Breken met je ouder(s) of verzorger(s)
Omdat we in een ander draadje een gesprek hadden maar een eigen topic geopend om te praten over wat het met zich mee brengt aan emoties, bezwaren of praktische dingen.
Mijn moeder was een lieve vrouw en niemand had veel tegen haar. Maar we begrepen elkaar niet en waren elkaars valkuil. Vermoedelijk omdat we beiden steun zochten maar te erg bezig waren met eigen behoeften om die elkaar te kunnen geven. Het zat ook in onze persoonlijkheidsaanleg. Toch waren er ook wel overeenkomsten maar die triggerden juist het elkaar aanlokken waardoor we in de valkuil liepen.
Op een gegeven moment door een voorval bleek dat teveel voor mij. Een poos ben ik er helemaal niet meer geweest nadat ik op hoge poten aan haar had verteld waarom, daarna is het wel goed gemaakt (zonder het uit te spreken want ik wist dat ze het niet zou snappen) maar kwamen we niet zo vaak meer bij elkaar. Ook toen mijn man overleden was niet meer. Ik ben nog aan haar sterfbed geweest. Het was een van de allernaarste dagen van mijn leven. Telkens hoorde ik haar stem. Zoals die was toen ik drie of vier was.
Ik zie het als een ongelukkige match waar de omstandigheden een rol in speelden en ik had gewild dat het anders was, voel me nog steeds soms wat misdeeld en soms zelfs schuldig en anderen zie ik als bofferds maar ik neem niet echt iemand iets kwalijk. Het is gewoon het leven hè. Voor hetzelfde geld was mijn moeder een professor scheikunde geweest. Nou daar zou ik niet van terug hebben gehad! 
Hoe is bij jullie het contact geworden met broers/zussen en verdere familie, nadat je geen contact meer besloot te hebben met je ouders?
Ik heb gemerkt dat mijn broers ook afstand van mij namen in de jaren dat ik zoekend met mijn ouders was naar of we dit konden oplossen. Ik heb geprobeerd mijn broers er niet tussen te plaatsen, maar dat lijkt er wel toe geleid te hebben dat ik hen minder vaak zag. Ze zagen mijn ouders nog wel evenveel. Ik ben me toe heel erg eenzaam gevoeld in het gezin, en heb het gevoel gehad als oorzaak/probleem te worden gezien door alle gezinsleden voor de situatie waar we in zijn gekomen. Sinds enkele maanden lijkt het contact met broers weer iets opgepakt te worden, en dat is wel fijn.
Tantes van me hebben me nog wel eens benaderd en aangegeven hoe moeilijk mijn moeder het had met de situatie en of ik niet toch nog eens met mijn moeder wilde praten. Ze weten niet wat de hele situatie is, dus ik snap hun goede intentie, maar het gaat zo voorbij aan mijn eigen verdriet en gemis.
Hebben jullie vanuit familie ook zulke verzoeken gehad?
Pachelbel schreef op 16-01-2025 om 08:32:
Ik herken ook veel van wat jullie schrijven. Ik heb al enkele jaren nauwelijks contact met mijn ouders. We hebben met behulp van therapie samen nog geprobeerd om het conflict dat speelt op te lossen, maar ik merkte dat het mij meer energie en verdriet kostte dan dat het tot een oplossing leidde. Ik heb een jaar geleden aangegeven dat ik wilde stoppen met de gesprekken met de psycholoog en hun, en dat ons verdere contact zal gaan over de klein(kinderen). Ik vind het voor mezelf heel dubbel om dat contact tussen opa en oma en mijn kinderen te onderhouden. Zelf word ik er heel onrustig van en heb ik dagen buikpijn als ik weet dat ik weer contact met mijn ouders moet opnemen omdat de kinderen hun verjaardag willen vieren of willen afspreken met opa en oma. En tegelijkertijd gun ik hen ook contact met elkaar; het blijven de opa en oma van mijn kinderen. Voor mezelf zou het makkelijker zijn als ik helemaal niets meer zou hoeven aan contact met mijn ouders. Nu kom ik er toch niet echt los van, want om de paar maanden is er wel een verjaardag van een neefje/nichtje, een familiedag met ooms en tantes, een uitvaart, verjaardag van opa/oma of een van onze kinderen, etc. Hoe gaan jullie daarmee om? Hebben jullie kinderen contact met opa en oma en hoe voelt dat voor jullie?
