Kinderwens en relatie moeder - ervaringen
Ik heb een complexe relatie met mijn moeder. Er is onder andere sprake van intergenerationeel trauma. Dat erkent mijn moeder overigens niet. Ik heb veel mooie jeugdherinneringen, maar ben ook beschadigd.
Inmiddels ben ik bijna 30. Ik heb een intensieve traumabehandeling doorlopen en een stabiel leven opgebouwd. Ons contact is nu best goed. Ondanks dat ze er niet over wil praten, zie ik dat mijn moeder ook een ontwikkeling heeft doorgemaakt en als we elkaar zien is het leuk en gezellig. Ik wil haar vertrouwen en (volledig) vergeven. Alleen hoe gek het ook klinkt, soms valt me dat fysiek nog zwaar. Ik voel een lichamelijke weerstand als ik haar bijvoorbeeld een knuffel geef en datzelfde gevoel komt op als ik me voorstel dat ik iets persoonlijks met haar deel.
Nu waar het om gaat: ik heb een actieve kinderwens en mijn moeder (die dat niet weet) wil heel graag oma worden. Ze is dol op baby's en nu haar broer en zus allebei een kleinkind hebben gekregen is ze daar erg mee bezig. Ik denk dat ze een lieve oma zou zijn, maar toch komt ook als ik daaraan denk die weerstand naar boven. Er zitten blijkbaar toch nog gevoelens en als ik mijn moeder weer over mijn nichtjes hoor praten vraag ik me steeds vaker af hoe dat zich zou ontwikkelen als ik echt zwanger mag raken.
Is dit herkenbaar voor iemand? Zijn er hier vrouwen die zelf al zwanger zijn/kinderen hebben gekregen en die iets willen vertellen over hoe dat zich toen ontwikkeld heeft/hoe ze daarmee om zijn gegaan?
Geen ervaring, maar jouw verhaal roept wel een vraag op.
Waar zit precies jouw weerstand als het gaat om haar als oma? Ben je bang dat ze jouw kind ook beschadigt? Of dat ze te intensief erbij betrokken wil/zal zijn?
Of zijn het "alleen" resten van jouw eigen ervaring, die je nog niet helemaal een plek hebt gegeven?
In ieder geval sterkte, het is zo lastig om echt helemaal met je ouders en jouw relatie met hen in het reine te komen.
Mijn moeder had dit met haar stiefmoeder (mijn opa is hertrouwd na het overlijden van mijn oma). Mijn stiefoma maakte duidelijk onderscheid tussen haar eigen kind en mijn moeder en mijn moeder werd daarin heel erg benadeeld. Toen mijn moeder trouwde met mijn vader is ze verhuisd naar een andere stad en had ze geen contact meer met haar ouders. Dat veranderde compleet toen ze vertelde dat ze zwanger was. Uk weet wel dat mijn moeder daar veel moeite mee heeft gehad. Toen ik werd geboren als eerste kleinkind, leek het alsof zij alles van het verleden wilde goedmaken. Hoe gemeen ze tegen mijn moeder was, zo lief is ze nu tegen mij.
Mijn moeder heeft af en toe telefonisch contact met stiefoma en dan zijn de gesprekken best oppervlakkig. Ik heb daarentegen een hele goede band met haar. Ik respecteer mijn moeders gedrag en ik begrijp haar ook, maar tegelijkertijd vind ik dat ik ook recht op een band met haar want tegen mij was en is ze altijd heel lief geweest.
Misschien wil jouw moeder ook het verleden goedmaken en weet ze niet hoe ze dat moet doen. Een eventuele kleinkind kan dan een nieuwe verbindende factor worden. Ik hoop dat het je lukt om de band tussen oma en kleinkind los te zien van jouw band met je moeder. Die mogen en kunnen naast elkaar bestaan. Je kind heeft immers het recht om oma te leren kennen en als hij/zij oud genoeg is kan het zelf bepalen of hij/zij het contact al dan niet wil onderhouden. Behalve als ze toxisch is voor haar kleinkind, dan zou je er eerder voor kunnen kiezen om het contact minimaal te houden. Maar dit zal moeten blijken in de toekomst.
