Sociale angst en persoonlijkheidsstoornis..
Hoi allemaal,
Regelmatig schrijf ik of mee of open ik zelf een topic over mijn mentale issues en met name die op sociaal gebied. In 2018 heb ik hiervoor EMDR en cognitieve gedragsthereapie voor gehad zonder blijvend resultaat.
Ondertussen heb ik geprobeerd om veel sociale activiteiten te ondernemen en te werken aan mijn sociale vaardigheden door onder andere meerdere malen op singlevakantie te gaan en me aan te sluiten bij platforms waar je activiteiten kan ondernemen. Ook helaas zonder blijvend resultaat. Ik word in vriendschappen vaak teleurgesteld. Ik denk een combinatie van verschil in levensfase, mijn gebrek aan vertrouwen/sociale vaardigheden/angst en gewoon pech. Dat is best frusterend.
In de coronatijd ging het met mijn eenzaamheid best oke. Nu iedereen weer van alles onderneemt met vooral elkaar beland ik weer in mijn negatieve cirkel. Ik onderneem echter veel, maar alleen: Ik ga alleen naar de vierdaagse, alleen op vakantie etc. Als ik ergens ben lukt het me moeizaam om praatjes te maken.
Omdat mijn depressie symptomen terugkwamen ben ik weer naar mijn huisarts gegaan voor een nieuwe verwijzing. Bij mijn huisarts bleken de labels sociale angst en ontwijkende persoonlijkheidsstoornis al gediagnostiseerd te zijn. Nu gaan we schematherapie opzetten. Iets waar ik best blij mee ben, omdat ik er goede dingen over heb gelezen. Ik zie er wel behoorlijk tegenop. Schrijvend kan ik best goed onder woorden brengen wat er is, en in een oppervlakkig gesprek ook. Maar echt de diepte in, vind ik heel moeilijk.
Wie herkent zich in dit verhaal? Hebben jullie tips om de moeilijke momenten te relativeren en niet in de negatieve cirkel te belanden?
Nu gaat het gelukkig weer een paar weken goed, maar dat lijntje is dun.
Dank jullie wel alvast.
vrouw92 schreef op 12-07-2022 om 09:02:
[..]
Goede vraag! Stel ik mezelf ook regelmatig. Vaak is het zo dat als er een nieuw contact in mijn leven komt dat voor mij heel bijzonder is en ik daar echt voor wil gaan. Voor de ander ben ik slecht 'erbij' en veel minder waardevol. Dan dreig ik claimend te zijn, wat voor de ander niet fijn is. Een goede balans daarin vinden is moeilijk. Ik pas vaak niet in het leven van de ander, omdat het complex is.
Ik denk niet dat je niet in het leven van een ander past, maar dat voor veel mensen een vriendschap is die geleidelijk groeit. Soms blijft het contact oppervlakkig en soms groeit het door naar iets intensievers.
Daarbij zegt hoeveel contact je hebt ook niet altijd iets over de waarde van de vriendschap. Ik heb vrienden die ik niet wekelijks spreek en soms maanden niet zie, maar waarmee de band en de vriendschap zo diep is dat ik weet dat we voor elkaar door het vuur gaan.
Jij benaderd vriendschap op een andere manier, omdat je super graag vrienden wilt. Wat extreem logisch is, maar als je vriendschap kunt zien als iets organisch dat vanzelf groeit en ontwikkelt dan levert dat misschien wel minder teleurstellingen op.
Rondstruiner schreef op 12-07-2022 om 07:36:
Tegenwoordig wordt autisme niet meer zo snel gemist bij vrouwen hoor. Niet iedereen die sociaal niet handig is heeft autisme hè. Ze beschrijft ook gewoon iemand met sociale angst en een persoonlijkheidsstoornis. Volgens mij is het geen goed idee om hier op basis van een stukje tekst diagnoses te roepen, terwijl daar niet om gevraagd wordt. Ik vind dat nogal wat eigenlijk.
