Kinderwens zorgt voor relatietwijfel?
Hoi, ik ben benieuwd of mijn gevoel misschien bij sommige van jullie bekend voorkomt, of dat jullie adviezen hebben.
Ik ben bijna 10 jaar samen met mijn partner, grofweg van mijn 20ste tot 30ste. We zijn nu op het punt dat we over kinderen nadenken. Maar, sinds ik actief over dat scenario aan het nadenken ben, voel ik me ineens veel minder zeker over mijn relatie. Er is niks echt mis in mijn relatie, er zijn wat dingen niet perfect maar daar was ik nooit zo mee bezig. Maar nu de keuze voor samen kinderen komt, wordt alles ineens uitvergroot en weet ik niet of ik nog 20+ jaar met deze man verder wil. Maar dat voelt zo stom, want tot een half jaar geleden twijfelde ik helemaal niet over mijn relatie. Is dit koudwatervrees of openen mijn ogen nu gewoon meer? Ik weet het niet.. hebben jullie ideeen hierover? Herkenbaar?
Niet herkenbaar... Het enige wat ik je kan zeggen is dat je jouw gevoel niet te snel van tafel moet vegen en vertrouwen moet hebben in je intuïtie. Daarmee bedoel ik niet dat je dan maar beter meteen je relatie kan verbreken, maar dat je je niet wijs moet laten maken dat dit erbij hoort en niets betekenend is. Succes gewenst met het uitvogelen van de twijfels en de kinderwens 
Niet herkenbaar. Tip: probeer voor jezelf duidelijk te krijgen waaróm je misschien niet nog 20+ jaren met je man verder wil.
Zijn het ernstige dingen? Kleine onhebbelijkheden? (die hebben we allemaal), of ben je bang dat hij geen goede vader zal blijken te zijn?
Als je het duidelijk hebt: praat met je man en spreek het uit. Misschien klaart dat de lucht voor je.
Lieveheersbeest schreef op 24-09-2021 om 10:44:
Niet herkenbaar... Het enige wat ik je kan zeggen is dat je jouw gevoel niet te snel van tafel moet vegen en vertrouwen moet hebben in je intuïtie. Daarmee bedoel ik niet dat je dan maar beter meteen je relatie kan verbreken, maar dat je je niet wijs moet laten maken dat dit erbij hoort en niets betekenend is. Succes gewenst met het uitvogelen van de twijfels en de kinderwens
Hier ben ik het mee eens. Ook ik had ooit een grote kinderwens, maar dezelfde twijfels als TO en heb uiteindelijk mijn relatie verbroken. Ik zag hem gewoon niet als de vader voor mijn kinderen hoe groot mijn wens ook was. Garanties heb je nooit qua relatie, maar als je nu al twijfels hebt, dan zou ik de kinderwens nog maar even in de koelkast zetten en je relatie onder de loep nemen.
Niet herkenbaar maar ik had dit moeten hebben. Dat klinkt misschien cryptisch maar in mijn relatie waren ‘kleine dingen’ die zonder overdrijving enorm geëscaleerd zijn nadat we kinderen hebben gekregen. Kinderen krijgen, legt behoorlijk wat druk op een relatie, vraagt flexibiliteit en incasseringsvermogen van ouders, de noodzaak om jezelf wat op de achtergrond te zetten, in te schikken. Als er bijvoorbeeld persoonlijkheidskenmerken zijn die erop duiden dat hier issues mee zijn, is het zaak hier serieus aandacht aan te besteden en dit samen te bespreken.
Kun je aangeven waar je twijfel zit? Heb je concrete gedachten hierbij, waarom je deze man wel als geliefde en partner maar misschien niet als mede-ouder voor je ziet?
Een kind krijgen vraagt veel van de ouders. Als je samen geen sterk team bent, kun je er beter nog een keertje over nadenken. Want het trekt echt wel een flinke wissel op je relatie.
Ja, herkenbaar. Ik had geen sterke kinderwens en had om allerlei redenen het gevoel dat het beter was ervan af te zien. Maar één van die redenen was wel dat ik niet zeker wist of onze relatie het zou trekken. Terwijl mijn man een goed mens is, en ik van hem hou.
Bedankt voor jullie lieve reacties. Het voelt goed dit een keer uit te kunnen spreken en te horen dat het oke is om hierover na te denken.