Ik herken delen van je verhaal wel. Ik heb ook een complexe relatie met mijn moeder. Mooie jeugdherinneringen, maar ook dingen die jarenlang fundamenteel verkeerd zijn gegaan. Ons contact was voor mijn zwangerschap stabiel, maar kwalitatief niet heel goed. Ik herken de weerstand die jij voelt ook.
Wat voor ons beide lastig is, toen ik zwanger was en nu ik moeder ben, is dat wij verschillende standpunten kennen rondom mijn kind. Zij wil graag structureel oppassen, ik wil dat niet. Zij wil graag dat we ons kind op haar manier in haar leven inpassen, ik wil mijn leven leiden en zij is welkom om daar af en toe bij aan te sluiten. Dat heeft wel gezorgd voor frustratie, tranen, onbegrip, weerstand, afstand... Daar moeten en gaan we doorheen. Verder zie ik dat ze lief is voor mijn kind en op een leuke manier oma is voor hem. Ik krijg er af en toe de kriebels van, maar dat ligt aan mij en hou ik dan ook bij mezelf.
Voor mij had het verder geen invloed op mijn kinderwens. Het is in de praktijk zoeken hoe we, zonder de relatie met haar te beschadigen, onze eigen weg kunnen gaan op onze eigen manier.
To, je hebt niet zoveel invloed op wat je moeder allemaal wel of niet doet. Je hebt wel invloed op wat jij ok en niet ok vindt in de relatie en waar jij de grens legt. Indien er in je jeugd sprake is geweest van grensoverschrijdend gedrag, dan raad ik je aan om van te voren heel goed na te denken over de grenzen voor jou en je kind en om daar strak aan vast te houden. Er is mijn familie ook sprake geweest van geweld en misbruik, waar men nooit over praat en het moet vooral allemaal bij elkaar leuk en gezellig. Wanneer een kind of een baby daar de dupe van kan worden, dan houd ik daar mijn mond niet over en dan ben ik duidelijk over wat ik wel en niet vindt kunnen. Een volwassen persoon maakt besluiten zonder zich daarbij steeds af te vragen: vindt mijn moeder dit wel ok? Het moet voor jou ok zijn, anders kun je rond de overgang weer in therapie omdat alles terugkomt.
Wil je niet dat zij oppast of structureel oppast omdat je haar gedrag niet vertrouwt, dan past zij niet op en regel jij de opvang op een andere manier. Het is ok om de keuze te maken om er zoveel mogelijk bij te blijven en om het contact te beperken tot waar jij je comfortabel bij voelt.
Ik weet niet of mijn reactie een echt antwoord is op jouw vraag/problematiek.
Mensen kunnen een héél andere oma/opa zijn dat wat ze waren als moeder/vader. Ik zeg wel 'kùnnen'.
De relatie grootouder-kleinkind ligt sowieso al anders tegenover de relatie ouder-kind. Tweede punt: mensen kunnen uit hun 'fouten' geleerd hebben. En tot slot: iedereen evolueert, dus ook op die manier is het niet noodzakelijk dat wat jou is overkomen ook met jouw kind zal gebeuren.
En hou er natuurlijk ook rekening mee dat iedereen in de opvoeding van zijn kind fouten maakt. Dat heb ik gedaan en ook bij jou zal waarschijnlijk niet alles perfect zijn. Anders waren we geen mensen.
Ik wens je - als het eens zo ver is - een leuke baby, en een gezonde en waardevolle oma-kleinkind relatie.
Wollstonecraft schreef op 11-08-2022 om 09:17:
Waar zit precies jouw weerstand als het gaat om haar als oma? Ben je bang dat ze jouw kind ook beschadigt? Of dat ze te intensief erbij betrokken wil/zal zijn?
Of zijn het "alleen" resten van jouw eigen ervaring, die je nog niet helemaal een plek hebt gegeven?