Ik weet ook nog niet wat ik zou doen als mijn ouders ernstig ziek worden of overlijden. Zoals ik er nu over denk zou ik dan niet naar een uitvaart willen gaan, maar ik voel me dan toch ergens moreel verplicht richting mijn broers en mijn kinderen. Heel lastig is dat.
Hier is het contact met mijn ouders niet officieel verbroken, maar het staat wel op een laag pitje. Ik houd ze er niet weg, maar mijn kinderen hebben weinig behoefte aan contact met opa en oma en vragen er letterlijk nooit om. Ze gaan wel graag naar de opa en oma van mans kant van de familie. Qua uitvaart wordt het ook ongemakkelijk verwacht ik. Dan zitten we daar waarschijnlijk de hele tijd te kijken naar foto's van de overledene met de andere kleinkinderen. Van opa of oma met mijn kinderen zijn er amper foto's.
Mijn moeder vertelt binnen de familie verschillende onwaarheden, bijvoorbeeld dat ik een postnatale depressie zou hebben, mentaal niet gezond ben, dat soort dingen. Ze vertelt vaak ook maar de helft van een situatie, waardoor haar aandeel niet duidelijk wordt. Hierdoor kiezen familieleden (en dus ook mijn zus) haar kant. Ze geloven haar onwaarheden. Een tante en een nicht zijn naar mij toe gekomen om naar mijn kant te vragen en om te verifieren of ik inderdaad een postnatale depressie heb (wat absoluut niet het geval is). Met die twee mensen heb ik soms contact. Van de rest hoor ik niets (meer). Mijn zus toont dus ook geen interesse, enkel een semi-verplicht appje met 'gelukkig nieuwjaar' en een kerstkaart waar alleen haar naam onder stond. Tja. Blijkbaar ook geen interesse in haar enige neefje, dat vind ik ook wel kwalijk.
Onze zoon is het enige kleinkind van mijn moeder. Zij wil heel graag een band met hem opbouwen, maar heeft in zijn jonge leven al zo veel dingen gedaan zie gewoon echt niet kunnen, ze heeft hem soms willens en wetens in gevaar gebracht. Niet echt een fijne basis voor een band. Resultaat is dat wij aanwezig willen zijn als er contact is, want ze maakt ons (en vooral mij) zwart bij hem op dezelfde manier als ze bij de rest van de familie doet. Mijn man is nogal beïnvloedbaar en wil niet een-op-een met haar zijn, dus zou ik ook bij het contact moeten zitten. Ik kan en wil dat niet te vaak, eens per twee a drie maanden vind ik meer dan zat. Laat eerst maar eens zien dat je normaal met mij en ons kan omgaan, dan kunnen we eventueel contact uitbreiden. Al weet ik niet of ik dat ooit ga doen.
Inmiddels heb ik wel die brief geschreven, die zit in een envelop met een tekening van zoon erbij. Dat vind ik voor nu wel weer even genoeg.
Afro, heel naar als er onwaarheden zijn. Dat belemmerd ook echt het contact met de mensen om haar heen die je miss nog wel had willen spreken.
Ik ga erop aan omdat dit bij mij ook speelt. Door een zeer onveilige jeugd (binnen en buiten het gezin) ben ik psychisch onderuit gegaan lang geleden. Dat was in de tijd dat we nog contact hadden en ik voornamelijk dacht dat het aan de dingen buiten het gezin lag.
Het niet willen van contact ligt volgens mijn ouders aan mijn zwakke psychische gezondheid, mijn tante heeft me op de bruiloft van mijn broer bijna 10jr terug wel eens toegebeten dat ze het belachelijk vond wat ik mijn ouders wel niet allemaal aandeed. Ze hadden altijd zoveel voor me gedaan. Toen jaren later mijn beide oma's overleden werd me zeer duidelijk te kennen gegeven dat ik niet welkom was en ik kreeg ook geen rouwkaart. Pas na de begrafenissen. Ze waren denk ik bang dat ik toch zou opdagen en dan van alles overhoop zou trekken. Hypocriet detail; ik stond wel op de kaart.
