Activiteit schoonfamilie
Goedenavond,
Ik heb begrepen dat mijn schoonfamilie binnenkort een activiteit gaat doen waarbij er familie foto's gemaakt zullen worden. Nu is het zo dat ik door omstandigheden extreem bang ben voor mijn schoonvader. Daarnaast zie ik mijn man al bijna nooit, hij werkt bijna altijd en we slapen apart en hebben aparte badkamers etc. Dus voor mijn gevoel hebben we helemaal geen relatie meer maar we zijn wel getrouwd. Voornamelijk door het geloof waardoor ik scheiden een te grote stap vind en voor de kinderen. Ben er al sinds ik het weet beroerd van. Ik wil geen mensen kwetsen maar ik wil ook niet weer over mijn grenzen heen gaan. Het kost me zo veel energie om te doen alsof ik niet bang ben en dan voor de foto's een happy family uit te hangen terwijl ik elke dag zo verdrietig en eenzaam ben. Heeft iemand hier tips voor mij. Ik weet ook geen tijdstip of locatie terwijl het al bijna is. Er bestaat ook een kans dat ik dus gewoon moet werken maar zouden ze het wel geloven als ik zeg dat ik moet werken?
Och jeetje! Dikke knuffel voor jou!
Ik heb zoveel vragen maae het is natuurlijk aan jou om informatie te willen delen.
Echt een tip kan ik zo niet bedenken. Wil je wel naar de activiteit en doen alsof en heb je daar tips voor nodig? Of een goede reden bedenken om niet te gaan en daar tips voor krijgen?
ik hoor net dat ze het in zijn geheel afgeblazen hebben omdat mijn man tegen zijn zus al had gezegd dat ik het zo eng vond en misschien niet mee ging. Voel me nu al helemaal schuldig maar niemand heeft wat aan mij gevraagd of overlegd wat ik zou zien zitten en wanneer en nu is het wel mijn schuld dat het niet door gaat.
Weet je man dat je zo bang bent voor zijn vader?
En toch vindt hij dat je mee moet of vind jij alleen dat je mee moet en maakt het je man eigenlijk helemaal niet uit.
Watmoetik schreef op 20-06-2023 om 22:20:
ik hoor net dat ze het in zijn geheel afgeblazen hebben omdat mijn man tegen zijn zus al had gezegd dat ik het zo eng vond en misschien niet mee ging. Voel me nu al helemaal schuldig maar niemand heeft wat aan mij gevraagd of overlegd wat ik zou zien zitten en wanneer en nu is het wel mijn schuld dat het niet door gaat.
Hoe zo jouw schuld?
Ben jij terecht bang voor je schoonvader, dan is het niet jouw schuld maar zijn schuld.
weet de rest van de familie hoe jullie relatie er nu uitziet. Of is dat niet naar buiten bekend? 
ja iedereen weet het en iedereen begrijpt het in zekere zin ook wel, het speelt al 6 jaar, ik ben als ik er een label aan mag plakken denk wel hoog sensitief en mijn schoonvader is eigenlijk best behoorlijk driftig tegen mij geweest. Mijn man vond niet dat ik mee moest daarom had hij het gelijk al tegen zijn zus gezegd dat hij niet zeker wist of ik ging, maar ben er nu al 3 weken ziek van de spanning van dus ik dacht nou dan ga ik wel eventjes op de fiets en kan ik altijd nog terug naar huis als het me te veel wordt. Want dan heb ik het gedaan en kan ik het afstrepen dat ik me niet schuldig hoef te voelen en klaar. Anders blijf ik er achteraf nog weken over doormalen.
We hebben het geprobeerd uit te praten met mediation want ik wil tot op de dag van vandaag wel weten waarom hij zo vaak zo boos op me is geweest maar hij zegt dat het niet is gebeurd. Dus geen antwoorden maar de angst is er nog steeds. Mijn man zegt er over laat hem toch gewoon maar uitrazen dan is hij het kwijt en daarna is het weer goed maar zo werkt dat in mijn hoofd niet.
weet je familie ook dat jullie een schijnhuwelijk hebben of weten ze alleen van je angst voor de uitbarstingen van je schoonvader?
Dat van het schijnhuwelijk is denk ik niet bekend
Watmoetik schreef op 20-06-2023 om 22:20:
ik hoor net dat ze het in zijn geheel afgeblazen hebben omdat mijn man tegen zijn zus al had gezegd dat ik het zo eng vond en misschien niet mee ging. Voel me nu al helemaal schuldig maar niemand heeft wat aan mij gevraagd of overlegd wat ik zou zien zitten en wanneer en nu is het wel mijn schuld dat het niet door gaat.
Naast huwelijksproblemen en angst voor je schoonvader lees ik ook terug dat je geneigd bent anderen te pleasen. En dus over je grenzen te laten gaan. Wat maakt dat jij geen nee durft te zeggen op zaken die niet in jouw belang zijn, zelfs schadelijk voelen?
Ik vind het gewoon rot als anderen in de problemen komen door mij en nu is het juist weer gebeurd vanuit mijn naam terwijl er niemand aan mij iets gevraagd heeft.
