Te gek?
Nog mensen met stevige mentale
problemen die tips willen uitwisselen over hoe ze zich staande houden
in het dagelijkse leven?
Ga proberen het niet te lang te maken.
Op dit moment de etiketjes:
ASS/Persoonlijkheidsstoornis NOA/PTSS/hoogbegaafd/alcohol misbruik.
Medicatie: AD, antipsychotica en bloeddruk verlagers.
Na een periode van crisisopnames en een
collocatie toen ik begin twintig was, heb ik jaren vrij normaal
kunnen functioneren, jaren waarbij ik vrij veel uren werkte op mijn
job en daarnaast een renovatie deed.
Bijna drie jaar geleden
in een stevige depressie belandt met wederom een crisisopname, job
verloren en sindsdien thuis. Probeer weer te gaan werken, maar het
mislukt elke keer.
Op dit moment wordt ik opgevolgd door huisarts
en twee psychologen, weldra komt daar nog een psycholoog bij en
eigenlijk moet ik weer op zoek naar een psychiater voor mijn
medicatie te herzien.
Ben bijna vijf jaar getrouwd en heb hier
een stiefzoon rondlopen van tien; doe mijn uiterste best voor hun.
Vorige maand heb ik voor het eerst de
vraag laten vallen of er een mogelijkheid is voor euthanasie. Heb
zelf geen doodswens, maar wil geen last zijn voor mijn omgeving.
Mijn partner gaf aan dat ze liever heeft dat ik hier blijf.
Misschien komt het gewoon door de
voorbije dagen, maar ik heb steeds het gevoel dat ik verder in de
waanzin wordt getrokken. Door mijn levendige en realistische dromen
wordt het voor mij steeds moeilijker om te bepalen of iets echt
gebeurd is of dat ik dit gedroomd heb. Op dit moment lukt het mij nog
om mee te draaien in het huishouden, maar daarbuiten is er vrijwel
niets meer; ik kom enkel nog buiten om te gaan winkelen, de hond uit
te laten of te gaan ploggen, andere dingen moet ik plannen met mijn
partner.
Persoonlijke verzorging lukt nog redelijk, al zal het
voor velen minimaal lijken.
Als er hier nog personen zijn met een complexe psychiatrische problematiek, hoor ik graag tips van hen om boven water te blijven en misschien een stabiel leven te onderhouden.
Valdemar schreef op 28-11-2022 om 10:34:
@MeganRapinoe:
Geen probleem. Neem mijn reacties niet persoonlijk, want soms reageer ik hier wat harder en ongenuanceerder dan in het echte leven. Voor mij is een discussie, een discussie, ik hecht daar zelden persoonlijke waardeoordelen aan.
Ga nu wel mijn situatie niet als argument gebruiken in discussies, want ik hoef geen medelijden en hou wel van een stevige discussie.
Nee, zal ik niet doen, kan me voorstellen dat dat heel vervelend zou zijn. Maar ik bedoelde dus minder forummen of in lichtvoetigere topics (ik zag dat mijn autocorrect daar 'formuleren' van had gemaakt). Maar als het je afleiding geeft en verder geen spanning, dan geldt dat natuurlijk niet.
Pfff, Valdemar wat ontzettend veel heb jij te dragen.
Ik heb twee tips. De ene is oefenen in zelfcompassie, dat maakt voor mij het leven een stuk draaglijker.
En de andere is jezelf toestaan dat sommige dagen alleen maar uitzitten is. Dan wil er niks, lukt er niks. Maar als je dan ook nog boos op jezelf gaat worden, wordt de dag nog zoveel erger.
Valdemar schreef op 28-11-2022 om 22:12:
@Duizel:
Ja, het is een vrij complexe thuissituatie (ik met mijn problemen, partner ASS/ADHD, stiefzoon ASS/ODD, en dan is er nog mijn broer; dus we hebben onze handen wel vol).
Maar ik wil het ook niet dramatiseren: het huis is warm, wat chaotisch met overal boeken, tekeningen en schermen, maar proper genoeg, elke dag warme maaltijd; dus de basis zit goed en iedereen komt goed overeen.
Budget is wel een dingetje, daar we maandelijks toch rond de 500 euro uitgeven aan medische kosten, daarom probeer ik het voor mij vooral zelf op te lossen.
@ Lente-ui:
Bedankt voor de tip, ga me er wat in verdiepen.
Gelukkig geen fysieke problemen hier, dus zolang mijn hoofd niet te warrig wordt, krijg ik wel redelijk wat gedaan op een dag; nou ja, binnenshuis dan, want onder mensen komen is stressfactor nr. 1.
@Elaine68:
Geen idee wat je geschreven hebt, maar hopelijk heb je je ban niet hiervoor.
