Wel of niet vertellen? Chronische depressie
Chronische depressie als in: terugkerend (al 40 jaar) en chronisch, die staat erom bekend dat ze niet diep zijn, maar wel (ook) lang kunnen duren.
Huidige situatie: zie dit draadje,
https://www.viafora.nl/forum/psyche-en-mentaal/wat-te-doen-met-een-off-day?page=1#22
Ik heb een berg tekst onderaan geplempt (dus niet de openingspost), 28-10.
wel/niet vertellen is iets waar ik altijd wel mee zit, en juist in situaties als deze moet ik daar wat van vinden (en wel/niet vertellen) terwijl ik niet goed in staat ben keuzes te maken en de consequenties daarvan overzien.
Ik wil liever nooit iets vertellen, want ik wil normaal zijn. Ik heb bijvoorbeeld wel aan goede vriendinnen verteld dat ik medicatie slik hiervoor en verder heb ik het er niet over met hen, ik ga niet elk dal delen, gezeur waar niemand iets aan heeft.
Mijn ouder weet hier veel van, en afhankelijk van de hoeveelheid sh*t op zijn eigen bord gooi ik daar ook weleens wat neer. En tegen mijn zussen kan ik ook zeggen: gaat ff niet.
Werkgever vind ik lastig. Ouder is daar duidelijk in: niet, nooit, nooit! over vertellen.
Mijn werkgever is echter niet gek, die weet er e.e.a. van en ziet het heus wel als ik 'niet in m'n vel' zit. Die zou ik eerder chagrijnig maken door te doen alsof er niks is, hij vindt dat hij moet weten waar hij op moet rekenen. En ja, in een dal beperken mijn werkzaamheden zich tot het hoogst noodzakelijke, zonder dal ben ik een inspirerende gesprekspartner vol ideeën.
Mja. Wat is nu handig. Ik klets nu overal omheen merk ik, kom voor zakelijke mail a, begin te ratelen over mijn dochter en haar schoolresultaten, ga door naar zakelijke mail b en zit in mijn hoofd eigenlijk bij taak c en d en in welke volgorde ik die vandaag zal gaan doen (terwijl ik eigenlijk al weet dat de volgorde vast ligt, die heb ik zelf mogen kiezen zelfs).
- Ik wil geen vertrouwen kapot maken
- Ik wil niet de aandacht vestigen op: er is weer eens wat / ik ben niet normaal
- Ik wil gewoon ff niks!
Peiling
Duidelijker zijn over de chronische depressie en wanneer die (a.s.) optreedt?
ik ben naar mijn werkgever heel open. De situatie is daar ook naar en ik kan bij ze terecht, ze leven enorm mee. Ze weten vrijwel alles van wat er momenteel speelt. Maar dat is denk ik niet standaard.
Waarom zou je het niet delen? Waar ben je bang voor? Is het een groot bedrijf?
Zeker als hij al wat vermoed kan het misschien fijn zijn om die olifant in de kamer gewoon te benoemen?
Nee, niet een groot bedrijf, iedereen kent elkaar en ik werk nauw samen met werkgever, hij gaat dit niet zomaar doorkletsen of zo, daar ben ik niet bang voor.
Misschien bang dat ie me niet meer voor vol aan ziet. Of omdat hij nogal eens zijn frustraties over zieke medewerkers uit waar ik bij ben (omdat hij weet dat zo'n reactie niet kan en mag, maar iedereen wil weleens in het luchtledige schelden zonder zoiets echt te bedoelen of er iets mee te doen).
SusannaT schreef op 28-10-2021 om 14:07:
Nee, niet een groot bedrijf, iedereen kent elkaar en ik werk nauw samen met werkgever, hij gaat dit niet zomaar doorkletsen of zo, daar ben ik niet bang voor.
Ik had nog een toevoeging gedaan: ik zou die olifant gaan benoemen. Hoeft niet met inns en outs natuurlijk als je dat niet wilt.
