Omgang met schoonfamilie
Ik schrijf hier vaker onder een andere naam, maar ivm herkenbaarheid nu even gekozen voor een alternatief.
Ik worstel met een deel van mijn schoonfamilie.
De relatie met mijn schoonmoeder is altijd complex geweest sinds we kinderen kregen. Een paar jaar terug zijn mijn schoonouders gescheiden. Sindsdien is alles veel erger geworden. Iedereen lijkt door schoonmoeder gedwongen te worden kant te kiezen. Siblings hebben dus of geen contact met vader of niet met moeder. Mijn vriend heeft nog contact met beide, al is het met moeder heel moeizaam. Want die neemt het ons kwalijk. Zij heeft het idee dat als ik er niet geweest was hij wel haar kant had gekozen.
Het probleem is dat ik er steeds in mee gezogen wordt (of me er in mee laat slepen). Vieren we kerst bij ons met schoonvader dan wordt ik eerst weken genegeerd om vervolgens echt een paar flinke steken onder water te krijgen. En als ik daar dan naar vraag dan krijg ik te horen dat ze heus wel weet dat ik had besloten om een Kerst traditie voort te zetten zonder haar om haar pijn te doen. Terwijl we dus ook kerst met haar hebben gevierd. Het idee voor beide kerstvieringen kwam niet van mij. En ik vind sowieso dat je als kind gewoon kerst met beide ouders moet kunnen vieren.
Die onderwater steken komen niet alleen van schoonmoeder maar ook van schoonzus. Die dan samen zitten te bekokstoven wat ze nu weer kunnen zeggen om mij uit de tent te lokken. Schoonmoeder heeft dat toen ik het haar op de man vroeg in elk geval nog toegegeven, maar wel met daarbij dat ze dat nu eenmaal in haar kwaadheid mag doen (ik moest er maar mee leren leven). Schoonzus ontkent het volledig die zegt dan goh het was gewoon interesse hoor hoef je niet zo licht geraakt te zijn (waarbij ze dus eigenlijk zegt joh stel je niet zo aan). Het voelt een beetje aan als pesten. Moedwillig buitensluiten, roddelen, rot opmerkingen maken en als je dan zegt joh ik vind dit niet leuk, doen alsof ik gek ben.
Hoe dan ook na drie akkefietjes so far dit jaar heb ik aangegeven dat ik er even klaar mee ben. Hen voorlopig niet hoef te zien. En ik heb ze dan ook geblokkeerd. (Vind ik zelf ook kinderachtig, maar ik werd letterlijk gestalkt door schoonzus al vond die 10x bellen binnen twee uur met tussendoor eindeloos veel berichtjes met de vraag waarom ik haar negeerde gewoon normaal)
Man steunt mij hier overigens wel in. Die ziet ook wat er gebeurd en neemt van tijd tot tijd ook afstand.
Hoe dan ook de situatie is nu wel lastig. Want als we bijvoorbeeld een verjaardag vieren dan is de keuze nu naast of vader of moeder en zus ook of ik of moeder en zus. De laatste keer is het besluit gevallen op vader en ik. Maar ik wil dus vriend helemaal niet voor dit soort moeilijke keuzes zetten. Dus dit wil ik niet eeuwig laten voortduren.
Hoe kom ik nu tot een situatie waarbij het contact tussen mij schoonmoeder en schoonzus oppervlakkig blijft? Ik zou het graag zien als twee mensen die ik van tijd tot tijd bij de bushalte eens gedag zeg en als het zo uitkomt een kort praatje mee maak. Ik wil niet verzeild raken in de pesterijen, maar ik wil ook niet tussen vriend en zijn familie in staan.
je geeft aan dat je je vriend niet voor dit soort moeilijke keuzes wilt zetten. Maar jij bent ook niet degene die dat doet. En voorzover ik begrijp, niet degene die zich misdraagt. Dus schuldgevoel lijkt me hier misplaatst.
Wat zegt je vriend zelf? En als hij de keuzes maakt, waarom staat hij toe dat jij de schuld krijgt? Hebben jullie dat afgesproken? Anders gewoon duidelijk aangegeven, dat was zijn keus, ik houd me overal buiten, en kom alleen maar mee. Of het nare gedrag slikken, als je hem wilt beschermen.
Kan je vriend niet bij zijn moeder op bezoek? Dat lijkt me veel rustiger dan dat jij telkens kan vluchten.
Die moeder kan je niet veranderen, hoe veel je ook doet, aardig, lief, gesprekken, grenzen stellen. Je hebt het allemaal geprobeerd, maar het werkt niet.
Ik denk dat ik toch een streep zou trekken.
Duidelijk aangeven dat jullie gezin meer rust nodig heeft en dit er niet bij kan hebben.
Vriend kan zijn familie zijn bij hun thuis. Verjaardagen van hun gaat hij alleen naar toe, of met kind.
En zijn verjaardag... Tja ze eist een volledige deelname, het liefst is ze eregast. En dan nog verpest ze het.
