Breken met je ouder(s) of verzorger(s)
Omdat we in een ander draadje een gesprek hadden maar een eigen topic geopend om te praten over wat het met zich mee brengt aan emoties, bezwaren of praktische dingen.
TO trapt af:
Ik heb ongeveer 13jr geleden het contact met mijn ouders verbroken. Mijn broer zie ik sporadisch.
Om dubbel typen te vermijden plak ik hier even wat ik in het andere topic ook al schreef.
Voor mij is het heel dubbel, enerzijds de
opluchting dat ik niks meer hoef met ze en anderzijds toch schuldgevoel
en het gevoel er iets mee te moeten. En naast dit alles een volledig
gebrek aan een basis en me best wel alleen voelen.
Het feit dat het me zo ontzettend veel goed gedaan heeft zonder contact
maakt dat ik echt niet wil. Maar het is heftig en gelaagd. En daarom
wilde ik je onwijs veel sterkte wensen. 
ik heb 4 jaar geleden het contact met mijn moeder verbroken. Mijn jeugd was niet fijn, doordat mijn moeder psychisch ziek was. Inmiddels ben ik ook in therapie, om alles te verwerken.
Met mijn vader heb ik trouwens wel goed contact, gelukkig. Ik heb nog een zus waarmee ik ook een goede band heb. Zij hebben ook geen contact meer met mijn moeder.
Enige jaren geleden het contact beëindigd. Voor hun uit het niets, voor mij vanuit psychische nood voortkomend uit onder andere een zware jeugd.
Het gevoel heeft een ontwikkeling door gemaakt.
Vanuit een gevoel van nood en onmacht gegaan naar boosheid en wrok, naar opluchting, naar angst voor de toekomst. Ze worden ouder, in omgeving gebeuren dingen met ouders. Vragen en zorgen duiken op in mijn hoofd. Hoe moet dat?
Herkenbaar. Hier sinds vorig jaar het contact met mijn moeder op een heel laag pitje. Ze heeft mij veel pijn gedaan, erkent dit niet, wil er telkens over praten zodat ze kan zeggen dat het niet zo was gebeurd of anders was bedoeld. Dat doet mij te veel pijn. Ik hou het voorlopig op een heel laag pitje, dat geeft mij rust. Dit is ook op advies van mijn psycholoog, die aangaf dat mijn moeder precies past in het plaatje van een narcist. Daar heb ik wat onderzoek naar gedaan en het leverde mij veel herkenbare situaties op.
Mijn vader is vorig jaar overleden, daarna heb ik het contact met mijn moeder sterk verminderd. Mijn zus is volledig geïndoctrineerd door mijn moeder, ze heeft nog nooit gevraagd naar mijn kant van het verhaal en vindt mijn moeder vooral zielig omdat zij nu (bijna) geen contact meer heeft met mij/ons. Dat mijn moeder mij al jaren pijn heeft gedaan, ziet mijn zus niet/wil ze niet zien. Dus dat alleen voelen herken ik ook. Ik voel me wees.
Gelukkig heb ik zelf de liefste man ter wereld gevonden en samen met hem het mooiste kind op de wereld gezet 
Brie, ondanks de heftigheid lijkt het me fijn wel iets van een basis te hebben met je vader en zus. Kun je goed praten met hen?
Euphoria, ik heb dezelfde vragen en zorgen als jij. En ook of ik bv naar het ziekenhuis ga of begrafenis als het zover is. Ik kan me daar echt in vast draaien.
Afro, fijn dat je de liefste man en kind hebt! En super naar dat je je ook wees voelt.
Mijn broer wil het ook nergens over hebben. Mijn schoonzus kent mijn ouders ook al vanaf tienertijd en ik kan op zich met haar er wel aardig over hebben. Alleen niet als broer erbij is en de momenten dat we elkaar zien of spreken is sporadisch en in die sporadische momenten moet broer er dan ook niet bij zijn.
stokstaart schreef op 15-01-2025 om 21:14:
Brie, ondanks de heftigheid lijkt het me fijn wel iets van een basis te hebben met je vader en zus. Kun je goed praten met hen?
Euphoria, ik heb dezelfde vragen en zorgen als jij. En ook of ik bv naar het ziekenhuis ga of begrafenis als het zover is. Ik kan me daar echt in vast draaien.