Jazeker was mijn ban wel daarvoor. Ik was woest en heb zelfs nog gemaild maar de ban bleef staan, bizar wat mij betreft.
Ik zei "Misschien kun je stoppen met drinken, daar knappen veel mensen van op."
Ik ben wel benieuwd wie dat bericht gestaft heeft. Die mag het eigen alcoholgebruik ook wel eens onder de loep nemen.
Niet drinken is de beste stap om mee te beginnen. Is mijn mening.
Elaine68 schreef op 23-12-2022 om 09:50:
[..]
Jazeker was mijn ban wel daarvoor. Ik was woest en heb zelfs nog gemaild maar de ban bleef staan, bizar wat mij betreft.
Ik zei "Misschien kun je stoppen met drinken, daar knappen veel mensen van op."
Ik ben wel benieuwd wie dat bericht gestaft heeft. Die mag het eigen alcoholgebruik ook wel eens onder de loep nemen.
Niet drinken is de beste stap om mee te beginnen. Is mijn mening.
Mijn vrouw zou je compleet gelijk geven.
Vind het ook wel vreemd dat je daarom een ban hebt gekregen, maar ik vind sowieso dat dat hier redelijk snel gebeurd.
Martje80 schreef op 22-12-2022 om 22:48:
Pfff, Valdemar wat ontzettend veel heb jij te dragen.
Ik heb twee tips. De ene is oefenen in zelfcompassie, dat maakt voor mij het leven een stuk draaglijker.
En de andere is jezelf toestaan dat sommige dagen alleen maar uitzitten is. Dan wil er niks, lukt er niks. Maar als je dan ook nog boos op jezelf gaat worden, wordt de dag nog zoveel erger.
Bedankt voor je tips.
Ik draag het niet alleen. De personen die ons begeleiden vinden ons steevast een goed team en we proberen zo goed mogelijk voor elkaar te zorgen.
Valdemar schreef op 23-12-2022 om 13:34:
[..]
Mijn vrouw zou je compleet gelijk geven.
Vind het ook wel vreemd dat je daarom een ban hebt gekregen, maar ik vind sowieso dat dat hier redelijk snel gebeurd.
Heb je wel eens een langere periode niet gedronken of zie je daar te erg tegenop? In Nl zijn wel dubbele diagnose groepen, mensen met psychiatrische problematiek en verslaving. En die slagen er vaak wel in geruime tijd abstinent te zijn en een redelijk leven te leiden. Misschien niet met een betaalde baan, maar gewoon wel leefbaar zeg maar.
Vooral omdat je niet meer altijd weet wat wel of niet gebeurd is en in de war bent en depressief zou ik het echt aanraden. Het is zo fijn om van die dwang verlost te zijn en je gaat je psychisch echt beter voelen!
@Elaine68:
Ik heb redelijk wat jaren gehad waarin er thuis geen alcohol binnenkwam en ik 1 of 2 keer per week de kroeg bezocht. Hoe zag mijn leven er toen uit: zes op zeven werken, thuis verbouwen en 0 sociale contacten want stress.
Fysiek en mentaal kan ik het aan om te stoppen met drinken (drink bv. ook niet wanneer mijn partner met zoon op vakantie gaat), maar dat betekend wel dat ik me compleet moet afsluiten van de maatschappij.
Dat is ook iets dat steeds weer terugkomt bij de personen die mij behandelen: bij mij is die alcohol niet een primair probleem, maar is het een symptoom, een copingmechanisme.
Dat ik soms niet weet wat wel of niet gebeurd is, hangt niet samen met de drank maar met het gegeven dat mijn dromen zo realistisch kunnen zijn dat ze bijna herinneringen worden. Denk niet dat je dit kunt begrijpen zonder het zelf mee te maken.
Ik kan niet inschatten welk beeld jij nu hebt bij onze situatie, maar zie het zeker niet te zwart. Zoals ik eerder schreef: dit is een warm huishouden, er wordt hier niet geroepen of met deuren geslagen, partner en ik kunnen een discussie hebben en tien minuten later weer knuffelen, de rekeningen worden betaald, dagelijks verse maaltijden, als stiefzoon hier is wordt er elke dag zeker een uur met hem gespeeld, ...
De problemen zitten vooral in mijn hoofd, want ik doe dagelijks hetgeen wat een huisman zou moeten doen. Alleen kan ik nog steeds moeilijk aanvaarden dat dit alles is wat ik nog kan. Ik kom uit een situatie waarbij ik 70u/week draaide in een betaalde job, goed verdiende en ondertussen het huishouden runde en nu slaag ik er niet eens in om een simpele deeltijdse job vol te houden.
Ik kan me heel goed voorstellen dat het geen primair probleem is, maar alcohol misbruik heeft wel gevolgen, bijvoorbeeld depressiviteit.
