Omgang met schoonfamilie
Ik schrijf hier vaker onder een andere naam, maar ivm herkenbaarheid nu even gekozen voor een alternatief.
Ik worstel met een deel van mijn schoonfamilie.
De relatie met mijn schoonmoeder is altijd complex geweest sinds we kinderen kregen. Een paar jaar terug zijn mijn schoonouders gescheiden. Sindsdien is alles veel erger geworden. Iedereen lijkt door schoonmoeder gedwongen te worden kant te kiezen. Siblings hebben dus of geen contact met vader of niet met moeder. Mijn vriend heeft nog contact met beide, al is het met moeder heel moeizaam. Want die neemt het ons kwalijk. Zij heeft het idee dat als ik er niet geweest was hij wel haar kant had gekozen.
Het probleem is dat ik er steeds in mee gezogen wordt (of me er in mee laat slepen). Vieren we kerst bij ons met schoonvader dan wordt ik eerst weken genegeerd om vervolgens echt een paar flinke steken onder water te krijgen. En als ik daar dan naar vraag dan krijg ik te horen dat ze heus wel weet dat ik had besloten om een Kerst traditie voort te zetten zonder haar om haar pijn te doen. Terwijl we dus ook kerst met haar hebben gevierd. Het idee voor beide kerstvieringen kwam niet van mij. En ik vind sowieso dat je als kind gewoon kerst met beide ouders moet kunnen vieren.
Die onderwater steken komen niet alleen van schoonmoeder maar ook van schoonzus. Die dan samen zitten te bekokstoven wat ze nu weer kunnen zeggen om mij uit de tent te lokken. Schoonmoeder heeft dat toen ik het haar op de man vroeg in elk geval nog toegegeven, maar wel met daarbij dat ze dat nu eenmaal in haar kwaadheid mag doen (ik moest er maar mee leren leven). Schoonzus ontkent het volledig die zegt dan goh het was gewoon interesse hoor hoef je niet zo licht geraakt te zijn (waarbij ze dus eigenlijk zegt joh stel je niet zo aan). Het voelt een beetje aan als pesten. Moedwillig buitensluiten, roddelen, rot opmerkingen maken en als je dan zegt joh ik vind dit niet leuk, doen alsof ik gek ben.
Hoe dan ook na drie akkefietjes so far dit jaar heb ik aangegeven dat ik er even klaar mee ben. Hen voorlopig niet hoef te zien. En ik heb ze dan ook geblokkeerd. (Vind ik zelf ook kinderachtig, maar ik werd letterlijk gestalkt door schoonzus al vond die 10x bellen binnen twee uur met tussendoor eindeloos veel berichtjes met de vraag waarom ik haar negeerde gewoon normaal)
Man steunt mij hier overigens wel in. Die ziet ook wat er gebeurd en neemt van tijd tot tijd ook afstand.
Hoe dan ook de situatie is nu wel lastig. Want als we bijvoorbeeld een verjaardag vieren dan is de keuze nu naast of vader of moeder en zus ook of ik of moeder en zus. De laatste keer is het besluit gevallen op vader en ik. Maar ik wil dus vriend helemaal niet voor dit soort moeilijke keuzes zetten. Dus dit wil ik niet eeuwig laten voortduren.
Hoe kom ik nu tot een situatie waarbij het contact tussen mij schoonmoeder en schoonzus oppervlakkig blijft? Ik zou het graag zien als twee mensen die ik van tijd tot tijd bij de bushalte eens gedag zeg en als het zo uitkomt een kort praatje mee maak. Ik wil niet verzeild raken in de pesterijen, maar ik wil ook niet tussen vriend en zijn familie in staan.
Lost_hope schreef op 01-07-2024 om 14:10:
[..]
[..]
[..]
Zoals jullie schrijven dacht ik eerder ook. Ik vind dat ze echt te ver zijn gegaan en ik kan ze echt even niet luchten of zien. Ook omdat het nu dus al drie keer in korte tijd is voorgekomen. De eerste keer heb ik het uitgesproken dat ze voor mij een grens overgingen en ik dit niet zou accepteren. De tweede keer is er gesproken met een ander familie lid dat als mediator heeft opgetreden omdat ik toen ook al afstand had genomen. En nu dus twee maanden terug en derde keer. Dus het is echt niet dat ze het niet weten. Dus het liefst heb ik niets met ze te maken.
