Relatie met schoonfamilie
Hoe gaan jullie om met ingewikkelde relaties met schoonfamilie? Korte situatie schets. Mijn schoonvader en schoonmoeder zijn gescheiden. Schoonmoeder neemt dat schoonvader heel erg kwalijk en spreekt kwaad over hem tegen één ieder dit dat wil horen. Partner herkent zichzelf in vader en vind het pijnlijk dat ze afgeeft op eigenschappen die hij ook heeft, maar weet dat niet op een normale manier tegen zijn moeder te zeggen. Gevolg is vaak een gespannen sfeer als we schoonmoeder zien. Waarbij partner soms echt uit de bocht vliegt. Schoonzus heeft alle contact met schoonvader verbroken. Reden daarvan weten wij niet. Sterker nog toen partner er naar vroeg ontkende ze terwijl een week later ze haar vader weer liet weten dat ze ergens niet zou komen als hij er ook was. Partner heeft er nog eens naar gevraagd waarna ze zei dat het hem niks aan ging. Dat heeft mijn partner veel pijn gedaan en het contact tussen broer en zus is veel minder dan het geweest is. Schoonvader weet ook niet waarom dochter contact heeft verbroken en blijft ons vragen of wij weten waarom.
En ik, ik wordt gek van die spanningen elke keer. Ik heb zelf echt een super band met mijn eigen familie. En ik vind het zo pijnlijk dat bij schoonfamilie iedereen verdriet heeft van deze situatie en elkaar dit blijft aan doen. Er wordt niks uitgesproken en er zijn steeds verwachtingen die dan weer leiden tot teleurstelling. Ook zijn er aan alle kanten aannames en lijkt er altijd vanuit te worden gegaan dat de ander slechte intenties heeft.
Schoonzus ‘vergeet’ verjaardag partner. Partner wenst moeder geen fijne moederdag. Schoonvader stuurt schoonzus bericht met prettige kerst en schoonzus verteld dan op een verjaardag dat ze dat het domste bericht ooit vind. Waarna partner geïrriteerd roept dan ze anders zelf ook niet slim is. Waarna er dan een ongemakkelijke stilte valt. Echt iedereen lijkt schuldig aan deze moeilijke verhoudingen en waar ik eerst nog optimistisch dacht dat het met een beetje tijd wel beter zou worden lijkt het met de tijd juist wel erger te worden.
Ik probeer me er buiten te houden en mijn schouders erover op te halen. Maar soms ontkom ik er niet aan dat ik merk dat ik gespannen en dat ik zit te hopen dat partner zich inhoud en niet uit boosheid de relaties nog verder op scherp zet. Zaterdag was schoonmoeder een uur op bezoek en daarvan is het gewoon 50 minuten dood stil geweest. Waarin niemand elkaar nog durft aan te kijken. Dat was echt een nieuwe dieptepunt.
Wat ook niet mee helpt is dat schoonmoeder en schoonzus ook naar mij wijzen als de oorzaak dat mijn partner zo doet. Schoonzus denkt dat ik partner thuis aan de ketting leg en dat hij niet op stap mag. Schoonmoeder denkt er min of meer hetzelfde over en vind daar bovenop dat ik hem moet aansporen om vaker met zijn familie af te spreken. Dat heb ik lang gedaan waarbij partner dan altijd de eis stelde, dat als ik dat zo belangrijk vond, ik zelf mee moest, omdat hij geen behoefte had aan al die negativiteit. Dat heb ik gedaan tot ik het verwijt kreeg van schoonmoeder dat ik haar geen moment alleen met zoon gun. Dus toen ben ik daar mee gestopt met als gevolg dat van eens per twee weken een bezoek samen (wat dan eigenlijk nog mee viel qua spanningen, omdat ik zat te kletsen over koetjes en kalfjes) ziet partner zijn moeder nu nog ongeveer eens per twee maanden. Die afspraken verliepen alles behalve soepel dus nu probeert ze daar steeds mij weer in te betrekken dus zo kwam het dat ze hier zaterdag op bezoek was. De sfeer tussen die twee is om te snijden, ik durf niet meer over koetjes en kalfjes te praten. En dus is er nu alleen nog maar ongemakkelijke stilte.
