Partner heeft stiekem foto’s gemaakt.
Nav een topic van iemand op Viva zou ik toch heel graag jullie advies willen.
De relatie met mijn partner is zogezegd ingewikkeld te noemen. Door gebeurtenissen in mijn jeugd en daardoor een gedesorganiseerde hechting + CPTSS zijn relaties erg moeilijk voor mij. Mijn partner was en is daar altijd van op de hoogte geweest. Ik heb hem de vrijheid gegeven om of het niet aan te gaan met mij en zo wel dat ik het begrijp als het voor hem een open relatie zou zijn. Nu ben ik er twee jaar geleden echter achter gekomen dat hij stiekem foto’s van me maakte. Wanneer ik sliep, op de bank liggend serie kijken met kort rokje etc etc. Daarvoor waren er wel al wat rode vlaggen. Als ik zijn mobiel wilde ging hij eerst van alles wissen. Ik dacht misschien van andere vrouw waar ik mee had kunnen leven. Nu weet ik dat het dus foto’s van mij waren. Heb hem toen geconfronteerd en aangegeven dat hij hulp moest zoeken of moest aangeven dat dit niet werkte voor hem. Hij heeft voor Hulp zoeken gekozen echter heeft hij dit in de 3 telefonische (Corona) sessies nooit verteld. Sindsdien hebben we het er nooit meer over. Mijn vertrouwen is giga beschadigd. Zeker ook met de gebeurtenissen uit mijn jeugd. Soms controleer ik zijn foto’s en zie nooit meer zoiets maar ergens ben ik er altijd bang voor. Ik lijk er niet overheen te kunnen stappen en merk dat de walging groot is wbt aanraking etc. Ik weet door mijn hechtingsproblemen dat ik sowieso moeilijk ben. Er zijn 3 kinderen in het spel. Durf het met niemand te bespreken want haat het dat iedereen hem dan ziet als vies mannetje. Maar dat doe ik ook. Tegelijkertijd heeft hij het recht gefrustreerd te zijn. Hoe kom ik hier voorbij? Reageer ik overdreven? Soms weet ik het echt niet door hoe mijn hoofd werkt. Zou graag advies willen. Dank vast voor wie dit leest.
dat denk ik ook. We komen beide uit gewelddadige onveilige jeugd. Kennen elkaar ook al van die tijd. Een soort onbreekbare band. Maar alleen vrienden voor mij altijd duidelijk geweest. Duidelijke afspraken gemaakt en hij wilde zich denk ik deel voelen van een familie. Daar zit zijn winst. Maar we zouden echt apart doen. Niet samenwonen niks. Tot tijdens tweede zwangerschap bleek dat hij veel had achtergehouden en financieel aan de grond zat. Hier veel over gelogen maar eerlijk is eerlijk hij had ook veel van mijn eigenaardigheden gepikt. Dus bij ons ingetrokken. En toen werd t meer een gezin. Maar wel apart slapen etc. Gaandeweg lijkt het alsof hij steeds meer naar samen samen groeit terwijl voor mij dat niet veranderd is. Ik hou hem nergens in tegen en hij mag doen en laten wat hij wil met wie. Hij weet dat maar toch probeert hij altijd verder te gaan. En dat snap ik ergens want hij heeft ook zijn behoeftes maar het is iets waar ik niet in kan voorzien. Juist het constant over grenzen gaan zorgt bij mij voor onveilige gevoel en hij probeert iedere keer verder te gaan. Ik snap het ik vind mezelf echt dom dat ik in deze situatie zit en heb het gevoel niet het recht te hebben boos te worden want wat ben ik nu voor partner. Anderzijds het was echt co-ouderschap. Door omstandigheden anders geworden
Het klinkt voor mij alsof hij idd ondanks de afspraken echt van jou is gaan houden en alleen jou wil. Vandaar dan ook de foto's van jou, hij wil meer. Relatietherapie is denk ik een goede optie om hier samen sterker uit te komen. Heb je voor jezelf ook therapie? Klinkt nl wel alsof je dat ook gebruiken kunt.
