Hoe rouwen om iemand die nog wel bestaat?
Korte situatieschets: kerst vorig jaar is na een (in mijn ogen) klein meningsverschil broertje (bijna 40) boos weggelopen en heeft daarna alle contact verbroken. Ik heb meerdere malen contact gezocht, alles wordt genegeerd, weggedrukt, ik ben van al zijn social media verwijderd/geblokkeerd.
Ik heb het rust gegeven, hem ruimte gegeven en ten slotte de bal bij hem gelegd. Ik mis je, de deur staat open, ik hoor graag wat je dwars zit. Want ik heb werkelijk waar geen idee. Heb hier eerder al een topic over geopend. Dit meningsverschil kan het nooit zijn. Er zit iets onder. En ik weet niet wat.
Het is heel duidelijk dat hij geen contact wil, hoewel ik van gezamenlijke kennissen hoor dat hij verbaasd is dat ik bijv bij hen vraag hoe het met hem gaat. Want ik kan dat toch aan hem vragen? Doe ik dat, dan word ik genegeerd. Het onderwerp "broertje" is bij anderen nu dus ook van tafel. Iedereen doet alsof er niks aan de hand is. Ik vraag er niet meer naar.
Maar ik heb er zelf ontzettend veel verdriet van. Ik heb een jaar lang gedacht dat als we elkaar tegenkomen, als hij toch feliciteert met de verjaardag van de kinderen, als toch die nieuwjaarswens komt... maar het komt niet. En na een week vol tranen komt het besef dat ik echt afscheid moet nemen van het idee dat het wel weer goed komt.
Ik heb gelezen over vervreemding binnen het gezin en de rouw die daarbij komt kijken. Maar hoe rouw je om iemand die gewoon nog bestaat? Die zo zichtbaar wordt verzwegen als ik er ben bij gezamenlijke kennisen of familie, die hem uiteraard gewoon zien. Hoe neem je afscheid terwijl je niet weet waarom je dat afscheid moet nemen?
Tickel schreef op 01-01-2023 om 18:18:
[..]
Ik hoop dat die boosheid verdwijnt tzt. Hoe staan je ouders erin als je definitief "afscheid" zou nemen? Verwachten ze jullie beide nog wel op dezelfde dag op verjaar/feestdagen of valt daar wel een mouw aan te passen?
Nee, die verwachting is er niet en is er nooit geweest. Broertje was afhankelijk van de levensfase waar hij in zit heel erg vaak over de vloer komend en vervolgens weer een periode niet (maar wel contact). Hij werkt onregelmatig en is daarmee vaak aan het werk op feestdagen.
Ik denk dat ze het heel erg zouden vinden als ik echt afscheid zou nemen. Ik ben het type dat zich altijd wel weer voegt naar, daar gaan zij (en hij wrs ook) vanuit dat dat wel gebeurd.
Dat is het stukje waar ik (ook tov mezelf) vooral boos over ben. Het idee dat verwacht wordt van broertje dat hij dit zo kan doen, omdat ik toch wel die deur openhoud. En wrs nog excuses aanbiedt omdat ik hem blijkbaar onbedoeld gekwetst heeft. Niet wetende wat dat dan was. Ben dan ook boos op mezelf, dat ik het laat gebeuren dat hij (en anderen) mij zo kan zien. Daar heeft het willen rouwen en afsluiten denk ik ook mee te maken.
Aan de andere kant is daar natuurlijk die kant die gewoon echt wil dat het goed komt, die hem mist en die de grotere wil zijn en wil vergeven.
Roos55 schreef op 01-01-2023 om 18:26:
[..]
Rouwen is ook om verlies baan
Verlies gezondheid . en poh is juist geschikt
Dat is ook zo. Rouwen om baan, gezondheid, vriendschappen die verdwijnen. Ik ga eens meer lezen over rouw en kijken wat toepasbaar is.
AnanasBevrijdingsFront schreef op 01-01-2023 om 18:38:
[..]
Dat is het stukje waar ik (ook tov mezelf) vooral boos over ben. Het idee dat verwacht wordt van broertje dat hij dit zo kan doen, omdat ik toch wel die deur openhoud. En wrs nog excuses aanbiedt omdat ik hem blijkbaar onbedoeld gekwetst heeft. Niet wetende wat dat dan was. Ben dan ook boos op mezelf, dat ik het laat gebeuren dat hij (en anderen) mij zo kan zien. Daar heeft het willen rouwen en afsluiten denk ik ook mee te maken.