Kinderen heb ik niet maar als ik die wel gehad zou hebben zou ik die onder geen beding bij mijn ouders laten. Mijn broer ziet ze wel en die houdt toezicht bij mijn ouders. Ze mogen er niet logeren of alleen zijn. Miss hun oudste nu wel aangezien die in de brugklas zit en daar dus zelfstandig naar toe zou kunnen.
Mijn overweging zou zijn; de psychiatrische lijn houdt bij mij op dus hebben mijn (denkbeeldige) kinderen en ikzelf geen contact.
Pachelbel: Hoe is bij jullie het contact geworden met broers/zussen en verdere
familie, nadat je geen contact meer besloot te hebben met je ouders?
Mijn broer had al afstand genomen toen ik vertelde wat er was gebeurd als kind en hij daar onderdeel van was (mishandelingen, misbruik, verwaarlozing). Hij wil er helemaal niks mee. Negeert het en als ik er wel over begin dan kan dat rekenen op een koude schouder. Mijn schoonzus is wat realistischer en erkent wel een hoop en heel sporadisch (nog sporadischer dan dat ik ze zie) kunnen we het er wel even over hebben.
-> want om de paar maanden is er wel een verjaardag van een neefje/nichtje,
een familiedag met ooms en tantes, een uitvaart, verjaardag van opa/oma
of een van onze kinderen..
Ik ga nergens heen, ik word ook nergens voor uitgenodigd en als ik kinderen zou hebben zou ik mijn zelfgekozen familie (goede vrienden dus) uitnodigen en verder niet.
Ondertussen ik dit aan het typen ben appt mn ma weer over iets. Ik schrik me dood en het zakt me direct in mijn benen. Ze appt met een vraag dus ik moet dan ook nog maar reageren denk ik. Ik wil het bericht niet openen want dan ziet ze dat ik het heb gelezen.
@stokstaart, je kunt de meldingen van je moeder op stil zetten. Dat geeft misschien wat rust? Dat heb ik toen ook met de mijne gedaan toen er nog contact was. Dan zag ik pas dat ze had geappt als ik een appje van iemand anders kreeg.
Mijn moeder is overleden toen ik 20 was. Mijn vader had al heel snel een vriendin en heeft de trouwdatum op de datum van mijn moeders uitvaart gepland. Alsof ze uit zijn leven gewist is. Dat heeft mij erg pijn gedaan. Zijn, inmiddels vrouw, is echt een nare vrouw. Ik heb jaren lang het contact verbroken na weer de zoveelste leugens. Maar omdat mijn oma het graag wilde het contact weer gezocht. Maar helaas gebeurde er daar na ook weer van alles wat mijn vertrouwen geschaad heeft dat ik het contact weer verbroken heb. Net als mijn broer en een groot deel van de familie.
Wij hebben besloten om ook niet naar zijn uitvaart te gaan als hij overlijdt.
@Stokstaart, ik herken zo de spanning die je in je lijf voelt op het moment dat je een appje, mail of telefoon van je ouders binnen ziet komen. Ik reageer daar ook direct op met onzekerheid en buikpijn. Vind dat ik dan zou moeten reageren, maar wil er eigenlijk niks mee hoeven. Onlangs nog een gemiste oproep van mijn vader, toch maar gevraagd of het dringend was want ik zat op mijn werk en wilde niet meteen terugbellen met het risico dat ik een hele berg ellende over me heen zou krijgen en dan niet rustig thuis zou zitten. Bleek inderdaad dringend te zijn, en dan gaan er direct gedachtes door mijn hoofd van zou mijn vader/moeder ernstig ziek zijn, wat doe ik daar dan mee, hoe reageer ik, etc. Uiteindelijk bleek er een overlijden in de verdere familie te zijn, dus ergens ‘fijn’ dat ik geïnformeerd wordt hierover maar ik wil vooral geen contact met mijn ouders. Elke vorm van contact is een trigger.