Wat ik moeilijk vind, in het nemen van een beslissing, is dat ik sowieso in heel veel dingen weinig 'rust' heb. Ik verhuis graag, pak graag nieuwe hobbies op, dat soort dingen. Dus enerzijds denk ik: komt die twijfel voort uit dat dit gewoon een enorme commitment is, die ik niet aan durf te gaan?
We hebben nooit ruzie en zijn een leuk koppel, dus er is in die zin helemaal geen reden om aan te nemen dat de relatie niet goed zou gaan met kinderen erbij. Waarom ik twijfel is denk ik deels door wat jullie ook zeggen: kinderen krijgen legt veel druk op een relatie en het versterkt bestaande patronen waarschijnlijk ook nog. Ik heb het gevoel dat ik de afgelopen jaren steeds iets meer ben gaan inschikken in mijn relatie: ik ben minder dingen voor mezelf gaan doen, ben meebewogen met de wens van mijn partner om heel veel samen op te trekken en ons leven zo te ontwerpen dat we weinig zonder elkaar doen. Ik denk bij heel veel dingen eerst na wat hij ervan vind, hoe het voor hem is, voordat ik aan mezelf denk. Dat wordt misschien alleen nog maar erger met kinderen erbij, dan is er nog minder ruimte voor mijzelf, als ik zowel voor partner als voor kind wil denken. Daarbij doe ik nu al heel erg 'de derde shift' in onze relatie, en daar ben ik ook huiverig voor, of dat dan nog veel erger wordt. En als die twee dingen inderdaad uitkomen, hoe aantrekkelijk ik mijn partner dan nog vind.. Maar dat voelt ook als doemdenken. Ik weet niet wat realistisch is en wat gewoon angst.
Naar aanleiding van je reactie hierboven; Het lijkt me een goed idee om vanaf nu weer (meer) aan jezelf te gaan denken, meer dingen voor jezelf te doen en 'de derde shift' weer 50/50 te verdelen. Waarschijnlijk voel je jezelf dan een stuk beter en komt er automatisch wel antwoord op de vraag of je 'dit' met hem wilt of niet.
Misschien werkt de relatie wel helemaal niet meer als jij jezelf niet meer wegcijfert.
Bosbes schreef op 24-09-2021 om 12:00:
ik ben minder dingen voor mezelf gaan doen, ben meebewogen met de wens van mijn partner om heel veel samen op te trekken en ons leven zo te ontwerpen dat we weinig zonder elkaar doen. Ik denk bij heel veel dingen eerst na wat hij ervan vind, hoe het voor hem is, voordat ik aan mezelf denk. Dat wordt misschien alleen nog maar erger met kinderen erbij, dan is er nog minder ruimte voor mijzelf, als ik zowel voor partner als voor kind wil denken. Daarbij doe ik nu al heel erg 'de derde shift' in onze relatie, en daar ben ik ook huiverig voor, of dat dan nog veel erger wordt.
Oh, dit klinkt niet best eigenlijk. 
Ik zou ook gaan voor het doorbreken van de patronen waar jij je niet goed bij voelt. Dat is sowieso goed, want je moet je naar mijn heilige overtuiging niet zonder aanleiding wegcijferen voor je partner. Dan merk je daarna vanzelf wel of er ruimte is voor een kinderwens.
Ik ben het verder eens met iedereen die zegt dat het krijgen van een kind een vergrootglas legt op je relatie. Ook is jezelf wegcijferen (naar mijn mening dan) onvermijdelijk als je kinderen hebt. Het cliché dat je er wel heel veel voor terugkrijgt, klopt voor mij 100%, maar het is wel iets om vooraf te beseffen.
Je kunt ook besluiten kindvrij te blijven als je zelf van vrijheid houdt. Een partner kan inwisselbaar zijn, maar aan een kind zit je de rest van je leven vast.
Wel herkenbaar, ook je tweede post. Inderdaad was het idee van de grootste verantwoordelijkheid (kinderen nemen) met hem aangaan, voor mij een echte eye-opener. Het begon met intuïtie, want ook bij ons was er op papier niks mis met de relatie. Maar zowel hij als ik waren gaandeweg zover uit elkaar gegroeid en hadden daardoor (ongemerkt) zoveel compromissen gesloten ten koste van onszelf om de relatie maar te laten werken en 'leuk' te houden. Toen we eindelijk na jaren eerlijk naar elkaar durfden te zijn, bleken we ieder totaal anders in het leven te staan en dat werkte niet meer samen. We zijn als vrienden gescheiden zonder kinderen te nemen en het is (een van) de beste belissing(en) van mijn leven geweest.
