Cadeau weigeren/terug geven.
De titel zegt het al eigenlijk. Een cadeau weigeren of terug geven, is dit asociaal of juist eerlijk?
Ik ben vooral benieuwd wat jullie ervaringen hier mee zijn, hoe hebben jullie het aangepakt wanneer je een ongewenst cadeau kreeh? Houden, of weigeren?
Tuinfluiter schreef op 08-09-2021 om 15:48:
[..]
Ik vraag altijd of ze wensen hebben en als de familie verhoudingen goed zijn is het toch leuk om iets te geven. Mijn kinderen zijn jongvolwassenen en hebben nog niet alles en zijn dus blij met bv. mooie wijnglazen.
Leuk!
Herfstappeltaart schreef op 08-09-2021 om 15:26:
En wat vinden jullie van het volgende: mijn kinderen (volwassenen, eigen- en aangetrouwd) vieren hun verjaardag niet maar krijgen toch een cadeautje van ons.
Vinden we leuk.
Is dat ook "opdringerig¨ ?
Nee vind ik juist lief. Je laat weten dat ze zich jarig mogen voelen op hún manier en dat je ze óók een cadeautje gunt als er geen feestje tegenover staat. Vind dat juist onbaatzuchtig en lief!
Deze stelling doet me denken aan de aflevering Urk van gisteren, waar een stel een pan bami kreeg van een vriendin. Vriendin dacht dat de nieuwe keuken nog niet klaar was en kwam goedbedoeld bami brengen. Stel nam het aan. Vriendin naar huis en stel kiepert het zo de prullenbak in. Vervolgens vraagt vriendin later hoe de bami had gesmaakt. "Heerlijk!" 
Apiejapie schreef op 08-09-2021 om 16:02:
[..]
Nee vind ik juist lief. Je laat weten dat ze zich jarig mogen voelen op hún manier en dat je ze óók een cadeautje gunt als er geen feestje tegenover staat. Vind dat juist onbaatzuchtig en lief!
MMcGonagall schreef op 08-09-2021 om 15:33:
Ik krijg van mijn neefje altijd een zelfgemaakte tekening voor mijn verjaardag. Nu is neefje geen tekentalent en de kunstwerken zien er ook niet uit of er veel energie in is gestoken. Neefje is inmiddels 9 dus je zou daar iets over kunnen zeggen, maar ik neem het altijd maar aan met een glimlach en ‘wat mooi, dankjewel’. Ik ben benieuwd hoe lang dat nog doorgaat.
Ik zou dan zeggen ‘wat lief dat je aan me hebt gedacht!’
Ik heb 1x als tiener schoorvoetend een cadeau terug gegeven aan mijn buren. Ik ken hen al mijn hele leven en ze weten dat ik teken en schilder al sinds ik een kwast of potlood kan vasthouden.
Ze hadden iets uitgezocht qua verf, voor mijn leeftijd erg duur (vond ik); maar in een medium wat ik toen nooit gebruikte en ook nog nooit gebruikt had. 
Ik vond het vreselijk om te zeggen de dag na mijn verjaardag, maar het ongebruikt laten liggen vond ik nog erger, zonde van hun geld. Voelde me erg ondankbaar, want ze hadden duidelijk echt hun best gedaan. Buurvrouw was erg lief en ik mocht het ruilen voor iets in het medium wat ik wél gebruikte.
Herfstappeltaart schreef op 08-09-2021 om 15:42:
[..]
Gelukkig. Ik begon al te twijfelen. Het laatste wat we willen is opdringerig zijn.
Vaak kun je denk ik wel inschatten of iets echt gewaardeerd wordt of niet. Mijn moeder wil graag iets geven, maar voor mij hoeft het niet altijd. Dus het compromis is dat ze iets geeft dat op kan.
Zusterclivia schreef op 09-09-2021 om 08:49:
[..]
Vaak kun je denk ik wel inschatten of iets echt gewaardeerd wordt of niet. Mijn moeder wil graag iets geven, maar voor mij hoeft het niet altijd. Dus het compromis is dat ze iets geeft dat op kan.
Inderdaad. Ik vraag altijd wat ze willen hebben. Zelf iets kiezen is altijd lastig maar iets wat op kan is altijd lekker. Ik zal ook nooit iemand een geurtje geven omdat dit zo persoonlijk is.
Herfstappeltaart schreef op 09-09-2021 om 09:38:
[..]
Inderdaad. Ik vraag altijd wat ze willen hebben. Zelf iets kiezen is altijd lastig maar iets wat op kan is altijd lekker. Ik zal ook nooit iemand een geurtje geven omdat dit zo persoonlijk is.
Nu is het voor sommige mensen wel makkelijker om iets te kopen dan voor een ander. Mijn beste vriendin heeft bijna exact dezelfde smaak. Ik kreeg van haar een nachthemd voor mijn verjaardag en ik was helemaal blij. Want als ik hem zelf ergens had gezien, had ik hem ook gekocht. Andersom idem dito. We lopen meer het risico dat we dat ding zelf ook graag willen hebben en het dan net cadeau willen doen. Meestal koop ik het dan ook voor mijzelf.
Ik kwam 's morgens op een evenement een vriend tegen die vertelde dat hij vader werd. Wenste hem proficiat en omdat ik wist dat ik het hem en zijn vrouw 's avonds nog eens zou zien, kocht ik in de loop van de dag een cadeautje. Niks extreems, iets waar we zelf veel plezier aan hadden gehad bij onze baby. Dus toen ik hen 's avonds allebei feliciteerde, overhandigde ik ook het cadeau. Schoorvoetend opende ze het, zei ze dat ze het al had, gaf het terug en wandelde weg.
