Kinderwens zorgt voor relatietwijfel?

Ik vind je laatste post ook heel herkenbaar. Ook wij hadden destijds weinig tot geen ruzies, deden ook veel dingen samen, maar er bleek (achteraf gezien) ook veel te weinig ruimte voor zelfontplooiing. Daarnaast was hij ook mijn eerste vaste partner en ik voelde onbewust toch aan dat hij niet de juiste partner voor mij was om kinderen mee te krijgen. Onze relatie kabbelde eigenlijk gewoon voort, niets meer en niets minder. Achteraf ben ik ook heel blij geweest dat ik mijn onderbuikgevoel van destijds serieus heb genomen en met hem nooit aan kinderen begonnen ben. En ik weet wel, achteraf is dat makkelijk praten, maar een onderbuikgevoel is er ook niet voor niets, gebaseerd op angst of niet.

Omnik schreef op 24-09-2021 om 12:59:

[..]

Inderdaad: jezelf wegcijferen en meebewegen is onvermijdelijk! En als dan in een gezin met jonge kinderen blijkt dat maar een van de twee dat doet/kan, breekt de pleuris uit. Ik denk dat jij een heel heldere intuïtie hebt Bosbes en dat het goed is te proberen hier meer evenwicht en wederkerigheid in te krijgen of op een andere manier samen met je partner aan te gaan staan voordat je aan kinderen begint! Als dit nu al op je drukt, nu jullie met z’n tweeën zijn, zal de onvrede waarschijnlijk alleen maar groter worden.

Eens. Ik zie dit nu in mijn omgeving ook gebeuren en dat trekt een hele zware wissel op de vrouw. Als ik jou was zou ik in ieder geval eerst dit patroon aanpakken. En dan krijg je wellicht vanzelf meer helderheid over een eventuele kinderwens.

Je geeft aan dat je nu veel dingen samen met je partner doet. 
Mochten dit hobby's buiten de deur zijn zal dit in de praktijk vaak betekenen dat slechts 1 van beiden op hetzelfde moment kan gaan omdat de ander dan bij het kind blijft. 
Wat dat  betreft zal er dus ook wel wat veranderen. Hierin is assertiviteit wel gewenst, voor je het weet zit je veel tijd alleen met kind thuis en gaat partner alleen de hort op. 

Complimenten hoe je reflecteert Bosbes, want het is ook ingewikkelde materie als je al zo’n poos bij elkaar bent en dit je eerste langdurige relatie is (althans, dat neem ik aan gezien jullie leeftijden?)

Ik lees tussen je regels door dat je bepaalde ingesleten patronen liever anders zou zien, heb je daar voorbeelden van? Jullie zitten qua ontwikkeling nog midden in het proces van ontdekken wie en wat je bent en het is niet vreemd dat jullie hierin niet dezelfde stappen (en keuzes) maken. Is dat hetgeen wat mogelijk speelt bij jou?

Bosbes, je schrijft ergens dat je heel enthousiast bent over het uitproberen van nieuwe dingen. Is er een hobby die je leuk lijkt om uit te proberen? Of misschien een hobby/sport die je nu al doet, maar waar je meer tijd aan zou willen besteden? Om als babystapje mee te beginnen, hoe het bevalt weer wat eigen tijd voor jezelf op te eisen en ook hoe het bevalt wat afstand van je partner te nemen (met het idee dat je veel te vertellen hebt als je weer bij hem thuiskomt ) 

Bosbes schreef op 24-09-2021 om 12:00:

Bedankt voor jullie lieve reacties. Het voelt goed dit een keer uit te kunnen spreken en te horen dat het oke is om hierover na te denken.

Wat ik moeilijk vind, in het nemen van een beslissing, is dat ik sowieso in heel veel dingen weinig 'rust' heb. Ik verhuis graag, pak graag nieuwe hobbies op, dat soort dingen. Dus enerzijds denk ik: komt die twijfel voort uit dat dit gewoon een enorme commitment is, die ik niet aan durf te gaan?

...

Even los van je partner en de tips die daar al over gegeven zijn, besef heel goed dat de keuze voor kind(eren) een stevige impact zal hebben op de vrijheid die je hierboven beschrijft. 

Zelfs al je nu een evenwichtigere verdeling vindt voor het huishouden, dan is de kans groot dat eenmaal je aan kinderen begint je onder de streep minder tijd voor jezelf overhoudt door de toegenomen zorgtaken die er dan bijkomen. 

Valdemar schreef op 24-09-2021 om 15:32:

[..]

Even los van je partner en de tips die daar al over gegeven zijn, besef heel goed dat de keuze voor kind(eren) een stevige impact zal hebben op de vrijheid die je hierboven beschrijft.

