat ze dus ontkende dat ze had gebroken met haar vader.
Het enige wat je kunt doen om er niet zelf aan onderdoor te gaan is je niet meer verantwoordelijk te voelen voor het geluk van je schoonfamilie. En ik weet dat dat veel makkelijker gezegd dan gedaan is. Maar jij voelt je rot over dat zij zich rot voelen, en daarmee neem je veel hooi op je vork om te proberen hen wat gelukkiger te maken. Maar dat werkt niet, heb je nu al een tijd gemerkt, en per saldo worden eigenlijk alleen maar meer mensen ongelukkig, namelijk nu ook jij en je partner. Dus, accepteren dat de schoonfamilie geen hechte familie zal worden, en genieten van de jouwe.
Sterkte, klinkt echt niet leuk en kan me goed voorstellen dat het de stemming thuis kan bederven.
Outdoorsy schreef op 23-05-2022 om 09:43:
Het enige wat je kunt doen om er niet zelf aan onderdoor te gaan is je niet meer verantwoordelijk te voelen voor het geluk van je schoonfamilie. En ik weet dat dat veel makkelijker gezegd dan gedaan is. Maar jij voelt je rot over dat zij zich rot voelen, en daarmee neem je veel hooi op je vork om te proberen hen wat gelukkiger te maken. Maar dat werkt niet, heb je nu al een tijd gemerkt, en per saldo worden eigenlijk alleen maar meer mensen ongelukkig, namelijk nu ook jij en je partner. Dus, accepteren dat de schoonfamilie geen hechte familie zal worden, en genieten van de jouwe.
Sterkte, klinkt echt niet leuk en kan me goed voorstellen dat het de stemming thuis kan bederven.
Helemaal in het begin voelde ik die verantwoordelijkheid inderdaad heel sterk. Ik heb mij vaak in allerlei bochten gewrongen om het te laten werken. Dat is een heel proces geweest, maar op dit moment voel ik geen verantwoordelijkheid meer voor hun geluk.
Wat ik vooral heel lastig vind op dit moment zijn de stiltes. Dat je een kwartier lang alleen de klok hoort tikken en dat iedereen elkaar vooral niet aankijkt. Of als we zoals laatst met vrienden hebben afgesproken en zijn zus toevallig net die vrienden is tegengekomen en er nog mee staat te kletsen als wij aankomen. En dat de hele vrienden groep dan begroet en dat schoonzus afkeurend toekijkt en geen enkele aanstalte maakt om ook gedag te zeggen. Alsof alle normale beleefde omgangsvormen ook meteen niet meer bestaan. Ik weet mij dan gewoon echt geen houding te geven. Dus uiteindelijk doe ik dan maar of mijn neus bloed en zeg gewoon gedag of vraag of er nog iemand koffie wil. Of zoek een excuus om even iets te pakken, iets te doen om maar even niet te voelen hoe lang de stilte duurt.
Ik probeer me dat voor te stellen, een kwartier stilte. Ongemakkelijke stilte. En jezelf dan niet verantwoordelijk proberen te voelen om als katalysator te dienen in hun probleem. Ik krijg het eerlijk gezegd al benauwd als ik eraan denk. Ik las laatst in een boek over iemand die geen adem kon halen “alsof de longen dichtgklapt waren zoals vingers tussen een deurportier”. Zo zou ik me voelen. Je wilt schreeuwen van pijn en weglopen maar je zit vast.
Die stilte is voor mij een vorm van negeren. De allerergste vorm van wangedrag vind ik dat: negeren en stilte. Ik word daar opstandig van.
Hoe voel jij je eigenlijk als dit gebeurt?
Hem lekker alleen laten gaan naar zijn familie.
Hier zou ik geen zin in hebben hoor.
Als jij er zo aan onderdoor gaat zou ik flinke afstand nemen van je schoonfamilie en ze dat ook eerlijk vertellen als ze erom vragen. Niet omheen draaien. En ondertussen je partner steunen waar mogelijk.
Dat klinkt simpeler gezegd dan gedaan maar besef dat jij niets kunt veranderen aan deze situatie. Sterker, hoe meer je bemoeit des te hoger die spanningen voor jou zullen oplopen. Maarja, leuk is anders maar ik zou in dit geval echt voor mezelf kiezen.
