Wel of niet vertellen? Chronische depressie
Chronische depressie als in: terugkerend (al 40 jaar) en chronisch, die staat erom bekend dat ze niet diep zijn, maar wel (ook) lang kunnen duren.
Huidige situatie: zie dit draadje,
https://www.viafora.nl/forum/psyche-en-mentaal/wat-te-doen-met-een-off-day?page=1#22
Ik heb een berg tekst onderaan geplempt (dus niet de openingspost), 28-10.
wel/niet vertellen is iets waar ik altijd wel mee zit, en juist in situaties als deze moet ik daar wat van vinden (en wel/niet vertellen) terwijl ik niet goed in staat ben keuzes te maken en de consequenties daarvan overzien.
Ik wil liever nooit iets vertellen, want ik wil normaal zijn. Ik heb bijvoorbeeld wel aan goede vriendinnen verteld dat ik medicatie slik hiervoor en verder heb ik het er niet over met hen, ik ga niet elk dal delen, gezeur waar niemand iets aan heeft.
Mijn ouder weet hier veel van, en afhankelijk van de hoeveelheid sh*t op zijn eigen bord gooi ik daar ook weleens wat neer. En tegen mijn zussen kan ik ook zeggen: gaat ff niet.
Werkgever vind ik lastig. Ouder is daar duidelijk in: niet, nooit, nooit! over vertellen.
Mijn werkgever is echter niet gek, die weet er e.e.a. van en ziet het heus wel als ik 'niet in m'n vel' zit. Die zou ik eerder chagrijnig maken door te doen alsof er niks is, hij vindt dat hij moet weten waar hij op moet rekenen. En ja, in een dal beperken mijn werkzaamheden zich tot het hoogst noodzakelijke, zonder dal ben ik een inspirerende gesprekspartner vol ideeën.
Mja. Wat is nu handig. Ik klets nu overal omheen merk ik, kom voor zakelijke mail a, begin te ratelen over mijn dochter en haar schoolresultaten, ga door naar zakelijke mail b en zit in mijn hoofd eigenlijk bij taak c en d en in welke volgorde ik die vandaag zal gaan doen (terwijl ik eigenlijk al weet dat de volgorde vast ligt, die heb ik zelf mogen kiezen zelfs).
- Ik wil geen vertrouwen kapot maken
- Ik wil niet de aandacht vestigen op: er is weer eens wat / ik ben niet normaal
- Ik wil gewoon ff niks!
Peiling
Duidelijker zijn over de chronische depressie en wanneer die (a.s.) optreedt?
Kersje schreef op 28-10-2021 om 18:35:
[..]
Je hebt dus een eigenlijk een extra kind ipv volwaardige vader?
Ja, al heeft het lang geduurd voor ik dat kon toegeven.
Wattenbolleke schreef op 28-10-2021 om 18:37:
[..]
Ik denk dat ik echt heel naïef ben. Dit is toch opzich een prima mededeling? Beetje extra rekening houden met elkaar ofzo
Nou, dan zal ik wel een hork zijn. Als een collega van mij dit zou vertellen zou ik het heel rot voor haar vinden maar me wel afvragen waarom ze me dit vertelt.
Ik zou het namelijk niet zien zitten om steeds maar rekening met haar te moeten houden terwijl ik het zelf ook heel druk heb. Het is namelijk een werkrelatie, ik kom daar om te werken.
Poezie schreef op 28-10-2021 om 18:35:
[..]
Veel vrouwen hebben nogal last van PMS. In dat geval is het ook beter als de omgeving even wat subtieler met je omgaat.
Alleen duurt dit een maand of twee, drie, kan daar geen peil optrekken, ik weet het niet vooraf.
Jaren terug heb ik een heel jaar op halve kracht rondgelopen. Ik kón gewoon niet meer. Dus werd er al die tijd veel minder van me gevraagd, kon ik taken tijdelijk overslaan e.d. Dat is niet formeel afgesproken, zo zijn we dat gewoon gaan doen. Zo diep hoop ik alleen nooit meer te gaan (daar zat zeker ook iets aan vast dat we achteraf burn-out hebben genoemd. Of zoiets, want we houden niet van hokjes)
Vraag een preventieve afspraak bij de bedrijfsarts, daar heb je recht op. Leg het daaruit en bespreek daar wat je wel en niet verteld aan je werkgever. Evt kan bedrijfsarts ook adviseren om je werk tijdelijk wat aan te passen.
