Why does my heart feel so bad

mijn verwachting (en dit klinkt misschien een beetje lomp, maar ik bedoel het echt goed): dit gaat boem-ho tot stilstand komen en je kunt nu nog kiezen of je dat in eigen hand houdt en overgaat naar herstellen. De andere optie is dat je zo doorgaat en dat je lichaam later besluit dat het echt genoeg is. En dan zit je er nog veel dieper in. 
Het zijn niet de zwakke mensen die in een burn-out terecht komen. Het zijn vaak juist de mensen die denken “dit kan ik ook nog wel even volhouden. Het is niet anders. Oké en dan dit ook. Oké en dan toch nog wat langer, want het moet maar.”

als jij morgen deze klachten eerlijk aan je huisarts voorlegt, zegt die waarschijnlijk dat je overspannen bent. En volgens mij weet je dat zelf ook. Maar dat kun je je niet permitteren en dus ga je maar door. 

en hoe langer je doorgaat, hoe dieper je waarschijnlijk valt. Dit kun je niet volhouden, dit moet nu stoppen en dat gaat helaas ongemakkelijk worden. Voor je werkgever, voor je man, voor jezelf. Maar something’s gotta give en hoe langer je wacht met moeilijke beslissingen, hoe ellendiger je er straks bij zit. Want dan moeten die ellendige beslissingen nog steeds genomen worden en is er veel meer beschadigd. 

Geef in ieder geval op je werk aan dat het zo niet langer gaat en dat je straks nog thuis komt te zitten als er niks gedaan wordt. Dan hebben ze een groot probleem. Ik begrijp dat je je verantwoordelijk voelt, maar je moet echt aan jezelf denken. 
Probeer verder thuis zoveel mogelijk uit te besteden als het financieel mogelijk is, dus een schoonmaakster, boodschappen laten bezorgen, kinderen laten helpen waar het kan en je man kan misschien wat meer dingen doen die niet te zwaar zijn? Regeldingen en zo. En kan hij niet met de auto de kinderen wegbrengen en ophalen, bijvoorbeeld?

Aan de familiekwesties kun je (zo lees ik uit je verhaal) helemaal niets veranderen, of je je nou druk maakt of niet. Dus probeer die zoveel mogelijk naast je neer te leggen.

Heel veel sterkte! 

en als je eenmaal de beslissing hebt genomen, dan is dat eerst even heel kut. Maar meestal komt er daarna wel weer lucht. Ga je beetje bij beetje jezelf weer terugvinden. Jezelf leuk vinden. is keuzes maken niet meer zo ingewikkeld. En gaan sommige dingen gewoon weer helemaal vanzelf. Zijn activiteiten weer echt leuk. Kun je weer genieten en doet je hoofd het weer. 

Echt hoor, dit kan een stuk beter een fijner weer worden. En dat gun ik je, ook al ken ik je niet. Ik hoop dat je de moed vindt om een stap te nemen. Naar de huis/bedrijfsarts. Informeer je omgeving. En probeer écht resoluut gas terug te nemen. Heel veel sterkte. 

Ysenda schreef op 08-02-2023 om 19:28:

maak nu ook alvast een afspraak met de bedrijfsarts, die zijn er ook preventief.
De arts kan bij je werkgever aangeven dat het minder moet en dat is dwingend.

Goede tip.

Ysenda schreef op 08-02-2023 om 17:53:

heeft je man nog afspraken staan met de bedrijfsarts? Want dat je alleen kunt werken als je thuis niets hoeft te doen zou onze bedrijfsarts niet accepteren, dan ben je nog deels ziek.

De vraag is al eerder gesteld: waarom is jouw man's werk en leven belangrijker dan dat van jou?

Dit.
Kom op zeg, dit kan echt niet. Je vindt werkelijk álles belangrijker dan jezelf. Dat je man hierin mee gaat vind ik ook heel erg. 

