Breken met je ouder(s) of verzorger(s)
Omdat we in een ander draadje een gesprek hadden maar een eigen topic geopend om te praten over wat het met zich mee brengt aan emoties, bezwaren of praktische dingen.
De app gelezen.
ze appte iets over foto’s. Een van de laatste keren dat ik er was heb ik dat meegenomen maar ze wil het terug.
ik wist niet dat ik het geleend had maar zij noemt dat zo. dus “indien mogelijk” graag retour 🤯 geen idee hoe ik daar op moet reageren.
stokstaart schreef op 16-01-2025 om 22:11:
De app gelezen.
ze appte iets over foto’s. Een van de laatste keren dat ik er was heb ik dat meegenomen maar ze wil het terug.
ik wist niet dat ik het geleend had maar zij noemt dat zo. dus “indien mogelijk” graag retour 🤯 geen idee hoe ik daar op moet reageren.
Hmm misschien kun je ze voor jezelf inscannen en dan maar 'gewoon' teruggeven als ze dat perse wil?
Happyapple schreef op 16-01-2025 om 22:36:
[..]
Hmm misschien kun je ze voor jezelf inscannen en dan maar 'gewoon' teruggeven als ze dat perse wil?
Ja dat zou ik ook doen. En ze dan via de post versturen.
ik zat daar ook al over na te denken. Maar ik moet eerst uitvogelen welke het zijn en waar ze zijn.
voor nu nog even nergens op gereageerd, lief zegt gewoon helemaal niet meer reageren. Negeren die hap. Maar dat kan ik niet.
Super ingewikkeld.
Ohja, ik zou ze uiteraard via de post sturen. Never nooit langs.
ik vraag me tegelijkertijd af waarom ze zoveel contact zoekt. (Kerst, nieuwjaar en nu weer. )
Het trekt zoveel overhoop n ik heb vakantie en helemaal geen zin in
stokstaart schreef op 16-01-2025 om 22:11:
De app gelezen.
ze appte iets over foto’s. Een van de laatste keren dat ik er was heb ik dat meegenomen maar ze wil het terug.
ik wist niet dat ik het geleend had maar zij noemt dat zo. dus “indien mogelijk” graag retour 🤯 geen idee hoe ik daar op moet reageren.
Wat klinkt dat zakelijk zeg.. lastig om op te reageren inderdaad.
Ik ben echt blij dat mijn moeder geen contact meer kan zoeken. Ja via email zou nog kunnen, ze heeft meerdere mailadressen. Maar ze kan me niet meer appen en bellen.
Mijn moeder kon bepaalde dingen niet. Ze had een beperkt referentiekader en daarbuiten kon ze zich niet indenken. Ze kwam ook niet op het idee dat anderen een ander referentiekader hadden dus ze voelde zich permanent tot op haar kern beledigd en vernederd door zowat iedereen in haar gezin en in haar thuisgezin en het thuisgezin van haar man. Alsof die het op haar gemunt hadden.
In werkelijkheid kon je niet veel met haar delen en dat was de oorzaak van het oppervlakkige van de gesprekken. Vooral ik deelde weinig met haar. De andere kinderen waardeerden de moeite, die ze binnen haar eigen mogelijkheden deed meer dan ik, omdat ik echt meer nodig had dan hen om me senang te voelen. Maar dat was er niet. Niet uit valsigheid of de wil me te schaden, totaal niet, maar ze begreep de behoeften niet.
Dus ik werd razendsnel heen en weer geslingerd tussen woede, schuldgevoel en medelijden en daarna weer van voren af aan. Toen het lukte om een lieve partner te vinden was ik weg.
Allereerst viel ze daarna in de overgang en het lege nestsyndroom, maar op het laatst van haar leven bouwde ze steeds meer contacten op, met buren en haar kleinkinderen, waar ik dan af en toe best jaloers op was.
We hebben wel een afscheidsgesprek gehouden toen ze op sterven lag. Geen evaluerend gesprek van mijn jeugd, maar eerder wat ze in haar latere leven belangrijk had gevonden. Vriendschap heeft ze het allerbelangrijkste gevonden; vooral op het laatst van haar leven.
Mijn conclusie is: we zijn allemaal in bepaalde opzichten maar stumpers. 
Wij hebben ook een paar jaar geleden een gesprek gehad, op neutraal terrein. Wat toen al fout begon want ze zat niet op de afgesproken plek in het park maar zat op een terras koffie te drinken en taart te eten. Ik zat er al 20 minuten voor de tijd en heb rondgelopen om te kijken wat ze was.. Toen appte ik waar blijf je nou. Ja ze zat om de hoek. En dat ff doorgeven was teveel moeite. En dan zeggen dat het aan mijn communicatie ligt dat we problemen hebben.
