BabaYaga's verhuisde hut op pootjes
Gelukkig heeft de hut van BabaYaga pootjes, zodat ze eenvoudig te verplaatsten was naar dit nieuwe forum.
Voor de nieuwkomers: Ben je gedumpt door je man (of vrouw) met een midlife en een zoolmeet? Of ben je zelf vertrokken?
Wees welkom voor steun en goede (en ongetwijfeld ook minder goede) raad. Hier gaan we verder met ons leven.
CaroMamaVan schreef op 25-08-2021 om 21:37:
[..]
Noopes, die ellende is er al. Want als het een modelscheiding zou zijn en jullie als goede vrienden uit elkaar zouden gaan, zou hij de boel niet zo lopen traineren. Dus houd dat jezelf voor: kies nu voor jezelf en probeer om niet uit schuldgevoel/medelijden/ toch nog gevoelens te vermijden dat er ruzie van komt. Iets met zachte heelmeesters en stinkende wonden.
je gaat hier weinig in op onze vragen naar de rol van de mediator. Kan die je niet toch iets meer helpen om duidelijk te zijn? En daarmee iets meer druk zetten op de voortgang?Sterkte, je zit er middenin, rotperiode!
!
De mediator heeft laatst een mail gestuurd met de vraag om de ontbrekende gegevens op te sturen zodat daarna een afspraak gepland kan worden.
Vandaag een mail met een voorgestelde datum voor een afspraak. Hij gaat akkoord en zegt morgen de gegevens te mailen.
Fijn Winterbloem dat je woonruimte gevonden hebt! Moet je er nog lang op wachten?
Hier kun je alles kwijt wat je bij vrienden en/of familie niet kwijt kunt, spill it out 
Noopes schreef op 26-08-2021 om 20:13:
[..]
De mediator heeft laatst een mail gestuurd met de vraag om de ontbrekende gegevens op te sturen zodat daarna een afspraak gepland kan worden.
Vandaag een mail met een voorgestelde datum voor een afspraak. Hij gaat akkoord en zegt morgen de gegevens te mailen.
Mooi zo lekker aan de mediator overlaten. Is het geen manier van aandacht trekken? Want iedere keer moet jij er weer om gaan vragen zo, als je niet oppast.
Noopes schreef op 26-08-2021 om 20:15:
Fijn Winterbloem dat je woonruimte gevonden hebt! Moet je er nog lang op wachten?
Hier kun je alles kwijt wat je bij vrienden en/of familie niet kwijt kunt, spill it out
Hoi Noopes, ik blijf hier wonen hoor (gelukkig!) maar hij heeft inmiddels wat gevonden. Gaat nog wel even duren tot ergens in oktober. Maar dat is op zich wel fijn, zou het zo naar vinden als het allemaal heel snel was. We hebben ook nog vakantie binnenkort. Gaan wat dingetjes nog samen doen, maar ook apart al afspraken staan.
Caro, ik heb wel twee vriendinnen waarmee ik kan praten hoor maar die hebben op het moment zelf ook wat dingen gaande dus die wil ik niet teveel belasten. Heb ook een zus, maar ik denk dat die niet zo goed weet wat ze ermee aanmoet allemaal dus die spreek ik niet zo vaak. Uiteindelijk had ik gisteren een ontzettende rotdag en is alles er met veel snikken en snotteren even uitgekomen weer gisteravond bij mijn ex. Gelukkig vindt hij dat helemaal niet erg en heeft me heel lief getroost en met me gepraat tot ik weer wat bedaarde. Hij voelt zich ook heel schuldig volgens mij, wat niet nodig is want het is uiteindelijk ons beide schuld dat het zo is gelopen. En hoewel ik als een bérg opzie tegen het moment dat hij dan echt zal verhuizen, zal het ook een stukje rust geven hoop ik.
HexOpBezemsteel schreef op 27-08-2021 om 08:00:
[..]
Mooi zo lekker aan de mediator overlaten. Is het geen manier van aandacht trekken? Want iedere keer moet jij er weer om gaan vragen zo, als je niet oppast.
Zou kunnen. Of bewust vertragen. Hij vind het te snel gaan... maar ik heb het in mei uitgesproken en weet van de ander sinds de hersftvakantie, en dat is dus bijna een jaar.