Waar zit dan precies het verschil tussen de diagnoses?
@SuperCow Wat ik lees heeft jouw behandelaar nog een behoorlijk cliché beeld van autisme en adhd.
Bij adhd kan onrust bijvoorbeeld ook vooral van binnen zitten, dus dan zit je gewoon rustig op een stoel.
En geen contact maken en niet over emoties kunnen praten bij autisme, daar heb ik slechts één reactie op 
Als jouw vermoedem daar ligt, zou ik dan ook zeker laten verwijzen naar een organisatie die er meer kennis van heeft.
Er is steeds meer inzicht dat de diagnoses in de DSM niet heilig zijn en al zeker niet binair (je hebt het wel/je hebt het niet). Het is allemaal een schaal dus heb je (een paar/veel) trekken van het een en ook wat van het ander. Het is handig om een richting te hebben om te kunnen kijken wat werkt qua therapie. Maar dingen als EMDR, schematherapie of ACT werken voor heel veel aandoeningen en stoornissen. Dus daarmee wordt het label ook minder belangrijk.
In de fysieke gezondheidszorg werken ze zo al langer. Ik heb ooit een akelige val gemaakt op mijn stuit. Er was sowieso sprake van fikse kneuzing en misschien gebroken. Maar dat gingen ze niet eens meer checken, want de behandeling was toch hetzelfde. Dus de diagnose is in dat geval niet relevant meer.
Ik zou iedereen gunnen niet al te veel met labels bezig te zijn. Je past er toch nooit perfect in en het gevaar dreigt dat je jezelf te veel gaat identificeren met een label (en daardoor meer klachten krijgt). Stap open en met goede moed de schematherapie in. De kans is heel groot dat dat je veel gaat brengen, ongeacht het label.
Ik ga ook zeker door met de schematherapie, ik heb er zeker baat bij.
Aan de andere kant lukt het me maar niet een opleiding af te ronden en in werk ervaar ik ook steeds de nodige uitdagingen (o.a. 3 burn-outs) en relaties blijven ook een uitdaging. Daar word ik heel onzeker van. En zet ik zoveel coping in om enigszins 'normaal' te kunnen functioneren (bijv. prikkels minimaliseren), dat kost heel erg veel energie. Waarom lukken die dingen me niet, terwijl IQ geen probleem is?
Bij een diagnose ADD is er andere hulp beschikbaar waardoor die opleiding mss wél gaat lukken. Bij ASS zal je moeten accepteren dat sommige dingen niet veranderen, en moet je misschien bepaalde ambities proberen los te laten en te focussen op dingen die je beter af gaan. Een labeltje helpt in deze maatschappij nu eenmaal wel om passende hulp te krijgen.
Ik wil me ook zeker niet teveel focussen op labels. Er veranderd dan namelijk niet heel veel aan waar ik last van heb. Het geeft alleen een richting wat betreft hulp.
Mijn symptomen zijn denk ik ook te complex voor 1 specifiek label. Ik moet leren er mee om te gaan en handiger te worden wat betreft sociaal contact. Wat iemand al zei om te investeren in kennissen heb ik de afgelopen jaren zeker gedaan. Daarbij heb ik soms wat langduriger contact met iemand gehad, soms kort. Maar altijd is het opgehouden in stilte, zonder duidelijke uitleg van een ander. Ook niet wanneer ik daar om vroeg.
Ik ben heel gevoelig voor uitsluiting ivm mijn verleden en elk kleinste signaal voel ik als iets groots.