Toen zei ze dat ze in mijn jeugd veel dingen fout had gedaan door hoe mijn oma het vroeger met haar gedaan heeft. Later lag het aan haar man. Die zorgde ervoor dat we geen contact hadden. Wat dus bullshit is want die man zat meer dan het halve jaar in het buitenland voor werk. Dan belde ze me ook niet of kwam ook nooit langs. Maar dat lag dus aan hem of aan mij. Ze zal nooit zelf ergens verantwoordelijkheid voor nemen.
Ik heb 8 jaar geleden het contact verbroken met mijn ouders. Later ook met mijn zus.
Mijn zus was hun gouden kind en ik deugde niet. Mijn vader was een driftkop en sloeg me regelmatig in elkaar. Tot voor kort was ik ervan overtuigd dat dit mijn eigen schuld was omdat ik best een lastig kind was. Ik heb dit nooit aan anderen durven vertellen, zelfs mijn moeder niet.
Ik heb, weet ik sinds een paar jaar ADHD. Dat verklaart wel wat.
Als (volwassen) kind werd ik buiten het gezin gehouden. Ik mocht soms niet mee met uitjes. Dat begon toen ik ongeveer 14 was. Tot ik met ze brak.
Mijn ouders vertelden nooit over mij en als ik kennissen ontmoette van mijn ouders dachten ze dat ze maar een kind hadden. Zo pijnlijk en uiteindelijk de druppel.
Mijn zus was heel boos op mij en verweet mij van alles. Toen heb ik het contact met haar ook verbroken. Dus ik zie mijn nichtjes ook niet meer.
Mijn zus is inmiddels ook overleden wat voor mij erg ingewikkeld is.
Inmiddels heb ik door therapie wel meer inzicht gekregen over dysfunctionele gezinnen en begrijp dat het niet mijn schuld is.
Ik ben behoorlijk veel slimmer dan mijn ouders en zus en vooral mijn vader kijkt heel erg neer op mensen die slim zijn en gestudeerd hebben. Omdat ik de hele dag op mijn reet zit (zijn woorden) omdat ik werk achter een PC vindt hij mij lui.
Mijn ouders zijn naar buiten toe heel lieve mensen blijkt, want de hele familie kiest hun kant. Dat is eenzaam. Gelukkig heb ik zelf een heel fijn gezin.
Mijn (inmiddels volwassen) kinderen gaan nog wel naar hun opa en oma. Dat vind ik ingewikkeld, maar ik vind dat ik daar niks over te zeggen heb.
Wat naar Atalanta. Klinkt allemaal super ingewikkeld.
Nu je zus is overleden, kun je geen contact opnemen met je nichtjes?
Atalanta je beschrijft het wel alsof je goed inzicht hebt. Knap van je.
Het lijkt me heel lastig dat je kinderen nog wel naar hun opa en oma gaan. Wat doet dat met jou, los van dat je 'vindt dat je daar niets over te zeggen hebt'?
Wat heftig ook Atalanta!
stokstaart schreef op 16-01-2025 om 22:11:
De app gelezen.
ze appte iets over foto’s. Een van de laatste keren dat ik er was heb ik dat meegenomen maar ze wil het terug.
ik wist niet dat ik het geleend had maar zij noemt dat zo. dus “indien mogelijk” graag retour 🤯 geen idee hoe ik daar op moet reageren.
Kan je zijn dat dit haar manier is om contact te hebben? Een manier om, al is het op manipulatieve wijze, dichtbij je te komen?
Momenteel durf ik echt geen contact met mijn nichtjes op te nemen. Hun moeder is nog niet zo heel lang dood, en voor hen is het heel pijnlijk en moeilijk. Ik ben de rottante die geen contact meer wilde. Ik laat hun opa en oma in de steek. Dat is hun verhaal, en ze zitten echt niet op mij te wachten.
Mijn kinderen zien hun nichtjes wel sporadisch, en dat krijg ik dan terug.
Ik vind het zeker heel lastig als mijn kinderen daar zijn, en zij weten dat ook wel. Een paar jaar geleden kwam mijn jongste huis met de mededeling dat mijn ouders vinden dat ik knettergek ben. Zij vinden dat ook pijnlijk. Dus of dat contact lang stand gaat houden is de vraag.
wat naar atalanta