BabaYaga's verhuisde hut op pootjes

Diyer, ik weet het en daar ben ik ook wel bang voor inderdaad. De pijn en de eenzaamheid. Een van de redenen van de angst en paniek is ook het wegstoppen daarvan geweest bij een aantal traumatische gebeurtenissen. Wat ik dus aan het leren ben is dat die gevoelens er ook bijhoren en er mogen zijn. Maar dat is verdomd lastig.

Winterbloem schreef op 01-09-2021 om 18:48:

Diyer, ik weet het en daar ben ik ook wel bang voor inderdaad. De pijn en de eenzaamheid. Een van de redenen van de angst en paniek is ook het wegstoppen daarvan geweest bij een aantal traumatische gebeurtenissen. Wat ik dus aan het leren ben is dat die gevoelens er ook bijhoren en er mogen zijn. Maar dat is verdomd lastig.

Maar weet je, dat voel je niet eeuwig. Want door bepaalde gevoelens heb je ook motivatie om te kijken waar en hoe je daar verandering in kunt aanbrengen. Probeer het ergens te omarmen als de weg naar groei. Want dat gebeurt, écht. Ook al denk je soms, 'ja, maar wanneer dan??!' Het enige waar je alert op moet zijn is dat je je niet té lang en té diep zo voelt. Dan trek je aan de bel.

Hoi Dames,
(oeps, lang verhaal geworden...mijn concrete vraag staat aan het einde van mijn bericht!)

Ik was lange tijd een stiekeme meelezer van de hut op het vivaforum, en heb veel aan jullie verhalen gehad het afgelopen jaar. Zoveel herkenning, zoveel goede adviezen en ook glimpjes hoop op dat de toekomst weer wat mooier kan worden. Bedankt daarvoor! 😊 
Ik heb nooit eerder de stoute schoenen aan durven trekken om mee te schrijven, maar ik merk dat ik momenteel veel behoefte heb aan wat input van 'ervaringsdeskundigen' en die heb ik in real-life helaas weinig in mijn omgeving. Goedbedoelde adviezen van mensen die nog nooit een scheiding mee hebben gemaakt zijn fijn, maar vanaf de zijlijn is het makkelijk roepen en als je er zelf middenin zit is het toch heel anders merk ik nu.

Mijn ex besloot een jaar geleden als donderslag bij heldere hemel weg te gaan, na een relatie van 18 jaar. We hebben samen twee kleine kinderen, die waren nog niet eens in de basisschool leeftijd op dat moment. Het waren, net als bij zoveel mensen met kleine kinderen, tropenjaren maar we hadden het eigenlijk gewoon goed samen en niemand had dit aan zien komen.
In eerste instantie gaf hij aan dat de koek gewoon op was (nouja, dat is de aardige versie, eigenlijk was vooral alles mijn schuld en was ik niet leuk meer,) en dat er echt niemand anders in het spel was, 2 weken later had hij wel "ineens" een relatie met een 26 jarige collega...Er volgde een scheiding waarbij de ene na de andere leugen voorbij kwam. Leugens op allerlei vlakken (maar vooral daar waar het om haar ging) maar ook echt grove schendingen van afspraken tussen ons die echt heilig waren (o.a. dat zij niet in ons, later mijn, huis zou komen). Helaas bleek niets  off-limits te zijn, zelfs liegen over een COVID besmetting zodat hij op een romantisch uitje met zijn nieuwe vriendin kon ipv volgens afspraak voor zijn kinderen te zorgen was geen enkel probleem. Omwille van de kinderen heb ik het al die tijd beschaafd gehouden en heb ik me zo min mogelijk mee laten slepen door zijn pesterijtjes en rare acties. Vreemd genoeg was hij constant boos op mij tijdens de scheiding, alsof ik degene was die hiervoor had gekozen.  
Ik heb een hoop therapie en zie inmiddels gelukkig wel dat de relatie die we hadden voor mij eigenlijk helemaal niet gezond was. Aldus de diverse professionals (arts, psychiater, psychotherapie) heeft hij sterke narcistische trekken. Ik heb nog steeds moeite om dat te geloven maar dat schijnt meer voor te komen na zo'n relatie, door al het gaslighten twijfel je alleen aan jezelf, niet aan hem blijkbaar. Wat ik zag als een goede relatie hield alleen stand bij de gratie van het feit dat ik me wegcijferde om het hem naar de zin te maken. Deed ik dat niet dan was er gedoe. Dus ik zorgde dat er weinig gedoe was om het gezellig te houden.
Inmiddels is de rust enigszins wedergekeerd: de scheiding is rond, we hebben allebei een eigen woning, ik werk hard aan mezelf en krabbel langzaam op. De kinderen hebben helaas allebei een behoorlijke tik gekregen van wat er gebeurd is. Ze hopen nog steeds dat hun vader weer terug komt en hebben veel verdriet. Bij mij voelen ze zich gelukkig veilig genoeg om dat te uitten, maar uit gesprekken met een kindercoach blijkt dat ze dat dus verder eigenlijk niet durven te laten zien. Mijn hart breekt iedere keer weer als ik hun verdriet zie. 
Het leven gaat natuurlijk door en we zijn nu op het punt aangekomen dat de nieuwe vriendin aan de kinderen geïntroduceerd zal worden (we waren het er beiden over eens dat hij en zij eerst maar eens moesten kijken of het echt serieus was en dat de kinderen bovendien eerst de kans moesten krijgen om aan de nieuwe situatie te wennen). De afspraak is dat ik eerst kennis met haar maak. En natuurlijk kan ik ergens haar bloed wel drinken (ze wist namelijk dat mijn ex een relatie en twee piepjonge kinderen had, en uiteraard is mijn ex hoofdverantwoordelijk maar ik heb nooit super veel respect begrip gehad voor vrouwen die dit soort dingen doen) en heb ik een jaar lang niet zo vriendelijke denkbeeldige gesprekken met haar gevoerd, maar dat is niet waar ik me in realiteit toe wil verlagen.

