Geld uitgeleend
Beste lezers,
Ik heb dit account aangemaakt om wat anoniemer te kunnen schrijven dan met het account waar ik normaal gesproken actief mee ben.
Het gaat om het volgende. Van de week kwam ik erachter dat mijn man een aanzienlijk bedrag geld heeft uitgeleend aan een collega.
Man werkt al ruim 18 jaar samen met deze man en ter informatie, het is een niet alledaags beroep waarbij er veel meer dan gemiddeld samengewerkt wordt en er op vele gebieden ook een bepaalde mate van vertrouwen naar elkaar moet bestaan.
Ik vind de betreffende collega nogal een aparte en heb vaak weinig fidusie in wat hij zegt, vertelt en meemaakt, het bekende onderbuikgevoel speelt geregeld op. Maar goed, volgens man is het een fijne kerel, die inderdaad aparte trekken heeft, maar hij lijkt hem desalniettemin vaak blind te geloven.
Nu heeft collega wat problemen zei te zijn geskimd en kon daardoor bepaalde volgens eigen zeggen niet bij zijn geld. Je raadt het al...manlief heeft hem een aanzienlijk bedrag geleend, er blind op vertrouwend dat hij het terugkrijgt en dat hij de waarheid spreekt. Verhaal volgens collega is dat het gestolen geld door het skimmen gister door de verzekering (??) zou worden vrijgegeven en hij het daarna direct aan man zou overmaken. Maar ook hier laat het zich raden...rara...de 'verzekering' heeft niet betaald. Zelf nog nooit geskimd gelukkig maar wat Googlen leerde me dat de bank je geld terugbetaald, tenzij je zelf nalatig bent geweest maar dat bleek niet zo te zijn volgens collega.
Toen ik er eerder deze wk achterkwam dat er geld uitgeleend was, heb ik duidelijk te kennen gegeven absoluut niet blij te zijn met deze stap. We hebben hier afspraken over en die heeft manlief gebroken. Hij is te goed voor deze wereld, kon het niet aanzien dat zijn collega in moeilijkheden verkeerde, wist zeker dat hij andersom ook hetzelfde zou doen en weet nog zekerder dat hij het terugkrijgt. Feit dat mijn man zo lief is om te helpen vind ik mooi, zo is hij, maar ben er dus absoluut niet gelukkig mee. Ik wees hem erop dat er vast al op dag 1 van de afsproken terugbetaaldag smoesjes kwamen. Volgens man was dit niet waar, dit zou hij nooit doen, want de werkrelatie zou dan schade kunnen oplopen en dat kan niet in hun beroep en lalala. Volgens man had collega gezegd druk bezig te zijn met de verzekering en hij krijgt zijn geld echt terug. Man gelooft dit weer, want ja, hij zegt dat toch?
Ondertussen ben ik kwaad. Kwaad op mijn man zijn goedheid, kwaad op die collega die, denk ik, misbruik maakt van mijn man, maar ook boos omdat mijn man blind vertrouwen blijft hebben in collega en mijn gevoel en mening daar totaal in negeert. Ondertussen is het hier thuis niet gezellig, want ik mag er niks over zeggen.
Realiseer me ook wel dat man geen poot heeft om op te staan als t gaat om het terugkrijgen van zijn geld.
Wat wil ik? Geen idee, even stoom afblazen denk ik want ik ben echt woest.