ToetieToover schreef op 23-05-2022 om 10:49:
Ik probeer me dat voor te stellen, een kwartier stilte. Ongemakkelijke stilte. En jezelf dan niet verantwoordelijk proberen te voelen om als katalysator te dienen in hun probleem. Ik krijg het eerlijk gezegd al benauwd als ik eraan denk. Ik las laatst in een boek over iemand die geen adem kon halen “alsof de longen dichtgklapt waren zoals vingers tussen een deurportier”. Zo zou ik me voelen. Je wilt schreeuwen van pijn en weglopen maar je zit vast.
Die stilte is voor mij een vorm van negeren. De allerergste vorm van wangedrag vind ik dat: negeren en stilte. Ik word daar opstandig van.
Hoe voel jij je eigenlijk als dit gebeurt?
Ik vind het extreem ongemakkelijk. Ik vind negeren ook een vorm van passief agressief gedrag. En als iedereen er voor kiest om elkaar te negeren dan kun je jezelf niet afzijdig houden. Want ofwel je doorbreekt de stilte en probeert dus actief het ongemak uit de lucht te halen ofwel je gaat mee negeren en voegt dus toe aan het ongemak.
Om een beetje een idee te geven van hoe zo'n bezoek gaat zal ik schetsen hoe het bezoek verliep. Partner liet schoonmoeder binnen ik was op dat moment boven dus ik weet niet wat er gezegd werd. Partner komt boven met een smoes. Ik loop naar beneden begroet schoonmoeder, zeg opgewekt tegen dochter dat oma er is. Vervolgens vraag ik schoonmoeder hoe het gaat waarop ze geïrriteerd zucht en antwoord met "tja" en de eerste stilte is een feit. Uiteindelijk vraag ik maar of ze iets wil drinken en ga dat maar maken. Ondertussen probeer ik nog even over het weer te beginnen waar ook niets op terug komt. Partner komt binnen loopt ook naar de keuken pakt wat te drinken begint over het avond eten tegen mij. Uiteindelijk gaat hij bij zijn moeder zitten en ik volg dat voorbeeld complete stilte. Dochter wordt er ook ongemakkelijk van en wil dus even met mij knuffelen en ik praat dan maar tegen mijn dochter. Uiteindelijk ga ik even met haar spelen. Als ik terug kom verwijt schoonmoeder mijn partner iets. Waarop partner zegt dat hij er geen waarde aanhecht en vervolgens geïrriteerd wegloopt.
Tja en dan zit ik daar dus ineens alleen met schoonmoeder. Terwijl ik begrijp waarom partner geïrriteerd reageert en hem dus niet wil afvallen. Ik wil ook niet uitspreken waarom vriend zo reageert want dan heb ik het straks gedaan. Dus vervolgens kies ik er dan maar voor om de pijnlijke stilte te accepteren. Ik kijk dan in het luchtledige en probeer wat te mediteren om de stilte minder te voelen. En wacht tot partner terug komt. Uiteindelijk vertrekt schoonmoeder en zucht partner dat hij niet weet wat hij er mee aan moet. En dan antwoord ik dat het een lastige situatie is en dat ik het ook niet weet.
Moeten jullie niet stoppen met ongemakkelijk bij elkaar zitten? Schoonmoeder wil contact omdat ze ook jullie dochter, haar kleindochter wil zien, begrijp ik? Hup allemaal naar de kinderboerderij en daar een kop koffie drinken (als je dat daar kan bestellen, dat doen, als niet, dan thermosfles mee)?
of anders gewoon 'wandelen in de buurt'? Ik snap dat je iemand die net uit auto of OV komt eerst iets te drinken aan wilt bieden maar desnoods in het midden afspreken in kindvriendelijk museum ofzo?
oké dit worden veel berichten maar anders oma meteen een 'opdrachtje' geven? Zo van 'vind je het leuk om Sara voor te lezen, we zitten net middenin pluk van de petteflet' en hop dat boek in haar handen?
het is natuurlijk niet jouw taak om te blauwhelmen maar alles lijkt me beter dan boos in een kringetje te zitten. Dus maximaal gebruik maken van kind als excuus om te zorgen dat er iets ondernomen wordt lijkt me.