Alleen is het dus niet zo makkelijk om normaal contact te onderhouden voor vriend als hij zijn familie niet uitnodigt voor de verjaardag van hem en de kinderen. Mijn verjaardag is helder daar komen ze gewoon niet. We willen ook nog trouwen, zoals ik er nu in zit heb ik ze er liever niet bij. Maar man wil ze er begrijpelijk wel bij hebben.
Hoezo dan. Hij kan toch ook met kind naar zijn moeder. Of iets leuks met moeder en zus gaan doen.
Desnoods nodigt hij ze een keer apart uit als jij niet thuis bent.
Maar hoe dan ook: jij bent hier niet het probleem! En je hoeft dit soort gedrag niet te ondergaan.
Lost_hope schreef op 01-07-2024 om 14:10:
[..]
[..]
[..]
Zoals jullie schrijven dacht ik eerder ook. Ik vind dat ze echt te ver zijn gegaan en ik kan ze echt even niet luchten of zien. Ook omdat het nu dus al drie keer in korte tijd is voorgekomen. De eerste keer heb ik het uitgesproken dat ze voor mij een grens overgingen en ik dit niet zou accepteren. De tweede keer is er gesproken met een ander familie lid dat als mediator heeft opgetreden omdat ik toen ook al afstand had genomen. En nu dus twee maanden terug en derde keer. Dus het is echt niet dat ze het niet weten. Dus het liefst heb ik niets met ze te maken.
Alleen is het dus niet zo makkelijk om normaal contact te onderhouden voor vriend als hij zijn familie niet uitnodigt voor de verjaardag van hem en de kinderen. Mijn verjaardag is helder daar komen ze gewoon niet. We willen ook nog trouwen, zoals ik er nu in zit heb ik ze er liever niet bij. Maar man wil ze er begrijpelijk wel bij hebben.
Ik heb ook dit soort drama in de familie. Mijn nichtjes zeggen gewoon: pa jij kan zaterdagavond komen voor mijn verjaardag, dan komen de buren en vrienden ook. En ma, jij kan in de middag komen samen met de schoonfamilie.
Gaat meestal wel goed op die manier! Je man kan moeder en zus ook in de ochtend uitnodigen en dan ga jij lekker met een vriendin op pad ofzo en tegen de tijd dat zij zijn opgekrast ('pa komt om 13u hoor!') kom jij weer thuis...
Mischa83 schreef op 01-07-2024 om 14:22:
Ah zo vervelend, gedoe in de familie. Wij hebben ook een heel aantal jaren besteed aan mijn schoonmoeder waar geen normaal gesprek mee te voeren valt. Inmiddels hebben we het contact sinds een aantal jaar verbroken en dat voelt nog steeds als een prachtig geschenk aan onszelf. Want sommige mensen willen geen fijne relatie, maar hebben liever drama. Mag natuurlijk, maar wij passen ervoor.
Mijn tips voor het stadium waar jullie nu in zitten zouden zijn wat wij zelf ook een poos gedaan hebben en wat verlichting bracht;
- bij ongewenst gedrag zoals pesten/negeren/manipuleren/steken onder water/respectloos gedrag in het algemeen; opstaan en weglopen. Is diegene op bezoek bij jou dan de deur uitzetten. Belangrijk hierbij om het ongewenste gedrag kort te benoemen, maar vooral niet de discussie aangaan.
- ongewenst gedrag niet laten wegschrijven onder 'je stelt je aan', ' is niet zo bedoeld', ' je hoeft je niet meteen zo aangevallen te voelen'. Jij ervaart het zo en dat is voldoende reden om hierop te reageren( zie eerste tip).
- mails, appjes, brieven. Mijn ervaring is dat dit eindeloos blijft doorgaan zolang je het blijft voeden door te reageren. Blokkeren vind ik dus ook een hele goede. Zo nodig eenmalig kort benoemen dat je niet meer zult reageren op alle contacten via mail, WhatsApp etc.
- er wordt geen kant gekozen en geen info gedeeld over de andere kant van de familie. Je bent nooit een verklaring schuldig bij wie je feestdagen doorbrengt. Iedereen is welkom bij gelegenheden en wordt geacht zich te gedragen. Lukt dit niet? Zie tip 1.