Daar heb ik ook over nagedacht en ik vind het een lastige vraag. Ik denk niet dat wat ik heb meegemaakt met mijn moeder zich zou kunnen herhalen binnen een oma - kleinkind relatie dus daar maak ik me geen zorgen over. Het enige wat op dat vlak speelt, is dat ik niet wil dat zij haar kijk op emoties op mijn kind zou kunnen overbrengen. Ik zou daarom bijvoorbeeld niet kiezen voor een vaste oppasdag, maar mijn moeder heeft een bloeiende, tijdrovende carrière dus dat is sowieso al niet aan de orde.
Ik ben denk ik voornamelijk bang dat er bij mij oude wonden opengaan, op hetzelfde moment dat er bij mijn moeder juist een behoefte ontstaat aan meer en nauwer contact en aan validatie. Het lukt haar niet om te erkennen dat ze (grote) fouten heeft gemaakt, maar ik denk wel dat het aan haar knaagt dat ze weet dat ik dat zo ervaar. Want ze praat juist heel regelmatig over alles wat ze goed heeft gedaan en zoekt daar veel bevestiging van mij in. Dat vind ik heel ingewikkeld en ik kan me voorstellen dat een kind die dynamiek nog zou kunnen uitvergroten.
letterkoekje schreef op 11-08-2022 om 10:33:
Mensen kunnen een héél andere oma/opa zijn dat wat ze waren als moeder/vader. Ik zeg wel 'kùnnen'.
De relatie grootouder-kleinkind ligt sowieso al anders tegenover de relatie ouder-kind. Tweede punt: mensen kunnen uit hun 'fouten' geleerd hebben. En tot slot: iedereen evolueert, dus ook op die manier is het niet noodzakelijk dat wat jou is overkomen ook met jouw kind zal gebeuren.
Als dat zo zijn zou zijn, dan kun je die fouten ook toegeven en het geen je geleerd hebt bespreken. Dat is in dit geval niet zo.
Wanneer je kind trauma's heeft, dan heb je het niet over geen ijsje mogen of een keer billenkoek, maar wel over een echt probleem dat door moeder onder een dikke mat is geschoven.
TanteTheelepel schreef op 11-08-2022 om 09:19:
Misschien wil jouw moeder ook het verleden goedmaken en weet ze niet hoe ze dat moet doen. Een eventuele kleinkind kan dan een nieuwe verbindende factor worden. Ik hoop dat het je lukt om de band tussen oma en kleinkind los te zien van jouw band met je moeder. Die mogen en kunnen naast elkaar bestaan. Je kind heeft immers het recht om oma te leren kennen en als hij/zij oud genoeg is kan het zelf bepalen of hij/zij het contact al dan niet wil onderhouden. Behalve als ze toxisch is voor haar kleinkind, dan zou je er eerder voor kunnen kiezen om het contact minimaal te houden. Maar dit zal moeten blijken in de toekomst.
Bedankt voor het delen van je ervaring! Ik zou niet verbaasd zijn als mijn moeder zich inderdaad op deze manier op gaat stellen en dat lijkt me echt wel moeilijk. Ik gun mijn kind (en mijn moeder) die band natuurlijk en wil daar niet tussen gaan staan, maar het zou wel slikken zijn.
Interessant om dit vanuit jouw perspectief te lezen.
Mijn moeder was geen moeder, maar iemand die echt niet kon opvoeden en er ook niet voor ons kon zijn. Ze heeft ook altijd aangegeven dat ze geen goede moeder was. En onze band was dus ook niet super goed. Dit is later wel beter geworden toen ik in mijn rol als moeder en zij oma was. Toen is onze band totaal anders geworden.
Maar ze was echt de beste oma die er kon zijn voor haar kleinkinderen en gaf ze echt alles wat ze in zich had, elke keer weer. Zelfs toen dat eigenlijk niet meer ging.
Lieveheersbeest schreef op 11-08-2022 om 09:21:
Dat heeft wel gezorgd voor frustratie, tranen, onbegrip, weerstand, afstand... Daar moeten en gaan we doorheen. Verder zie ik dat ze lief is voor mijn kind en op een leuke manier oma is voor hem. Ik krijg er af en toe de kriebels van, maar dat ligt aan mij en hou ik dan ook bij mezelf.