Aan de andere kant is daar natuurlijk die kant die gewoon echt wil dat het goed komt, die hem mist en die de grotere wil zijn en wil vergeven.
Dit stuk is voor mij heel erg herkenbaar, ik heb iets soortgelijks meegemaakt met mijn zus. Wij zagen elkaar nog wel enkele keren per jaar op familiegelegenheden, maar dan werd ik straal genegeerd of subtiel belachelijk gemaakt. Ik snapte ook niet waarom. Onze band was eerder best hecht en mijn zus stond niet open voor een gesprek.
Inmiddels ben ik een jaar of 5 verder. Na een jaar of 2-3 waarin ik mij eerst steeds verder terugtrok en later enkele keren aangaf echt graag een gesprek te willen, is er dan toch een gesprek gekomen. Tijdens dat gesprek heb ik vooral geluisterd en een stortvloed van verwijten over mij uitgestort gekregen. Bij sommige verwijten kon ik mij terugkijkend wel iets voorstellen, van anderen raakte ik heel erg in de war omdat ik het mij zo anders (of helemaal niet) herinnerde. Ik heb toen wel open en begrijpend geprobeerd te reageren en sindsdien is het contact op die paar gelegenheden genormaliseerd. Plus zo nu en dan een appje voor verjaardagen en zo.
Achterafgezien heb ik er heel erg veel spijt van dat ik in die beginfase geen grenzen heb aangegeven. Ogenschijnlijk is er nu vooruitgang en daar ben ik ook wel blij mee, maar toch heeft dit alles diepere wonden geslagen in mijn zelfbeeld, mijn vertrouwen in anderen en de relatie met ook de rest van mijn familie (die dit blijkbaar acceptabel gedrag vonden) dan ik had kunnen vermoeden. Juist omdat ik mijn eigen woede en emoties zo heb ingeslikt merk ik nu ook dat het van mijn kant niet meer écht goed kan komen nu. Terwijl ik dat eerder nu juist zo graag wilde.
Als je dus de behoefte voelt om een grens te trekken dan zou ik dat echt absoluut doen! Daarnaast wil ik je veel sterkte wensen, ik kan me heel goed voorstellen hoeveel pijn dit doet.
AnanasBevrijdingsFront schreef op 01-01-2023 om 18:40:
[..]
Dat is ook zo. Rouwen om baan, gezondheid, vriendschappen die verdwijnen. Ik ga eens meer lezen over rouw en kijken wat toepasbaar is.
Tip: levende rouw als zoekterm. Interviews (podcast, universiteit van… op YouTube) met Manu Keirse (of zijn boek).
AnanasBevrijdingsFront schreef op 01-01-2023 om 18:28:
[..]
Ja, met allebei contact. Ze willen er buiten blijven, denk ook dat mijn moeder bang is dat hij contact ook met hen verbreekt. Mijn broertje gaat meestal al niet naar dergelijke dingen, ook ivm zijn onregelmatige werk.
Kennelijk speelt er wel iets, dat ook je ouders bang zijn het contact met hem te verliezen als ze zich erin zouden ‘mengen’. Normaal gesproken zou je toch met je kind praten over zo’n heftige stap als het contact verbreken met je sibling. Zou je als ouder vragen: ‘Wat is er nou eigenlijk tussen julllie gebeurd? Want ik begrijp het niet.’ Hoe komt het dat het normale kennelijk niet mogelijk is? Is broer zo prikkelbaar? Spelen er issues rond jaloezie of rivaliteit? Kan hij het idee hebben dat jij het favoriete kind van je ouders bent? Waarom zijn je ouders zo bang voor zijn reactie?
Het valt me wel op dat je een 39-jarige nog broertje noemt. Als het liefkozend is, is dat schattig maar jullie band is dus niet zo intiem. Mij zou het ergeren om nog zusje te worden genoemd door iemand aan wie ik me erger. Heeft hij reden om te vinden dat je hem niet serieus neemt?
