Tippex schreef op 12-08-2024 om 12:42:
Ga je niet verantwoorden, ga geen excuses aanbieden. Sommige mensen zijn heel gehaaid en willen perse dat jij uitleg geeft. Niet doen. Dit soort mensen vragen veel aandacht. Het kost jou bakken met energie. Hoe hard ook, jij bent niet verantwoordelijk voor haar eenzaamheid. Jij wil geen contact en dat moet zij accepteren.
Je wil niemand kwetsen. Maar die ander doet het wel. Het is moeilijk, maar probeer maar harder te zijn. 'Ik wil geen contact/vriendschap'. Kort en krachtig.
Sterkte TO !
Dankje.
Dit is goed omschreven hoe ik het ervaar. Inderdaad zo gehaaid dat verantwoorden soort van uit je getrokken word. En idd kost mij bakken energie.
En misschien speelt het in op dat ik weet dat op latere leeftijd vriendschappen lastig te maken zijn. Maar het is niet mijn probleem. Maar zo wordt het wel grdraaid.
Waarschijnlijk precies mijn zwakke plekken. Dat ik mij schuldig ga voelen etc.
Dit heb ik al vanaf begin door. Alleen het probleem hoe van die persoon af te komen
Nou ja, ik ga nu weer aan de slag met jullie tips en steun.
Ga sommige zinnen even opslaan zodat ik voorbereid ben..
Je kunt het! Gewoon als mantra, ik voel het niet, ik voel het niet, ik voel het niet. En dat is alle reden die ik heb. En daar moet je het mee doen: ik voel het niet.
En ja, dat zal iemand waarschijnlijk kwetsen. Maar ook dat overleven ze wel. Accepteer dat kwetsen nu eenmaal onderdeel is van leven. We worden allemaal gekwetst zo nu en dan en verreweg de meesten gaan weer door met hun leven.
@meesje, ja dat die topics heb ik ook wel eens gelezen. Verdrietig voor de TO in kwestie vind ik dat altijd.
Ik heb een keer een uitnodiging voor de bruiloft gehad van een dame met wie ik in mijn studententijd best goed bevriend was. Ik vond haar wel altijd een tikje 'intensief', dus toen ik verhuist was liet ik het contact verwateren. Jaren later kwamen we elkaar weer tegen en pakte we het contact weer een beetje op. Het was ook wel een spontane, enthousiaste dame namelijk. Zodoende kreeg ik ook ineens die uitnodiging voor haar bruiloft.
Dame in kwestie heeft een specifieke hobby die ze al jaren, intensief doet. Heel die club was ook bij de bruiloft. Verder weinig andere vrienden. Het was sowieso een kleine bruiloft. Haar clubje vond het super leuk mij eindelijk, na al die verhalen, eens te ontmoeten. Ze vroegen ook meteen waarom ik nooit bij "de hobby" was komen kijken. Want dat is toch best gek als je elkaars beste vriendin bent.. auch.
Ik heb mij er met wat smoesjes vanaf gemaakt. Heel akward. Ik heb haar erna nog wel een keertje gezien, maar dat intensieve en die andere kijk op het niveau van vriendschap zorgde er voordat ik toch afhaakte weer.
ja, een collega dacht dat we vrienden waren omdat we wel eens in corona tijd naar werk liepen samen. Woonde in de zelfde straat. En soms wilde ze mee lopen als ze zag dat ik een blokje om liep. Prima…
Op een gegeven moment kwam ze ook aan m’n deur, om dat ze zich verveelde en wilde afspreken.
ze ging cadeautjes voor me kopen enz. Ik voelde me er heel ongemakkelijk bij, op werk zei ze ook dat we beste vrienden waren enzo.
heb haar toen aangesproken op haar gedrag en aangegeven dat ik niet meer wilde wandelen zo af en toe. En ik ging 10 min eerder naar werk wandelen elke ochtend om haar niet tegen te komen. Was echt enorm irritant
Er zijn toch zeker wel dames die ik maar 2x per jaar zie, maar die ik wel vriendin noem. Maar dan zijn er in het verleden wel intensievere periodes van contact geweest.
Met sommigen bloedt het dan uiteindelijk dood - ook prima. En bij anderen spreek je ineens na een jaar weer af en dan weer wat vaker.