Wat fijn dat jullie dat als een verlichting ervaren. Aan de ene kant hoop ik soms ook op dat punt komen, dat we beide accepteren dat normaal contact gewoon niet kan. Tegelijkertijd hoop ik voor vriend dat het wel blijkt te kunnen. Ik gun hem gewoon ook een fijne relatie met al zijn familie.
Ik word er wel steeds beter in om aan te geven dat ik iets niet wil hebben en daar dan consequenties aan te verbinden. Alleen het is daarna inderdaad vaak een discussie. En dan sta je daar en dan zegt ze bijvoorbeeld nou sorry hoor dat ik je weer raak en dan met tranen in de ogen ik durf ook gewoon niks meer te zeggen zit hier helemaal gespannen. En ik wil ook alleen maar onderdeel zijn van jullie gezin. Want ik mis al zoveel en straks heb ik met jou (gericht aan vriend) ook geen contact meer. En door mij laat ze zich niet wegsturen dan zegt ze rustig ik wacht tot mijn zoon ook zegt dat ik weg moet want dit is ook zijn huis.
Of een andere situatie waar ik veel moeite mee heb zijn de situaties waarin ze zich neerzet als een slachtoffer van mij. Zo had ze eindeloos gezeurd of ze mocht oppassen. Het was een dag waarop ik geen auto had en moest werken. Dus ik zat boven te werken. Dochter heeft een uur gehuild. Komt ze naar me toe zegt ze zie je wel nu is je dochter dus eenkennig (heeft elk kind van die leeftijd). Dat krijg je er nu van. En dan weer heel zielig erbij kijken. Verslagen is ze naar huis gegaan toen vriend eindelijk thuis was. Ik had een uur met haar gezeten en ik was echt mentaal een wrak.
En begrijp me niet verkeerd. Haar verdriet is echt. Dat zie ik en dat weet ik. Ze voelt zich afgewezen omdat we niet het contact verbreken met schoonvader. En ze wil heel graag de lieve en leuke oma zijn, maar het lukt haar gewoon niet. De kinderen voelen haar spanning en verdriet.
En dat maakt het ook zo moeilijk. Aan de ene kant wil ik haar troosten. Wil ik haar helpen. Maar ze kan gewoon niet accepteren dat we niet de banden met schoonvader gaan verbreken.
Dees! schreef op 01-07-2024 om 14:41:
[..]
Hoezo dan. Hij kan toch ook met kind naar zijn moeder. Of iets leuks met moeder en zus gaan doen.
Desnoods nodigt hij ze een keer apart uit als jij niet thuis bent.
Maar hoe dan ook: jij bent hier niet het probleem! En je hoeft dit soort gedrag niet te ondergaan.
Dat doet hij. Sterker nog ik zorg eens per week dat ik niet thuis ben zodat ze langs kan komen bij ons thuis.
Ik faciliteer alles wat nodig is. Alleen ik heb bij de laatste verjaardag gezegd dat dat voor mij een belangrijke dag was en dat ik die niet wilde laten verpesten.
En dan negeert ze vriend dus weer uit kwaadheid daarover. En misschien heb je gelijk is dat verder hun probleem. Maar vriend heeft er last van en dat vind ik wel erg. Daar voel ik mij schuldig over.
Joszy schreef op 01-07-2024 om 14:41:
[..]
Ik heb ook dit soort drama in de familie. Mijn nichtjes zeggen gewoon: pa jij kan zaterdagavond komen voor mijn verjaardag, dan komen de buren en vrienden ook. En ma, jij kan in de middag komen samen met de schoonfamilie.
Gaat meestal wel goed op die manier! Je man kan moeder en zus ook in de ochtend uitnodigen en dan ga jij lekker met een vriendin op pad ofzo en tegen de tijd dat zij zijn opgekrast ('pa komt om 13u hoor!') kom jij weer thuis...
Ja dit is hoe we het nu ook een paar keer hebben opgelost. Maar eigenlijk willen we dat niet meer want dan zit je de hele dag of weekend met bezoek. En uiteindelijk was het toch nooit goed. Want dan hadden we de ene ook laten mee eten en de ander niet.
Het is duidelijk dat jij kampt met veel gevoelens van schuld en verantwoordelijkheid voor aapjes die helemaal niet op jouw schouder horen!
Je schoonmoeders verdriet is echt, dat geloof ik zeker. Dus lijkt het me voor haar een goed idee om aan dit verdriet te gaan werken. En hier haar weg in te vinden. Zolang jij dit verdriet bij haar probeert weg te maken door je in allerlei bochten te wringen zal ze haar verdriet niet loslaten. Want ze krijgt hiermee namelijk wat ze wil; aandacht, drama en controle. En als het niet van jou is, dan wel van je vent.