Fijn om wat herkenning te lezen en bedankt voor het delen. Het klinkt alsof je het heel goed doet, met oog voor iedereen maar ook voor je eigen grenzen. Hopelijk kan ik het ook op die manier aangaan als het inderdaad moeilijk blijkt.
TO, waar ik op aansla, is het stukje dat je zegt dat je haar wilt vertrouwen. Tegelijkertijd voel je fysieke weerstand. Ben je dan niet jezelf voor de gek aan het houden? Ze kan niet erkennen dat ze fouten heeft gemaakt, jou heeft beschadigd. Dan lijkt mij de basis van vertrouwen te ontbreken? Het is ook oké om een slechte relatie met je moeder te hebben.
Oh en als je moeder behoefte heeft aan validatie, terwijl er bij jou oude wonden open gaan (en dat is best aannemelijk als je zelf een kind krijgt), dan kan jouw moeder daarvoor in therapie. Dat is niet jouw taak.
Viva-amber schreef op 11-08-2022 om 11:33:
[..]
Als dat zo zijn zou zijn, dan kun je die fouten ook toegeven en het geen je geleerd hebt bespreken. Dat is in dit geval niet zo.
Wanneer je kind trauma's heeft, dan heb je het niet over geen ijsje mogen of een keer billenkoek, maar wel over een echt probleem dat door moeder onder een dikke mat is geschoven.
Het gaat inderdaad wel om grote dingen, hoewel mijn moeder zelf niet grensoverschrijdend was. Eerder niet in staat om mij te beschermen en serieus te nemen. (Want dan had ze moeten erkennen dat wat zij zelf heeft meegemaakt ook niet door de beugel kon, denk ik.)
Martje80 schreef op 11-08-2022 om 11:48:
TO, waar ik op aansla, is het stukje dat je zegt dat je haar wilt vertrouwen. Tegelijkertijd voel je fysieke weerstand. Ben je dan niet jezelf voor de gek aan het houden? Ze kan niet erkennen dat ze fouten heeft gemaakt, jou heeft beschadigd. Dan lijkt mij de basis van vertrouwen te ontbreken?
Heb ik me ook afgevraagd. Ik denk dat het nog altijd terecht is om haar niet te vertrouwen met mijn diepste emoties om het zo maar te zeggen, want daar kan ze gewoon niet mee omgaan. Maar dat heb ik geaccepteerd en dat doe ik dus ook niet. Dat stuk wegnemend heb ik wel het gevoel dat we in het hier en nu een waardevolle relatie hebben.
Ze erkent haar fouten niet openlijk, maar ik merk wel dat ze aan bepaalde dingen toch gewerkt heeft. In zekere zin is dat misschien ook een vorm van erkenning?
Ellori schreef op 11-08-2022 om 11:43:
Mijn moeder was geen moeder, maar iemand die echt niet kon opvoeden en er ook niet voor ons kon zijn. Ze heeft ook altijd aangegeven dat ze geen goede moeder was. En onze band was dus ook niet super goed. Dit is later wel beter geworden toen ik in mijn rol als moeder en zij oma was. Toen is onze band totaal anders geworden.
Maar ze was echt de beste oma die er kon zijn voor haar kleinkinderen en gaf ze echt alles wat ze in zich had, elke keer weer. Zelfs toen dat eigenlijk niet meer ging.
Wat mooi en bijzonder, dankjewel voor het delen.
Eleanor schreef op 11-08-2022 om 11:53:
[..]
Het gaat inderdaad wel om grote dingen, hoewel mijn moeder zelf niet grensoverschrijdend was. Eerder niet in staat om mij te beschermen en serieus te nemen. (Want dan had ze moeten erkennen dat wat zij zelf heeft meegemaakt ook niet door de beugel kon, denk ik.)
Jouw veiligheid en bescherming was wel haar taak. Ik denk dus dat het probleem haar vader is, jouw opa (dan wel haar partnerkeuze - herhaling van patronen - dus jouw vader).
Het is wel de vraag of jouw kind dan echt onveilig is bij haar, wanneer de persoon die wel de echte dader is er niet meer is? Of is die persoon er nog wel in het leven van je moeder?