Overigens lijkt het me verschrikkelijk en een man die er zelf niet mee om kan gaan lijkt me ook ingewikkeld.
-Escondido- schreef op 23-05-2022 om 12:37:
Moeten jullie niet stoppen met ongemakkelijk bij elkaar zitten? Schoonmoeder wil contact omdat ze ook jullie dochter, haar kleindochter wil zien, begrijp ik? Hup allemaal naar de kinderboerderij en daar een kop koffie drinken (als je dat daar kan bestellen, dat doen, als niet, dan thermosfles mee)?
Eerlijk gezegd weet ik niet waarom ze dit nog wil. Het is niet dat ze tijdens zo'n bezoek aandacht aan dochter besteed. We vragen haar nu sinds een jaar ook standaard om op te passen als we oppas nodig hebben, daar is ze nog nooit op in gegaan.
Partner spreekt dus meestal buiten de deur met haar af zodat er afleiding is. Ik ga dan ook bewust niet mee. Als ik lang van tevoren weet dat ze langs komt ontvlucht ik het huis. Dit was een bezoek dat op de dag zelf werd aangekondigd.
Jillz schreef op 23-05-2022 om 12:25:
[..]
Ik vind het extreem ongemakkelijk. Ik vind negeren ook een vorm van passief agressief gedrag. En als iedereen er voor kiest om elkaar te negeren dan kun je jezelf niet afzijdig houden. Want ofwel je doorbreekt de stilte en probeert dus actief het ongemak uit de lucht te halen ofwel je gaat mee negeren en voegt dus toe aan het ongemak.
Om een beetje een idee te geven van hoe zo'n bezoek gaat zal ik schetsen hoe het bezoek verliep. Partner liet schoonmoeder binnen ik was op dat moment boven dus ik weet niet wat er gezegd werd. Partner komt boven met een smoes. Ik loop naar beneden begroet schoonmoeder, zeg opgewekt tegen dochter dat oma er is. Vervolgens vraag ik schoonmoeder hoe het gaat waarop ze geïrriteerd zucht en antwoord met "tja" en de eerste stilte is een feit. Uiteindelijk vraag ik maar of ze iets wil drinken en ga dat maar maken. Ondertussen probeer ik nog even over het weer te beginnen waar ook niets op terug komt. Partner komt binnen loopt ook naar de keuken pakt wat te drinken begint over het avond eten tegen mij. Uiteindelijk gaat hij bij zijn moeder zitten en ik volg dat voorbeeld complete stilte. Dochter wordt er ook ongemakkelijk van en wil dus even met mij knuffelen en ik praat dan maar tegen mijn dochter. Uiteindelijk ga ik even met haar spelen. Als ik terug kom verwijt schoonmoeder mijn partner iets. Waarop partner zegt dat hij er geen waarde aanhecht en vervolgens geïrriteerd wegloopt.
Tja en dan zit ik daar dus ineens alleen met schoonmoeder. Terwijl ik begrijp waarom partner geïrriteerd reageert en hem dus niet wil afvallen. Ik wil ook niet uitspreken waarom vriend zo reageert want dan heb ik het straks gedaan. Dus vervolgens kies ik er dan maar voor om de pijnlijke stilte te accepteren. Ik kijk dan in het luchtledige en probeer wat te mediteren om de stilte minder te voelen. En wacht tot partner terug komt. Uiteindelijk vertrekt schoonmoeder en zucht partner dat hij niet weet wat hij er mee aan moet. En dan antwoord ik dat het een lastige situatie is en dat ik het ook niet weet.
Jeetje wat een ingewikkeld gedoe. Ik zou op het "tja" vragen: "Wat bedoel je met tja? Is er wat aan de hand?" En als ze blijft zwijgen zou ik zeggen dat ze misschien beter kan gaan als ze niet wil praten en dat je in dat geval wat anders gaat doen. En als ze dan niet reageert opstaan en wat anders gaan doen.
Verder zou ik het contact en de bezoekjes aan je partner over laten. Als ze gezellig kunnen doen ga je er bij zitten, zo niet dan niet. Maar ik zou er zeker niet zwijgend bij blijven zitten. En je partner adviseren professionele hulp te zoeken in de omgang met zijn familie, bijvoorbeeld een psycholoog.