En, iets wat jij helemaal niet noemt: heeft je broer een partner en kan die er iets mee te maken hebben? In onze familie is er zo’n vervreemding geweest en hoewel er nooit gepraat is over redenen, gaat iedereen er vanuit dat dit bij de partner vandaan is gekomen. Dat was ook wel bij elkaar te puzzelen uit gebeurtenissen uit het verleden. Maar een echt conflict is daar ook nooit geweest. Er werd alleen nooit meer opgenomen en de deur werd niet meer opengedaan. Zelfs toen de betreffende persoon overleed zijn de siblings niet op de hoogte gebracht. Ze hoorden het pas toen die al maanden dood en begraven was. Bizar.
Ik kan alleen iets zeggen vanaf de andere kant, maar dat jij geen redenen ziet betekent dat niet dat er geen gegronde redenen kunnen zijn. Dat je geen uitleg voelt te hebben gekregen en het oprecht niet snapt betekend niet dat je broer je uitleg verplicht is. Het kan voor hem zo duidelijk zijn dat hij echt niet begrijpt om uitleg te vragen, hij kan op zijn manier al meerdere keren iets hebben aangegeven dat jij noot als zodanig hebt opgemerkt of het kan voor hem te moeilijk of pijnlijk zijn toch weer in contact te treden. Laat hem los, laat hem gaan. Wat jij wil kan/gaat hij je nu niet geven en hij heeft heel duidelijk gemaakt wat hij wil. Ga zelf aan de slag met je gevoel hier over en met je rouw, daar hulp bij vragen is niet gek en ik hoop dat je die krijgt. Wie weet herstelt het contact zich ooit maar je hier in vast bijten maakt die kans alleen kleiner want als hij dan ooit een stap neemt kom/zit jij met verwijten over hoe hij dit aangepakt heeft.
Mijn verhaal (aub niet quoten want ik haal het later mogelijk weg):
Ik heb een jeugd gekend van mishandeling door mijn ouders en seksueel misbruik door een ander. Mijn ouders hebben de fysieke mishandeling door mijn vader altijd afgedaan met het was alleen een opvoedkundige tik of het is nooit gebeurd, de geestelijke mishandeling en emotionele chantage hebben ze al helemaal nooit gezien. Of ze van het seksuele misbruik af wisten weet ik niet, ik heb me nooit veilig genoeg gevoeld bij hun om er iets over te zeggen. Toen ik als 17 jarige uit huis ging ben ik bij een studentenvereniging gegaan en heb zo mijn weg richting alcohol gevonden. En zelfs toen stopte het niet, werd ik beet gegrepen, moest ik luisteren naar een preek over hoe slecht ik als dochter wel niet was en werdt er gedreigd me de familie uit te zetten omdat ik moest werken op de verjaardag van mijn moeder en dus niet geweest was. Ik had iets gestuurd via de posten, kwam een weekend later langs en een echt cadeau was besteld maar nog niet binnen en zou ik later brengen. Het stopte niet, het zou nooit stoppen... door mijn vlucht in alcohol haalde ik mijn bsa niet en ik kon zo niet meer door. Het maakte me helemaal kapot. Ik heb al mijn moed verzameld en ben onaangekondigd langs gegaan. Ze waren niet thuis en ik heb een brief geschreven en achter gelaten. Als ik nu het contact niet verbrak zou ik het nooit meer durven. Met de staat waar in ik was heb ik echt geen duidelijke brief geschreven, misbruik durfde ik niet te benoemen, mishandeling evenmin want het was me nog nooit in dank afgenomen als ik aan probeerde te kaarten dat het voor mij geen tik was maar echt heftig en dat het liegen er over mijn vertrouwen kapot had gemaakt durfde ik ook niet te delen. (aan mijn enkel de trap af trekken was geen tik en volgens hun nooit gebeurd ed)Volgens mij ging de brief vooral over dat het niet goed ging, ik niet naar hun toe durfde te komen, dat ik bang was, mijn bsa niet gehaald had en dat al helemaal niet durfde te zeggen tegen hun. Die brief heb ik met het cadeau dat ik nog voor mijn moeder had daar achter gelaten op de tafel.
Hun enige reactie die ooit inhoudelijk over problemen tussen hun en min is gegaan hield was 'als we ooit iets gezegd of gedaan hebben dat bij jou vervelend is overgekomen dan spijt ons dat'. Ze hebben zo lang alles voor zichzelf verdraaid dat ze er echt in geloven, ze hebben vinden ze nooit uitleg gehad, ik ben heel naar en kwetsende 55geweest door het contact te verbreken en het is allemaal mijn schuld. Jaren heb ik 1 keer per jaar een email gehad met gefeliciteerd met je verjaardag. 1 keer heb ik een email gestuurd met dat ik wilde kijken wat er nog mogelijk was qua relatie maar dat ik dan wel eerst wilde praten over dat ik vroeger geslagen was. De reactie was dat ze ook mensen waren en niet perfect maar me alles hadden gegeven en nooit mishandeld en dat ik eerst moest uitleggen waarom ik hun zo gekwetst had en me moest beseffen hoeveel ik kapot had gemaakt.