Je situatie is voor mij heel herkenbaar, (minus de kinderen) ik heb het afgelopen jaar werk, een heel zieke partner, heel veel ziekenhuisbezoek en een huishouden hoog moeten houden (en nog steeds). Je voorbeeld van je man die zei: kom nou effe gezellig zitten, en jij die daar bijna van ontploft (HOE denk je dat ik daar tijd voor heb!?) was hier ook letterlijk aan de hand. Met dat verschil dat mijn lief toen heel hard aan de bel heeft getrokken bij mij: Je kunt wel op deze manier proberen alle ballen hoog te houden, maar dan is er als alle behandelingen voorbij zijn geen draad meer van onze relatie over. Wat ik op dat moment natuurlijk heel onrechtvaardig vond. 

Ik ben een dag minder gaan werken en een dag thuis ipv op werk (20% ziekgemeld) heb een schoonmaakster geregeld  en een aantal keren hulp ingeroepen om de tuin aan kant te krijgen of lief ergens heen te rijden. Daar heb ik het redelijk mee gered. Daarnaast een keer bij de huisarts gaan praten die vroeg: waar laad je nou zelf echt van op? Ik zei: Wandelen. OK, zei ze, dan is wandelen vanaf nu heilig. Maakt niet uit wat er allemaal verder nog moet, eerst wandelen. 

Als ik jou was zou ik:

- op je werk aangeven dat je op omvallen staat en hen een oplossing laten aandragen. Als ze dat niet kunnen zou je je (deels) ziek kunnen melden. Betrek inderdaad de bedrijfsarts daarbij

- bij je man aangeven dat hij niet van je kan verwachten dat jij ALLES in huis doet zodat hij maar zoveel mogelijk kan werken. Als hij niet genoeg energie heeft om te werken en wat in het huishouden/met de kinderen te doen, zal hij minder moeten werken. Ook daar bedrijfsarts in betrekken. 

- Hulp zoeken voor je zelfbeeld en je vermogen om grenzen te stellen. Je laat echt aan alle kanten zo hard over je heenlopen dat het me verbaast dat je niet al lang en breed een burn-out te pakken hebt gehad. 

Sterkte TO

voor jezelf kiezen. Ik snap dat je je verantwoordelijk voelt voor de kinderen in je klas. Er staat echter een vaste invaljuf. Waarom ben jij dan alleen verantwoordelijk?  
Het gaat niet langer tussen haar en de klas. Dat is niet jouw verantwoordelijkheid. Laat de directeur of ib-er maar meekijken. Op klassenbezoek gaan en haar begeleiden. Jij kunt je zorgen daar uiten maar dan is het ook klaar. 
Een vaste invaljuf kan ook rapporten maken en gesprekken voeren. Je bent juf, wordt betaald voor je werk maar je doet dit toch niet als vrijwilligerswerk? Het onderwijs is echt een vakgebied waar je jezelf moet beschermen, je moet je eigen grenzen bewaken. Zeker als je parttime werkt. Mensen in het onderwijs stellen over het algemeen hoge eisen aan zichzelf, vanuit de verantwoordelijkheid die je hebt voor die 30 kinderen in je groep. Waarvan de ouders ook nog vanalles willen. En de school enz enz. Alleen jijzelf kan daarin grenzen stellen. Hoe moeilijk ook.  Ik heb zelf in het onderwijs gewerkt. Mooi beroep hoor maar ik ben er opgebrand. Ben er depressief uit vertrokken (al kwam die depressie niet echt door het werk hoor). Inmiddels ander werk waarbij ik net zo hard mijn grenzen moet bewaken. Ik krijg complimenten dat ik dat zo goed doe. Ik heb mijn lesje wel geleerd. 

En dan thuis. Ook daar heb je grenzen. Je bent geen superjuffie die alles maar aankan. Je man is op woensdag thuis. Kan hij dan boodschappen bestellen? Lukt het financieel gezien om een glazenwasser te laten komen? Kun je de kookbeurten verdelen? En dan dubbele porties koken en de helft invriezen. Op drukke dagen dat jullie allebei niet kunnen koken haal je in de ochtend iets uit de vriezer voor de avond.

En maak gewoon tijd voor het sporten. Klinkt alsof ik er makkelijk over denk maar eigenlijk is dat ook zo. Op zaterdagochtend sport ik van 10-1 dan moet man er zijn voor kind (afhankelijk van de leeftijd). 
Iedereen kan ook zelf verantwoordelijk zijn voor bed opmaken en was in de wasmand doen. Wellicht kan man op woensdag 2 keer de wasmachine aanzetten. 
Ga het meer samen doen en als dat niet kan regel dan hulp. Voor het ramen wassen en het poetsen. 