Het is zijn familie dus ik kan er niet echt omheen. Maar man man wat ben ik uitgeblust na zo’n bezoek. Herkent iemand dit en zo ja hoe ga jij hiermee om?
RosaMontana schreef op 23-05-2022 om 13:27:
[..]
Jeetje wat een ingewikkeld gedoe. Ik zou op het "tja" vragen: "Wat bedoel je met tja? Is er wat aan de hand?" En als ze blijft zwijgen zou ik zeggen dat ze misschien beter kan gaan als ze niet wil praten en dat je in dat geval wat anders gaat doen. En als ze dan niet reageert opstaan en wat anders gaan doen.
Verder zou ik het contact en de bezoekjes aan je partner over laten. Als ze gezellig kunnen doen ga je er bij zitten, zo niet dan niet. Maar ik zou er zeker niet zwijgend bij blijven zitten. En je partner adviseren professionele hulp te zoeken in de omgang met zijn familie, bijvoorbeeld een psycholoog.
Precies dit. Jeetje zeg, ik zou zulk bezoek echt niet accepteren. Doe normaal of blijf gewoon weg. Die ongemakkelijke stiltes zou ik zelf heel hard doorbreken met klare taal.
Jillz schreef op 23-05-2022 om 12:25:
[..]
Ik vind het extreem ongemakkelijk. Ik vind negeren ook een vorm van passief agressief gedrag. En als iedereen er voor kiest om elkaar te negeren dan kun je jezelf niet afzijdig houden. Want ofwel je doorbreekt de stilte en probeert dus actief het ongemak uit de lucht te halen ofwel je gaat mee negeren en voegt dus toe aan het ongemak.
Om een beetje een idee te geven van hoe zo'n bezoek gaat zal ik schetsen hoe het bezoek verliep. Partner liet schoonmoeder binnen ik was op dat moment boven dus ik weet niet wat er gezegd werd. Partner komt boven met een smoes. Ik loop naar beneden begroet schoonmoeder, zeg opgewekt tegen dochter dat oma er is. Vervolgens vraag ik schoonmoeder hoe het gaat waarop ze geïrriteerd zucht en antwoord met "tja" en de eerste stilte is een feit. Uiteindelijk vraag ik maar of ze iets wil drinken en ga dat maar maken. Ondertussen probeer ik nog even over het weer te beginnen waar ook niets op terug komt. Partner komt binnen loopt ook naar de keuken pakt wat te drinken begint over het avond eten tegen mij. Uiteindelijk gaat hij bij zijn moeder zitten en ik volg dat voorbeeld complete stilte. Dochter wordt er ook ongemakkelijk van en wil dus even met mij knuffelen en ik praat dan maar tegen mijn dochter. Uiteindelijk ga ik even met haar spelen. Als ik terug kom verwijt schoonmoeder mijn partner iets. Waarop partner zegt dat hij er geen waarde aanhecht en vervolgens geïrriteerd wegloopt.
Tja en dan zit ik daar dus ineens alleen met schoonmoeder. Terwijl ik begrijp waarom partner geïrriteerd reageert en hem dus niet wil afvallen. Ik wil ook niet uitspreken waarom vriend zo reageert want dan heb ik het straks gedaan. Dus vervolgens kies ik er dan maar voor om de pijnlijke stilte te accepteren. Ik kijk dan in het luchtledige en probeer wat te mediteren om de stilte minder te voelen. En wacht tot partner terug komt. Uiteindelijk vertrekt schoonmoeder en zucht partner dat hij niet weet wat hij er mee aan moet. En dan antwoord ik dat het een lastige situatie is en dat ik het ook niet weet.