Het gaat niet om wel of niet vertellen, het gaat om waar je het verteld en met wel doel. Medische info hoort niet bij iemand zonder medische opleiding die ook nog over je functioneren en carriere gaat.
SusannaT schreef op 28-10-2021 om 18:38:
[..]
Ja, al heeft het lang geduurd voor ik dat kon toegeven.
Dat begrijp ik best en zal ook niet makkelijk voor je zijn (geweest). Toch vind ik de situatie op je werk losstaand van je privésituatie en reageer dan ook enkel even op je werksituatie gezien je openingspost. Ik denk je werk en privé wat meer dient te scheiden, er komt namelijk wel heel veel op jouw bordje terecht.
Is chronische depressiviteit een gevolg van je privésituatie dat je weet? Kan me namelijk heel goed voorstellen dat je van alleen je privésituatie al depressieve periodes kunt hebben en dan zou de hulp vanuit die kant moeten komen ipv vanuit werkgeverskant. Het komt wellicht wat koud over als ik de vraag zo stel, maar absoluut niet zo bedoeld.
Poezie schreef op 28-10-2021 om 18:40:
[..]
Nou, dan zal ik wel een hork zijn. Als een collega van mij dit zou vertellen zou ik het heel rot voor haar vinden maar me wel afvragen waarom ze me dit vertelt.
Ik zou het namelijk niet zien zitten om steeds maar rekening met haar te moeten houden terwijl ik het zelf ook heel druk heb. Het is namelijk een werkrelatie, ik kom daar om te werken.
+1
Dat is het ook
SusannaT schreef op 28-10-2021 om 14:28:
[..]
Vast contract, promotie niet mogelijk (zit al bovenin de boom), werkaanbod elders erg ruim, ik kan het me 'veroorloven' een relatie op het spel te zetten (maar dat zal dit niet doen is mijn inschatting).
Zijn standaard reactie op psychische ziektes is: stel je niet aan / van hard werken is nog nooit iemand dood gegaan / ga sporten, gezond eten, op tijd naar bed. Maar hij weet donders goed dat ik daar precies hetzelfde in sta (dat gesprek is al eens gevoerd).
Ook dat ie erachter kwam dat ik antidepressiva slik, dat ie enorm tegen medicijnen is, waar begin je aan, je wordt er alleen slechter van en komt er nooit meer vanaf! Terwijl ik óók niet van medicijnen hou, dezelfde mening heb, en omdát ik ze slink een gedegen beslissing heb gemaakt waar ik volledig achter sta en wat ook blijkt te helpen (gesprek van jaar of drie, vier terug).
Als je op dit soort oordelen zit te wachten, dan zou ik die mail vanavond nog schrijven.
SusannaT schreef op 28-10-2021 om 17:20:
[..]
Enigszins. Het moet wel allemaal in te passen zijn, en ik ben nu met dochter bezig met therapie, ik moet logopedie en tandarts (beugel) traject nog helemaal beginnen voor haar, zoon moet nog naar een cursus sociale vaardigheden (opgegeven, maar de groep zat vol), daarna moet er toch ruimte zijn in m'n hoofd zou je denken, naast werk/sport kinderen/school/sport.
En dan komt er zo'n coach, die wil dan thuis langs komen
in ieder geval wel als ik het combineer met de opvoeduitdagingen. Mijn huis is een puinhoop! Daar mag echt niemand naar binnen. Of een coach op het werk en dan vragen: wat doe je dan? En dan als een tierelier door al je werk heen, alsof het heel weinig lijkt (het is ook meer dan prima behapbaar voor iemand die efficiënt en niet afgeleid werkt). Er valt niks uit te leggen aan: tja, dan zit ik een hele dag uit het raam te staren. Hoezo dan? Ga wat doen! Dat lukt niet... Tuurlijk wel! Of een hoofd dat rondjes draait en zoveel dingen tegelijk bedenkt dat je in details verzand en wéér een nieuwe methode bedenkt om zaken te analyseren terwijl de basis niet wordt verwerkt, wat veel handiger zou zijn.
