Relatie met ouders niet goed maar ook niet slecht
Ik vraag me af of iemand dit herkent, en zo ja, hoe ermee om te gaan.
Ik vind het heel lastig, om hier een goed beeld van mijn ouders neer te zetten. De band met mijn ouders is niet slecht, maar vooral als oppervlakkig te beschrijven. Echt praten kunnen ze niet, en zullen ze ook nooit kunnen vrees ik. Mijn ouders komen zelf uit grote gezinnen met weinig aandacht voor het individu, en weinig geld. Met emoties hebben ze niet om leren gaan, en gevoelens werden en worden niet geuit. Goede vrienden hebben ze niet. Ze hebben voornamelijk elkaar, hun familie en oppervlakkige contacten.
Ze hebben mij en mijn siblings alles proberen te geven, en gedaan wat in hun kunnen lag. Mijn jeugd heb ik als dubbel ervaren. Er was voldoende geld, liefde en aandacht, maar ook veel hokjes-denken en vooroordelen. "Kind 1 was zo en Kind 2 was zo, zoiets". Ik als middelste kind, werd en word vaak over het hoofd gezien, genegeerd en niet gehoord. Ik heb veel emotionele steun gemist. Ik was de moeilijke, de intellectueel, degene met problemen. Ik kan talloze voorbeelden geven, van wat voorgevallen is. Jarenlang heb ik gedacht dat het aan mij lag, dat ik voor de conflicten zorgde. Terwijl als ik nu terugkijk, ik zie dat dat onzin in. Ik lag goed in de groep, had en heb lieve vriendinnen (ik heb nog steeds deels dezelfde vriendinnengroep van vroeger), deed mijn best op school. Zoals mijn ouders mij zien, word ik niet gezien door de rest van mijn omgeving (werk, schoonfamilie, vrienden).
Nog steeds spelen de conflicten van vroeger een rol, maar ik ga ze uit de weg en laat me niet meer uit de tent lokken door kwetsende opmerkingen. Ik merk ook dat het me heel erg gevormd heeft in mijn volwassen leven. Ik vind het bijvoorbeeld nog steeds moeilijk om mijn mening te geven, om mijn stem te laten horen.
Aan de andere kant hebben mijn ouders ook echt lieve, leuke kanten, ook als opa & oma. En ik heb ook veel leuke, lieve jeugdherinneringen. Veel elementen van mijn opvoeding vind ik ook echt waardevol, en zal ik zeker bijhouden in mijn manier van opvoeden. En vaak als ik bij ze ben of zij bij ons, is het ook echt oprecht gezellig, en vind ik het jammer, als we weer afscheid nemen. Het is dus niet zwart/wit, zoals je vaak hoort. Dat maakt het ook zo moeilijk, om er goed mee om te gaan.
Ik weet zeker, dat mijn ouders ervan overtuigd zijn, dat ze alles goed hebben gedaan. En daar zit precies ook het probleem. Praten over het verleden, vertellen wat ik gemist heb, wordt niet gewaardeerd. Dan komt 'zij weer, met al haar problemen'.
Het bespreekbaar maken is dus geen optie. Mijn ouders staan niet open voor feedback, en hebben weinig tot geen zelfreflecterend vermogen. Maar hoe er dan wel mee omgaan?
Accepteer dat je ouders nooit gaan veranderen, dat ze het onrecht dat jou is aangedaan niet gaan erkennen en dat jij je niet schuldig hoeft te voelen. Tuurlijk heb je mooie momenten beleefd, maar emotioneel "verwaarlozen" hoef je niet te onderschatten. Voel je dus ook niet schuldig omdat je dit nu benoemt. Je gevoelens mogen er zijn, je hoeft ze niet te rechtvaardigen. Op dat vlak verdiende jij beter, punt.
