BabaYaga's verhuisde hut op pootjes
Gelukkig heeft de hut van BabaYaga pootjes, zodat ze eenvoudig te verplaatsten was naar dit nieuwe forum.
Voor de nieuwkomers: Ben je gedumpt door je man (of vrouw) met een midlife en een zoolmeet? Of ben je zelf vertrokken?
Wees welkom voor steun en goede (en ongetwijfeld ook minder goede) raad. Hier gaan we verder met ons leven.
-Annabelle- schreef op 24-08-2021 om 23:00:
Zou ik ook af en toe even in de hut mogen? Vijf jaar geleden gescheiden, op zich gaat het goed en soms ook helemaal niet.
Herken ook wel wat namen van Viva, ik schreef daar ook af en toe, onder een andere naam.
Natuurlijk. Iedereen is welkom. Het is niet altijd even druk hier, maar er is eigenlijk altijd wel een luisterend oor.
HexOpBezemsteel schreef op 24-08-2021 om 23:13:
[..]
Natuurlijk. Iedereen is welkom. Het is niet altijd even druk hier, maar er is eigenlijk altijd wel een luisterend oor.
Fijn, dank je wel!
Vandaag zo’n fijn gesprek gehad met mijn oudste, inmiddels volwassen zoon, over de scheiding en hoe dat voor hem was. Hij is een stabiele man geworden en daar ben ik blij om, want hij heeft het indertijd niet makkelijk gehad, omdat ik ook nog gezondheidsproblemen had/heb. Als ik in een slechte bui ben heb ik de neiging te denken dat ik hem en zijn broer tekort gedaan heb.
Volgens mij is de overgang wel mede debet aan mijn stemmingen af en toe, dan kan ik heel dramatisch denken over dat ik alles verkeerd heb gedaan en dan kan ik echt zwelgen in zelfmedelijden. Vorige week had ik nog zo’n bui. Dan vergelijk ik mijn leven en woonomstandigheden met die van mijn ex en dan voel ik me boos omdat het contrast zo groot is. Maar goed, gelukkig kan ik mezelf dan weer bij kop en kont pakken en (ondanks uitdagingen) zien wat er wel is en wat wel goed gaat. In ieder geval was ik vandaag blij omdat mijn zoon zo’n volwassen en leuke man is geworden en dat hij de hobbels in zijn leven die er zijn geweest (en dat waren best flinke) goed heeft doorstaan.
Ik was trouwens laverne.
-Annabelle- schreef op 24-08-2021 om 23:32:
[..]
Fijn, dank je wel!
Vandaag zo’n fijn gesprek gehad met mijn oudste, inmiddels volwassen zoon, over de scheiding en hoe dat voor hem was. Hij is een stabiele man geworden en daar ben ik blij om, want hij heeft het indertijd niet makkelijk gehad, omdat ik ook nog gezondheidsproblemen had/heb. Als ik in een slechte bui ben heb ik de neiging te denken dat ik hem en zijn broer tekort gedaan heb.
Volgens mij is de overgang wel mede debet aan mijn stemmingen af en toe, dan kan ik heel dramatisch denken over dat ik alles verkeerd heb gedaan en dan kan ik echt zwelgen in zelfmedelijden. Vorige week had ik nog zo’n bui. Dan vergelijk ik mijn leven en woonomstandigheden met die van mijn ex en dan voel ik me boos omdat het contrast zo groot is. Maar goed, gelukkig kan ik mezelf dan weer bij kop en kont pakken en (ondanks uitdagingen) zien wat er wel is en wat wel goed gaat. In ieder geval was ik vandaag blij omdat mijn zoon zo’n volwassen en leuke man is geworden en dat hij de hobbels in zijn leven die er zijn geweest (en dat waren best flinke) goed heeft doorstaan.
Ik was trouwens laverne.
Ah, hoi, ik herinner me jou zeker nog wel. Leuk dat je ook hier meeschrijft.
Welkom (terug) Annabelle!
Fijn dat het goed gaat met je zoon. Waar heeft hij het meeste aan gehad, weet je wat hem heeft geholpen?
Goed van je dat je jezelf bij elkaar kunt rapen na een zwelgbui, dat is niet altijd even makkelijk.
ik ben een jaar alleen en begin nu het contact met een andere volwassene te missen.
S avonds het praatje over hoe je dag was. Ookal was dat vaak kort met ex maar toch.
En het knuffelen mis ik. Sex ook maar daar heb ik minder last van.
