Activiteit schoonfamilie
Goedenavond,
Ik heb begrepen dat mijn schoonfamilie binnenkort een activiteit gaat doen waarbij er familie foto's gemaakt zullen worden. Nu is het zo dat ik door omstandigheden extreem bang ben voor mijn schoonvader. Daarnaast zie ik mijn man al bijna nooit, hij werkt bijna altijd en we slapen apart en hebben aparte badkamers etc. Dus voor mijn gevoel hebben we helemaal geen relatie meer maar we zijn wel getrouwd. Voornamelijk door het geloof waardoor ik scheiden een te grote stap vind en voor de kinderen. Ben er al sinds ik het weet beroerd van. Ik wil geen mensen kwetsen maar ik wil ook niet weer over mijn grenzen heen gaan. Het kost me zo veel energie om te doen alsof ik niet bang ben en dan voor de foto's een happy family uit te hangen terwijl ik elke dag zo verdrietig en eenzaam ben. Heeft iemand hier tips voor mij. Ik weet ook geen tijdstip of locatie terwijl het al bijna is. Er bestaat ook een kans dat ik dus gewoon moet werken maar zouden ze het wel geloven als ik zeg dat ik moet werken?
Wat een verdrietige toestand. Allereerst voor jou en je kinderen. Ik weet niet wat voor geloof jou vasthoudt in deze huwelijkssituatie, beschadigend is het zeker wel. Je schrijft over een angst waarmee je jezelf niet wilt confronteren, over de tegenstelling tussen hoe je overkomt en hoe je je voelt. Voor mij als een van de meelezers klinkt het best verwarrend. Het lijkt me onverstandig zo nog jaren door te gaan, voor jezelf en ook voor de kinderen.
Wijsheid gewenst - en moed om een nieuwe weg in te slaan.
Ben je bang om verstoten te worden als je gaat scheiden?
Of wil je niet scheiden omdat het tegen jouw eigen interpretatie van je geloof is?
Als het eerste speelt dan wil ik je meegeven dat je het alleen kunt, je doet het nu immers ook alleen.
is inderdaad mijn eigen interpretatie. Het huis waar we nu wonen is van mij maar ik zou liever iets kleiner gaan wonen als we echt uit elkaar gaan maar ik hou het nu al best een poosje in de gaten maar vanwege mijn werk aan huis heb ik wel een kantoorruimte nodig en daar zit meestal het probleem. Ik heb er nog goed over nagedacht maar ben bang dat de kinderen ook partij van mijn man gaan kiezen en dat ik ze kwijt raak daardoor. Ik ben tenslotte degene die wil scheiden en niet hij. Ik zal echt alles moeten regelen regelen de papieren voor zijn neus moeten leggen (geen idee of dat zo werkt) en dan denk ik dat hij alsnog niet zou tekenen. Hij zegt wat verandert er dan aan of we gescheiden zijn of niet want we leven toch al apart.
'Of blijven die conflicten steeds ontstaan en staat jou man er steeds "onschuldig" het resultaat te bekijken?
Is jou man een intelligente man?
En jou man moet ook weten van jou angst voor zijn vader...voelt hij zich daar schuldig over? Of wordt je toch steeds weer in die positie gebracht dat er contact moet zijn? Of iets wat jou angst triggert? '
Er er komen geen nieuwe conflicten bij maar de conflicten die er waren was ik inderdaad altijd de boosdoener en mijn man stond er onschuldig naar te kijken. Ik heb voor zover ik weet niet echt een ander trauma maar de eerste 2 jaar dat we getrouwd waren zijn echt een trauma voor me geweest omdat ik financieel afhankelijk van hem was geworden en als ik iets niet wilde dan zou hij dingen die dan gekocht waren met zijn geld weer verkocht worden en nog wel meer dingen waar ik mee onder druk gezet ben ook door mijn schoonvader. Omdat het niet mijn geld was waar ik van leefde. Nu heb ik me daar weer helemaal van los gevochten en wil ook helemaal niks meer van mijn man zijn geld om mezelf maar in te dekken dat ik niet gechanteerd kan worden.
Als ik over scheiden begin doet hij eigenlijk gewoon net alsof hij het niet hoort en dat ik hypocriet ben voor de kinderen en een te hoge pet van mezelf op heb alsof ik ooit wat beters zou kunnen krijgen. En dan spreken we elkaar weer even niet en dan is het weer net alsof er nooit een gesprek heeft plaats gevonden.
Watmoetik schreef op 26-06-2023 om 13:59:
is inderdaad mijn eigen interpretatie. Het huis waar we nu wonen is van mij maar ik zou liever iets kleiner gaan wonen als we echt uit elkaar gaan maar ik hou het nu al best een poosje in de gaten maar vanwege mijn werk aan huis heb ik wel een kantoorruimte nodig en daar zit meestal het probleem. Ik heb er nog goed over nagedacht maar ben bang dat de kinderen ook partij van mijn man gaan kiezen en dat ik ze kwijt raak daardoor. Ik ben tenslotte degene die wil scheiden en niet hij. Ik zal echt alles moeten regelen regelen de papieren voor zijn neus moeten leggen (geen idee of dat zo werkt) en dan denk ik dat hij alsnog niet zou tekenen. Hij zegt wat verandert er dan aan of we gescheiden zijn of niet want we leven toch al apart.
'Of blijven die conflicten steeds ontstaan en staat jou man er steeds "onschuldig" het resultaat te bekijken?
Is jou man een intelligente man?
En jou man moet ook weten van jou angst voor zijn vader...voelt hij zich daar schuldig over? Of wordt je toch steeds weer in die positie gebracht dat er contact moet zijn? Of iets wat jou angst triggert? '
Er er komen geen nieuwe conflicten bij maar de conflicten die er waren was ik inderdaad altijd de boosdoener en mijn man stond er onschuldig naar te kijken. Ik heb voor zover ik weet niet echt een ander trauma maar de eerste 2 jaar dat we getrouwd waren zijn echt een trauma voor me geweest omdat ik financieel afhankelijk van hem was geworden en als ik iets niet wilde dan zou hij dingen die dan gekocht waren met zijn geld weer verkocht worden en nog wel meer dingen waar ik mee onder druk gezet ben ook door mijn schoonvader. Omdat het niet mijn geld was waar ik van leefde. Nu heb ik me daar weer helemaal van los gevochten en wil ook helemaal niks meer van mijn man zijn geld om mezelf maar in te dekken dat ik niet gechanteerd kan worden.
Als ik over scheiden begin doet hij eigenlijk gewoon net alsof hij het niet hoort en dat ik hypocriet ben voor de kinderen en een te hoge pet van mezelf op heb alsof ik ooit wat beters zou kunnen krijgen. En dan spreken we elkaar weer even niet en dan is het weer net alsof er nooit een gesprek heeft plaats gevonden.
Ik vind het heel spijtig voor je, maar lees je eigen tekst nog even door...
Als jou man van jou houdt, dan beschermt hij je tegen je schoonvader en zijn zieke gedrag; tot hier en niet verder.stopt het gedrag niet, dan stopt het contact. Maar een volwassen man die toekijkt, elke keer weer....dan is het geen toeval meer. Weet waar je mee te maken hebt