Maar wat dan wel? Hoe gaat zo'n ontmoeting? Waar spreek je af? Hoe lang? Wat bespreek je?
Ik weet in ieder geval dat ik de eer aan mezelf wil houden, ik wil niet naar huis wil gaan met het gevoel dat ik minderwaardig aan haar ben, ik wil niet de psycho-ex zijn. Dus het moet een beschaafd gesprek worden. Ik denk niet dat ik het met haar wil hebben over wat er gebeurd is, dat gaat me niets brengen denk ik en de neiging is veel te groot om bij haar de antwoorden te zoeken die ik van hem nooit heb gekregen. Ik zal haar sowieso mijn nummer geven en aangeven dat ze me altijd mag bellen als er iets met de kinderen is of als ze vragen over hen heeft, maar heel veel verder dan dat kom ik eigenlijk niet  
Als het iemand was waar hij pas een half jaar later mee was gaan daten had ik hier veel minder moeite mee gehad, maar juist doordat zij bij heeft gedragen aan de scheiding ligt het allemaal net wat anders en heb ik weinig zin in koetjes en kalfjes. 

Hoe ging dit bij jullie? Hebben jullie op basis van jullie ervaringen nog goede tips, dingen die je achteraf liever anders had gedaan, of waarvan je juist nog steeds blij bent dat je het hebt gedaan?

Veel liefs,

DatDus

Hoi Datdus, welkom! Helaas kan ik je in deze geen advies geven, maar ik wil je wel sterkte wensen, en even een veer toebedelen hoe knap dat je met de situatie omgaat en wil handelen!

Datdus, ik begrijp je gevoelens compleet en als ik jou was, zou ik diepe
haat voelen jegens deze vrouw. Maar wat ik denk ik handig is voor
jezelf om te beseffen: jouw man heeft jou bespeeld en zo bespeeld hij
waarschijnlijk ook haar. Is het fout om het aan te leggen met een bezet
iemand? Ja, dat vind ik wel. Maar hij heeft haar waarschijnlijk allerlei
verhalen op de mouw gespeld over wat voor onredelijke vrouw je wel niet
bent, waardoor het voor haar te rechtvaardigen is geweest. In haar ogen
is hij waarschijnlijk een zielige man met een heks van een vrouw en is
hij al jaren en jaren diep ongelukkig en voelt zij zich nu speciaal en
het reddende engeltje, want bij haar kan hij wel zichzelf en gelukkig
zijn. Verlost van dat nare mens.