Ik vind je kijk op het leven niet nuchter, je hebt het over euthanasie om anderen niet tot last te zijn, maar kennelijk word je helemaal niet als last ervaren. Hoe komt het dat je het zo verkeerd inschat?
Je schetst een beeld van een prima gezin en dat jij, na jaren roofbouw gepleegd te hebben, nu (tijdelijk) niet meer kan werken.
Ik denk dat je je beeld eerst eens bij moet stellen en mijn ervaring is, de simpelste zaken werken het beste.
Zoals inderdaad goed eten, niet drinken, een (rustige) dagbesteding, een dankbaarheidsdagboek (ja sorry), en de juiste medicatie.
Ik heb ook vrienden die het ondanks al het voorgaande nog steeds heel erg moeilijk hebben maar die hebben toch zeker ook zaken waar ze dankbaar voor zijn.
Waarom zou je vrouw mij qua drank gelijk geven?
Valdemar schreef op 23-12-2022 om 16:57:
@Elaine68:
Ik heb redelijk wat jaren gehad waarin er thuis geen alcohol binnenkwam en ik 1 of 2 keer per week de kroeg bezocht. Hoe zag mijn leven er toen uit: zes op zeven werken, thuis verbouwen en 0 sociale contacten want stress.
Fysiek en mentaal kan ik het aan om te stoppen met drinken (drink bv. ook niet wanneer mijn partner met zoon op vakantie gaat), maar dat betekend wel dat ik me compleet moet afsluiten van de maatschappij.
Dat is ook iets dat steeds weer terugkomt bij de personen die mij behandelen: bij mij is die alcohol niet een primair probleem, maar is het een symptoom, een copingmechanisme.
Dat ik soms niet weet wat wel of niet gebeurd is, hangt niet samen met de drank maar met het gegeven dat mijn dromen zo realistisch kunnen zijn dat ze bijna herinneringen worden. Denk niet dat je dit kunt begrijpen zonder het zelf mee te maken.
Ik kan niet inschatten welk beeld jij nu hebt bij onze situatie, maar zie het zeker niet te zwart. Zoals ik eerder schreef: dit is een warm huishouden, er wordt hier niet geroepen of met deuren geslagen, partner en ik kunnen een discussie hebben en tien minuten later weer knuffelen, de rekeningen worden betaald, dagelijks verse maaltijden, als stiefzoon hier is wordt er elke dag zeker een uur met hem gespeeld, ...
De problemen zitten vooral in mijn hoofd, want ik doe dagelijks hetgeen wat een huisman zou moeten doen. Alleen kan ik nog steeds moeilijk aanvaarden dat dit alles is wat ik nog kan. Ik kom uit een situatie waarbij ik 70u/week draaide in een betaalde job, goed verdiende en ondertussen het huishouden runde en nu slaag ik er niet eens in om een simpele deeltijdse job vol te houden.
Als alcohol zelfmedicatie is, moet er dan niet iets getweakt of verhoogd worden aan de huidige medicatie om beter te functioneren zonder alcohol?
En wat betreft die levendige dromen: ik las dat autisme en psychosegevoeligheid vaak samengaan. Zouden die dromen niet in dat vakje kunnen vallen? En als dat aan de hand is en je hebt er zoveel last van: dezelfde vraag als hierboven.
De aanvaarding, dat is een ander stuk, daar helpt geen medicatie tegen. Je bent goed zoals je bent Valdemar. En zo te lezen leid je een heel waardevol leven met en voor jezelf en je naasten. Hoe anders misschien ook.
Laatst zag ik een documentaire op Netflix van Jonah Hill die (zijn) psychiater Stutz interviewt. Het is een aanrader, intrigerend. Eén van de dingen die mij is bijgebleven, is de uitspraak dat je je gezondheid het meest kunt beïnvloeden door 3 factoren. Hij (Stutz) vond namelijk vaak jammer dat hij maar zo weinig kon doen voor de mensen, ze gingen hetzelfde weer zijn deur uit. En hij stelt dat je het meeste resultaat boekt om je welzijn te verbeteren door:
Gezond eten
Voldoende bewegen
Slapen
Het lijkt haast té simpel. Maar als er aan één van deze factoren wat te verbeteren valt, zou ik daar zeker naar kijken. Slaap en alcoholgebruik, dus bij jou denk ik?
Elaine68 schreef op 23-12-2022 om 17:48:
Bedankt voor je uitgebreide antwoord, ga proberen hier zo duidelijk mogelijk op te reageren.
Ik kan me heel goed voorstellen dat het geen primair probleem is, maar alcohol misbruik heeft wel gevolgen, bijvoorbeeld depressiviteit.