Hoe lastig het vaak ook was, we knuffelden wel. Ik hem meestal maar dat werd wel aangenomen zeg maar.
En we gingen meestal tegelijk naar bed en lagen dan ook altijd nog even lekker tegen elkaar aan.
Dat mis ik. En dus iemand aan wie ik de kleine dagelijkse dingen kan vertellen.
Noopes schreef op 25-08-2021 om 09:44:
Welkom (terug) Annabelle!
Fijn dat het goed gaat met je zoon. Waar heeft hij het meeste aan gehad, weet je wat hem heeft geholpen?
Goed van je dat je jezelf bij elkaar kunt rapen na een zwelgbui, dat is niet altijd even makkelijk.
Dank je. Zoon gaf aan dat hij de sfeer in huis lastig vond en dat het ook niet goed geweest zou zijn om de schijn op te houden en dan bij elkaar te blijven. Ik denk dat het vooral fijn was voor de kinderen (toen puberleeftijd) dat die gespannen sfeer weg was. Bij hun vader kunnen ze altijd terecht voor praktische zaken, met mij praten ze.
Tofwijf schreef op 25-08-2021 om 10:46:
ik ben een jaar alleen en begin nu het contact met een andere volwassene te missen.
S avonds het praatje over hoe je dag was. Ookal was dat vaak kort met ex maar toch.
En het knuffelen mis ik. Sex ook maar daar heb ik minder last van.
Hoe lastig het vaak ook was, we knuffelden wel. Ik hem meestal maar dat werd wel aangenomen zeg maar.
En we gingen meestal tegelijk naar bed en lagen dan ook altijd nog even lekker tegen elkaar aan.
Dat mis ik. En dus iemand aan wie ik de kleine dagelijkse dingen kan vertellen.
Mis je je ex niet meer? Dat had ik, ik miste hem niet. Maar na een jaar ook wel weer behoefte aan fysiek contact.
Ik had nog niet zoveel ruimte in mijn hoofd voor iemand anders dus dat was best lastig. Had eens een via via bevriende man over de vloer voor wat klusjes en had de neiging hem te kleren van het lijf te trekken 
. Poeh wat kreeg ik het warm van die man.
Wat mij hielp was het thuis gezellig maken als ik alleen was: warm dekentje om me heen, kaarsen aan, bepaalde rituelen zoals globaal bepaalde tijden aanhouden voor eten, wandeling (heb een hond), afwas en daarna aflevering van een serie kijken. Moet zeggen dat ik wel genoeg vrienden heb dus contact miste ik niet zo, altijd wel even iets via app of bellen ofzo.
Het komt goed, heeft ook weer tijd nodig om een nieuwe manier te vinden van je tijd besteden als er geen partner is.
Inmiddels wel weer een lat-relatie (drie jaar na mijn scheiding) en dat is fijn, maar kan ook genieten van tijd met zoon of alleen.
Wat ik trouwens merkte (als reactie op andere berichten die ik hier las over verwerking van de scheiding): dat komt en gaat, het is in ieder geval voor mij niet een proces met een duidelijk begin en eind. Soms popt er iets op wat blijkbaar nog zeer doet.
Het eerste jaar na de scheiding was ik vooral opgelucht (niet meer de stress om me heen van een bozige, teruggetrokken man) en was ik vooral bezorgd wat het met de kinderen zou doen vanwege de scheiding maar ook nog omdat ik gezondheidsproblemen had/heb die zorgden dat ik veel niet kon (inmiddels wat beter maar wordt nooit meer zoals het was).
Het verwerken van iets gaat blijkbaar niet altijd in een keer. Soms ineens komt er iets naar boven waar ik heel verdrietig van kan zijn, terwijl ik zelf dacht dat ik er inmiddels wel goed mee om kan gaan.
Bijvoorbeeld als ik foto’s zie van jaren terug dan doet het pijn dat dat gelukkige gezinnetje van ooit zo veranderde en dat ik zo graag had gewild dat dat niet zo was. Dat vind ik met name naar de kinderen toe moeilijk. En al hebben zij inmiddels helemaal vrede ermee, voor mij is dat nog een pijnpunt wat ineens op kan spelen. Misschien idealiseer ik dat gelukkige gezinnetje dan ook wel wat teveel op die momenten, hoewel ik het in de beginjaren wel zo ervaren heb.
*
Genoeg hulp gehad hoor op alle fronten, en het is niet zo dat ik daar dagelijks over pieker. Maar soms komt er toch weer iets naar boven waarvan ik zelf dacht dat ik het allang geaccepteerd had.