Red_Velvet schreef op 03-08-2021 om 19:27:
Accepteer dat je ouders nooit gaan veranderen, dat ze het onrecht dat jou is aangedaan niet gaan erkennen en dat jij je niet schuldig hoeft te voelen. Tuurlijk heb je mooie momenten beleefd, maar emotioneel "verwaarlozen" hoef je niet te onderschatten. Voel je dus ook niet schuldig omdat je dit nu benoemt. Je gevoelens mogen er zijn, je hoeft ze niet te rechtvaardigen. Op dat vlak verdiende jij beter, punt.
Ik vind emotionele verwaarlozing een veel te zware term. Ik begrijp uit de OP dat de ouders gewoon niet in staat waren tot het geven wat to nodig had. Onmacht is iets anders dan verwaarlozing.
Herfstappeltaart schreef op 03-08-2021 om 19:29:
[..]
Ik vind emotionele verwaarlozing een veel te zware term. Ik begrijp uit de OP dat de ouders gewoon niet in staat waren tot het geven wat to nodig had. Onmacht is iets anders dan verwaarlozing.
Vandaar tussen " " gezet, ik wist niet goed wat anders te gebruiken. De emotionele behoeften van TO werden alleszins niet ingevuld.
Red_Velvet schreef op 03-08-2021 om 19:47:
[..]
Vandaar tussen " " gezet, ik wist niet goed wat anders te gebruiken. De emotionele behoeften van TO werden alleszins niet ingevuld.
Oke dan begrijp ik je beter 
Herfstappeltaart schreef op 03-08-2021 om 19:29:
[..]
Ik vind emotionele verwaarlozing een veel te zware term. Ik begrijp uit de OP dat de ouders gewoon niet in staat waren tot het geven wat to nodig had. Onmacht is iets anders dan verwaarlozing.
Oneens! Verwaarlozing komt waarschijnlijk veel vaker voort uit onmacht dan uit onwil of kwaadaardigheid. Dit soort denken is precies waarom je beoordelingsvermogen naar de klote gaat: het is ‘niet zo erg’. Ik zeg niet dat die ouders door het slijk gehaald moeten worden. Of dat er eindeloos over gepraat over moet worden en dat ze het moeten gaan begrijpen. Daar gaat het helemaal niet om. Maar ze klinken wel emotioneel ‘beperkt’. Als je zelf een gevoelig kind bent, is dat tamelijk rampzalig: hoe leer je jezelf begrijpen als dit niet teruggespiegeld krijgt? Het is in ieder geval belangrijk om zelf te mogen zien hoe diepgaand het effect van die emotionele armoede op je is geweest. Relativeren komt later wel weer eens.
ik had ook geen bijzondere band met mijn ouders. Kon het destijds zelfs beter vinden met mijn schoonouders..
Toen de vader van mijn zoon bij ons wegging ben ik, vrij snel, verhuisd naar het dorp van mijn ouders. Was niet echt de bedoeling maar ik kon daar een leuk huis kopen.
Vanaf toen waren mijn ouders onmisbaar! 4x per week was mijn vader er 's morgens om zoon naar school te brengen, tussen de middag en na school op te halen. Ik kon 4x per week met zoon mee eten. Zonder hen had ik het als alleenstaande moeder niet gered...
Toen ik getrouwd was en zwanger van dochter overleed mijn vader aan kanker. Een paar jaar later overleed mijn moeder aan dementie..
Ik mis ze allebei zo! En ook mis ik een opa en oma voor onze dochter (mijn schoonmoeder woont 6000km bij ons vandaan)
Wat ik je mee wil geven? Probeer het verleden te verwerken en laat je ouders zijn wie ze zijn, je kunt ze toch niet veranderen.
Ik lees in je post niet of je zelf ook kinderen hebt, maar gun je ouders hun kleinkinderen en je kinderen hun opa en oma. Voor je het weet moeten ze elkaar missen.
Juist omdat er ook zoveel leuke, fijne dingen zijn..
Succes!
Omnik schreef op 03-08-2021 om 20:03:
[..]