Bij autisme is het moeilijk om over gevoelens te praten. Als er iets is wat ik goed kan, is dat het wel. Ik krijg op zowel mijn opleiding als werk te horen dat ik een hele goede reflecterende houding heb. Dat maakt het soms ook ingewikkeld, want mijn gedachten kloppen 9 van de 10 keer. Zo wilde ik langs bij mijn oude werkgever, maar mensen van buitenaf waren niet welkom zo kreeg ik te horen. Later bleek dat het voor alle belangstellenden was. Gisteren was ik wel welkom, maar gaven oud collega's mijn geen blik waardig, dus wist ik genoeg. Uit emoties kan ik heel veel aflezen. Daardoor neem ik het dus ook persoonlijk op en zal ik een volgende keer weer iets vermijden, omdat ik toch teleurgesteld wordt.
Lollypopje schreef op 12-07-2022 om 10:50:
@SuperCow Wat ik lees heeft jouw behandelaar nog een behoorlijk cliché beeld van autisme en adhd.
Bij adhd kan onrust bijvoorbeeld ook vooral van binnen zitten, dus dan zit je gewoon rustig op een stoel.
En geen contact maken en niet over emoties kunnen praten bij autisme, daar heb ik slechts één reactie op
Als jouw vermoedem daar ligt, zou ik dan ook zeker laten verwijzen naar een organisatie die er meer kennis van heeft.
Nou, dat dus! Ongelooflijk.
Lollypopje schreef op 12-07-2022 om 09:17:
[..]
Ik denk niet dat je niet in het leven van een ander past, maar dat voor veel mensen een vriendschap is die geleidelijk groeit. Soms blijft het contact oppervlakkig en soms groeit het door naar iets intensievers.
Daarbij zegt hoeveel contact je hebt ook niet altijd iets over de waarde van de vriendschap. Ik heb vrienden die ik niet wekelijks spreek en soms maanden niet zie, maar waarmee de band en de vriendschap zo diep is dat ik weet dat we voor elkaar door het vuur gaan.
Jij benaderd vriendschap op een andere manier, omdat je super graag vrienden wilt. Wat extreem logisch is, maar als je vriendschap kunt zien als iets organisch dat vanzelf groeit en ontwikkelt dan levert dat misschien wel minder teleurstellingen op.
Zo probeer ik het steeds te benaderen, maar is keer op keer moeilijk.
vrouw92 schreef op 12-07-2022 om 11:57:
Bij autisme is het moeilijk om over gevoelens te praten. Als er iets is wat ik goed kan, is dat het wel.
Ik ook, super goed. Zeker bij mensen bij wie ik me veilig voel. Ben soms zelfs juist te open. En toch ben ik hardstikke autistisch 
Overigens dacht ik ook altijd dat ik geen autist kon zijn, omdat ik dus te goed was met gevoelens. Daarmee wil ik niet zeggen dat jij dat bent, slechts even dat beeld ontkrachten.
vrouw92 schreef op 12-07-2022 om 12:02:
[..]
Zo probeer ik het steeds te benaderen, maar is keer op keer moeilijk.
Dat het moeilijk is, geloof ik helemaal. Zeker als je iets heel graag wilt, dan kan je dat jezelf behoorlijk in de weg zitten om iets gewoon te laten gebeuren. Ik hoop dat schematherapie je daarbij kan helpen 
MeganRapinoe schreef op 12-07-2022 om 09:13:
[..]
AHet klinkt inderdaad alsof je misschien net wat pusherig/claimerig kunt zijn als je een nieuw contact maakt. Herkenbaar hoor, want je wil graag nieuwe vrienden. Maar het helpt misschien om eerst eens een partij kennissen op te doen. Gewoon leuke contacten. Daar hoef je dus niet ‘voor te gaan’ of dat hoeft niet ‘heel bijzonder’ te zijn. Gewoon iemand met wie je een keer naar een voorstelling gaat. Is het gezellig, doe je het later nog een keer. Maar daar kan best even tussen zitten. Of iemand met wie je af en toe wandelt.