Ik heb het een paar keer geprobeerd, via huisarts en via breed sociaal loket (beiden meerdere keren), maar ik kan mijn hulpvraag al niet eens formuleren. Hulp krijg ik op zo'n moment dan wel, want blijkbaar komt het urgent genoeg over of zo. Heb daardoor in ieder geval medicijnen, diagnoses en een hulp-bij-de-opvoeding traject gehad.
Je doet het werk nu op wilskracht, maar dat is straks ook op, dan val je volledig uit en moet je sowieso naar de bedrijfsarts. Hele duidelijk overbelasting in privé (prio) en werk (iets minder prio) met achterliggende stoornis ASS/ADHD en bijkomende ziekte depressie. Of je bespreekt het nu met de bedrijfsarts en je voorkomt erger of je gaat nog een paar weken door en je bent echt kapot en dan moet je naar de bedrijfsarts. Je weet zelf ook wel wat slim is. Stop met aandacht vragen voor negativiteit bij je collega's en leidinggevende en kies de effectieve route van een preventief gesprek met iemand die er verstand van heeft en die mag oordelen over medische zaken. Anders ligt straks niet alleen je werk en je huishouden op zijn gat, maar ook jij zelf en de zorg voor je kinderen.
Kersje schreef op 28-10-2021 om 18:46:
[..]
Is chronische depressiviteit een gevolg van je privésituatie dat je weet? Kan me namelijk heel goed voorstellen dat je van alleen je privésituatie al depressieve periodes kunt hebben en dan zou de hulp vanuit die kant moeten komen ipv vanuit werkgeverskant. Het komt wellicht wat koud over als ik de vraag zo stel, maar absoluut niet zo bedoeld.
Nee, dat hoort echt bij hoe ik ben, ik heb die depressies al zolang ik weet, in de vroege basisschool al. Ben ook ooit weleens naar de psycholoog gegaan toen met mijn ouders, maar in die tijd deed je daar verder niet veel mee. Ik was braaf, gedroeg me netjes en deed het goed op school.
Ik weet ook niet anders dan dat ik moe ben (waarschijnlijk omdat de ASS en ADHD elkaar bijten) en omdat ik niet anders weet, kan ik me daar ook niks van aantrekken. Stoppen als je moe wordt betekent dat ik nooit meer van mijn plek kom. Hoewel er heus wel verschil zit tussen moe en heel moe.
En chronisch depressief, ik dacht: het zal wel, dat betekent vaak last, maar niet zo erg, prima zo. Alleen worden die periodes moeilijker nu ik ouder wordt.
SusannaT, ik vind dat je het echt goed kunt verwoorden en zou toch willen adviseren hiermee opnieuw naar de huisarts te gaan voor hulp. Laat hem/haar desnoods dit topic lezen!
Kersje schreef op 28-10-2021 om 19:18:
SusannaT, ik vind dat je het echt goed kunt verwoorden en zou toch willen adviseren hiermee opnieuw naar de huisarts te gaan voor hulp. Laat hem/haar desnoods dit topic lezen!
Gezien zijn houding tov mensen die ziek zijn en medicijnen gebruiken zou ik dat zeker niet doen!
Poezie schreef op 28-10-2021 om 19:20:
[..]
Gezien zijn houding tov mensen die ziek zijn en medicijnen gebruiken zou ik dat zeker niet doen!
Ik heb het niet over haar werkgever hè, maar de huisarts!
SusannaT schreef op 28-10-2021 om 18:13:
[..]
Ik ben alleenstaande. En de huisarts heeft ook een startpunt nodig. Zij wijt de meeste problemen aan "Druk gezin en werk". Via haar ooit wel bij een internist terecht gekomen, die kon ook niet veel en zei: nou, sterkte hè.
Zij kan je toch doorverwijzen naar een GGZ. Of kom je daar al?
Kersje schreef op 28-10-2021 om 19:23:
[..]
Ik heb het niet over haar werkgever hè, maar de huisarts!
O gelukkig, verkeerd begrepen 
Viva-amber schreef op 28-10-2021 om 19:26:
[..]
Zij kan je toch doorverwijzen naar een GGZ. Of kom je daar al?
Breed sociaal loket heet dat bij onze gemeente?
En met mijn dochter loop ik bij Altrecht, en daar zijn voor mij ook mogelijkheden