Hoe is het met iedereen? Hopelijk is geen nieuws goed nieuws!
Hier gaat het niet zo goed. Lijkt wel of nu de eerste schock voorbij is het verdriet pas echt binnenkomt. Hoop dat dat stomme rotgevoel toch snel wat minder wordt want het is op dit moment echt lastig positief te zijn over de toekomst. Gelukkig kan ik binnenkort bij mijn psycholoog terecht.
helaas hoort het verdriet erbij. Daar moet je doorheen en het komt en gaat.
winterbloem, ik snap het verdriet heel goed. Wat Hex zegt, er zit niks anders op dan het te ondergaan. Ik probeerde mezelf voor te houden dat ik me vast heel anders zou voelen precies een jaar verder. En dan deed ik alsof ik dan een klein kijkje in de toekomst kreeg en stelde ik me voor dat ik dan neuriënd aan het stofzuigen was.
Ik ben nog steeds verdrietig. Maar het diepe gevoel dat ik er niet overheen kom is weg. Ik kan mijn leven ook gelukkig zijn zonder hem. Die overtuiging voel ik wel. Al blijf ik het verdrietig vinden dat het zo heeft moeten lopen.
Bij mij is er trouwens wel iets veranderd. Ik heb seks gehad (inmiddels alweer een tijd terug en ook niet eenmalig) en dat is iets dat een enorme drempel was, maar wel ontzettend fijn dat ik dat stukje weer aan mezelf kan geven. Ik kan mezelf weer toestaan om onder bescheiden omstandigheden een andere man te dulden. Dat is een goede ontwikkeling. Want dat zegt ook dat ik loskom van mijn ex. Ik kon dat eerst emotioneel niet opbrengen.
Dankjewel Hex en Diyer, jullie berichten doen me goed.
Inderdaad een ontzettend diep gevoel dat ik hier nooit overheen kom. Terwijl we allebei niet gelukkig waren meer, maar toch voelt het alsof ik de liefde van mijn leven ben verloren. Dat dit allemaal niet is zoals het had moeten lopen voor ons. Dat van een jaar verder denk ik ook weleens inderdaad, alleen dan meer met de gedachte kon ik maar even doorspoelen naar dan.
@Diyer wat goed dat je dat weer kan! Vond je het niet heel raar en onwennig? Dat lijkt me zo eng om je weer zo bloot te geven (letterlijk en figuurlijk haha).
Het scheelt denk ik ook dat mijn leven door de tijd heen is geëvolueerd naar meer van mij. Ik zat sociaal gezien niet heel ruim en inmiddels heb ik meer kennissen/vrienden gemaakt. Waardoor er letterlijk wat meer afleiding is en mijn leven door die mensen ook een andere koers heeft gekregen. Je moet echt weer nieuwe verhalen gaan schrijven heb ik gemerkt. Want de verhalen die je had met je ex stoppen. En om dat boek niet leeg te laten zijn, zullen andere personen dat gaan vullen. Personen die mogelijk ook niks te maken hebben met he oude leven. Die je ex niet zullen kennen. Dus ik kan alleen maar adviseren om dingen te gaan doen. Een (oude) hobby op te pakken, een nieuwe hobby te zoeken, op uitnodigingen in te gaan, dingen te veranderen in huis, muziek die je nooit meer opzette omdat je ex dat stomme muziek vond uit het stof te trekken, etc. Nieuwe hoofdstukken gaan schrijven. En gaandeweg wordt het steeds een beetje makkelijker. Maar leg je er ook bij neer dat het verdriet lang met je meegaat. Dat doet het bij mij althans. Maar ik merk wel steeds meer lucht, dus er is ook vertrouwen dat het door de tijd heen steeds makkelijker en leuker wordt.
Mijn ex is bijv. nog 1 week op vakantie geweest met de jongste en ik heb eigenlijk helemaal niet aan hem gedacht. Toen merkte ik ook wel dat elkaar zien/blijven zien het lastiger maakt.