Afro, fijn dat je de liefste man en kind hebt! En super naar dat je je ook wees voelt.
Ja, ik kan er goed met ze over praten gelukkig. Alhoewel ik mijn vader er zo min mogelijk mee wil belasten vanwege zijn gezondheid. Laatst heeft hij weer in het ziekenhuis gelegen dus die man heeft al genoeg aan zijn hoofd.
Met mijn zus heb ik meer contact over het verleden, zelf heeft ze ook therapie gehad en dat heeft haar echt goed gedaan merk ik.
Ik hen de laatste jaren wel een fijne kring om me heen verzameld van mensen die goed voor me zijn en waarbij ik mezelf kan zijn. Bij therapie durf ik ook steeds meer mezelf te zijn gelukkig, al vind ik het nog wel eng. En tegelijkertijd schaam ik me ook, het is alsof ik dan mijn moeder verraad. En inmiddels weet ik wel dat wat ze heeft gedaan niet goed was, maar toch neem ik haar op de een of andere manier in bescherming.
Ik lees en post morgen pas echt hier want ben moe van werk maar fijn dat er een topic is.
Euphoria schreef op 15-01-2025 om 18:26:
Vanuit een gevoel van nood en onmacht gegaan naar boosheid en wrok, naar opluchting, naar angst voor de toekomst. Ze worden ouder, in omgeving gebeuren dingen met ouders. Vragen en zorgen duiken op in mijn hoofd. Hoe moet dat?
Buurtzorg, Tafeltjedekje, WMO voor aanpassingen in huis en huishoudelijke hulp.
Ik heb dat “hoe moet het nou straks” nooit echt uitgezocht maar kreeg de tip over respijtzorg. Maar dus nooit de tijd genomen om dat uit te zoeken.
Wordt er bij jullie nog wel eens contact gezocht? Mijn moeder appte me met kerst en later op nieuwjaarsdag. Ik reageer kort omdat ik vind dat dat moet. Maar het haalt wel een hoop overhoop die dag(en).
Ik heb mijn moeder begin december definitief duidelijk gemaakt dat ze niet zo aan me moest trekken, nadat ze onaangekondigd en ongewenst bij ons op de stoep stond. Ik heb gezegd dat het contact langzaam moet groeien en dat zij daarin moet stoppen met pushen, begrip moet hebben voor ons drukke leven en het feit dat contact met haar negatieve energie kost en dus niet iets is wat we graag doen, zeker niet wekelijks of maandelijks. Ik moest het wel zo letterlijk en hard zeggen, omdat ze andere (aardigere, subtielere) verwoordingen niet begreep/accepteerde. Ik heb wel beloofd haar zo nu en dan op de hoogte te houden en moet dat nu zo'n beetje dus gaan doen. Ik ben daardoor ook al een paar dagen van slag, gevoel van onrust. Heel irritant. Ik ben van plan vandaag een kort briefje te schrijven en dat samen met een tekening van zoon op de post te doen. Dan ben ik er weer vanaf.
Nou ik lees veel herkenbare dingen.
Het contact staat eigenlijk al jaren en jaren op een laag pitje. Mijn stiefvader is zo'n 3 jaar geleden overleden. Ze was met die man sinds mijn 17e dus best lang. Door hem (en het overlijden van mijn zus denk ik toen ik 22 was) is ze heel erg veranderd en ik denk chronisch depressief.
Alles maar werkelijk alles wordt negatief bekeken.
Er zijn in de laatste 25 jaar echt wel veel periodes geweest dat we elkaar ook maar 1a2 keer per jaar gezien hebben. Ik kom er altijd kapot moe van terug. Het vreet energie.
Verder heeft ze vlak na de dood van mijn zus meerdere hartinfarcten gehad, paar keer tia of hersenbloeding maar volgens haar is ze kerngezond en is zorgen maken niet nodig en ze blijft stug door roken. Dat ik al bijna 30 jaar elke keer schrik als de telefoon gaat en het is een onbekend nummer is zo'n onzin vindt ze.
