Hoe ga je om met ongevraagd advies
Ik merk dat ik de laatste tijd erg veel goed bedoeld relatie advies en advies over het ouderschap krijg van een familie lid. Ik geloof in de goede intenties.
Ik probeer een beetje de methode ene oor in andere oor uit te gebruiken. Er vriendelijk op te reageren en het vervolgens naast me neer te leggen.
Alleen nu wordt ik er steeds vaker op aangesproken waarom ik x nou nog steeds niet gedaan heb of waarom ik y nog steeds doe. En eerlijk gezegd wordt ik daar inmiddels een beetje moe van.
Ik heb ook al wel eens aangegeven dat ik er andere ideeën over heb en dat het mijn gezin is en ik de dingen op mijn manier doe. Maar dat leidt dan tot discussie. Waarin er dan ook nog wordt gezegd "Ja maar jij gaat altijd de discussie aan het is beter om soms gewoon eens iets aan te nemen".
Heeft iemand misschien andere strategieën om hier op een goede constructieve manier mee om te gaan. Ik zou het jammer vinden als het de relatie bederft.
Je zal duidelijk moeten zijn. Niet dat halfzachte gedoe, dat werkt bij dit hardnekkig gedrag niet. Je mag ook best eens boos worden. Sommige mensen horen dán pas de boodschap.
Jillz schreef op 15-10-2024 om 19:44:
[..]
Nee het is niet mijn schoonvader.
Dit is inderdaad wel het proberen waard. Al vrees ik een beetje dat het hem niet eens opvalt. Hij lijkt eigenlijk nauwelijks door te hebben dat ik iets terug zeg. En als hij al door heeft dat ik het er niet over wil hebben dan begint hij er een volgende keer weer opnieuw over.
Hoe kan hij dan zoveel weten, dan staat hij waarschijnlijk erg dichtbij. Dat maakt het waarschijnlijk lastig. Bij sommige mensen kun je nog stonewalling toepassen maar bij naaste familie wordt het lastig want het beschadigt de relatie. Ik zou proberen er minder zit-en-praat-sessies mee te hebben en iets actiefs samen doen bij wijze van contact. Dat reduceert de conversatie alvast iets. Samen naar de film dan is hij zéker even stil 
Uiteindelijk werkt een eerlijk gesprek waarschijnlijk beter, waarin je aangeeft dat je iets wilt bespreken op een rustig moment. In het ogenblik zelf is meestal niet verstandig. De ergernissen te hoog laten oplopen ook niet, want je hebt kans dat het er dan een keer uitkomt. Ik zou een wandeling kiezen en dan het gesprek aangaan over hoe je alle ‘adviezen’ ontvangt en wat het met je doet. En luisteren waarom hij zonodig die adviezen denkt te moeten geven. Treurt die nog over zijn eigen verloren relatie? Is die eenzaam? Een oordeel van iemand zegt voor minstens de helft iets over de persoon zelf en niet over jou.
"Ja maar jij gaat altijd de discussie aan het is beter om soms gewoon eens iets aan te nemen".
Dit klinkt alsof je mensen te dichtbij laat komen. Misschien vertel je teveel, maak je ze deelgenoot van je problemen waardoor ze denken dat je advies wil.
Dit ook. In dat geval zou een informatiedieet kunnen helpen.
Toevallig had ik gisteren een gesprek met zoon. Hij deed een klusje aan mijn auto en zijn vriendin stond er ook bij.
Eerst maakte zij een opmerking en daarna ik ook.
Zoon raakte wat geirriteerd. Wij moesten ons niet bemoeien met iets waar wij geen verstand van hadden.
En ik moest hem gelijk geven. Gelukkig kunnen wij dit soort dingen gewoon gelijk uitspreken.
Als ik ongevraagd advies/commentaar krijg dan zeg ik ook gewoon "Ik heb jou niet om advies gevraagd".
Dat klinkt mss een beetje bot maar dan is het gelijk duidelijk.
TO, is het mogelijk om het contact met deze persoon op een laag pitje te zetten?
Dat hij deelgenoot is van onze problemen dat klopt wel. Ik wil er niet al te veel over kwijt. We hebben een kind met een handicap. Dat vraagt veel zorg en een gevolg daarvan is dat we met regelmaat oppas nodig hebben voor ons tweede kind.
Zo weet hij dus ook dat we regelmatig de tablet inzetten (zoals de meeste ouders doen), dat kind niet echt lekker groente eet enz. Alleen ten eerste vind ik dat niet echt problematisch voor de leeftijd en ten tweede ontbreekt het me aan de energie om dit te veranderen.