Klinkt alsof ik er makkelijk over denk. Dat is niet zo hoor. Ik hoop alleen dat je het tij nog kan keren en niet jezelf blijft overvragen want dan ben je uiteindelijk echt verder van huis. Ik spreek uit ervaring. Ik vind het geen aanrader hoor, zo'n burnout. Zorg alsjeblieft voor jezelf. Ga anders vast eens naar de huisarts en kijk of je bij de poh terecht kan zonder te lange wachttijd. Gewoon ter preventie. Een poh kan echt met je meedenken over hoe jij voor jezelf kan zorgen.

Overigens als je moet huilen moet je niet boven de was doen en stiekem ik je eentje huilen. Als je moet huilen moet je naar je man lopen.  Niet om te chanteren begrijp me goed. Of om te manipuleren.  Maar om troost te zoeken. 

Ik denk dat je verder overspannen bent dan je zelf denkt. Ik zou beginnen vandaag een afspraak te maken met de huisarts. Van daar verder kijken. Ga hier niet zo verder mee door.

Inderdaad jij moet NU minderen door één de verantwoordelijkheden te houden waar ze horen en twee de lat voor jezelf veel lager te leggen.

Begin met een nieuwe structuur aan te brengen in je week. Dat begint denk ik met duidelijke werktijden. Dus je werkt van zo tot zo laat en daarbuiten doe je niks. Vind je het echt nodig een uur per week overwerk te doen, dan plan je dat in op een vast moment. En wees daarin strikt alleen dat ene uur en niet meer, omdat er meer ligt. Geef dat ook aan op werk, jij doet wat je kan, meer dan wat ze van je mogen verwachten en als het dan nog niet genoeg is dan is dat hun verantwoordelijkheid en niet die van jou. Klagende ouders wijs je de weg naar de directeur. Houd de verantwoordelijkheid waar hij hoort.

Dan plan je minstens één moment sporten voor jezelf in, zodat je even aan jezelf toe komt. En verder plan je minimaal één moment voor iets voor jezelf om iets te doen zonder gestoord te worden bijvoorbeeld een boek lezen, uitgebreid in bad of iets anders waar je van ontspant. Vaste momenten die je ook gewoon in de gezins agenda zet.

Voor het huishouden moet de lat omlaag. Dus stel voor jezelf een minimum in. Echt minimaal is denk ik alleen elke dag de vaatwasser aanzetten/uitruimen (of afwassen), een was draaien, ophangen of opvouwen, het aanrecht afnemen en koken. Eens per week stofzuigen (doe elke dag een kamer en het wordt behapbaar), de boodschappen en eens per week het toilet en de wastafel. En die taken verdeel je dus dan heb jij iedere dag nog maar één taak en alle taken vallen in tijdsbesteding mee. Als je zorgt dat iedere taak iedere dag gebeurd is het al snel voor iedereen routine wat veel minder energie kost.

Tot slot zal je man ook zijn bijdrage moeten leveren. Ik zou denken dat tenminste 10% van de tijd die hij werkt ook aan huishouden besteed kan worden. Dat komt dus bij 32 uur neer op drie uur per week. Kijk naar wat makkelijkere taken zijn in combinatie met long Covid. Kost denken hem veel kracht, laat hem dan de kinderen halen en brengen. Beleeft hij juist plezier aan koken laat hem dat doen.

Je zult zien dat het leven een heel stuk lichter aan voelt als je weer tijd voor jezelf inplant en de lat lager legt. In plaats van te denken er zwerven nog schoenen door de kamer kun je tevreden zijn als je één taak die je had afgesproken met jezelf hebt uitgevoerd en mag je extra trots zijn als je daarnaast nog even een extraatje hebt gedaan door bijvoorbeeld oud papier weg te brengen.

Supergoeie post Jillz! Als het mij nog ns boven m’n hoofd groeit kop ik bij jou aan goed?

Moosey schreef op 09-02-2023 om 20:21:

Supergoeie post Jillz! Als het mij nog ns boven m’n hoofd groeit kop ik bij jou aan goed?

Altijd welkom Moosey!