Zou je het ergens fijn vinden als hij op de hoogte is?
Wattenbolleke schreef op 28-10-2021 om 14:09:
[..]
Ik had nog een toevoeging gedaan: ik zou die olifant gaan benoemen. Hoeft niet met inns en outs natuurlijk als je dat niet wilt.
Zou je het ergens fijn vinden als hij op de hoogte is?
Ja, ik denk, hoop, dat ik dan een stukje masker voor mijn gevoel niet op hoef te zetten. Niet dat ik me dan ineens anders zou gedragen, meer dat ik dan een stukje heb waar ik me geen zorgen over hoef te maken: het is bekend, ik hoef er niets over te zeggen, ik kan gewoon mijn ding doen en 'gewoon' doen zonder dat ik daar extra mijn best voor hoef te doen omdat het al bekend is dat 'gewoon' nu even mijn houding is en niet mijn situatie.
SusannaT schreef op 28-10-2021 om 14:11:
[..]
Ja, ik denk, hoop, dat ik dan een stukje masker voor mijn gevoel niet op hoef te zetten. Niet dat ik me dan ineens anders zou gedragen, meer dat ik dan een stukje heb waar ik me geen zorgen over hoef te maken: het is bekend, ik hoef er niets over te zeggen, ik kan gewoon mijn ding doen en 'gewoon' doen zonder dat ik daar extra mijn best voor hoef te doen omdat het al bekend is dat 'gewoon' nu even mijn houding is en niet mijn situatie.
ik gun je dat.. dat masker kost zoveel energie.
maar nogmaals: ik ben daar denk ik niet standaard in. Maar het brengt mij in ieder geval een enorme hoeveelheid begrip en meeleven.
Wattenbolleke schreef op 28-10-2021 om 14:13:
[..]
ik gun je dat.. dat masker kost zoveel energie.
maar nogmaals: ik ben daar denk ik niet standaard in. Maar het brengt mij in ieder geval een enorme hoeveelheid begrip en meeleven.
Jij zit op mijn lijn, mijn ouder op 'standaard'. En ik moet zelf inschatten wat handig is. Lastig dus.
Overigens kiest werkgever er vanmiddag voor om iets out of the box te doen, waar hij zo'n beetje elke twee weken een middag voor reserveert. Die is dus nu afwezig en zie ik morgen pas weer (zie ik net). Ik heb daar altijd gemengde gevoelens over (lang verhaal, iets met lange tenen) en wil voor vandaag eigenlijk gewoon een tandje terug schakelen, de twee basis werkdingen netjes afronden en niet te moeilijk doen vandaag. Afhankelijk van zijn bui morgenochtend (je hebt empathie en empathie...) slinger ik het denk ik alsnog even aan. Wel met een papier ter ondersteuning denk, anders maak ik een punt dat ik juist niet wil maken en andersom.
ik denk dat het ook wel uitmaakt in wat voor situatie je zit.
Ben je erg afhankelijk van je werkgever? Heb je bijvoorbeeld al een vast contract?
Of heb je zicht op een promotie?
Dat soort zaken, ze zouden misschien niet mee moeten wegen maar zouden dat voor mij wel doen.
En, weet je hoe hij denkt over psychische ziekten?
Veel vragen terwijl het eigenlijk juist goed zou kunnen zijn om er open over te zijn.
RavIvaR schreef op 28-10-2021 om 14:23:
ik denk dat het ook wel uitmaakt in wat voor situatie je zit.
Ben je erg afhankelijk van je werkgever? Heb je bijvoorbeeld al een vast contract?
Of heb je zicht op een promotie?
Dat soort zaken, ze zouden misschien niet mee moeten wegen maar zouden dat voor mij wel doen.
En, weet je hoe hij denkt over psychische ziekten?
Veel vragen terwijl het eigenlijk juist goed zou kunnen zijn om er open over te zijn.