Als ik niks zeg, dan ben ik eigenwijs. Als ik zeg dat ik mijn energie even nodig heb voor andere dingen dan ga ik dus te veel in discussie. Als ik zeg dat ik het vervelend vind al dit ongevraagde advies dan moet ik gewoon eens luisteren. Dan zou mijn leven veel makkelijker worden.
We moeten het hebben van ons netwerk. En hoewel dat best groot is en we dus wel afwisselen, wil ik geen mensen kwijt raken. Dus ik vind het lastig om er hard tegen in te gaan. Ik probeer al zo min mogelijk informatie te geven, maar tijdens het oppassen zien en horen mensen nu eenmaal regelmatig van alles.
Je bent wat dit betreft dus een beetje onzeker en krijgt wat schuldgevoel. Je wil het goed doen maar wil ook nog normaal leven. Want ontspannen leven komt ook je kinderen ten goede. Wat het zwaarste is moet het zwaarste wegen.
Door iets te vertellen gooi je je probleem open. Daar gaan mensen op reageren. Niet alleen gedreven door de wens te helpen overigens. Misschien wil je bijval dat je het goed doet. maar iedereen heeft weer andere ideeën hoe je het beter kan doen, volgens hun inzichten, die ze ook maar ergens gelezen hebben. Mensen leven niet in precies jouw situatie, ze hebben er dus niet zoveel verstand van als je denkt.
Je reageert volgens mij dus al goed, je moet alleen meer zelfvertrouwen adopteren waardoor ze het sneller opgeven als je een andere keus maakt. Uit je handelen blijkt ten slotte altijd of hun advies jou iets hielp of niet.
Als iemand zo doordramt: volgens mij zit ik in een gezonde relatie en ben jij gescheiden?
Vrijevlinder schreef op 15-10-2024 om 19:46:
Je zal duidelijk moeten zijn. Niet dat halfzachte gedoe, dat werkt bij dit hardnekkig gedrag niet. Je mag ook best eens boos worden. Sommige mensen horen dán pas de boodschap.
Mijn ouders zijn ook zo. Met alles. En ook echt onbeleefde dingen zoals dat wij geen tweede kind zouden moeten krijgen omdat we dat niet aankunnen, dat het jasje van kind werkelijk afschuwelijk is, etc. etc. Maar als je boos wordt zijn zíj het slachtoffer. "Ja maar ik bedoel het toch goed?! Waarom word je nou zo boos?! Ik mag echt helemaal niks meer zeggen boehoehoehoe."
ik ga er maar niet te heftig tegenin maar probeer het van me af te laten glijden.
Is het een idee om nog eenmaal in gesprek te gaan met je partner erbij? En dan aangeven dat je wil dat er gestopt wordt met het geven van ongevraagde adviezen. En dat je wil dat jullie grens gerespecteerd wordt.
En dan gaat het weer gebeuren, en dan ga je diegene gewoon heel dom aanstaren zonder iets te zeggen. En na een seconde of 10 schud je je hoofd, sta je op en ga je wat anders doen (of je gaat weg als je in die positie zit). Het moet ongemakkelijk worden voor die ander en niet voor jou.
Afhankelijk van de relatie die je met diegene hebt kan je het eens hebben over hoe dat vroeger ging? Gaf jou vader/schoonvader/ook vroeger ook ongevraagd advies en bemoeienis toen jouw kinderen klein waren? Wat vond je daar van?
Ik heb dit gesprek met schoonmoeder gehad en dit gaf haar echt wel inzicht. Hierdoor is het hier echt verbeterd en is het contact fijn.
Tja, zolang je hem laat oppassen, blijft het moeilijk. Zou toch inzetten op andere oppassers.
Van de cursus feedback geven 😉: geef vooral ook aan wat het met jou doet. Dus zeg iets van: "zou je op willen houden met continu advies geven? Het roept bij mij irritatie op omdat ik niet om advies heb gevraagd en ik merk dat ik daardoor geen zin meer heb om samen af te spreken/ er tegenop zie dat je langskomt."
Niet perse precies zo geformuleerd, maar met een dergelijke boodschap.
Jillz schreef op 16-10-2024 om 05:16:
Dat hij deelgenoot is van onze problemen dat klopt wel. Ik wil er niet al te veel over kwijt. We hebben een kind met een handicap. Dat vraagt veel zorg en een gevolg daarvan is dat we met regelmaat oppas nodig hebben voor ons tweede kind.
Zo weet hij dus ook dat we regelmatig de tablet inzetten (zoals de meeste ouders doen), dat kind niet echt lekker groente eet enz. Alleen ten eerste vind ik dat niet echt problematisch voor de leeftijd en ten tweede ontbreekt het me aan de energie om dit te veranderen.