Onlyhuman schreef op 18-01-2024 om 09:03:
dat denk ik ook. We komen beide uit gewelddadige onveilige jeugd. Kennen elkaar ook al van die tijd. Een soort onbreekbare band. Maar alleen vrienden voor mij altijd duidelijk geweest. Duidelijke afspraken gemaakt en hij wilde zich denk ik deel voelen van een familie. Daar zit zijn winst. Maar we zouden echt apart doen. Niet samenwonen niks. Tot tijdens tweede zwangerschap bleek dat hij veel had achtergehouden en financieel aan de grond zat. Hier veel over gelogen maar eerlijk is eerlijk hij had ook veel van mijn eigenaardigheden gepikt. Dus bij ons ingetrokken. En toen werd t meer een gezin. Maar wel apart slapen etc. Gaandeweg lijkt het alsof hij steeds meer naar samen samen groeit terwijl voor mij dat niet veranderd is. Ik hou hem nergens in tegen en hij mag doen en laten wat hij wil met wie. Hij weet dat maar toch probeert hij altijd verder te gaan. En dat snap ik ergens want hij heeft ook zijn behoeftes maar het is iets waar ik niet in kan voorzien. Juist het constant over grenzen gaan zorgt bij mij voor onveilige gevoel en hij probeert iedere keer verder te gaan. Ik snap het ik vind mezelf echt dom dat ik in deze situatie zit en heb het gevoel niet het recht te hebben boos te worden want wat ben ik nu voor partner. Anderzijds het was echt co-ouderschap. Door omstandigheden anders geworden
Dit klinkt heel anders dan een eenmalige grensoverschrijding twee jaar geleden. Ik denk dat je het door een verkeerde bril bekijkt, namelijk vanuit de vraag wie van jullie twee het meest recht heeft op de vervulling van behoeften en het trekken van grenzen. Dat is de verkeerde manier van denken: jullie hebben allebei dat recht. De vraag is wat er moet gebeuren als je elkaar daarin niet kunt vinden.
Hij heeft niet het recht om jouw grenzen stelselmatig te (proberen te) overschrijden, alleen omdat hij geen vrede heeft met de platonische vorm die jullie relatie heeft. Jij kan niet wachten tot hij de verantwoordelijkheid op zich neemt voor het stelselmatig overschrijden van jouw grenzen. Als je de grenzen herhaaldelijk hebt aangegeven, het gesprek er serieus over gevoerd hebt, duidelijk bent geweest over wat de relatie wel en niet is, is het aan jou om de balans op te maken of deze relatie in deze vorm voor jou meer energie en positiviteit geeft of dat hij jou uitholt en verzwakt.
Kennelijk durven jullie allebei niet open en rechtstreeks te zijn, duidelijk te zijn over wat je bottom line is en knopen door te hakken. Allebei benaderen jullie de ander omzichtig en krabbelen jullie terug als de vraag of de relatie wel of niet zou moeten voortbestaan écht aan de oppervlakte komt. Dat is het echte probleem. Daarbij kunnen wij van alles zeggen over wat we vinden van zijn gedrag maar als jij niet de confrontatie met hem durft aan te gaan en duidelijk en ondubbelzinnig een grens durft te trekken, blijft deze voor jullie beiden ongezonde situatie in stand.
Ik begrijp het heel goed hoor. Jullie zijn allebei kwetsbaar en zo te lezen nogal ‘alleen’ in het leven. Ik bedoel het ook zeker niet streng of hard. Maar evengoed kan ik niks anders zeggen dan: je zult onder ogen moeten zien wat echt belangrijk voor je is en een keus moeten maken of je de moed opbrengt om met hem je (emotionele) kwetsbaarheid te delen in de hoop samen iets te kunnen helen en daarbij de boel ook helemaal op losse schroeven te zetten. Ik zou daar dus zeker hulp bij vragen. Als dat niet meteen samen kan, dan eerst alleen.
To, ik heb nog over je topic zitten nadenken. Ik kwam erop dat er consent ontbreekt in jullie relatie. En nu ik de laatste reacties lees, voelt dat nog sterker. Voeren jullie wel gesprekken over wensen en grenzen?
Jij bent hier echt niet de "foute" partner en dat je je daarom maar moet schikken. Jouw grenzen doen er toe!
@Martje80, dankjewel voor je reactie nog. Het hele stuk schuld, schaamte en nog meer verwarrende gevoelens maken dat ik dingen niet meer helder zie. Fijn om te lezen dat mijn grenzen er toe doen.
@lientje69, ja ik heb sinds 2 jaar therapie. Begin is er maar ik merk dat ik het nog steeds heel moeilijk vind. Praten en denken in het bijzijn van ander. Mijn eigen gevoelens en emoties er laten zijn ipv volledig afbranden. Soms maak ik het expres moeilijk waardoor afstand ontstaat en vervolgens doodsbang om in de steek gelaten te worden. Het is een warboel. Relatietherapie zou een optie kunnen zijn. Het is alleen al zo eng en moeilijk om alleen in therapie te zijn. Ik denk dat niemand wat met mij kan bereiken als daar nog persoon aan toegevoegd wordt. Nog onveiliger. En hoe ga ik dingen aan die ik niet wil voelen die ik vervloek mezelf vervloek. Alles in mij probeert dingen, gebeurtenissen, keuzes etc weg te maken. Niet in mijn bewustzijn toe te laten. Af te schieten als ik er alleen al aan denk..