Mijn tip is inderdaad ook stoppen met jezelf wegcijferen en de confrontatie aangaan. Ga meer tijd voor jezelf nemen, ook om uit te zoeken wat jouw wensen zijn in plaats van eerst alles vanuit zijn kant en het belang van de goede relatie te bekijken. Leg vervolgens alles op tafel met je partner. Hoe jullie in het leven staan, wat je uit het leven wil halen, wat je belangrijk vindt etc. Kijk in hoeverre dat overeen komt, in hoeverre er behoefte is om dat avontuur samen aan te gaan. En trek daar je conclusies uit.
Wednesday schreef op 24-09-2021 om 12:10:
Ik ben het verder eens met iedereen die zegt dat het krijgen van een kind een vergrootglas legt op je relatie. Ook is jezelf wegcijferen (naar mijn mening dan) onvermijdelijk als je kinderen hebt. Het cliché dat je er wel heel veel voor terugkrijgt, klopt voor mij 100%, maar het is wel iets om vooraf te beseffen.
Inderdaad: jezelf wegcijferen en meebewegen is onvermijdelijk! En als dan in een gezin met jonge kinderen blijkt dat maar een van de twee dat doet/kan, breekt de pleuris uit. Ik denk dat jij een heel heldere intuïtie hebt Bosbes en dat het goed is te proberen hier meer evenwicht en wederkerigheid in te krijgen of op een andere manier samen met je partner aan te gaan staan voordat je aan kinderen begint! Als dit nu al op je drukt, nu jullie met z’n tweeën zijn, zal de onvrede waarschijnlijk alleen maar groter worden.
redbulletje schreef op 24-09-2021 om 12:49:
Je kunt ook besluiten kindvrij te blijven als je zelf van vrijheid houdt. Een partner kan inwisselbaar zijn, maar aan een kind zit je de rest van je leven vast.
Ook dat. Het hóeft niet, hè? En als je je partner niet als vader ziet, wil dat niet per se zeggen dat hij geen goede partner is. Dat kan los van elkaar staan. Maar je lijkt nu al niet happy in de relatie en dat zou ik dus nu al proberen te veranderen.
Bosbes schreef op 24-09-2021 om 12:00:
We hebben nooit ruzie en zijn een leuk koppel, dus er is in die zin helemaal geen reden om aan te nemen dat de relatie niet goed zou gaan met kinderen erbij. Waarom ik twijfel is denk ik deels door wat jullie ook zeggen: kinderen krijgen legt veel druk op een relatie en het versterkt bestaande patronen waarschijnlijk ook nog. Ik heb het gevoel dat ik de afgelopen jaren steeds iets meer ben gaan inschikken in mijn relatie: ik ben minder dingen voor mezelf gaan doen, ben meebewogen met de wens van mijn partner om heel veel samen op te trekken en ons leven zo te ontwerpen dat we weinig zonder elkaar doen. Ik denk bij heel veel dingen eerst na wat hij ervan vind, hoe het voor hem is, voordat ik aan mezelf denk. Dat wordt misschien alleen nog maar erger met kinderen erbij, dan is er nog minder ruimte voor mijzelf, als ik zowel voor partner als voor kind wil denken. Daarbij doe ik nu al heel erg 'de derde shift' in onze relatie, en daar ben ik ook huiverig voor, of dat dan nog veel erger wordt. En als die twee dingen inderdaad uitkomen, hoe aantrekkelijk ik mijn partner dan nog vind.. Maar dat voelt ook als doemdenken. Ik weet niet wat realistisch is en wat gewoon angst.
Wow, ik vind dit nogal wat! Je bent pas 30. Wat je je af moet vragen, is of je de rest van je leven zo wilt leven. Met of zonder kinderen, maakt niet zo veel uit, denk hier eerst maar eens over na.
Hoe vaak denkt hij bij dingen hoe het voor jou is?
Hoe zou jij de derde shift/het huishouden idealiter willen verdelen? Ga maar eens kijken of je dat met hem voor elkaar krijgt. Heb het samen eens over de gevolgen van een kind (hoeveel uren werken, hoe vaak KDV, rol van grootouders, etc) en voel hoe dat voelt met deze man.
Als je dan een jaar of twee verder bent, kun je nog eens kijken hoe je relatie ervoor staat of je wel of geen kinderen wilt in deze relatie.