Ik had na 7 jaar heel veel verwerkt, een leuk leven met een fijne partner, 3 schatten van kinderen en ik was zo ver in mijn proces dat ik wist dat zij als mensen niet geschikt waren geweest als ouders, maar daardoor niet per definitie ook waardeloze mensen. Dat ze misschien een kleine rol zouden kunnen hebben in het leven van onze kinderen en omgekeerd. Dat als ik ze nooit alleen zou laten met de kinderen het voor beide partijen misschien een verrijking zou kunnen zijn. Dat zonder kinderen 24/7 om hun heen en opvoedkundige verantwoordelijkheid ze voor korte periode wel leuk zouden zijn met kinderen en er plezier uit zouden kunnen halen (een van hun schrijft nota bene kinderboeken...). Het enige dat ik nodig had was dat we dan eerlijk zouden kunnen bespreken dat bepaalde dingen vroeger gebeurd waren en niet door de beugel konden, anders zou ik ze nooit bij de kinderen in de buurt willen laten. Dat kon duidelijk niet. Alles lag aan mij... Ik heb nooit meer gereageerd op hun laatste bericht omdat ik gelijktijdig een zwaar medisch traject in ging en alles dat me meer energie koste dan opleverde op de lange baan gezet is. We zijn ruim 3 jaar verder en het is klaar. Ik heb nooit meer wat van ze gehoord en heb geen behoefte mijn excuses aan te bieden voor dat ik als toen net 18 jarige voor mezelf en mijn (geestelijke)gezondheid heb gekozen. Ik had het vast beter kunnen aanpakken achteraf gezien maar op dat moment kon ik niet beter dan ik deed.
Nu zeg ik absoluut niet dat zoiets ook bij jou speelt to, maar misschien haal je er wel uit dat jou en zijn verhaal heel anders kunnen zijn. En dat die latere verwijten aan mij als contact verbreker een mogelijkheid om weer iets aan contact te herstellen hebben gestopt. Vandaar mijn advies om hem los te laten en aan de slag te gaan met je eigen gevoel/rouw. En wie weet komt het dan ooit weer als jullie er dan beide behoefte aan hebben en anders heb je kunnen rouwen er om. Succes en sterkte in ieder geval.
ToetieToover schreef op 01-01-2023 om 22:09:
[..]
Tip: levende rouw als zoekterm. Interviews (podcast, universiteit van… op YouTube) met Manu Keirse (of zijn boek).
Dank je! Dit zijn denk ik de dingen waar ik naar op zoek ben!
Mija schreef op 01-01-2023 om 22:34:
[..]
Kennelijk speelt er wel iets, dat ook je ouders bang zijn het contact met hem te verliezen als ze zich erin zouden ‘mengen’. Normaal gesproken zou je toch met je kind praten over zo’n heftige stap als het contact verbreken met je sibling. Zou je als ouder vragen: ‘Wat is er nou eigenlijk tussen julllie gebeurd? Want ik begrijp het niet.’ Hoe komt het dat het normale kennelijk niet mogelijk is? Is broer zo prikkelbaar? Spelen er issues rond jaloezie of rivaliteit? Kan hij het idee hebben dat jij het favoriete kind van je ouders bent? Waarom zijn je ouders zo bang voor zijn reactie?
Het valt me wel op dat je een 39-jarige nog broertje noemt. Als het liefkozend is, is dat schattig maar jullie band is dus niet zo intiem. Mij zou het ergeren om nog zusje te worden genoemd door iemand aan wie ik me erger. Heeft hij reden om te vinden dat je hem niet serieus neemt?