Je partner en zijn moeder zijn duidelijk familie. Ze zitten allebei te wachten tot de ander zich beter gaat gedragen. En die ander moet begrijpen wat er verwacht wordt en uit zichzelf het gewenste gedrag laten zien. Kansloos, lijkt me. Maar zijn probleem en jouw probleem zijn niet hetzelfde. Ik vind dat jij eerder een probleem hebt met hem. Tenminste; als hij heeft gezegd dat zijn moeder op bezoek kon komen. Als jij gezegd hebt dat ze kon komen, moet je dat nooit meer doen! Dan laat je iedere vraag van zijn moeder door je man afhandelen. Als je man dan zegt dat ze kan komen, is hij ook verantwoordelijk voor het bezoek. Ik vind dat weglopen van hem waardeloos. Maar, ik zie dat jij uit eigen beweging naar beneden gaat terwijl hij weggevlucht is. Niet meer doen! En dat weglopen herhaalt zich dus nog twee keer terwijl jij en je dochter het maar moeten opvangen. En moeder/oma laat zich om de dooie dood niet afleiden van haar grieven. Die is niet van plan om gezellig een praatje te maken met jou en dochter.
Moeder en zoon kunnen op deze manier niet bij elkaar op bezoek komen. Ze misdragen zich allebei. Of ze zetten zich over hun grieven heen en proberen er wat van te maken. Al dan niet door zaken uit te praten of zich over dingen heen te zetten en elkaars eigenaardigheden te laten passeren. Of ze houden de schijn niet langer op en zien elkaar nog maar twee keer per jaar, in grotere gezelschappen, waar ze elkaar kunnen ontlopen. Maar dat heb jij verder niet in de hand. Als man geen knopen wil doorhakken of het probleem eens een keer serieus en volwassen gaat bespreken, moet hij dit soort zwart-komische scènes maar in zijn eentje gaan spelen. Als ik jou was, zou ik tegen man zeggen dat dit rare toneelstukje zich niet gaat herhalen want dat jij de volgende keer met dochter een eindje gaat wandelen als het weer zo beladen wordt.
Mija schreef op 23-05-2022 om 14:45:
[..]
Je partner en zijn moeder zijn duidelijk familie. Ze zitten allebei te wachten tot de ander zich beter gaat gedragen. En die ander moet begrijpen wat er verwacht wordt en uit zichzelf het gewenste gedrag laten zien. Kansloos, lijkt me. Maar zijn probleem en jouw probleem zijn niet hetzelfde. Ik vind dat jij eerder een probleem hebt met hem. Tenminste; als hij heeft gezegd dat zijn moeder op bezoek kon komen. Als jij gezegd hebt dat ze kon komen, moet je dat nooit meer doen! Dan laat je iedere vraag van zijn moeder door je man afhandelen. Als je man dan zegt dat ze kan komen, is hij ook verantwoordelijk voor het bezoek. Ik vind dat weglopen van hem waardeloos. Maar, ik zie dat jij uit eigen beweging naar beneden gaat terwijl hij weggevlucht is. Niet meer doen! En dat weglopen herhaalt zich dus nog twee keer terwijl jij en je dochter het maar moeten opvangen. En moeder/oma laat zich om de dooie dood niet afleiden van haar grieven. Die is niet van plan om gezellig een praatje te maken met jou en dochter.
Moeder en zoon kunnen op deze manier niet bij elkaar op bezoek komen. Ze misdragen zich allebei. Of ze zetten zich over hun grieven heen en proberen er wat van te maken. Al dan niet door zaken uit te praten of zich over dingen heen te zetten en elkaars eigenaardigheden te laten passeren. Of ze houden de schijn niet langer op en zien elkaar nog maar twee keer per jaar, in grotere gezelschappen, waar ze elkaar kunnen ontlopen. Maar dat heb jij verder niet in de hand. Als man geen knopen wil doorhakken of het probleem eens een keer serieus en volwassen gaat bespreken, moet hij dit soort zwart-komische scènes maar in zijn eentje gaan spelen. Als ik jou was, zou ik tegen man zeggen dat dit rare toneelstukje zich niet gaat herhalen want dat jij de volgende keer met dochter een eindje gaat wandelen als het weer zo beladen wordt.
Hi Mija bedankt voor je scherpe analyse.