Dat heb ik ook, sociaal heb ik niet veel contacten. Heb een zus maar die is, begrijpelijk, druk met haar nieuwe relatie. Vriendinnen wel een paar, maar bij hen spelen ook wat nare dingen op het moment dus wil ik niet te zwaar op hen leunen en er ook voor hen zijn. Ex en ik zijn ook echt goed met elkaar, we zijn nog steeds maatjes en vastbesloten elkaar er doorheen te slepen. Ben alleen over de vele jaren samen ook heel afhankelijk geworden van hem, en dus ook erg bang alleen te zijn. Het vliegt me zo enorm aan steeds, dat ik straks alleen ben en ook dat hij er dan niet meer is om me bij te staan. Kan altijd bellen, maar dat is toch anders.
Winterbloem schreef op 01-09-2021 om 13:48:
Dat heb ik ook, sociaal heb ik niet veel contacten. Heb een zus maar die is, begrijpelijk, druk met haar nieuwe relatie. Vriendinnen wel een paar, maar bij hen spelen ook wat nare dingen op het moment dus wil ik niet te zwaar op hen leunen en er ook voor hen zijn. Ex en ik zijn ook echt goed met elkaar, we zijn nog steeds maatjes en vastbesloten elkaar er doorheen te slepen. Ben alleen over de vele jaren samen ook heel afhankelijk geworden van hem, en dus ook erg bang alleen te zijn. Het vliegt me zo enorm aan steeds, dat ik straks alleen ben en ook dat hij er dan niet meer is om me bij te staan. Kan altijd bellen, maar dat is toch anders.
Waarom zou je jezelf niet redden dan? Hoe deed je dat voordat je je man ontmoette?
Wat let je om een hobby op te pakken of een cursus te gaan doen en nieuwe mensen te ontmoeten? Met je kinderen (als je die hebt) op een éénouder vakantie, of gewoon zelf op pad?
Cursus klussen in huis? Of naaien, breien houtbewerking, geschiedenis schrijven, whatever? Verdriet gaat niet sneller weg bij de psycholoog, dat heeft tijd nodig. Hij of zij kan hooguit een klankbord zijn.
HexOpBezemsteel schreef op 01-09-2021 om 16:23:
[..]
Waarom zou je jezelf niet redden dan? Hoe deed je dat voordat je je man ontmoette?
Wat let je om een hobby op te pakken of een cursus te gaan doen en nieuwe mensen te ontmoeten? Met je kinderen (als je die hebt) op een éénouder vakantie, of gewoon zelf op pad?
Cursus klussen in huis? Of naaien, breien houtbewerking, geschiedenis schrijven, whatever? Verdriet gaat niet sneller weg bij de psycholoog, dat heeft tijd nodig. Hij of zij kan hooguit een klankbord zijn.
Hoi Hex, ik ben al onder behandeling bij de psycholoog sinds begin dit jaar wegens angst en paniek klachten (deze is nu met vakantie maar ik zit dus al middenin een traject). Deze uiten zich bij mij op meerdere wijzes, maar dus ook dat ik bijvoorbeeld niet altijd zomaar de deur uit durf. Vandaar dat ik het alleen wonen ook enorm eng vindt, ik heb dat ook nog nooit gedaan. Toen ex en ik elkaar leerden kennen woonde ik nog thuis (was toen halverwege de 20, nu eind 30. We zijn niet getrouwd en ook geen kinderen). Cursussen enzo ben ik naar aan het kijken inderdaad. En heb ook een folder gehad van de POH over een ander iets maar dat duurt 32 weken en is heel intensief. Dus daar moet ik even over nadenken en horen wat mijn psycholoog ervan vindt, want dat zou dan ook weer net teveel kunnen zijn en dan een terugval veroorzaken. Dat wil ik ook niet natuurlijk.
weet je, de tips van Hex zijn heel goed. Ook al maakte het mij niet minder verdrietig. Ik deed al dat soort dingen nl. ook al tijdens mijn relatie. Ik ben altijd ondernemend geweest. Maar at the end was het mijn ex waarnaar ik terug thuis wilde komen. En ondanks alle afleiding ter wereld, je zult toch met regelmaat dat lege bed en de lege tafel aantreffen in dat lege huis terwijl er een probleem is die vroeger je ex oploste en dat moet je dan ineens zelf doen. En het gemis aan klankbord, de arm, de lachbui samen. Maar dat slijt. Maar stel je ondanks al je best doen en al je afleiding in op die pijn. Want die is er nu eenmaal en kun je niet volledig ontlopen. Dat kost tijd.