MarvelousM schreef op 12-08-2024 om 15:09:
Er zijn toch zeker wel dames die ik maar 2x per jaar zie, maar die ik wel vriendin noem. Maar dan zijn er in het verleden wel intensievere periodes van contact geweest.
Met sommigen bloedt het dan uiteindelijk dood - ook prima. En bij anderen spreek je ineens na een jaar weer af en dan weer wat vaker.
Ja dit wilde ik ook posten. Je kan zeker wel bevriend zijn met mensen die je maar 2x per jaar ziet. Ik heb vrienden die wonen ver bij mij vandaan. Dat betekent dat het niet heel makkelijk is om elkaar vaak te zien. Maar met het soort vriendschap dat wij hebben hoeft dat ook niet. Als we elkaar zien is het precies als altijd.
MarvelousM schreef op 12-08-2024 om 15:09:
Er zijn toch zeker wel dames die ik maar 2x per jaar zie, maar die ik wel vriendin noem. (...)
Eens hoor! Meestal vrienden die niet meer dicht bij wonen of jong gezin hebben. Maar vaak zijn dat ook wel al lang lopende vrienschappen. En het zijn niet mijn beste vriendinnen (meer) 
Voor TO geen verdere tips dan die eerder al zijn gegeven. Succes, het lijkt mij wel een lastige situatie namelijk!
Ik noem mensen vrij snel "vriend" misschien ook omdat ik een hekel heb aan het woord "kennis" - dat klinkt in mijn oren afstandelijk, alsof je iemand bewust op afstand houdt. Zodra ik met iemand wat diepgaandere gesprekken heb gehad, waarin we ook persoonlijke dingen gedeeld hebben, is dat een vriend. Daar hoeft niet meteen intensief contact aan vast te hangen. Ik reis bijvoorbeeld vaak alleen en trek dan weleens een dag of wat met iemand op die ik daar leer kennen. Vaak heb je dan al snel hele diepe gesprekken en wissel je levensverhalen uit, en aan het eind van de trip ben je vrienden. Die elkaar misschien nooit meer zien. Of over een paar jaar pas weer. Maar er ontstaat dan een betrokkenheid bij elkaar waardoor je gewoon meer dan kennissen bent.
Ik heb nog nooit meegemaakt dat iemand mij een vriend noemt en ik me afvraag "hoe dan?!" Dat lijkt me wel heel raar, zoals in het verhaal van PinkFlower.
maakt mij niet uit wat voor relatie we hebben. Al zien we elkaar.1x per 10 jaar op een begrafenis en je noemt me een vriend, dat is toch geen probleem? Noem me zoals je wil hoor. Ik begrijp het probleem niet
Zelf omzeil ik het woord altijd want wil mensen niet kwetsen (als ze me als vriend zien) of claimen (als ze me als kennis zien).
Mayosate schreef op 12-08-2024 om 13:24:
ja, een collega dacht dat we vrienden waren omdat we wel eens in corona tijd naar werk liepen samen. Woonde in de zelfde straat. En soms wilde ze mee lopen als ze zag dat ik een blokje om liep. Prima…
Op een gegeven moment kwam ze ook aan m’n deur, om dat ze zich verveelde en wilde afspreken.
ze ging cadeautjes voor me kopen enz. Ik voelde me er heel ongemakkelijk bij, op werk zei ze ook dat we beste vrienden waren enzo.
heb haar toen aangesproken op haar gedrag en aangegeven dat ik niet meer wilde wandelen zo af en toe. En ik ging 10 min eerder naar werk wandelen elke ochtend om haar niet tegen te komen. Was echt enorm irritant
Hier ook zoiets aan de hand gehad. Ik hoorde van andere collega's dat zij me vriendin noemde. Terwijl onze gesprekken redelijk oppervlakkig waren. Ik kon wel goed met haar, maar met vriendinnen bespreek ik toch persoonlijker zaken.
Ik heb maar nooit gezegd dat ik haar niet als vriendin zag, ze had nogal wat psychische problemen en was een redelijk heftig persoon. Het was opgelost toen ze ergens anders ging werken.
Vrijevlinder schreef op 12-08-2024 om 16:29:
[..]