Ik kamp al sinds mijn tiende met zelfmoordgedachten en depressieve klachten, dus lang voor ik alcohol op regelmatige basis gebruikte. Je hebt wel gelijk dat het gebruik deze klachten kan versterken.
Ik vind je kijk op het leven niet nuchter, je hebt het over euthanasie om anderen niet tot last te zijn, maar kennelijk word je helemaal niet als last ervaren. Hoe komt het dat je het zo verkeerd inschat?Misschien omdat ik het zo ervaar? Zoals ik schreef, ik heb jaren hard en veel gewerkt, goed verdiend en nu slaag ik er zelfs niet in om een deeltijdse job vol te houden. Welke bijdrage lever ik nog tot mijn gezin? Zouden ze niet gelukkiger zijn als ik er gewoon niet meer was?
Je schetst een beeld van een prima gezin en dat jij, na jaren roofbouw gepleegd te hebben, nu (tijdelijk) niet meer kan werken.Ik weet niet of ik een beeld schets van een prima gezin. Wij doen alvast ons best voor onze stiefzoon, zodat hij in een zo stabiel mogelijke situatie kan opgroeien met veel warmte en een plek waar hij zichzelf mag zijn. Onze focus ligt echt bij de kleine.
Ik denk dat je je beeld eerst eens bij moet stellen en mijn ervaring is, de simpelste zaken werken het beste.
Zoals inderdaad goed eten, niet drinken, een (rustige) dagbesteding, een dankbaarheidsdagboek (ja sorry), en de juiste medicatie.
Ik heb ook vrienden die het ondanks al het voorgaande nog steeds heel erg moeilijk hebben maar die hebben toch zeker ook zaken waar ze dankbaar voor zijn.Op dit vlak geef ik je volkomen gelijk. Ik meen ook dat een fatsoenlijk dagritme bijdraagt aan de mentale gezondheid, maar kun je ook eens aangeven hoe je dit kunt bereiken als je nachten zo intens zijn dat je bij ontwaken het voelt alsof je bent overreden door een tram, hoe je kunt functioneren als het je een uur kost voor 1 telefoontje te plegen, als je jezelf moet oppreppen om gewoon het huis uit te gaan,...
Waarom zou je vrouw mij qua drank gelijk geven?
Omdat zij meent dat ik beter functioneer zonder drank, ondanks dat ik op dat moment ongevoeliger en arroganter wordt. Zelfs met alle pillen die ik slik, zorgt een dag zonder drank ervoor dat ik om 6u 's ochtends kan beginnen ratelen over allerlei gedachten en thesissen.
Sorry, als ik niet dadelijk reageer. Partner is naar een optreden en ik ben thuis met stiefzoon.
Je bent niemand tot last, dat is al uitgesproken door je partner. Dat is al heel wat als je om je heen kijkt in de wereld.
Ik zou proberen wat positiever naar jezelf te kijken. Misschien een lijstje maken?
Huisman is ook een belangrijke taak. En nog belangrijker is op een bewuste, positieve manier omgaan met je stiefzoon. Bijdragen aan een goede jeugd is onbetaalbaar.
Misschien kunnen jullie deze kerst tijdens de maaltijd aangeven wat jullie waarderen aan elkaar. Of top en flop spelen (zie kerstappels). Schrijf op wat gezegd wordt en neem het ook aan.
Kun je die stortvloed in je hoofd ook niet opschrijven? Ik herken dat trouwens wel, dat mijn hoofd op hol slaat. Wat dat betreft vind ik forummen en het nieuws kijken ook niet altijd aan te raden. Beweging helpt me wel dan. Buiten lopen in de natuur.
Die levendige dromen heeft een vriendin van mij ook. Ook andere klachten. Ze heeft het laten onderzoeken en het bleek narcolepsie te zijn. Ze krijgt nu medicatie in de avond waardoor de dromen minder intens zijn en ze beter slaapt. Hierdoor gaat het over de gehele linie ook beter met haar.
Heb je weleens laten onderzoeken waar die heftige dromen vandaan komen? Of is het geschaard onder ptss?
Valdemar, ik wens je oprecht sterkte. Ik lees een mens die echt zijn best doet.
Misschien is het belachelijk wat ik voorstel maar ... is mindfulness iets wat je een klein beetje zou kunnen helpen? Ik heb onlangs ACT gevolgd en dat was voor mij een echte openbaring. Het zou kunnen dat je dit al gedaan hebt of dat dit veel te min is voor jouw problematiek, vergeet het dan dat ik dat heb geschreven. Mijn bedoeling was goed.
Valdemar schreef op 23-12-2022 om 13:36:
[..]
Bedankt voor je tips.
Ik draag het niet alleen. De personen die ons begeleiden vinden ons steevast een goed team en we proberen zo goed mogelijk voor elkaar te zorgen.
Dat is fijn zeg