Zelfs al je nu een evenwichtigere verdeling vindt voor het huishouden, dan is de kans groot dat eenmaal je aan kinderen begint je onder de streep minder tijd voor jezelf overhoudt door de toegenomen zorgtaken die er dan bijkomen.

Dat is zeker zo! Maar als je dan in een relatie zit waarin partners het logisch vinden om elkaar af en toe vrij te plannen, bijvoorbeeld voor ontmoetingen met vrienden, cursussen of hobby’s, is dat heel anders dan dat je erachter komt dat van jou wordt verwacht dat je je altijd voegt naar de behoeften van man en kind(eten) en je niet geacht wordt daarbuiten ruimte nodig te hebben om jezelf te voeden en en te inspireren. Sommige mensen hebben niet heel veel eigen ruimte nodig. Maar als je dat eigenlijk wel nodig hebt en je loopt daar zonder kinderen al tegenaan, is dat wel een aandachtspunt. 

redbulletje schreef op 24-09-2021 om 17:36:

[..]

Toch hebben vrouwen doorgaans een intrinsiek verantwoordelijkheidsgevoel als het op 't kind aankomt, dus waar mannen veel relaxter zijn, voelen vrouwen zich geroepen om meer te zorgen. Dus bijv. een man boeit het geen hol dat z'n kind ongekamde haren heeft en 2 verschillende sokken aan, terwijl de vrouw dan vindt dat haar kind zo niet naar de opvang kan en dan zelf alles maar gaat corrigeren.

Off-topic maar zo herkenbaar.
Bij stiefzoon (ass) is haren kammen een hel, altijd gekrijs omdat het pijn doet etc. Partner blijft het proberen, gevolg: hij krijsen, zij gefrustreerd maar hij ziet er in ieder geval netjes uit. 
Ik geef hem gewoon zijn kam en laat hem wat prutsen; hij rustig, ik rustig en het haar ligt wat slordig, maar wat dan nog.
Idem met zijn kleren: wilt hij in de lente nog steeds zijn winterlaarzen dragen, prima, echt niet dat ik daarover ga discussiëren en wat andere ouders daarover denken kan me echt niet schelen.

Bosbes schreef op 24-09-2021 om 14:12:

Wat jullie eigenlijk allemaal zeggen klinkt logisch inderdaad: proberen uit dit patroon te komen, meer ruimte voor mezelf opeisen en dan kijken hoe zich dat ontwikkelt en vanuit daar beslissingen nemen. Dat is waarschijnlijk sowieso verstandig, of het nou wel of geen kinderen worden, en wel of niet deze relatie.. mezelf neem ik sowieso mee.
Pff, wel moeilijk. Ik probeer nu te bedenken hoe ik dat ga aanpakken, meer opkomen voor mijn belangen. De dynamiek tussen hem en mij zit er zo ingesleten, dat het moeilijk is dat te veranderen, maar ik moet het proberen. Babystapjes eerst maar, misschien..

Volgens mij moet je eerst bedenken wat je zelf graag wil. Waar/hoe wil je meer ruimte? Wil je een eigen hobby? Een keer in de week met een vriendin afspreken? Hem een avond per week kwijt zodat je ongegeneerd je eigen soap kunt kijken op tv?

Wat doe je voor hem, waar je misschien eigenlijk helemaal geen zin in hebt? Hoe zou je het huishouden samen aan willen vliegen?

En praat met je vriend! Leg hem uit wat je ontdekt hebt over jullie relatie en dat je dat graag anders wilt. Dat je twijfelt, maar je realiseert dat je niet twijfelt aan hem maar aan de dynamiek in jullie relatie. Dat je juist graag samen met hem je relatie anders vorm wilt geven.

Eventueel is relatietherapie ook helemaal geen slecht idee. Een buitenstaander kan soms beter objectief benoemen wat er in jullie relatie speelt dan dat je dat zelf kunt.

Is het ook niet zo dat je weinig ruzie hebt omdát je jezelf naar zijn wensen schikt? Ik ben zelf iemand die een bloedhekel heeft aan ruzie en er alles aan doet om het te voorkomen. 
Ik weet helaas uit ervaring dat de neiging om jezelf weg te cijferen alleen maar sterker wordt als je een kind krijgt. Mede daardoor vond ik de eerste jaren als moeder heel zwaar, voelde me echt een butler in mn eigen huis. Dat is mettertijd beter geworden maar niet vanzelf gegaan. Je moet echt bewust tijd voor jezelf opeisen en dat voelt in het begin egoïstisch als je het niet gewend bent, maar als je een lieve vriend hebt heeft hij daar hopelijk begrip voor.

Hey Bosbes, weet niet of je nog meeleest, maar was benieuwd of je al wat helderheid in je twijfels had gekregen.