En dat is mogelijk ook hoe zij naar je kijkt. En weet je, een
narcist(ische in aanleg) man zal mogelijk ook zo naar jou kijken. Want
voor een narcist is het altijd de schuld van de ander. Die hebben amper
de mogelijkheid om wat mis is gegaan op zichzelf te betrekken. Was jij
maar een betere vrouw, kon je hem maar meer begrijpen, kon je je maar
inleven, kon je maar meer dit of dat, dán was er allemaal geen probleem
geweest. Dat dat betekent dat er waarschijnlijk amper meer ruimte was
geweest in de relatie voor jou, gaat aan hem compleet voorbij. Dus ja,
hij voelt zich waarschijnlijk in zijn recht staan met zijn boosheid en
woede en aangezien hij van zichzelf daar al zo overtuigd van is, zo zal
zijn vriendin waarschijnlijk ook naar hem kijken. Zij heeft nl. (nog)
geen reden om daaraan te twijfelen.

Ok, dat gezegd hebbende, stel jezelf niet teveel voor van dat gesprek.
Je zit daar op voorhand al als de verliezer. Vraag jezelf af wat je
ermee wilt winnen. Ik neem aan dat je haar gewoon 1 x gezien wil hebben
en dat je wil dat ze weet dat je open staat voor communicatie. Ik zou
het kort houden als ik jou was. Een kwartiertje en probeer de vragen
over hen en het waarom niet te stellen. Het gaat je niks brengen. Zij
heeft een beeld van je die niet positief is. Dus probeer neutraal,
beleefd en zakelijk te zijn. Even hand schudden, jezelf voorstellen,
aangeven hoe de afspraken zijn, aangeven dat je hoopt dat ze contact met
je opneemt als er vragen zijn, aangeven dat je hoopt dat het een
prettig contact mag gaan zijn tussen haar en de kinderen en ze veel
plezier wensen samen en that's it.

En weet je, dat zal haar waarschijnlijk (positief) verbazen. Omdat ze zal zien met haar eigen ogen dat je geen heks bent.

Maar ik vind het erg verdrietig voor je. Ik heb zoveel nare verhalen
gelezen van exen die hun partners zo vreselijk laag behandelen. Ik heb
er geen woorden voor. Ik vind het intens naar voor je.

hoi datdus en ook winterbloem en diyer! Rest kent me wel, maar ook weer hallo. 
winterbloem, het hielp bij mij ook om me te realiseren dat ik in de relatie met zijn tweeën dus veel eenzamer ben geweest dan alleen. Als je naast iemand bent, die eigenlijk uitgecheckt is, das pas eenzaam. Maar iedere situatie is anders. En er is zo’n niemandsland tijd, zo’n tijd waarin je vooral aan het wachten bent en geen eigen plekje hebt, die moet je vooral uitzitten. 
datdus, anderen hebben over mijn ex ook de narcistische trekjes genoemd, dus wel herkenbaar. Het liegen gaat bij mij ook heel ver, bijv dat nieuwe liefde mij heel graag zou leren kennen. Maar dat is dus niet zo, nog nooit voorgesteld, want ex wil koste wat het kost voorkomen dat wij contact met elkaar hebben. Dan komen zijn verhaaltjes uit. 

Hou het kort, oppervlakkig, positief. Zij zal misschien met jullie breuk te maken hebben, ik heb er mijn weg in gevonden door haar ook als mijn bevrijdster te zien. Als zij er niet was geweest, had mijn ex het me nog veel moeilijker gemaakt. Wie weet helpt die denkwijze. 
investeer niet teveel. 
als ze lief is/wil zijn voor je kinderen, is dat al pure winst, er zijn ook vrouwen die dat de moeite niet waard vinden. Helaas zul je je dus over je eigen gevoelens heen moeten zetten, want zij kan anders ook je ex weer voeren. En je komt het sterkste over als je in ieder geval doet alsof het prima is. 

Diyer schreef op 02-09-2021 om 12:00:

Datdus, ik begrijp je gevoelens compleet en als ik jou was, zou ik diepe
haat voelen jegens deze vrouw.