Hier ook zoiets aan de hand gehad. Ik hoorde van andere collega's dat zij me vriendin noemde. Terwijl onze gesprekken redelijk oppervlakkig waren. Ik kon wel goed met haar, maar met vriendinnen bespreek ik toch persoonlijker zaken.
Ik heb maar nooit gezegd dat ik haar niet als vriendin zag, ze had nogal wat psychische problemen en was een redelijk heftig persoon. Het was opgelost toen ze ergens anders ging werken.
Die persoon van mijn situatie had ook psychische problemen en was idd heel heftig. Maar ik trok het echt niet meer want het werd snel een heek heftige vorm van contact, waardoor ik dacht ik moet hier nu iets mee. Paar maanden later ging ze ook ergens anders werken, dus toen was het probleem echt opgelost
Ook met vriendschappen die in korte tijd evolueren tot heftig, kan dat voor mij reden zijn om de vriendschap te verbreken. Niet zo lang geleden gedaan. Vriendschap was al vrij snel vanaf het begin intens met een hoofdletter. En er kwamen steeds meer drama dingen bij om de hoek kijken. Pffff, had op een gegeven moment zo geen zin meer in deze vrouw. Begon als vriendschap. Maar daar heb ik na anderhalf jaar toch een punt achter gezet.
Super intense mensen, kweet niet, met of zonder langlopende vriendschap, maar van mij hoeft het niet echt. Zeker als je al op voorhand weet dat het drama blijft (omdat ze er zelf in blijven hangen, steeds keuzes maken waarbij iedereen het drama al van een kilometer aan zien komen). Nee dank, ik pass voor dergelijke vriendschappen. Dat is zoiets als invoegen op de snelweg en gauw weer uitvoegen voor het te laat is.
Mooi al die ervaringen!
Veel herkenning.
En het gaat mij niet om de term vriend. Het gaat er om dat het een opdringerig, claimend persoon is.
Dat je merkt dat diegene meer in het contact ziet dan jijzelf. Zoals het vb van Mayosate.
Als iemand mij alleen vriend noemt, zou mij niet boeien het gaat om het verstikkende gedrag.
Dat grenzen aangeven niet aankomt. En iemand je energie kost.
En dat zelf allemaal totaal niet doorheeft en maar contact blijft zoeken. En alles vanuit, ik heb geen vrienden, ik wil wel contact, ik vind het wel leuk.
Zodat je wel gedwongen word diegene te ontwijken omdat het kwartje gewoon niet aan komt.
Als je niet ontwijkt is er zo 4x per week contact.
Ik wil zelf bepalen aan wie ik mijn aandacht en energie geef. Het isseu is dat iemand anders dat bepaald.
Moet mezelf echt steeds zeggen, het is MIJN leven en ik.mag natuurlijk doen en omgaan met wie ik wil.
Het is ook vooral dat de verwachtingen uit 1 liggen. Ik denk meer aan 3x per jaar een praatje en de ander zou het liefst 3x per dag
Om zo even heel groot het verschil te schetsen.
Ik denk wel dat het spreekwoord je geeft 1 vinger en ze pakken je hele hand hier van toepassing is..
Sowieso natuurlijk lastig alles in woorden hier 100% goed te verwoorden.
En wil ook nog wat letten op de privacy van de ander.
Je beschrijving is helder to. Of hij of zij het vriendschap noemt maakt feitelijk niet uit. Iemand wil over jou beschikken. En of dat je moeder, de buurvrouw, collega of teamgenoot is die daar het woord vrienden aan toevoegt, is irrelevant. Zit zo te lezen niks anders op dan superduidelijk te zijn. Ik denk dat ik zelfs geen strobreed meer zou geven, want de persoon in kwestie zal dat waarschijnlijk weer gaan oprekken. Helemaal afkappen. Maar wel super vervelend dat je je in die positie gedwongen voelt bij gebrek aan sensors vd ander.
Als autist vraag ik me wel af: hoe geef je je grenzen aan? Doe je dat direct en duidelijk, of draai je eromheen en doe je ontwijkend? Voor sommige mensen is het echt moeilijk hints te begrijpen, ook al denk jij dat het overduidelijk is. Belangrijk om het dan expliciet te benoemen.