Oneens! Verwaarlozing komt waarschijnlijk veel vaker voort uit onmacht dan uit onwil of kwaadaardigheid. Dit soort denken is precies waarom je beoordelingsvermogen naar de klote gaat: het is ‘niet zo erg’.
Ik kan natuurlijk niet voor TO spreken maar hier beschrijf je super goed hoe het bij mij is gegaan. Altijd de gedachte en dit soort opmerkingen dat het niet zo erg is terwijl ik er wel heel veel last van heb. Dan denk je al snel hier klopt iets niet. Dus dan moet er wel iets heel erg mis zijn met mij.
Ja, zeker herkenbaar. Ik denk dat er heel veel "volwassen kinderen" zijn die zich hierin herkennen.
Omnik schreef op 03-08-2021 om 20:03:
[..]
Oneens! Verwaarlozing komt waarschijnlijk veel vaker voort uit onmacht dan uit onwil of kwaadaardigheid. Dit soort denken is precies waarom je beoordelingsvermogen naar de klote gaat: het is ‘niet zo erg’. .
Eens. De term klinkt heftig, maar mag gewoon gebruikt worden als 'ie benoemd waar het om draait. Het boek "ongekende gevoelens" is een aanrader, geeft beter inzicht in dit topic en lastige relaties met ouders.
aardbei35 schreef op 03-08-2021 om 18:24:
Mijn ouders hebben altijd hun best voor hun kinderen gedaan, maar ik heb de indruk dat ze ook veel in hun eigen jeugd tekort zijn gekomen waardoor ze op een bepaalde manier naar de (huidige) wereld kijken. Mijn zus en ik kwamen net zoals jij beschrijft niets tekort en we hebben beiden gestudeerd, maar op emotioneel vlak lag het gewoon anders. Ze waren er gelukkig altijd voor ons. Dat wil ik ook graag opmerken.
Ik heb weleens mijn ouders met dingen geconfronteerd die ik moeilijk aan hun gedrag vind, maar ik denk dat ze het gewoon simpelweg niet kunnen begrijpen. Mijn gevoel werd dan toch een beetje gediskwalificeerd uit een soort onvermogen. Niet dat ze onderontwikkeld zijn, maar door eigen opvoeding hebben ze bepaalde (emotionele) vaardigheden niet echt kunnen ontwikkelen. Ik probeer daar ook mijn weg in te vinden en mezelf voor te houden dat ik 70+'ers niet meer ga veranderen. Dat ze zo zijn en dat ik alleen m'n eigen grenzen aan kan geven en zij kiezen om op een bepaalde manier naar de wereld te kijken.
Dit klinkt als mijn situatie. Ze hebben hun best gedaan en zijn op belangrijke vlakken tekort geschoten. Het contact nu is fragiel en begrensd, dat beperkt de negativiteit waar soms sprake van is. Als we een beetje contact hebben is het wel gezellig, als dat intensiever wordt niet meer. Met het eerste kleinkind op komst ben ik wel bang hoe de relatie zich gaat vormen. Maar we gaan het zien.
OxfordComma schreef op 03-08-2021 om 17:25:
[..]
Weet ik
Verder herken ik me precies in jouw laatste alinea Koralinde.
Kijk naar de dingen die ze wel goed gedaan hebben voor jou en weet dat niemand foutloos is.
Ik herken delen. Mijn ouders zijn al jaren gescheiden en met beiden is de band oppervlakkig. Gesprekken gaan niet verder dan koetjes en kalfjes niveau. Ik was het kind dat zich wel zou redden. Oftewel ik stopte altijd alles weg en daar loop ik de afgelopen jaren ontzettend tegen aan. Zeker sinds ik zelf kinderen heb. Als grootouders zijn ze beiden leuker trouwens.
Man heeft ook geen goede band met zijn ouders. Hun liefde is heel voorwaardelijk. Hij heeft wel een goed band met zijn zus en kan er met haar over praten.