Ik zou liegen als ik zei dat ik niet af en toe gedroomd heb dat ze onder een bus liep

Maar wat ik denk ik handig is voor
jezelf om te beseffen: jouw man heeft jou bespeeld en zo bespeeld hij
waarschijnlijk ook haar. Is het fout om het aan te leggen met een bezet
iemand? Ja, dat vind ik wel. Maar hij heeft haar waarschijnlijk allerlei
verhalen op de mouw gespeld over wat voor onredelijke vrouw je wel niet
bent, waardoor het voor haar te rechtvaardigen is geweest.

Dit realiseer ik me zeker ook, en uiteindelijk is hij ook gewoon degene die zonder ook maar enige poging om er iets van te maken is weggegaan. Zij kent mij niet, kent mijn kinderen niet, dan is het makkelijk om zoiets te doen want je hebt geen band met datgene wat je kapot maakt. Bovendien is ze piepjong en heeft ze geen idee hoe het is om een gezin te hebben, laat staan welke impact dat op twee jonge kinderen heeft.

En dat is mogelijk ook hoe zij naar je kijkt. En weet je, een
narcist(ische in aanleg) man zal mogelijk ook zo naar jou kijken.

ugh, ja, deze komt hard binnen. Ik heb, na al die jaren, een behoorlijk laag zelfbeeld en deze situatie heeft dat er niet beter op gemaakt. En ondanks dat ik ergens weet dat het niet klopt zoek ik op onbewaakte momenten steeds weer de schuld bij mezelf. Zij krijgt een hele andere man te zien, die ineens zijn eigen huishouden runt (had in zijn hele leven nog nooit een bed opgemaakt) en alles voorbeeldig doet. Daar zit ook veel pijn bij mij: hij nam me kwalijk dat ik een (postnatale) depressie had, maar die is grotendeels ontstaan doordat ik er volledig alleen voor stond met twee kleine kinderen (2x een huilbaby), het hele huishouden deed, alle financien regelde en een pittige carriere in de lucht probeerde te houden. Jankend van vermoeidheid en pijn smeekte ik hem om ook wat bij te springen maar "hij zag het gewoon niet, het was geen onwil" en ik moest maar aan mezelf gaan werken....

Ok, dat gezegd hebbende, stel jezelf niet teveel voor van dat gesprek.
Je zit daar op voorhand al als de verliezer. Vraag jezelf af wat je
ermee wilt winnen. Ik neem aan dat je haar gewoon 1 x gezien wil hebben
en dat je wil dat ze weet dat je open staat voor communicatie. Ik zou
het kort houden als ik jou was. Een kwartiertje en probeer de vragen
over hen en het waarom niet te stellen. Het gaat je niks brengen. Zij
heeft een beeld van je die niet positief is. Dus probeer neutraal,
beleefd en zakelijk te zijn. Even hand schudden, jezelf voorstellen,
aangeven hoe de afspraken zijn, aangeven dat je hoopt dat ze contact met
je opneemt als er vragen zijn, aangeven dat je hoopt dat het een
prettig contact mag gaan zijn tussen haar en de kinderen en ze veel
plezier wensen samen en that's it.

En weet je, dat zal haar waarschijnlijk (positief) verbazen. Omdat ze zal zien met haar eigen ogen dat je geen heks bent.

Dit is dus precies wat ik graag wil bereiken, maar ik worstel nog een beetje met hoe ik dat in praktijk moet brengen, ik denk namelijk echt dat ik binnen 5 minuten klaar ben ben bovenstaande. Mocht ze zelf over de situatie beginnen dan kap ik het denk ik maar gewoon maar gewoon meteen vriendelijk doch duidelijk af, ik moet alleen even vooraf bedenken hoe. Het is glad ijs en daar wil ik me niet op begeven want dan zeg ik gegarandeerd dingen waar ik spijt van heb achteraf. 

Maar ik vind het erg verdrietig voor je. Ik heb zoveel nare verhalen
gelezen van exen die hun partners zo vreselijk laag behandelen. Ik heb
er geen woorden voor. Ik vind het intens naar voor je.

Lief! en geloof me, dit is de helft nog niet, ik kan een boek schrijven over de idiote en lage acties die hij heeft uitgehaald tijdens de scheiding. En een tweede over hoe idioot ik me eigenlijk 18 jaar lang heb laten behandelen door hem....