En, iets wat jij helemaal niet noemt: heeft je broer een partner en kan die er iets mee te maken hebben? In onze familie is er zo’n vervreemding geweest en hoewel er nooit gepraat is over redenen, gaat iedereen er vanuit dat dit bij de partner vandaan is gekomen. Dat was ook wel bij elkaar te puzzelen uit gebeurtenissen uit het verleden. Maar een echt conflict is daar ook nooit geweest. Er werd alleen nooit meer opgenomen en de deur werd niet meer opengedaan. Zelfs toen de betreffende persoon overleed zijn de siblings niet op de hoogte gebracht. Ze hoorden het pas toen die al maanden dood en begraven was. Bizar.
Tja, ik had ergens ook wel gehoopt dat ik via mijn ouders iets zou horen/kunnen. Mijn moeder is sowieso heel bang voor afwijzing, dus weet niet of dit specifiek aan mijn broertje ligt.
Dat hij denkt dat ik de favoriet zou zijn, dat zou kunnen. Nooit uitgesproken of iets, en ik ga er vanuit dat mijn ouders (net als ikzelf bij mijn eigen kinderen) geen voorkeur hebben. Maar hoe hij dit ervaart heeft weet ik natuurlijk niet. Ik was altijd het brave meisje, hij zocht de spanning en de actie op.
Broertje is denk ik gewoon gewoonte? Vriend noemt zijn broertjes ook broertjes, die zijn nog ouder. Heb nog een vriendin met een zus en een zusje.
En hij heeft geen partner, dus die kan ik niet de schuld geven 😉. Bizar hoe dat bij jullie gelopen is.
Van appletree lees ik een vreselijk verhaal. Zal het idd niet quoten. Maar zulke vreselijke dingen zijn hier echt niet aan de orde. Heel veel sterkte met de verwerking hiervan!
En wat ik ook heb is dat mensen niet kunnen geloven dat het zo mis kan gaan in families. Daarom dat ik in gesprekken met mensen ook het onderwerp heel erg mijd. En wil ik er ook hier niet teveel over kwijt omdat de gedachten alleen al verdriet en pijn met zich meebrengen.
Bij mij is het dan ook nog het meest pijnlijke dat het mijn ouders zijn die enorme verdeeldheid in de familie hebben gezaaid. Niet alleen bij hun kinderen maar ook zijdelings naar hun (schoon)broers en (schoon)zussen.
Het is te pijnlijk voor woorden en ik ben er werkelijk door beschadigd.
Maar ook hier mag iedereen aan mijn woorden twijfelen, ik weet wat is en wat niet en heb helemaal niet de behoefte (hier) mensen die ik totaal niet ken, zaken wijs te maken om zelf in een goed daglicht te komen.
letterkoekje schreef op 02-01-2023 om 11:51:
En wat ik ook heb is dat mensen niet kunnen geloven dat het zo mis kan gaan in families. Daarom dat ik in gesprekken met mensen ook het onderwerp heel erg mijd. En wil ik er ook hier niet teveel over kwijt omdat de gedachten alleen al verdriet en pijn met zich meebrengen.
Bij mij is het dan ook nog het meest pijnlijke dat het mijn ouders zijn die enorme verdeeldheid in de familie hebben gezaaid. Niet alleen bij hun kinderen maar ook zijdelings naar hun (schoon)broers en (schoon)zussen.
Het is te pijnlijk voor woorden en ik ben er werkelijk door beschadigd.
Maar ook hier mag iedereen aan mijn woorden twijfelen, ik weet wat is en wat niet en heb helemaal niet de behoefte (hier) mensen die ik totaal niet ken, zaken wijs te maken om zelf in een goed daglicht te komen.
Ach Letterkoekje wat een pijn spreekt er uit jouw bericht. Waarom ga je er vanuit dat we en masse aan jouw woorden zouden twijfelen? Natuurlijk zullen er mensen zijn die vanuit onbegrip denken: dit kan niet waar zijn. Maar er zijn ook genoeg mensen die in hun eigen omgeving wel eens zoiets gezien hebben en best snappen hoe destructief en manipulatief mensen kunnen zijn, en soms zelfs nog zonder dat je er echt de vinger op kunt leggen. Ik denk dat in veel gevallen bij zo iemand persoonlijkheidsproblematiek speelt. Dat kan enorm veel schade veroorzaken in families, maar ook in werkomgevingen. En het is ontzettend moeilijk te begrenzen. Met goede bedoelingen en aardig zijn bereik je vaak het tegenovergestelde van wat je wilde. Ik hoop dat jij in je familie en vriendenkring mensen hebt die begrijpen waar jij in zit / gezeten hebt en die je daarbij steunen!
