Kinderwens en relatie moeder - ervaringen

Dus het heeft meer te maken met verwerking en vergeving (iets wat bij jou ligt), dan dat zij geen goede oma zou zijn voor haar klein kind?

Dit gaat geen direct antwoord zijn op je vraag, maar toch.

Mijn partner had als kind en later als volwassene een redelijk moeilijke relatie met vooral haar moeder. Ze werd niet ernstig genomen met de mentale problemen die ze ervaarde. Dit zorgde ervoor dat ze eenmaal het huis uit een vrij oppervlakkige band had met haar ouders.
Eenmaal ze zwanger was en zeker toen ze bevallen was, is dit compleet omgedraaid en lieten haar ouders alles uit handen vallen wanneer zij iets vroeg (hij was hun eerste kleinkind). Zelf ben ik vier jaar later in beeld gekomen en ik ken haar ouders alleen maar als de beste grootouders die je kunt hebben, ze zijn zeer zorgzaam naar de kleinkinderen, passen er regelmatig voor op, leven mee met mijn partner en doen nu nog steeds verschillende ondersteunende taken voor hun volwassen kinderen. Mijn partner belt doorgaans tweemaal per week of vaker met haar moeder, we gaan minstens eenmaal per maand samen eten en onlangs nog is ze een weekend op uitstap geweest met alleen haar moeder (hotel, winkels, restaurants,...); dus volgens mij hebben ze nu een heel goede band.

Wat ik maar wil zeggen: zo'n zwangerschap kan veel veranderen in de relatie met je ouders. 

Eleanor schreef op 11-08-2022 om 12:33:

[..]

Ja klopt. Wat ik al zei, doordat ze zelf nooit echt aan verwerking heeft gedaan heeft ze wel een bepaalde kijk op emoties waardoor ik haar geen sleutelrol in de opvoeding zou willen geven, maar binnen een afgebakende oma rol denk ik echt dat ze super lief gaat zijn.

Ik vind het zelf gewoon nog moeilijk.

In mijn ogen hoort een opa of oma ook geen sleutelrol in de opvoeding te hebben. 

 In mijn situatie zijn mijn vader, moeder en stiefmoeder alledrie leuker in de opa/oma rol dan hoe ik ze als (stief)ouder heb ervaren. Evenals dat ik dol was op mijn grootouders aan vaders kant, maar ik inmiddels ook weet dat ze als ouders en/of als persoon niet leuk waren. 

Het enige wat je kan doen is je best. Lees boeken over ouderschap als je dingen anders wil doen als jouw ouders. Vraag hulp als je vastloopt etc. Man en ik doen zeker dingen anders als onze ouders. En juist wanneer je zelf ouder bent ga je anders kijken naar je eigen ouders. 

Hoi mijn moeder had de diagnose narcistische persoonlijkheidsstoornis en was daardoor een emotioneel onvolwassen moeder die mij totaal claimde tot op stalking op hoge leeftijd aan toe. Ze was ook een soort lieve onzekere kleuter maar je moest haar tot het uiterste begrenzen anders dan vrat ze je helemaal op. Zwaar intergenerationeel trauma dus ook van haar kant en mijn vaders kant. 
Vanzelfsprekend heb ik mijn kind daartegen willen beschermen. Nou had ik het geluk dat ze al flink op leeftijd was dus oppassen zat er sowieso niet in alleen bezoekjes af en toe. Maar zelfs dan hield ik streng de vinger aan de pols en beschermde mijn zoon. Een voorbeeldje: mijn zoon was twee en ze had hem drie minuten voorgelezen. Even later zat hij te spelen en toen begon zij te bedelen; Kusje? Het kind ging gewoon door en toen begon ze te jammeren 'ja ik ben wel goed om voor te lezen hier'. Op zo'n moment zei ik 'ma een beetje lief doen nu anders gaan we hoor'. Of ze hield mijn zoon als kleuter kleurpotloden voor: wil je die hebben? 'ja' zei het kind natuurlijk. 'nou je krijgt ze niet' zei mijn moeder dan. Iets wat ik natuurlijk honderden keren als kind had meegemaakt. Mijn hart kromp dan in een maar dan bleef ik rustig en zei tegen mijn zoon "geeft niet jongen, thuis hebben we hele dozen vol potloden"

Ik begrijp dat je je zorgen maakt en weerstand voelt, dat is natuurlijk ook vanuit je eigen innerlijke kind. Maar bedenk wel dat zij nu oma is, een heel andere rol. Je zal misschien op een diepere laag die pijn wederom moeten adresseren als je zelf een kind krijgt. Daar kan je ook hulp bij vragen van een psycholoog of innerlijk kind werker. Als je bereid bent die uitdaging aan te gaan kan je het handelen. Let goed op grenzen, schakel  haar niet te veel in en houdt de regie. Laat ook aan je kind merken dat oma lief kan zijn maar dat jij degene bent die in charge is. 

Eleanor schreef op 11-08-2022 om 11:33:

[..]

Daar heb ik ook over nagedacht en ik vind het een lastige vraag. Ik denk niet dat wat ik heb meegemaakt met mijn moeder zich zou kunnen herhalen binnen een oma - kleinkind relatie dus daar maak ik me geen zorgen over. Het enige wat op dat vlak speelt, is dat ik niet wil dat zij haar kijk op emoties op mijn kind zou kunnen overbrengen. Ik zou daarom bijvoorbeeld niet kiezen voor een vaste oppasdag, maar mijn moeder heeft een bloeiende, tijdrovende carrière dus dat is sowieso al niet aan de orde.

Ik ben denk ik voornamelijk bang dat er bij mij oude wonden opengaan, op hetzelfde moment dat er bij mijn moeder juist een behoefte ontstaat aan meer en nauwer contact en aan validatie. Het lukt haar niet om te erkennen dat ze (grote) fouten heeft gemaakt, maar ik denk wel dat het aan haar knaagt dat ze weet dat ik dat zo ervaar. Want ze praat juist heel regelmatig over alles wat ze goed heeft gedaan en zoekt daar veel bevestiging van mij in. Dat vind ik heel ingewikkeld en ik kan me voorstellen dat een kind die dynamiek nog zou kunnen uitvergroten.

Dat klinkt heel logisch.

Wat jammer dat jouw moeder je geen erkenning geeft, dat zou zoveel helpen in jouw verwerking. Lastige situatie, hopelijk vind je een manier die voor jou goed werkt.