Ik zou het voor nu even laten rusten: het geld is uitgeleend en je man kan niks doen om dat ongedaan te maken. Bij je man is er nu vast ook spanning en waarschijnlijk ook schaamte en boosheid omdat de collega zich niet aan de afspraak heeft gehouden. Maar als jij die boosheid en zorgen als het ware op je neemt, hoeft hij dat niet te voelen. Ik zou juist hem juist bevestigen: ‘oké lieverd. Ik heb er veel moeite mee maar ik gun je collega voor nu het voordeel van de twijfel, omdat jij hem blindelings vertrouwt.’ Dikke kans dat je man pardoes stikzenuwachtig wordt. Want dan komt ineens het volle gewicht van de situatie bij hem te liggen. Het simpele feit is nou eenmaal dat die man zich niet aan de afspraak heeft gehouden. En als het echt om een substantieel bedrag gaat, voelt dat voor je man vast ook ongemakkelijk. Ook dat de relatie met zijn collega hierdoor beschadigd wordt terwijl dat eigenlijk niet kan, levert natuurlijk spanning op. Hij wil er waarschijnlijk nog niet aan dat dit mis kan gaan. Wat best te begrijpen is, voor een buitenstaander. Maar hoe langer dit duurt, hoe meer ‘tegenslag’ er aan de kant van de collega komt, waardoor het geld niet kan worden terugbetaald, hoe moeilijker het wordt voor je man om erin te blijven geloven dat het wel goed komt. En dan gaat hij vast wel weer praten. Deze situatie zal zich eerst verder moeten ontwikkelen.
En nu maar hopen dat het geld wel terugkomt Eventueel samenwerken om te doen wat kan om het terug te krijgen. En pas als dat achter de rug is nog eens opnieuw praten over de afspraken. En dan niet terugkijken maar vooruit. Als deze kwestie met die collega ingewikkeld en vervelend wordt, wordt dat een heel eenvoudig gesprek. Dan hoef je niet eens meer ‘zie je wel’ te zeggen. Als je man zonder problemen vandaag zijn geld terugkrijgt, heb je een andere situatie. Dan moet er ruimte zijn om de afspraak open te breken. Kennelijk is je man er niet gelukkig mee en wil hij zelf een beoordeling kunnen maken: in dat geval een maximum bedrag afspreken? Vantevoren bespreken maar dan zonder vetorecht? Ruimte voor hem en grenzen voor jou.
Ik zou, als je er nu heel veel emoties bij hebt, een vriendin bellen en even flink leeglopen, al je boosheid eruit gooien. Het is niet het goede moment om het met je man te bespreken.
rebmaaviv schreef op 15-10-2022 om 17:39:
[..]
Als het om het leger of een overheidsfunctie gaat dan kan het best weleens zo zijn dat dit geen privékwestie is, maar ook een ethisch probleem op de werkvloer. Zij geeft niet voor niets aan dat er een hele nauwe samenwerking is.
Er zijn heel veel beroepen waarbij een hele nauwe samenwerking is hoor, dat maakt het nog steeds geen ethisch probleem op de werkvloer natuurlijk.
RoodVruchtje schreef op 15-10-2022 om 17:47:
[..]
Er zijn heel veel beroepen waarbij een hele nauwe samenwerking is hoor, dat maakt het nog steeds geen ethisch probleem op de werkvloer natuurlijk.
Als deze collega’s in hun werk afhankelijk zijn van elkaar en blindelings op elkaar moeten kunnen vertrouwen, bijvoorbeeld voor de eigen en andermans veiligheid, dan is hier een heel serieus probleem (aan het) ontstaan. Als dit niet op heel korte termijn in orde komt en tot wrijving en wantrouwen leidt, zou dit wel degelijk op het werk gemeld moeten worden als er een dergelijke afhankelijkheidsrelatie is tussen de collega’s.
Wel als die collega liegt op de werkvloer en daarmee collega's geld afhandigt maakt.
Ik snap het probleem niet echt. Het is kennelijk zijn eigen geld wat hij kan besteden naar eigen believen. Hij besteedt het hieraan. Een ander koopt er bijvoorbeeld een mooi schilderij voor.
Wat is het verschil?
Je kan er prima je mening over geven, informatief, maar dat is het dan ook wel. Ik weet dat mijn vriendin bij een hoop uitgaven van mij ook denkt dat ik niet helemaal lekker ben. Maar zoals ze altijd zegt: whatever makes you happy.