Man had inderdaad afgesproken dat ze langs kon komen. Er is gelukkig geen rechtstreeks contact meer tussen mij en schoonmoeder. Hij weet wel dat ik het liever niet heb en houd daar meestal wel rekening mee. Schoonmoeder had ik voor het laatst in november gezien en bovendien met veel meer mensen erbij. Blijkbaar had schoonmoeder specifiek gevraagd of ik ook eens erbij kon zijn. En dan ben ik zo bang dat het weer olie op het vuur is als ik weiger. Dus had ik het geaccepteerd.
In het begin toen ik partner net kende wist ik niet zo goed wat er gaande was. Ik wilde me snel voorstellen aan zijn ouders, omdat familie voor mij zo belangrijk is. Al snel viel mij op dat partner bij bepaalde onderwerpen zich terug trok of geïrriteerd kon reageren en dat hij bovendien liever niet ging. Achteraf heel stom maar ik ben dat een beetje gaan compenseren. Dus ik zorgde dat bepaalde onderwerpen niet zo erg besproken werden, spoorde partner aan om niet zo op telefoon te zitten. Gaf zo nu en dan zijn moeder gelijk of zei achteraf joh laat toch gaan ene oor in andere oor uit etc. Zijn moeder was eigenlijk heel enthousiast over mij. Het was ook relatief gezellig ondanks dat ik altijd op mijn hoede was.
Totdat ze mij dus ging proberen in te zetten om haar zin door te drijven. O.a. negatief beïnvloeden van de band met schoonvader. Dat wilde ik niet en dus deed ik het niet. Toen ik zei dat ze dat dan zelf, maar moest bespreken is de boel ontploft. Ze was boos dat partner wel zonder mij naar vader gaat, maar bijna nooit één op één met haar afspreekt en dat was ineens allemaal mijn schuld. Omdat ik altijd maar mee kwam (was niet eens echt waar) en het gesprek van het onderwerp schoonvader af stuurde. Ik ben toen echt voor alles wat rot is uitgemaakt. Dus ik heb gezegd dat ik niet meer mee zou komen en haar veel succes gewenst. Ze verwachtte ook nog excuses dus heb ik ook nog een bosje bloemen gestuurd met alleen maar sorry. En als reactie kreeg ik een brief vol verwijten. Waarna ik echt afstand heb genomen van dit contact.
Partner was er daarna ook helemaal klaar mee en heeft ruim een half jaar helemaal geen contact gehad, waarna hij het langzaam weer is gaan proberen. Ik steun hem daarin, maar heb steeds gezegd dat ik wel op de achtergrond blijf en doe wat een minimum is voor een schoondochter om te doen. Wat mij betreft hoort daar het uitnodigen op dochters verjaardag bij en incidenteel vind ik het ook wel normaal dat ze in ons huis welkom is.
Ik vind het wat dat betreft dus nu ook lastig om te zeggen ze mag niet meer komen of ik wil haar niet meer zien. Daarmee heb ik het gevoel dat ik partner voor een keuze zet en dat wil ik niet. Zijn ouders zouden hier gewoon welkom moeten zijn.
Moeilijk ik ga er nog eens goed over nadenken, want ik merk dat jouw post veel bij mij losmaakt.
Ik denk dat je twee zaken door elkaar haalt: zijn ouders kunnen prima welkom zijn in jouw huis, maar dat wil nog niet zeggen dat jij daar dan bij moet zijn.
En ik zou echt never nooit niet mijn kind hieraan blootstellen. Wat een ongezonde situatie voor dat kind.
Het meest optimale dat je kunt doen is ruimte maken voor schoonmoeders door zelf wat anders te doen. Je bent met je aanwezigheid ook een mooie bliksemafleider voor ze: ze maken zichzelf onmogelijk en jij wringt je in allerlei bochten om er toch nog iets van te maken. Daar zou ik me niet meer voor lenen.
En ik zou ook echt geen zin hebben om hier nog ooit bij aanwezig te zijn. Het leven is veel te kort en kostbaar voor dit soort drama.
Je wordt inderdaad door zowel je partner als je schoonmoeder voor hun karretje gespannen. Zij die vraagt of jij er ook bent en hij doordat hij wegloopt bij zijn moeder en het jou dan laat oplossen.
Ik vind het niet zo aardig van jouw partner dat hij jou zo klemzet.