Ondanks dat ik bij tijd en wijle nog steeds enorm verdrietig ben over het feit dat mijn kinderen niet de toekomst zullen hebben die ik voor ogen had zie ik langzaamaan ook de goede kanten. Ik voel me ergens bevrijd nu ik niet 24 uur per dag bezig ben met het hem naar zijn zin maken.
Ik werk hard aan mezelf en kom hier hopelijk beter uit. Hij lijkt nu een hele andere man te zijn maar ik ben benieuwd of hij dat in stand kan houden. Zo ja, dan was hij een eikel dat hij mij al die tijd heeft laten zitten in de ellende en is het goed dat ik nu de kans krijg een man te ontmoeten die wel echt iets voor me over heeft. Zo nee, dan is het misschien maar goed dat ik bij hem weg ben en wens ik zijn nieuwe liefje veel plezier met hem!

Bloem1970 schreef op 02-09-2021 om 15:47:

hoi datdus en ook winterbloem en diyer! Rest kent me wel, maar ook weer hallo.
winterbloem, het hielp bij mij ook om me te realiseren dat ik in de relatie met zijn tweeën dus veel eenzamer ben geweest dan alleen. Als je naast iemand bent, die eigenlijk uitgecheckt is, das pas eenzaam. Maar iedere situatie is anders. En er is zo’n niemandsland tijd, zo’n tijd waarin je vooral aan het wachten bent en geen eigen plekje hebt, die moet je vooral uitzitten.
datdus, anderen hebben over mijn ex ook de narcistische trekjes genoemd, dus wel herkenbaar. Het liegen gaat bij mij ook heel ver, bijv dat nieuwe liefde mij heel graag zou leren kennen. Maar dat is dus niet zo, nog nooit voorgesteld, want ex wil koste wat het kost voorkomen dat wij contact met elkaar hebben. Dan komen zijn verhaaltjes uit.

Hou het kort, oppervlakkig, positief. Zij zal misschien met jullie breuk te maken hebben, ik heb er mijn weg in gevonden door haar ook als mijn bevrijdster te zien. Als zij er niet was geweest, had mijn ex het me nog veel moeilijker gemaakt. Wie weet helpt die denkwijze.
investeer niet teveel.
als ze lief is/wil zijn voor je kinderen, is dat al pure winst, er zijn ook vrouwen die dat de moeite niet waard vinden. Helaas zul je je dus over je eigen gevoelens heen moeten zetten, want zij kan anders ook je ex weer voeren. En je komt het sterkste over als je in ieder geval doet alsof het prima is.

Oh Bloem1970, je eerste stukje is zo treffend! Toen we een paar maanden uit elkaar waren vroeg een vriendin of ik het nou niet miste om thuis te komen en even over je dag te vertellen. Toen realiseerde ik me ineens dat ik het miste om met iemand te praten, maar dat ik eigenlijk nooit MIJN dag kon bespreken, daar was namelijk nul interesse in. Ik voelde me eigenlijk in mijn relatie ook vaak eenzaam.

Heb jij, na je narcistische ex, ook zo aan jezelf getwijfeld? Mijn psycholoog stuurde ooit een lijstje met typische "gaslighting" uitspraken en ik kon 95 procent afvinken. Ik merk dat het er zo ingesleten is bij mij. Wel mooi, ik herken ze nu dus ik pareer die opmerkingen onmiddelijk als hij het weer eens probeert en dat geeft ook zonder enige uitzondering.

Mooi om haar te zien als mijn bevrijdster inderdaad. Ik heb er stom genoeg echt wel vrede mee dat hij bij me weg is. Ik heb alleen enorm veel moeite met het feit dat ik de kinderen daarmee ook de helft van de tijd kwijt ben. Ik heb vooral veel boosheid om HOE het is gegaan (de details zijn echt gruwelijk) en het voelt heel onrechtvaardig. In mijn hoofd was ik het dus allemaal niet waard, en dat doet heel veel pijn. Ik zou een willekeurige vreemde niet eens zo behandelen als hij mij heeft behandeld en ik kan nog steeds niet begrijpen hoe je dat dan dus de moeder van je kinderen aan kunt doen en de vrouw waarmee je letterlijk al de helft van je leven samen bent. Dat is op is dat kan, maar waarom dan op deze manier? Ik kan dat maar moeilijk loslaten, ik wil het zo graag kunnen begrijpen. Maar ik weet ook dat ik nooit antwoorden ga krijgen en dat het allemaal verspilde energie is die ik beter in mijn eigen nieuwe leven kan steken.