Als je de lat wat lager legt, ontstaat er ruimte voor een vriendschap om te groeien. Het zijn net plantjes: af en toe een beetje water is genoeg. Sommigen redden het, anderen niet. Maar iedere dag water en 16 flessen Pokon per week doen de groei niet goed. Dat sterft zo’n plantje meestal af. Als je nou eens naar nieuwe mensen in je leven kijkt als waren ze groeiende stekjes in je vensterbank. Sommigen blijven, anderen niet. Maar laat maar gebeuren wat er gebeurt, daar hoef je zelf niet te veel bovenop te zitten.
Dit is precies wat ik ook dacht.
Verder ben ik ook wel benieuwd hoe je alles geeft?
Ik deel hieronder even mijn ervaring met een eenzame vriendin. Misschien heb je iets aan het verhaal vanaf de "andere" kant. Alhoewel ik mij heel goed realiseer dat jij waarschijnlijk niet precies zo handeld. Maar wie weet zie je een kleine overeenkomst waarvan je denkt hè ik heb me nooit gerealiseerd dat de ander het zo ervaart.
Ik heb nog een vriendinnenclubje van een sport die we samen beoefende. We zagen elkaar des tijds wekelijks. Nu zien we elkaar veel minder ongeveer eens per half jaar. Één van de vriendinnen heeft naast deze groep nauwelijks vriendinnen en is eenzaam. Ze heeft ook geen partner en dus zijn wij de enige waarbij ze kwijt kan wat ze meemaakt. Dus als we met elkaar afspreken wil ze alles vertellen dat ze heeft mee gemaakt en blijft er geen ruimte over om te vertellen wat wij meemaken. Ik denk ook dat ze liever niet te veel hoort wat wij allemaal doen, omdat het confronterend is dat wij een heel ander leven hebben. En ik snap dat ook eigenlijk nog wel. Ik vertel de dingen die ik dagelijks mee maak direct aan mijn partner en als ik vriendinnen zie dan heb ik het over grote dingen of kleine dingen van die dag of maximaal een week. Zij kan de kleine dingen die ze mee maakt vrijwel nooit kwijt en heel veel grote dingen gebeuren er ook niet in haar leven. Toen we elkaar nog meerdere keren per week zagen tijdens het sporten waren de gesprekken daardoor redelijk normaal zoals gesprekken gaan. Nu kan ze rustig vertellen hoe laat ze op dag 1 van haar vakantie zes maanden terug is opgestaan, dat ze daarna appels heeft gekocht, waar ze heeft geluncht, dat ze bijna was gestruikeld en hoe laat ze weer naar bed ging. Vreselijk lange en saaie verhalen. Terwijl de vraag was of ze een leuke vakantie had gehad. Terug vragen of ik een leuke vakantie heb gehad is er dan niet bij.
Als we met de groep samen zijn dan probeert ze altijd iemand opzij te trekken die dus dan vervolgens geen kans meer krijgt om met de andere bij te praten. En we spreken elkaar dus allemaal bijna nooit. Ik heb ooit mee gemaakt dat ik degene was die met haar in "gesprek" was terwijl een andere vriendin zwangerschap aankondigde. Nou dat was natuurlijk joelen dus ik had mijn aandacht direct op de zwangere vriendin, daar was de eenzame vriendin vervolgens best verbolgen over omdat wij toch in gesprek waren en dan zou het onbeleefd zijn om ineens bij een ander gesprek aan te haken. En ik snap best dat ze behoefte heeft aan volledige aandacht omdat ze dat zelden krijgt, maar ik heb behoefte om tijdens zo'n middag met alle vriendinnen even bij te praten.
Daar komt ook bij dat ze best vaak hulp verwacht, maar zelf nooit thuis geeft. Ik heb haar twee jaar lang elke week drie keer opgehaald met de auto wat toch een paar km om was. En toen ik vroeg of ik mee kon rijden naar een verjaardag vond ze dat te ver (niet meer dan 1km van de route) en ze was al zo moe etc. De wederkerigheid is dus ver te zoeken.