Anders wordt het verantwoording afleggen. En dat is niet heel erg gelijkwaardig, wel?
DS1971 schreef op 15-10-2022 om 18:38:
Wat is het verschil?
Gezond verstand is het verschil.
Het verschil is ook de afspraak. Als je de afspraak hebt, kunst komt ons huis niet binnen, maar opeens hangt er een schilderij boven de bank, zonder enig overleg, daar kan je ook pissig van worden.
Een schilderij kun je verkopen.
Rn dan gaat het nog steeds om een geschonden afspraak, of het nou verkoopbare kunst is, of een onverkoopbaar kladschilderij is
Het is nogal een non-discussie over iets wat niet aan de orde is. Zo kun je wel van alles verzinnen. Daarbij is niet zo dat alles maar kan zolang er geen afspraak voor geldt. Alsof alles uitgesproken moet zijn, voordat een ander snapt dat je bepaalde dingen gewoon niet doet. Ik had ooit een vriendje die zei: over vreemdgaan hadden we nooit een afspraak, maar wel mij zijn vriendin noemen bij vrienden en familie...ja doei. In een relatie heb je gezamenlijke doelen en het kan niet zo zijn dat over alles een afspraak moet zijn gemaakt. Sommige dingen doe je gewoon niet en als je het wel doet is het de vraag of je met die persoon een relatie wil hebben. Zeker wanneer er kinderen in het spel zijn, heb je gemeenschappelijke financiele doelen en is dit financiele ontrouw.
Sommige mensen zijn zo, te goed van vertrouwen en dat blijkt een eigenschap te zijn die je niet zomaar afleert, ik denk dat iedereen wel zo iemand kent. Lastig, maar het maakt hem/haar geen slecht mens.
TO, het is zijn geld en ik lees nergens dat jullie er iets voor moeten laten. Hij heeft een fout gemaakt en dat het jou irriteert is begrijpelijk, maar blaas het niet teveel op. Het is een volwassen vent met zijn eigen geld die een verkeerde beslissing heeft genomen. Om hier 'echt woest' over te blijven is een beetje overdreven.
Ik kom later even terug met een reactie!
rebmaaviv schreef op 15-10-2022 om 18:58:
Gezond verstand is het verschil.
Het is natuurlijk allemaal heel erg subjectief. Ik heb hier in huis kunst hangen waarvan ook veel mensen zullen denken dat ik niet goed bij mijn hoofd ben dat ik daar zoveel aan uit heb gegeven.
Maar wat is het nut van eigen geld hebben als je het niet naar eigen believen uit mag geven. Kijk, als iemand ermee naar een sekswerker gaat, dan snap ik dat. Maar dat heeft niets met dat geld te maken.
Als een vriend van mij financieel in de problemen zit geef ik hem ook geld. Ja, geef. Want anders verpest het de vriendschap. Maar dat is niet het punt. Ik zou dat ook doen als die zichzelf in de nesten heeft gewerkt financieel. Niet keer op keer (wie hardleers is moet op zeker moment voelen). Maar zoals ik dit lees zie ik eigenlijk vooral een man die gewoon een goed hart heeft.
Bless him.
Auwereel schreef op 15-10-2022 om 19:03:
Het verschil is ook de afspraak. Als je de afspraak hebt, kunst komt ons huis niet binnen, maar opeens hangt er een schilderij boven de bank, zonder enig overleg, daar kan je ook pissig van worden.
Maar dat is hier niet echt aan de orde.
RoodVruchtje schreef op 15-10-2022 om 17:47:
[..]
Er zijn heel veel beroepen waarbij een hele nauwe samenwerking is hoor, dat maakt het nog steeds geen ethisch probleem op de werkvloer natuurlijk.
In sommige werkvelden ligt dat wel iets gecompliceerder dan in andere. Dit is dus niet in ieder beroep “volledig privé”.