Dat was het. Terwijl ik gewoon blij was voor hen en iets leuks had uitgezocht. Eerlijk gezegd heb ik me de weken nadien verschillende keren afgevraagd waar ik de mist in ben gegaan. Geen idee.
Herfstappeltaart schreef op 08-09-2021 om 15:26:
En wat vinden jullie van het volgende: mijn kinderen (volwassenen, eigen- en aangetrouwd) vieren hun verjaardag niet maar krijgen toch een cadeautje van ons.
Vinden we leuk.
Is dat ook "opdringerig¨ ?
Vind ik niet. Ik vier mijn verjaardag ook niet gewoon omdat ik niet van de drukte eromheen houdt en je vaak zelf er heel druk mee bent. Ik vind het gewoon niet gezellig. Jarig zijn aan zich vind ik prima.
Cadeaus vind ik dan heel lief als mensen dat doen zonder dat er een feestje aan zit. Ik krijg elk jaar een paar cadeaus via de post. Super lief want ik verwacht dus niks omdat ik het niet vier. Heel lief als mensen dan toch iets willen doen.
Neonvisje schreef op 10-09-2021 om 09:07:
Ik kwam 's morgens op een evenement een vriend tegen die vertelde dat hij vader werd. Wenste hem proficiat en omdat ik wist dat ik het hem en zijn vrouw 's avonds nog eens zou zien, kocht ik in de loop van de dag een cadeautje. Niks extreems, iets waar we zelf veel plezier aan hadden gehad bij onze baby. Dus toen ik hen 's avonds allebei feliciteerde, overhandigde ik ook het cadeau. Schoorvoetend opende ze het, zei ze dat ze het al had, gaf het terug en wandelde weg.
Dat was het. Terwijl ik gewoon blij was voor hen en iets leuks had uitgezocht. Eerlijk gezegd heb ik me de weken nadien verschillende keren afgevraagd waar ik de mist in ben gegaan. Geen idee.
Wat gek. Misschien voelde ze zich opgelaten? Wist nog niet iedereen het? Geen idee hoor.
Ik weet natuurlijk niet hoe goede vriend het was, dat zijn vrouw een cadeau misschien wat apart vond ofzo?
Maar dan nog. Ik had het aan genomen en er misschien het mijne van gedacht. Weigeren vind ik zo raar.
Neonvisje schreef op 10-09-2021 om 09:07:
Ik kwam 's morgens op een evenement een vriend tegen die vertelde dat hij vader werd. Wenste hem proficiat en omdat ik wist dat ik het hem en zijn vrouw 's avonds nog eens zou zien, kocht ik in de loop van de dag een cadeautje. Niks extreems, iets waar we zelf veel plezier aan hadden gehad bij onze baby. Dus toen ik hen 's avonds allebei feliciteerde, overhandigde ik ook het cadeau. Schoorvoetend opende ze het, zei ze dat ze het al had, gaf het terug en wandelde weg.
Dat was het. Terwijl ik gewoon blij was voor hen en iets leuks had uitgezocht. Eerlijk gezegd heb ik me de weken nadien verschillende keren afgevraagd waar ik de mist in ben gegaan. Geen idee.
Die is echt niet helemaal goed snik hoor. Dit is echt onbeschoft. Zo’n babyfrutsel kun je toch gewoon regiften als je het zelf niet wilt, of in de bak voor zielige moeders of weet ik hoe dat heet gooien.
Apiejapie schreef op 08-09-2021 om 16:05:
Deze stelling doet me denken aan de aflevering Urk van gisteren, waar een stel een pan bami kreeg van een vriendin. Vriendin dacht dat de nieuwe keuken nog niet klaar was en kwam goedbedoeld bami brengen. Stel nam het aan. Vriendin naar huis en stel kiepert het zo de prullenbak in. Vervolgens vraagt vriendin later hoe de bami had gesmaakt. "Heerlijk!"
Oh, en dat ziet ze dan op een gegeven moment op de tv, wat lullig. Sowieso vind ik het raar om zomaar eten weg te gooien, geef het dan terug of weg aan iemand of vries het in voor een andere keer.
Het voorbeeld van de schoonmoeder vond ik ook ergens wel sneu. Mijn moeder had ook een lastige band met haar schoondochter, op een of andere manier kon ze nooit goed doen. Misschien is het een idee om elkaar een beetje tegemoet te komen, bijv. de schoonmoeder zeggen, 'nee, ik vier mijn verjaardag niet, maar kom je anders dan-en-dan (een week later bijvoorbeeld ) en dan hoef ik geen cadeau maar kan je me bijvoorbeeld trakteren op een lunch/kopje koffie/high tea/, iets in die strekking. En hoe de band dan is, kan je dat alleen met je schoonmoeder doen of je neemt haar zoon ook mee.
Maar goed, ik heb er geen ervaringen mee, heb 3 schoonmoeders gehad (1x stief en echte moeder) en nu een nieuwe en ze zijn alle 3 hartstikke lief.
1968 schreef op 10-09-2021 om 09:55:
[..]
Oh, en dat ziet ze dan op een gegeven moment op de tv, wat lullig. Sowieso vind ik het raar om zomaar eten weg te gooien, geef het dan terug of weg aan iemand of vries het in voor een andere keer.
Dat zou mij ook kunnen gebeuren. Teruggeven als iemand je eten komt brengen gaat in mijn ogen de grenzen van het elementair fatsoen te buiten. Ik ga echt niet lopen leuren met een bak bami of het invriezen; dan kun je het 3 maanden later weggooien.