Ik ga inderdaad altijd over mijn grenzen heen, en dan geef ik aan dat ik niet meer kan en vervolgens ga ik gewoon door. Ik zag juist vandaag een leuk plaatje op internet, daar stond op 'als je blijft dweilen weet niemand dat de kraan open staat' . Toen dacht ik ja dat is eigenlijk wel hoe ik me voel.
Het gaat al vanaf het begin af aan zo. Dan zeggen ze 'jij vind dit of dat' terwijl ik dat helemaal niet gezegd heb en dan gaan ze me zo behandelen zoals hun denken dat ik denk. Of niet mee vragen met dingen en dan achteraf boos worden dat ik er niet bij was terwijl ik op dat moment pas hoor dat er wat was. Dan voel ik me op dat moment buiten gesloten dat ik niet gevraagd ben en daarnaast krijg ik ook nog eens zelf de schuld. Heb er veel last van gehad en nog steeds problemen met eigenwaarde en vertrouwen er van. Bij de eerste verjaardag die ik meemaakte in de familie kon mijn man niet dus ik was alleen gegaan en had een cadeau meegenomen maar die werd niet aangenomen omdat ze hadden afgesproken dat ze niet aan cadeaus doen (kon ik nog niet weten natuurlijk). Echt een opeenstapeling van zulke dingen. Maakt niet uit hoeveel ik mijn best deed alles was toch wel fout.
Wat een intens eenzaam en verdrietig verhaal. Je hebt je verbonden aan een familie die niet bij jou past. En je wilt verbonden blijven. Soms kun je je nog eenzamer voelen als je een vreemde eend in de bijt bent, dan wanneer je helemaal alleen zou zwemmen. Met de stroom meedrijven is makkelijker maar als je dan ergens in terecht komt waar al je energie nodig is om boven water te blijven, ben je op den duur zo moe dat je niet meer zelfstandig je weg kunt zoeken, kunt ‘wegzwemmen’ laat staan eens lekker tegen de stroom in te gaan. Je laat je grenzeloos meevoeren maar volgens mij komt er een waterval aan en misschien kun je toch proberen eens uit die rivier te stappen en vanaf de wal te bekijken of je je daarin nog wilt blijven meevoeren. Ik kom alvast naast je zitten.
ik had het over je huwelijk inderdaad, of ze dat wisten. Is er iemand die weet over jullie schijnhuwelijk? Het lijkt me zo eenzaam om het beeld van een goed huwelijk buitenshuis op te moeten houden maar ondertussen binnenshuis een heel ander leven te hebben.
kun je hierover eens met de poh van de huisarts praten want zoals je nu met jezelf omgaat is verwoestend.
Hij/zij kan samen met jou bepalen of aanvullende psychologische ondersteuning verstandig/nodig is.
Dat kan daar, via een training maar ook bv bij een psycholoog zijn.
Maar zoek hulp want je laat je aan alle kanten overlopen en leeft niet jouw leven maar laat je leven.
Hoe gaat dat allemaal met jouw kant van de familie dan of met vrienden laat je daar ook zo over je heen walsen?
Als dat niet zo is kun je met de poh uitzoeken waarom dat verschil er is.
Ik heb al heel veel soorten hulp gehad maar eigenlijk gaat het gewoon altijd goed met me behalve als het op mijn schoonfamilie aan komt. Ik kan me alleen maar ergeren aan mijn man, we hebben elkaar al in geen jaren aangeraakt, zelfs geen hand of kus op de wang. Zijn badkamer stinkt verschrikkelijk en soms maakt hij maandenlang zijn bed niet opnieuw op waardoor zijn slaapkamer ook stinkt. Ik walg er gewoon van. Ik laat eigenlijk nooit over me heen walsen, ik denk zelfs dat mensen me zien als assertief. Ik denk dat ik heel onzeker ben maar juist sterk overkom naar de buitenwereld waardoor ik in dit geval niet serieus genomen word als ik zeg dat ik iets niet kan of durf of niet in me opgekomen is. Maar mijn schoonfamilie speelt het altijd op een manier dat ik me schuldig ga voelen (in dit geval waarschijnlijk nieteens bewust want ik dacht dat ik met mijn schoonzus wel een prima band had, het zijn aardige meiden) en dat is precies mijn zwakke plek
Ik las dat je geloof en je kinderen je ervan weerhouden om te gaan scheiden. Ik heb daar geen oordeel over, maar wil je wel een spiegel voorhouden:
Is dit het voorbeeld dat je aan je kinderen wilt geven van een huwelijk en menselijke relaties/omgangsvormen? En kan het zo zijn dat je geloof je kan helpen om een betere keuze voor jezelf en je kinderen te maken? Want als ik deze dingen over je man en schoonfamilie lees, dan kan ik me niet voorstellen dat zij ‘goede gelovigen’ zijn - anders doe je dit een ander niet aan. Geloven zou (in mijn ogen dan) niet moeten gaan over “macht over anderen” en veroordeling, maar over hoop, steun en liefde. Als je geloof positief insteekt (ipv de negatieve houding die je schoonfamilie en je man lijken te hebben) dan kan het je misschien ook helpen en kracht geven om voor jezelf en je kinderen te kiezen.
Ik wens je veel sterkte TO