Na de dood van mijn stiefvader zou ze vaker contact opnemen omdat ze alleen woont maar dat doet ze dus niet. Ik woon in dit appartement met man zo'n 20 jaar ik kan denk ik met moeite op 2 handen tellen hoe vaak ze hier is geweest. Ze belt /appt regelmatig af. Of ik ging wel eens op donderdagmiddag daarheen, appte ik dat ik zo naar de bus zou lopen vanuit mijn werk en kreeg ik als antwoord " ik wilde net bellen want ik ben ziek " dat gebeurde zelfs zo vaak dat het collega's opviel. Of ze was ziek of het regende of weet ik wat.
Maar uiteraard ligt het aan mij, afgelopen zondag appte ze " lang niks van je gehoord, dat is niet lief van je ". We zijn kerstavond daar geweest en ik heb met oud en nieuw bericht gestuurd met happy New Year maar daar nooit een reactie op gehad.
En nu heb ik daar dus sinds zondag last van en slaap ik ruk.
Lang verhaal nu al dus ik stop er voor nu even mee.
Ik herken ook veel van wat jullie schrijven. Ik heb al enkele jaren nauwelijks contact met mijn ouders. We hebben met behulp van therapie samen nog geprobeerd om het conflict dat speelt op te lossen, maar ik merkte dat het mij meer energie en verdriet kostte dan dat het tot een oplossing leidde. Ik heb een jaar geleden aangegeven dat ik wilde stoppen met de gesprekken met de psycholoog en hun, en dat ons verdere contact zal gaan over de klein(kinderen). Ik vind het voor mezelf heel dubbel om dat contact tussen opa en oma en mijn kinderen te onderhouden. Zelf word ik er heel onrustig van en heb ik dagen buikpijn als ik weet dat ik weer contact met mijn ouders moet opnemen omdat de kinderen hun verjaardag willen vieren of willen afspreken met opa en oma. En tegelijkertijd gun ik hen ook contact met elkaar; het blijven de opa en oma van mijn kinderen. Voor mezelf zou het makkelijker zijn als ik helemaal niets meer zou hoeven aan contact met mijn ouders. Nu kom ik er toch niet echt los van, want om de paar maanden is er wel een verjaardag van een neefje/nichtje, een familiedag met ooms en tantes, een uitvaart, verjaardag van opa/oma of een van onze kinderen, etc. Hoe gaan jullie daarmee om? Hebben jullie kinderen contact met opa en oma en hoe voelt dat voor jullie?
Ik weet ook nog niet wat ik zou doen als mijn ouders ernstig ziek worden of overlijden. Zoals ik er nu over denk zou ik dan niet naar een uitvaart willen gaan, maar ik voel me dan toch ergens moreel verplicht richting mijn broers en mijn kinderen. Heel lastig is dat.
ik heb mijn moeder overal geblokkeerd inmiddels. Toen ik het contact net had verbroken durfde ik dat nog niet want was bang dat als ze erachter zou komen dat ik haar heb geblokkeerd, ze zichzelf iets aan zou doen. Maar het idee dat ze contact zou kunnen zoeken gaf me zoveel stress dat ik het alsnog gedaan heb.
Mijn oma (haar moeder) leeft nog en is inmiddels in de 90, dus heel lang gaat ze niet meer leven. Dus ik ga mijn moeder sowieso dan nog tegenkomen en dat bezorgt me stress. Hopelijk duurt het nog een paar jaar, dan heb ik nog wat tijd om eraan te wennen, voor zover dat gaat.
Mijn moeder is nog jong dus ik verwacht niet snel dat ze doodgaat (al weet je maar nooit) maar als het zover is wil ik niet naar haar uitvaart. We zijn overigens dan ook niet welkom want toen ik het contact verbrak (mijn zus heeft ook geen contact meer met haar) kregen we een mail waarin ze vroeg of, als het zover was of als ze ernstig ziek zou worden, we dan op de hoogte gehouden willen worden en of we haar uitvaart willen regelen. Daar hebben we op gereageerd en dat antwoord beviel haar niet.
Inmiddels is mijn angst wel wat minder geworden maar doordat mijn vader laatst met hartproblemen in het ziekenhuis lag heeft het wel behoorlijk wat getriggerd. Ik probeer me maar te focussen op de mensen die dicht bij me staan.
ik heb geen contact met mijn vader, en hij zoekt het contact gelukkig ook niet op dus het is eigenlijk vrij makkelijk gegaan. Het gaf me direct rust toen ik er voor koos geen contact met hem te hebben.
de hele familie heeft overigens het contact verbroken met hem