Stop simpelweg om onderdeel te zijn van de dramadriehoek! En stop met een goede schoondochter zijn. Omarm het idee dat zij jou nooit een goede schoondochter zal vinden, dan hoef je het ook niet meer te proberen.
De Omdenken podcasts hebben mij erg geholpen. Overigens is dit ook een proces van jaren geweest waarin wij ook vaak genoeg zijn meegegaan in de absurde ideeën van schoonmoeder. Weer moeilijke gesprekken met drama, tranen en verwijten. Weer eeuwige discussie dat ze het allemaal zo goed bedoelt en wij ondankbaar zijn. Weer mailtjes en appjes, aanvullende afspraken en blablahopjesvla. Totdat we ons realiseerden dat wij dit net zo goed in stand hielden als dat zij dat deed.
Mischa83 schreef op 01-07-2024 om 15:18:
Het is duidelijk dat jij kampt met veel gevoelens van schuld en verantwoordelijkheid voor aapjes die helemaal niet op jouw schouder horen!
Je schoonmoeders verdriet is echt, dat geloof ik zeker. Dus lijkt het me voor haar een goed idee om aan dit verdriet te gaan werken. En hier haar weg in te vinden. Zolang jij dit verdriet bij haar probeert weg te maken door je in allerlei bochten te wringen zal ze haar verdriet niet loslaten. Want ze krijgt hiermee namelijk wat ze wil; aandacht, drama en controle. En als het niet van jou is, dan wel van je vent.
Stop simpelweg om onderdeel te zijn van de dramadriehoek! En stop met een goede schoondochter zijn. Omarm het idee dat zij jou nooit een goede schoondochter zal vinden, dan hoef je het ook niet meer te proberen.
De Omdenken podcasts hebben mij erg geholpen. Overigens is dit ook een proces van jaren geweest waarin wij ook vaak genoeg zijn meegegaan in de absurde ideeën van schoonmoeder. Weer moeilijke gesprekken met drama, tranen en verwijten. Weer eeuwige discussie dat ze het allemaal zo goed bedoelt en wij ondankbaar zijn. Weer mailtjes en appjes, aanvullende afspraken en blablahopjesvla. Totdat we ons realiseerden dat wij dit net zo goed in stand hielden als dat zij dat deed.
Ja ik heb inderdaad de podcast geluisterd en het boek zoals verwacht loopt alles anders gelezen. En dat heeft in elk geval geholpen om dus nu wel grenzen te trekken.
Maar dat schuldgevoel dat schud ik nog niet zo makkelijk van me af. Maar misschien heeft dat ook meer tijd nodig.
Lost_hope schreef op 01-07-2024 om 14:49:
[..]
Dat doet hij. Sterker nog ik zorg eens per week dat ik niet thuis ben zodat ze langs kan komen bij ons thuis.
Ik faciliteer alles wat nodig is. Alleen ik heb bij de laatste verjaardag gezegd dat dat voor mij een belangrijke dag was en dat ik die niet wilde laten verpesten.
En dan negeert ze vriend dus weer uit kwaadheid daarover. En misschien heb je gelijk is dat verder hun probleem. Maar vriend heeft er last van en dat vind ik wel erg. Daar voel ik mij schuldig over.
Dan kom je haar echt al enorm tegemoet! Ik vind wekelijks bezoek van je schoonmoeder echt enorm vaak, zeker in deze situatie.
Jij hoeft je echt niet schuldig te voelen hoor.
Je man zal heel duidelijk moeten zijn en aangeven dat hij geen partij kiest, contact met beide blijft houden, en daarop op geen enkele manier aangesproken wil worden. Duidelijk taal zal het beste werken.
Maar hoe dan ook is het een flinke rotsituatie.
Ik vind dat je vriend hier wel wat meer verantwoordelijkheid in kan nemen. Hij lijkt nu wat mee te dobberen op de golven, maar hij mag echt wel stelling nemen over wat HIJ wil en verwacht van z’n moeder.