Ik zou vriendlief een weekendje weg geven voor zijn verjaardag,ben je gelijk van al het gezeur af voor dat jaar en kan je het jaar erna een nieuwe invulling geven.
Zeespiegel schreef op 01-07-2024 om 23:03:
je geeft aan dat je je vriend niet voor dit soort moeilijke keuzes wilt zetten. Maar jij bent ook niet degene die dat doet. En voorzover ik begrijp, niet degene die zich misdraagt. Dus schuldgevoel lijkt me hier misplaatst.
Wat zegt je vriend zelf? En als hij de keuzes maakt, waarom staat hij toe dat jij de schuld krijgt? Hebben jullie dat afgesproken? Anders gewoon duidelijk aangegeven, dat was zijn keus, ik houd me overal buiten, en kom alleen maar mee. Of het nare gedrag slikken, als je hem wilt beschermen.
Mijn vriend geeft aan dat hij dat hij het moeilijk vind. Hij weet ook zich geen houding te geven. Hij is ook niet blij met hoe het gaat. Ook niet hoe ze met hem omgaat. Ze doet net zo goed rot tegen hem. Sommige dingen die ze tegen hem gedaan heeft gaan zelfs verder dan wat ze tegen mij gedaan heeft.
Hij wil het contact niet verbreken. Laat haar daarbij ook regelmatig over zijn grenzen heen gaan. Maar kan soms ook ineens echt heel boos zijn en haar weer een paar weken negeren. Dus het is ook een beetje op en af.
Specifiek over dat ik de schuld krijg zegt hij dat ze hem toch niet gelooft als hij zegt dat het zijn keuze is. En ik weet ook wel dat hij daar gelijk in heeft. Dat het alleen maar leidt tot nog meer discussie en gedoe. En dat het belangrijkste is dat we zelf weten hoe het zit. En op zich ben ik het daar dus ook wel mee eens. Ik voel me echt gesteund door hem.
Ook al zijn er wel eens momenten dat ik denk konden we maar samen loslaten. Of dat hij zo boos wordt dat zijn moeder het hem niet meer vergeeft. Maar tegelijkertijd heeft hij nog hoop. Dat het ooit beter wordt. En weet ik dat hij het niet aan zou kunnen als er geen contact is en zijn moeder overlijdt.
Daarom probeer ik mijn frustraties over dit onderwerp vooral zo min mogelijk bij hem neer te leggen. Zodat als hij ooit besluit haar los te laten, dat het echt zuiver zijn besluit is.
Lost_hope schreef op 02-07-2024 om 10:41:
[..]
[...]
Specifiek over dat ik de schuld krijg zegt hij dat ze hem toch niet gelooft als hij zegt dat het zijn keuze is. En ik weet ook wel dat hij daar gelijk in heeft. Dat het alleen maar leidt tot nog meer discussie en gedoe. En dat het belangrijkste is dat we zelf weten hoe het zit. En op zich ben ik het daar dus ook wel mee eens. Ik voel me echt gesteund door hem.
[...]
To, ook al gelooft ze hem niet. Door NIETS te zeggen geeft hij haar sowieso gelijk en stelt hij jou in het ongelijk. Daarnaast zou ik mijzelf meer gesteund voelen als mijn partner er in ieder geval tegen in gaat, in plaats van het lijdzaam te ondergaan... in mijn nadeel.
Mijn ervaring is, dat je als partner juist beter wel die grenzen voor jezelf en de kinderen af kunt bakenen. En als die grenzen door schoonfamilie niet gerespecteerd worden, zelf uit de situatie stappen (dus niet in discussie) en het contact alleen toelaten als het op een manier gaat die voor jullie gezin normaal en respectvol is.
jeminee wat een loeder zeg! Die opmerking ook naar je vriend “uit liefde blablabla” 
weinig zelfreflectie aan die zijde. Maar wel fijn om te horen dat je vriend stelling neemt voor jou 💪 En meer kun je denk ik niet van hem verwachten. Hoe hij verder met haar omgaat is zijn keuze. En zijn gedachte “ze gelooft me toch niet, dus ik laat t maar gaan” kan ik ook wel begrijpen - is verspilde energie en aandacht. Moeder zal vast niet ineens tot andere inzichten komen als hij haar nog meer tegenspreekt.
sterkte TO, hopelijk vindt je schoonmoeder snel een andere hobby…
Valentijn101 schreef op 01-07-2024 om 11:54:
Stoppen met dingen apart afspreken. Gewoon duidelijks zijn. Ik ga niet kiezen voor pa of ma. volgende week vier ik mijn verjaardag, jullie zijn allemaal welkom. Ik verwacht dat jullie je gedragen. Kunnen jullie dat niet dan blijf je maar weg. Punt. Einde discussie.
diit hebben ik en mijn broer uiteindelijk ook gedaan. daarvoor waren we altijd aan het faciliteren; als jij dan in de ochtend komt, kan mam in de middag of andersom etc
op een gegeven moment waren we er klaar mee. dan vieren we onze verjaardag. iedereen is welkom. wil je een andere keer komen? helemaal goed, maar je komt er zelf mee, ik maak geen logistieke verjaardagsplanning meer.