Ik zal die meldingen straks direct op stil zetten. Hopelijk blijven ze dan stil ondanks dat ik de chat vervolgens weer wis. Geen zin om in mijn lijst te hebben staan.
Blokkeren durf ik niet, bang voor consequenties en dat is raar want ze heeft volgens mij alleen nog maar mijn telefoonnummer.
Mijn lief zei direct toen ze mijn bericht las hierover dat we het vanavond samen zouden lezen. Dat is lief 
Pachelbel: Vind dat ik dan zou moeten reageren, maar wil er eigenlijk niks mee hoeven.
Nou inderdaad. En dat vind ik echt erg van mezelf, waarom lukt het me nou niet alle loyaliteit los te laten.
Loekie wat naar!! Hoe is het contact met je broer en de rest van de familie?
@Stokstaart, fijn als je het samen kan lezen en dat je de steun ervaart van je dierbaren. Dat is zo waardevol als je niet meer behoort tot je ouderlijk gezin.
Zijn degenen die het contact compleet hebben verbroken of nog zelden contact hebben met hun ouders er nog veel mee bezig, in gedachten? Ik zou het zo fijn vinden als het me niet meer zo bezighoudt, en merk dat ik nog meerdere momenten even denk aan mijn ouders en de situatie. Misschien omdat het nog relatief vers is hoe de status nu is, maar ik zou zo graag meer afstand en rust daarin ervaren. Dat ik er niet meer zo mee bezig ben.
Hoe is dat voor jullie? Wanneer ben je er mee bezig, en hoe vaak?
Ik ben er over het algemeen niet super veel mee bezig. Alleen als ze me appen (zoals nu) terwijl ik dat niet wil. Ik zie dat als toenadering zoeken en daar heb ik echt geen zin in. Maar tegelijkertijd worden ze ouder en (nog!) ongezonder aangezien mijn ma het equivalent van een schoorsteen is en al jaren in een stoel zit. Ze liep al amper meer toen ik nog wel contact had. En omdat ze contact zoekt ben ik tegelijk bang dat ze al ziek is maar ik nog niks weet.
Maar als er geen contact is gaan er rustig maanden overheen dat het niet heel erg aanwezig is in mijn hoofd.
Pachelbel schreef op 16-01-2025 om 18:39:
@Stokstaart, fijn als je het samen kan lezen en dat je de steun ervaart van je dierbaren. Dat is zo waardevol als je niet meer behoort tot je ouderlijk gezin.
Zijn degenen die het contact compleet hebben verbroken of nog zelden contact hebben met hun ouders er nog veel mee bezig, in gedachten? Ik zou het zo fijn vinden als het me niet meer zo bezighoudt, en merk dat ik nog meerdere momenten even denk aan mijn ouders en de situatie. Misschien omdat het nog relatief vers is hoe de status nu is, maar ik zou zo graag meer afstand en rust daarin ervaren. Dat ik er niet meer zo mee bezig ben.
Hoe is dat voor jullie? Wanneer ben je er mee bezig, en hoe vaak?
Ik denk dat het ook een beetje moet slijten.
Ik ben er nog veel mee bezig, maar dat komt waarschijnlijk door therapie. We hebben het zoveel over vroeger en dan met name over mijn moeder, dat alles weer boven komt borrelen. Ik heb ook een periode veel nachtmerries over haar gehad, maar die zijn gelukkig al veel minder.
Ik ben er niet veel mee bezig. Het scheelt dat de familieleden, waar ik wel graag contact mee heb, het contact met mijn vader ook hebben verbroken.
Broodjebrie schreef op 16-01-2025 om 16:20:
@stokstaart, je kunt de meldingen van je moeder op stil zetten. Dat geeft misschien wat rust? Dat heb ik toen ook met de mijne gedaan toen er nog contact was. Dan zag ik pas dat ze had geappt als ik een appje van iemand anders kreeg.
Ik heb ze nu inderdaad ook op gearchiveerd staan. Nu nog mezelf leren om daar niet constant te gaan kijken...