Vast contract, promotie niet mogelijk (zit al bovenin de boom), werkaanbod elders erg ruim, ik kan het me 'veroorloven' een relatie op het spel te zetten (maar dat zal dit niet doen is mijn inschatting).
Zijn standaard reactie op psychische ziektes is: stel je niet aan / van hard werken is nog nooit iemand dood gegaan / ga sporten, gezond eten, op tijd naar bed. Maar hij weet donders goed dat ik daar precies hetzelfde in sta (dat gesprek is al eens gevoerd).
Ook dat ie erachter kwam dat ik antidepressiva slik, dat ie enorm tegen medicijnen is, waar begin je aan, je wordt er alleen slechter van en komt er nooit meer vanaf! Terwijl ik óók niet van medicijnen hou, dezelfde mening heb, en omdát ik ze slink een gedegen beslissing heb gemaakt waar ik volledig achter sta en wat ook blijkt te helpen (gesprek van jaar of drie, vier terug).
Ik vind het een beetje raar dat een werkgever/leidinggevende jou gaat vertellen wat hij vindt van jouw medicijngebruik. Daar moet hij zich buiten houden. Gezien de omvang van het bedrijf is het wel handig om te melden waar je last van hebt, aangezien het (nu) ook je werk beïnvloedt. Je werkgever is ook verplicht mee te werken aan goed arbeidsomstandigheden voor jou, eventueel een tijdelijke vermindering van taken. Het is nu eenmaal zo dat veel mensen niet hun gehele loopbaan doorkomen zonder gezondheidsklachten, we hebben ‘allemaal’ wel eens wat. Het zou voor veel mensen ook wel eens goed zijn te beseffen dat psychisch of fysiek allebei echt ‘ziek’ is, dus dat het dan ook logisch is dat je met psychische klachten naar een dokter gaat en/of medicijnen gebruikt.
Je wilt "normaal " zijn, schrijf je.
Wat is "normaal zijn " eigenlijk? En wie bepaalt wat "normaal" is?
Ik ben een open boek en kamp met mentale problemen. Op mijn werk weten ze dat.
Mallebeppie schreef op 28-10-2021 om 14:37:
Je wilt "normaal " zijn, schrijf je.
Wat is "normaal zijn " eigenlijk? En wie bepaalt wat "normaal" is?
Ik ben een open boek en kamp met mentale problemen. Op mijn werk weten ze dat.
Mijn lat ligt hoog. En ik ben al niet 'normaal', lees: extravert zoals mijn collega's, ik heb andere humor, drink geen bier, heb ook een ander werkveld. Ik denk heel vaak: voor hun ben ik niet 'fun'. Wel een fijne collega, maar niet iemand met wie je de hort op gaat.
En ASS dus aanvoelen wat 'normaal' is, is toch al vrij lastig voor mij. Ik doe maar wat, mijn gevoel doet niet mee. Hoewel ik juist wel een hoog EQ heb, ik voel snel hoe een ánder zich voelt (en weet daar niet mee om te gaan) (en heb vervolgens last van de negatieve gevoelens die van een ander zijn).
Ik zou er heel voorzichtig mee zijn, helemaal als ik lees hoe die persoon hier over denkt. Je kunt het nooit meer terugnemen en je krijgt toch snel te maken met vooroordelen.
Ik heb er zelf slechte ervaringen mee, en doe het niet meer. Ik hou het nu oppervlakkig, vertel alleen wat ze moeten weten. Als je het toch doet: bereid je goed voor en Google nog even wat, er staan genoeg tips en valkuilen om op te letten online.
Met vrienden en kennissen ben ik wel behoorlijk open, maar werk is toch echt anders voor mij.
Uit je berichten begrijp ik dus dat je werkgever al wel weet dat je medicatie slikt, dat er psychische problemen spelen? Wil je het hem dan nu 'officieel' vertellen?