Ik ben het gesprek nooit aangegaan, ik focus me meer op mijn zelfontwikkeling en probeer het richting mijn kinderen anders te doen. En dat is lastig.
aardbei35 schreef op 03-08-2021 om 18:24:
Ik herken wat je schrijft. Ik denk dat de 'babyboom-generatie' gewoon niet zo goed is "opgedroogd." Ze kwamen vaak uit grote gezinnen en overleven van het gezin ging voor op persoonlijke ontwikkeling en welbevinden. Daardoor kan hun wereldbeeld heel anders zijn dan dat van hun kinderen (van bijv. de millenial generatie).Mijn ouders zijn 70+ en ik herken wat je schrijft over jouw band met jouw ouders.
Ik denk dat ik qua wereldbeeld, hoe arrogant dit ook over mag komen, en intelligentie vooral met mijn moeder kan botsen. Zij stopte met werken na de geboorte van haar eerste kind (dat was in de 80s gebruikelijk) en is helemaal gericht op gezin en tegenwoordig het gezin van mijn oudere zus. Buiten hun kinderen en de kleinkinderen via m'n zus hebben ze behalve elkaar, oppervlakkige contacten met familie en enkele kennissen geen mensen om zich heen. Mijn vader heeft nooit geleerd om over gevoelens en emoties te praten. Hij kwam uit een groot gezin en moest op z'n 15e al aan het werk. In tegenstelling tot mijn moeder is hij in mijn beleving wel wat socialer en ontwikkelder als het om sociale interactie met mensen gaat.
Mijn ouders hebben altijd hun best voor hun kinderen gedaan, maar ik heb de indruk dat ze ook veel in hun eigen jeugd tekort zijn gekomen waardoor ze op een bepaalde manier naar de (huidige) wereld kijken. Mijn zus en ik kwamen net zoals jij beschrijft niets tekort en we hebben beiden gestudeerd, maar op emotioneel vlak lag het gewoon anders. Ze waren er gelukkig altijd voor ons. Dat wil ik ook graag opmerken.
Ik heb weleens mijn ouders met dingen geconfronteerd die ik moeilijk aan hun gedrag vind, maar ik denk dat ze het gewoon simpelweg niet kunnen begrijpen. Mijn gevoel werd dan toch een beetje gediskwalificeerd uit een soort onvermogen. Niet dat ze onderontwikkeld zijn, maar door eigen opvoeding hebben ze bepaalde (emotionele) vaardigheden niet echt kunnen ontwikkelen. Ik probeer daar ook mijn weg in te vinden en mezelf voor te houden dat ik 70+'ers niet meer ga veranderen. Dat ze zo zijn en dat ik alleen m'n eigen grenzen aan kan geven en zij kiezen om op een bepaalde manier naar de wereld te kijken.
Ik denk ook niet dat je het moet zien als emotionele vaardigheden die ze niet hebben ontwikkeld. Ze hebben ze anders ontwikkeld. Dat is niet alleen voorbehouden aan de babyboomers, maar alle generaties voor zich. In feite heeft onze generatie en die na ons een ander vaardigheidspatroon ontwikkeld.
(Ik wil een beetje wegblijven bij: ze hebben het verkeerd gedaan. Ik herken het wel, maar ik ben er niet gekrenkt onder, of boos of teleurgesteld, het is zo als het is, niet meer en niet minder).
Due-scimmie schreef op 03-08-2021 om 20:30:
Ik ben het gesprek nooit aangegaan, ik focus me meer op mijn zelfontwikkeling en probeer het richting mijn kinderen anders te doen. En dat is lastig.
Ik denk, dat wat Due-scimmie hier zegt, het 'beste' antwoord is. Focussen op je zelfontwikkeling. Ik denk dat, omdat dit het enige is waar jijzelf invloed op hebt. Als je ouders de capaciteit hadden gehad om diepere verbindingen met hun kind aan te gaan, hadden ze dat hoogstwaarschijnlijk al wel gedaan. Of ze het nou niet kunnen of willen, ze hebben het niet gedaan. Eigenlijk heel feitelijk.