Het zal best zijn dat ze verdriet heeft, maar dit wil niet zeggen dat ze dan grenzeloos mag zijn in haar gedrag.
die opmerking “ik wacht totdat mijn zoon zegt dat ik moet gaan” is ook manipulatie ten top! Ze neemt jou niet serieus en wil dat hij partij kiest (en als hij dat niet doet “wint “ zij en is jouw positie ondermijnt). Wat mij betreft ligt de bal bij je vriend. Jij plooit je al ontzettend (en je kunt je afvragen of je dat niet teveel doet nu).
Ik zou hartelijk zijn tegen iedereen (dat strijkt heel veel glad) maar verder heb je toch niet in de hand dus ik zou me er niets van aantrekken. Gewoon denken: zo zijn ze.
Je snapt die mensen soms niet he. Zullen ze nooit beseffen dat ze als zó vervelend doen dat ze door anderen haast het graf in worden gekeken?
In ieder geval: ze doen het niet van hun geluk uit dus op een bepaalde manier is het ook wel zielig. Vermoedelijk vergelijkt ze zich met anderen en dan komt ze er bekaaid vanaf. Dus ze wil bewijs dat iedereen om haar geeft en dan wil ze het onmogelijke.
er.is.maar.1.Pino schreef op 01-07-2024 om 18:51:
Ik vind dat je vriend hier wel wat meer verantwoordelijkheid in kan nemen. Hij lijkt nu wat mee te dobberen op de golven, maar hij mag echt wel stelling nemen over wat HIJ wil en verwacht van z’n moeder.
Het zal best zijn dat ze verdriet heeft, maar dit wil niet zeggen dat ze dan grenzeloos mag zijn in haar gedrag.
die opmerking “ik wacht totdat mijn zoon zegt dat ik moet gaan” is ook manipulatie ten top! Ze neemt jou niet serieus en wil dat hij partij kiest (en als hij dat niet doet “wint “ zij en is jouw positie ondermijnt). Wat mij betreft ligt de bal bij je vriend. Jij plooit je al ontzettend (en je kunt je afvragen of je dat niet teveel doet nu).
Vriend is wel duidelijk richting zijn moeder dat ze normaal moet doen tegen mij. En in dit specifieke voorbeeld heeft hij gezegd dat ze dondersgoed weet dat dit huis van ons samen is en ik dus wel degelijk het recht heb om haar weg te sturen.
Waarop ze afdroop met de woorden dat het niet goed is dat ik hem zo voor het blok zet om zijn eigen moeder het huis uit te zetten. Dat zij uit liefde voor hem, hem nooit voor een dergelijke keuze zou zetten. Dat laat hij dan verder wel gaan, hij zegt gewoon gedag.
Soms zou ik dan willen dat hij door pakt en herhaalt dat ze normaal tegen mij moet doen als ze echt zoveel van hem houd. Maar aan de andere kant weet ik dat hij gelijk heeft en het alleen maar discussie oplevert.
Ga gewoon niet meer met dat kreng om.
Man mag ernaartoe en de kinderen ook, maar jij blijft lekker thuis.
Zeg tegen man ook dat je niet wilt horen wat ze over je zegt en dat je aanneemt dat hij het voor je opneemt als ze weer naar doet.
Grijp wel in als ze kwaadspreekt over je waar je kinderen bij zijn en dan zou ik een fikse ruzie met man ervoor over hebben om die ook niet meer te laten gaan.
Wat rot voor je to. Sommigen mensen zijn dol op drama en het ongemak van een ander. Vreselijk als je er noodgedwongen mee te maken hebt.
Lost_hope schreef op 01-07-2024 om 19:43:
[..]
Vriend is wel duidelijk richting zijn moeder dat ze normaal moet doen tegen mij. En in dit specifieke voorbeeld heeft hij gezegd dat ze dondersgoed weet dat dit huis van ons samen is en ik dus wel degelijk het recht heb om haar weg te sturen.
Waarop ze afdroop met de woorden dat het niet goed is dat ik hem zo voor het blok zet om zijn eigen moeder het huis uit te zetten. Dat zij uit liefde voor hem, hem nooit voor een dergelijke keuze zou zetten. Dat laat hij dan verder wel gaan, hij zegt gewoon gedag.
Soms zou ik dan willen dat hij door pakt en herhaalt dat ze normaal tegen mij moet doen als ze echt zoveel van hem houd. Maar aan de andere kant weet ik dat hij gelijk heeft en het alleen maar discussie oplevert.
Nou nee dat lijkt mij eerlijkgezegd een totaal redelijk verzoek.