Datdus
Zo'n kennismaking lijkt me vreselijk. Hou het kort inderdaad. Sterkte. 

Bloem1970 schreef op 02-09-2021 om 15:47:

winterbloem, het hielp bij mij ook om me te realiseren dat ik in de relatie met zijn tweeën dus veel eenzamer ben geweest dan alleen. Als je naast iemand bent, die eigenlijk uitgecheckt is, das pas eenzaam. Maar iedere situatie is anders. En er is zo’n niemandsland tijd, zo’n tijd waarin je vooral aan het wachten bent en geen eigen plekje hebt, die moet je vooral uitzitten.

Hoi Bloem, is hier ook. Als ik rationeel nadenk dan was ik zelf ook al gewoon een tijd niet meer gelukkig. Maar op dit moment lijk ik alleen nog uit emotie te kunnen denken. De laatste week is afschuwelijk, ik ben constant aan het huilen de hele dag door. En dan in de avond probeer ik het te verstoppen want dan is ex weer thuis en ik wil hem niet ook nog extra verdrietig maken. Denk dat de eerste schok eraf is, nu dat er vanalles geregeld is qua woonruimte enzo, en nu komt het besef pas dat dit echt is, dat we écht uit elkaar gaan. Dat we niet samen oud worden, niet als partners. Hopelijk wel als goede vrienden. En ik blijf maar hangen op waar is het mis gegaan, hoe kan dit nou, dit is niet hoe het hoort te gaan voor ons. Ik hoop echt dat dat snel wat beter wordt want ik voel me echt totaal gebroken.

(Sorry allemaal voor de vele berichten steeds, ik weet gewoon niet waar ik het kwijt moet allemaal)

Winterbloem , niks sorry, daar zijn we voor!!!

datdus schreef op 02-09-2021 om 16:51:

[..]Heb jij, na je narcistische ex, ook zo aan jezelf getwijfeld? Mijn psycholoog stuurde ooit een lijstje met typische "gaslighting" uitspraken en ik kon 95 procent afvinken. Ik merk dat het er zo ingesleten is bij mij. Wel mooi, ik herken ze nu dus ik pareer die opmerkingen onmiddelijk als hij het weer eens probeert en dat geeft ook zonder enige uitzondering.

Jazeker! Pareren heeft alleen geen zin, ik ben aan het oefenen om er niet op in te gaan. Pas nu een instantie ook een beetje tegen hem in gaat, durf ik te geloven dat het niet aan mij ligt. 

Mooi om haar te zien als mijn bevrijdster inderdaad. Ik heb er stom genoeg echt wel vrede mee dat hij bij me weg is. Ik heb alleen enorm veel moeite met het feit dat ik de kinderen daarmee ook de helft van de tijd kwijt ben. Ik heb vooral veel boosheid om HOE het is gegaan (de details zijn echt gruwelijk) en het voelt heel onrechtvaardig. In mijn hoofd was ik het dus allemaal niet waard, en dat doet heel veel pijn. Ik zou een willekeurige vreemde niet eens zo behandelen als hij mij heeft behandeld en ik kan nog steeds niet begrijpen hoe je dat dan dus de moeder van je kinderen aan kunt doen en de vrouw waarmee je letterlijk al de helft van je leven samen bent. Dat is op is dat kan, maar waarom dan op deze manier? Ik kan dat maar moeilijk loslaten, ik wil het zo graag kunnen begrijpen. Maar ik weet ook dat ik nooit antwoorden ga krijgen en dat het allemaal verspilde energie is die ik beter in mijn eigen nieuwe leven kan steken.

De enige manier hoe ik daarmee om kan gaan, is heel langzaam gaan geloven dat er dus kennelijk mensen zijn die echt kwaadaardig zijn. Daar kun je niet bij, het is niet te begrijpen zolang je zelf niet net zo evil bent.