Als je je richt op zelfontwikkeling kun je veranderen hoe je er zelf mee omgaat. Je voelt nog steeds een enorme loyaliteit naar je ouders. Dit is vrij natuurlijk, maar hier kun je wel mee aan het werk. Door jezelf sterker te maken, van jezelf te houden, te accepteren dat je goed bent zoals je bent, door te kunnen staan voor wie je bent en wat je wil of vindt. Dus misschien kun je overwegen nogmaals hulp in te schakelen. Lees je in, bepaal voor jezelf wat je wil bereiken en zoek daar hulp voor. Gun het jezelf!
Over emotionele verwaarlozing heb ik vaker gelezen, en alhoewel ik veel herken, vind ik het ook niet helemaal eerlijk en moeilijk om het zo te noemen. Ik denk inderdaad zoals iemand hiervoor zei, dat een groot deel van de babyboom-generatie op emotioneel vlak wat mist.
Ik wil het ook wel vergeven en vergeten, en me focussen op de leuke tijden die we nu in goede gezondheid beleven, en ik ben daar ook dankbaar voor. Aan de andere kant blijft het knagen. En doorspelen in mijn leven van nu. Ik heb onderbewust geleerd dat mijn gevoelens en gedachten niet kloppen, dat mijn stem niet gehoord mag worden, dat ik altijd mooi weer moet spelen 'voor de buren', dat ik lief en dankbaar moet zijn en blij moet zijn met wat ik krijg, dat ik niet direct om iets mag vragen, dat het wel aan mij zal liggen als het niet goed gaat, enzovoort.
Het moeilijkste vind ik, als dit soort ideeën geuit worden met betrekking op mijn zoon. In de zin van: "Hij mag af en toe best wel even huilen hoor", "Je hoeft hem niet meteen aandacht te geven als hij roept", "Geen wonder dat hij zo tevreden is, hij krijgt ook alles wat hij wil", dat soort dingen.
Inderdaad, ik laat mijn zoon niet huilen, en ik zal hem nooit negeren. Misschien dat mijn antwoord "Nee", of "Even wachten, ik praat nu even met die-en-die" is, maar ik wil hem meegeven dat hij áltijd gehoord wordt, dat hij áltijd mag zijn wie hij is, voelen wat hij voelt, dat ik hem in alles wat hij doet wil supporten, en dat hij nóóit door mij genegeerd wordt.
Schematherapie ken ik, en ik denk dat dat een goed idee zou zijn voor mij. Ook bedankt voor de boekentips, ik ga er zeker naar kijken
OxfordComma schreef op 03-08-2021 om 21:01:
Het moeilijkste vind ik, als dit soort ideeën geuit worden met betrekking op mijn zoon. In de zin van: "Hij mag af en toe best wel even huilen hoor", "Je hoeft hem niet meteen aandacht te geven als hij roept", "Geen wonder dat hij zo tevreden is, hij krijgt ook alles wat hij wil", dat soort dingen.
Inderdaad, ik laat mijn zoon niet huilen, en ik zal hem nooit negeren. Misschien dat mijn antwoord "Nee", of "Even wachten, ik praat nu even met die-en-die" is, maar ik wil hem meegeven dat hij átijd gehoord wordt, dat hij áltijd mag zijn wie hij is, voelen wat hij voelt, en dat hij nóóit door mij genegeerd wordt.
Poeh het is net of ik mijn schoonouders hoor. Precies ook waarom ze geen vaste dag oppassen omdat ze er andere normen en waarden op nahouden.
Ik Vertel mijn kinderen bijvoorbeeld dagelijks dat ik van ze hou. Ik kan me niet herinneren dat mijn ouders dit ooit gezegd hebben. Niet dat ze het niet voelen misschien, maar nooit gezegd.