Wat een lief bericht, Mija! Bedankt voor de steun, het doet me echt goed!
Update: gisteren kreeg ik totaal onverwacht een berichtje van mijn broer. Alsof er niks aan de hand is. Hoi, hoe gaat het, zullen we binnenkort drinken?
Anderhalf jaar heb ik niks gehoord, ik ben na dit topic een rouwproces ingegaan, heb afscheid genomen, begon het een plekje te geven.
Mijn eerste reactie was janken. Komt het dan toch goed? Maar daarna bezinning. Wat wil hij? Ik voelde me eindelijk een beetje ok met de situatie. Wil ik eigenlijk wel? Er is enorm veel beschadigd. Mijn partner staat achter wat ik hierin beslis maar is heel duidelijk dat de kinderen (die ineens geen oom meer hadden) hiervan worden weggehouden.
Daar komt bij dat mijn moeder eenzelfde situatie met haar broer heeft meegemaakt toen wij tieners waren. Dat is goed gekomen maar nooit hetzelfde uiteraard. Nu overkomt mij dit met mijn broer. Ik ben ergens bang dat ik dit doorgeef aan mijn kinderen? Klinkt dat gek? Familiepatronen die zich herhalen.
absor schreef op 01-01-2023 om 17:02:
[..]
Er staat dat hij bij gezamelijke kennissen aangeeft dat hij verbaasd is waarom ze niet aan hemzelf vraagt hoe het is
lijkt me geen definitieve afsluiting. Dus ik zou die definitieve afsluiting niet concluderen omdat hij zijn facebook verwijderd of via een app maar gewoon uit zijn mond willen horen terwijl ik voor hem sta
lijkt me eerder dat het een laffe vent is die voor de buitenwereld niet wil toegeven dat hij de boeman is in deze
AnanasBevrijdingsFront schreef op 05-04-2023 om 07:47:
Update: gisteren kreeg ik totaal onverwacht een berichtje van mijn broer. Alsof er niks aan de hand is. Hoi, hoe gaat het, zullen we binnenkort drinken?
Anderhalf jaar heb ik niks gehoord, ik ben na dit topic een rouwproces ingegaan, heb afscheid genomen, begon het een plekje te geven.
Mijn eerste reactie was janken. Komt het dan toch goed? Maar daarna bezinning. Wat wil hij? Ik voelde me eindelijk een beetje ok met de situatie. Wil ik eigenlijk wel? Er is enorm veel beschadigd. Mijn partner staat achter wat ik hierin beslis maar is heel duidelijk dat de kinderen (die ineens geen oom meer hadden) hiervan worden weggehouden.
Daar komt bij dat mijn moeder eenzelfde situatie met haar broer heeft meegemaakt toen wij tieners waren. Dat is goed gekomen maar nooit hetzelfde uiteraard. Nu overkomt mij dit met mijn broer. Ik ben ergens bang dat ik dit doorgeef aan mijn kinderen? Klinkt dat gek? Familiepatronen die zich herhalen.
Wat een wending. Dat je bang bent dat je dit doorgeeft aan je kinderen snap ik ergens wel gezien het verleden maar lijkt me niet iets wat erfelijk is dus ik hoop dat je dat achter je kunt laten.
Sterkte met onderzoeken wat je wil. Mijn keuze zou waarschijnlijk zijn om wel ergens, op neutraal terrein, af te spreken. Ook om te horen wat hij te zeggen heeft. Wellicht met partner erbij. Wanneer hij het zelf negeert zou ik naar afgelopen 1,5 jaar vragen.
sterkte, wat je ook kiest, als het jouw keuze is is het goed. Je zult hier echt zelf een beslissing over moeten maken en dat hoeft niet meteen. Neem de tijd die je nodig hebt.
Zal het vanuit hem echt een berichtje zijn alsof er niks aan de hand is? Of wil hij met je praten maar is hij wat onhandig in zijn eerste bericht?
Ik snap dat het je rauw op je dak valt. Echter is dit wel een kans om je vragen beantwoord te krijgen en (als je dat wilt) hem te laten weten hoe dit jou en je gezin geraakt heeft. Mogelijk ontstaat er ruimte voor hernieuwd contact. Mensen maken fouten, doen onhandige dingen.
Dit gezegd hebbende; wat je ook kiest, wat voor jou goed voelt, is allemaal goed en begrijpelijk.