Als ik niks zeg, dan ben ik eigenwijs. Als ik zeg dat ik mijn energie even nodig heb voor andere dingen dan ga ik dus te veel in discussie. Als ik zeg dat ik het vervelend vind al dit ongevraagde advies dan moet ik gewoon eens luisteren. Dan zou mijn leven veel makkelijker worden.
We moeten het hebben van ons netwerk. En hoewel dat best groot is en we dus wel afwisselen, wil ik geen mensen kwijt raken. Dus ik vind het lastig om er hard tegen in te gaan. Ik probeer al zo min mogelijk informatie te geven, maar tijdens het oppassen zien en horen mensen nu eenmaal regelmatig van alles.
Je zit in een positie dat je je niet kunt permitteren om frontaal in de tegenaanval te gaan. Misschien zit de oplossing wel in het je niet laten raken. Ik zou denk ik gewoon wat meeveren en ondertussen denken van 'zak door de stront'
Jillz schreef op 16-10-2024 om 05:16:
Dat hij deelgenoot is van onze problemen dat klopt wel. Ik wil er niet al te veel over kwijt. We hebben een kind met een handicap. Dat vraagt veel zorg en een gevolg daarvan is dat we met regelmaat oppas nodig hebben voor ons tweede kind.
Zo weet hij dus ook dat we regelmatig de tablet inzetten (zoals de meeste ouders doen), dat kind niet echt lekker groente eet enz. Alleen ten eerste vind ik dat niet echt problematisch voor de leeftijd en ten tweede ontbreekt het me aan de energie om dit te veranderen.
Als ik niks zeg, dan ben ik eigenwijs. Als ik zeg dat ik mijn energie even nodig heb voor andere dingen dan ga ik dus te veel in discussie. Als ik zeg dat ik het vervelend vind al dit ongevraagde advies dan moet ik gewoon eens luisteren. Dan zou mijn leven veel makkelijker worden.
We moeten het hebben van ons netwerk. En hoewel dat best groot is en we dus wel afwisselen, wil ik geen mensen kwijt raken. Dus ik vind het lastig om er hard tegen in te gaan. Ik probeer al zo min mogelijk informatie te geven, maar tijdens het oppassen zien en horen mensen nu eenmaal regelmatig van alles.
Ik denk dat je 2 keuze's hebt. Of elke keer zeggen: stop ik wil je adviezen niet. En dat herhalen, niks uitleggen enzo. Kort en duidelijk. Of je zegt als je nu niet stopt met adviezen/kritiek geven dan word je niet meer gevraagd.
Bespreken enzo dat heb je al vele keren geprobeerd en dat werkt niet. Dan gaat dat echt niet meer voor de zoveelste keer werken.
Ik denk dat vooral de boodschap dat diegene niet meer wordt gevraagd goed zal werken, want zo te horen wil diegene wel erg graag komen. (en kritiek geven.)
En inderdaad dan diegene niet meer vragen als dat zo blijft.
Hier heb je veel meer aan dan elke keer kritiek krijgen. Zo krijg je geen rust, want je zit al te wachten op wat die ander nu weer gaat zeggen. Er ontstaat dan ook ruimte voor jezelf om andere mogelijkheden te zien en te vinden.
Iedere keer zeggen
Bedankt voor je feedback
en doorrr
Jillz schreef op 15-10-2024 om 17:29:
[..]
Ja in dit voorbeeld is het inderdaad projectie. Helaas beperkt het zich niet alleen tot de relatie.
De onderwerpen zijn echt talloos. Dat ik de kinderen zou verwennen. Dat als ze huilen ik ze naar hun kamer moet brengen. Dat ze te veel tablet kijken. Dat ze gewoon hun bord leeg moeten eten. Kinderen zijn 1 en 5 en ik vind het gedrag dat ze laten zien passend bij de leeftijd.
Maar ook hoeveel ik al dan niet werk. Hoe ik omga met medisch specialisten. Hoe ik om ga met andere familie leden.
Steeds vaker denk ik joh ik ben niet perfect, maar dat hoeft toch ook helemaal niet?! En ik begrijp ook niet goed waarom de kritiek zich volledig op mij richt alsof ik als vrouw verantwoordelijk ben voor het reilen en zeilen van het gezin. Alsof man daar geen enkele verantwoordelijkheid in heeft. Alles bij elkaar begint dat me steeds meer tegen te staan.
Wat denk dat familielid eigenlijk? Ik vind het nogal wat...en natuurlijk troost je je kind als het verdrietig is. Daar heeft een ander toch niks over te zeggen. Dit is wel een flinke grens wat over gegaan wordt. Dit is gewoon ongewenst bemoei gedrag.