@ Mija ik denk waar eerst veel werd uitgesproken het nu steeds meer gecommuniceerd wordt door non-verbale reacties. Niet het beste maar ik weet niet meer hoe ik dingen moet aangeven. Het voelt ook als hopeloos. Zo vaak besproken en het veranderd niet echt. Het voelt ook alsof ik vast zit in een leugen. M’n eigen leugen. Naar de buitenwereld ogenschijnlijk ‘normaal’ van binnen en in relatie een mess. En je hebt helemaal gelijk. Ik moet knopen gaan doorhakken. Durven kijken naar wat ik wil. Maar door hoe m’n hoofd werkt kunnen zelfs de kleinste dingen voor paniek en dissociatie zorgen. Nu zelfs een paar keer gehad dat ik m’n benen niet meer voelde. Niet op kon staan. Conversiestoornis begreep ik. Paniek zo heftig dat lichaamsfuncties kunnen uitvallen of iig niet goed meer werken. Ik weet niet of ik stabiel genoeg ben nu. Tegelijkertijd wie weet word ik stabieler als ik me volledig veilig zou voelen. Maar onveiligheid zit in mij dus verhuis is ws mee. Het is ingewikkeld. Bedankt voor jullie eerlijke adviezen en antwoorden.
Na het lezen van je laatste post denk ik alleen maar: wat ben jij dapper!
Wat knap dat je het al 2 jaar volhoudt om naar therapie te gaan en dat je blijft proberen om bij jezelf te komen terwijl vermijding je zo in de weg zit. Echt knap.
Je therapie is een kwestie van een lange adem. Van kleine stapjes, van stappen achteruit en dan plots lukt iets wél.
Als ik jou was, zou ik daar mijn focus op houden. Eerst zorgen dat er een basis in jezelf komt. Dat kost veel, is eng, vraagt om te leren vertrouwen op je therapeut en op jezelf. En dan, met die bagage, kun je bekijken wat je met je vriend wil. Of samen in therapie een optie is of niet.
Je kunt nu eenmaal niet alles tegelijk, dus geef jezelf de ruimte om het stapje voor stapje te doen. Je hebt hier gecheckt of het oké is dat hij stiekem foto's van je heeft gemaakt en dat vindt iedereen hier niet oké. Dat heb je dus goed aangevoeld en dat betekent dus dat je echt stappen hebt gezet in therapie. Ik vind het knap dat je al zover gekomen bent.
Je bent nog niet klaar maar je bent al een eind op weg. 
Ik sluit me aan bij Zakdoek. Als je teveel druk op jezelf uitoefent, voel je helemaal niks meer. Dan moet je het alleen nog maar ‘goed’ doen van jezelf en dat is precies niet waar het om gaat. Het is juist belangrijk te gaan voelen dat je iedere keuze kan maken die je wil, ook geen keuze. Geef jezelf de ruimte om gewoon naar die therapie te gaan en geef jezelf een schouderklopje voor ieder snippertje veerkracht, zelfliefde en humor die je weet te mobiliseren. Het belangrijkste is dat je jezelf door dik en dun steunt!
bedankt voor je reactie zakdoek, betekent veel om dat te lezen
Ach lieve to, wat een mooie en open post heb je geplaatst. En wat knap dat je al twee jaar in therapie bent. Ik herken best wel wat in je verhaal. Ik wil je één ding meegeven wat voor mij een eye opener was. Als je het hebt over gevoelens en emoties afbranden. Vraag je eens af, wie doet dat? Ben jij dat zelf of is dat een geïnternaliseerde stem die daar al heel lang zit? Toen ik eruit was dat ìk niet die stem was, kon ik compassie hebben voor het beschadigde kind dat al heel vroeg zo'n heftig copingsmechanisme moest hebben.
@Martje80, wat naar dat je veel herkend. Knap van je dat je zulke stappen hebt weten te zetten. Ging dat ‘makkelijk’ voor jou? Realiseren dat het niet zozeer jouw stem is maar geïnternaliseerde? Soms, heel soms durf ik het voor mezelf toe te geven. Dat het gevoel miss logisch is. Maar dat aan mezelf toegeven is al verschrikkelijk moeilijk. Bij ander schiet ik zo in stand dat dat gevoel afgewezen zal worden dat ik dat uit veiligheid zelf doe. Merk dat ik hier heel erg tegenaanloop in therapie. In echte leven zet ik masker op. Ben eerlijk geweest uiteindelijk naar select groepje maar dat was zo’n teleurstelling. Nu weer oude ik zijn. Degene die ze willen zien. Alleen het zorgt steeds voor kortsluiting. Ik leef alleen maar naar het goed doen voor anderen. Als ander blij is doe ik t goed, als ander ontlast wordt doe ik het goed. Als ander iets met me wil doen ben ik goed genoeg. Daardoor leef ik volledig op andermans mening gevoel wensen. En dan haat ik mezelf weer zo.