Dat zal voor anderen ook zo zijn, alleen gaat het dan waarschijnlijk over andere dingen.
Ik merk dat mijn communicatie slechter wordt, als in minder en minder duidelijk. Terwijl het tijd wordt om erg duidelijk te zijn. Het loopt al zo lang...
Als ik erover nadenk kom ik tot de conclusie dat ik bang ben voor ellende. Maarja dit is ook geen doen.
Iemand tips of iets om over na te denken?
Noopes schreef op 25-08-2021 om 20:52:
Ik merk dat mijn communicatie slechter wordt, als in minder en minder duidelijk. Terwijl het tijd wordt om erg duidelijk te zijn. Het loopt al zo lang...
Als ik erover nadenk kom ik tot de conclusie dat ik bang ben voor ellende. Maarja dit is ook geen doen.
Iemand tips of iets om over na te denken?
Wat bedoel je precies met je communicatie die slechter wordt?
Minder praten, onderwerp vermijden. Ipv duidelijk aangeven zeg ik niks, of iets anders. Terwijl ik eigenlijk moet zeggen: hee het duurt nu al zo lang het wordt tijd dat jij je huiswerk opstuurt. Voor die en die datum moet het ingeleverd zijn.
Noopes schreef op 25-08-2021 om 20:52:
Ik merk dat mijn communicatie slechter wordt, als in minder en minder duidelijk. Terwijl het tijd wordt om erg duidelijk te zijn. Het loopt al zo lang...
Als ik erover nadenk kom ik tot de conclusie dat ik bang ben voor ellende. Maarja dit is ook geen doen.
Iemand tips of iets om over na te denken?
Noopes, die ellende is er al. Want als het een modelscheiding zou zijn en jullie als goede vrienden uit elkaar zouden gaan, zou hij de boel niet zo lopen traineren. Dus houd dat jezelf voor: kies nu voor jezelf en probeer om niet uit schuldgevoel/medelijden/ toch nog gevoelens te vermijden dat er ruzie van komt. Iets met zachte heelmeesters en stinkende wonden.
je gaat hier weinig in op onze vragen naar de rol van de mediator. Kan die je niet toch iets meer helpen om duidelijk te zijn? En daarmee iets meer druk zetten op de voortgang?
Sterkte, je zit er middenin, rotperiode! 
!
-Annabelle- schreef op 24-08-2021 om 23:00:
Zou ik ook af en toe even in de hut mogen? Vijf jaar geleden gescheiden, op zich gaat het goed en soms ook helemaal niet.
Herken ook wel wat namen van Viva, ik schreef daar ook af en toe, onder een andere naam.
Gezellig dat je er (weer) bent Annabelle!
Welkom (terug) Annabelle 
Noopes wat jammer dat het zo stroef loopt allemaal. Heel veel sterkte, wat een nare situatie zo 
Hier is er inmiddels een woning gevonden. Oplevering duurt nog even dus we kunnen langzaam wennen zeg maar. Nog steeds heel vriendschappelijk allemaal, we helpen elkaar waar we kunnen. Maar dat maakt het wel extra moeilijk, toch een beetje het idee dat ik het verdriet wat moet verstoppen. Mede omdat hij zelf nogal lastig om kan gaan met emotie en dit ook bijna nooit uit. Vroeger vond ik die kalmte heerlijk, maar de laatste jaren is het als een belemmering voor mezelf gaan voelen besef ik me nu. Nooit even goed boos kunnen worden, nooit écht je verdriet kunnen delen (want emotie is eng dan slaat hij dicht en weet dus ook niet goed hoe te troosten). Maar ook heel blij was lastig, gewoon omdat ik me teveel voelde ofzo. Voor nu nog maar even beperken dus tot de tijden dat ik alleen ben. Of het hier even over jullie uitstorten, mijn onvrijwillige luisteraars 
Wij zijn hele goede luisteraars Winterbloem en zeker niet onvrijwillig!
Heb je ook in je omgeving wel iemand, vriendin, familie, bij wie je terecht kunt met je verdriet? Want als je het thuis niet kunt uiten / wilt laten blijken krop je het toch op en dat is nooit gezond.
Wel fijn dat er uitzicht is op apart wonen. Ik heb toen nog een half jaar onder één dak doorgebracht (wel apart geslapen, hij was al een paar maanden voordat hij riep te willen scheiden verkast naar zolder met allerlei smoezen). Ik vond dat echt heel moeilijk. Ik was zó opgelucht toen hij weg was!