Ik heb dit ook wel eens in alle eerlijkheid besproken, maar helaas herkende ze zich er niet in en is er dus niets veranderd. Het gevolg is nu dat er steeds minder als groep wordt afgesproken en dat er steeds in kleine subgroepen wordt afgesproken zonder haar uit te nodigen. Ik vind het lastig, omdat ik soms best een schuld gevoel heb dat wij de enige zijn die ze heeft en dat door niet af te spreken zij nog eenzamer wordt. Aan de andere kant kost het ook heel veel energie zonder dat er ook, maar iets terug komt. Op dit moment is ze afgezakt in een depressie en heb ik haar dus toch maar weer uitgenodigd, maar het liefst van alles zou ik gewoon willen dat ze in ziet waar het mis gaat. Zodat ze een bredere vrienden kring kan opbouwen zodat er een gelijkwaardige vriendschap kan zijn.
Lollypopje schreef op 12-07-2022 om 10:50:
@SuperCow Wat ik lees heeft jouw behandelaar nog een behoorlijk cliché beeld van autisme en adhd.
Bij adhd kan onrust bijvoorbeeld ook vooral van binnen zitten, dus dan zit je gewoon rustig op een stoel.
En geen contact maken en niet over emoties kunnen praten bij autisme, daar heb ik slechts één reactie op
Als jouw vermoedem daar ligt, zou ik dan ook zeker laten verwijzen naar een organisatie die er meer kennis van heeft.
Dat vind ik dus het lastige, want ik zie heel veel overeenkomsten. Maar wat zijn dan precies de verschillen?
Vrouw92, sorry ik wil je topic niet kapen. Wat een vervelende situatie op je werk.
Ik denk zelf dat het sowieso heel lastig is om in deze tijd en op wat latere leeftijd vriendschappen te ontwikkelen, nog even los van de persoonlijke uitdagingen die je daarbij ervaart. Wel supergoed dat je zo je best doet om het wel te proberen.
Met schematherapie ga je de linkjes leggen tussen ervaringen in je verleden en coping/gedrag wat je daarvoor hebt ontwikkeld en nu onbewust nog steeds inzet, wat wellicht niet meer zo handig is. Dat je die linkjes zelf al ziet is al een mooi begin. Ken je het boek Patronen doorbreken al? Dat wordt vaak als leidraad gebruikt in de schematherapie.
Zelf heb ik ook veel baat bij de groepstherapie, om te leren wat er in anderen omgaat en waarom zij bepaald gedrag laten zien. Dat helpt mij om anderen wat beter te begrijpen.
Lollypopje schreef op 12-07-2022 om 10:50:
@SuperCow Wat ik lees heeft jouw behandelaar nog een behoorlijk cliché beeld van autisme en adhd.
Bij adhd kan onrust bijvoorbeeld ook vooral van binnen zitten, dus dan zit je gewoon rustig op een stoel.
En geen contact maken en niet over emoties kunnen praten bij autisme, daar heb ik slechts één reactie op
Als jouw vermoedem daar ligt, zou ik dan ook zeker laten verwijzen naar een organisatie die er meer kennis van heeft.
Hier sluit ik me bij aan. Ik weet weinig van autisme maar dat je geen AD(H)D kunt hebben als je driekwartier op je stoel kan zitten is in ieder geval grote flauwekul. Als iemand op grond van dat soort oppervlakkige observaties beoordeelt, zou ik daar veel moeite mee hebben en mijn vertrouwen verliezen.
Bij vermoeden van AD(H)D beginnen ze altijd met een snelle screening (vragenlijstje). Als je daar hoog op scoort, starten ze pas een onderzoek op. Heb jij zo'n vragenlijst gehad? Ik zou daar in ieder geval om vragen. En als er dat ook voor autisme is, zou ik daar ook om vragen.
Jillz schreef op 12-07-2022 om 12:25:
[..]
Dit is precies wat ik ook dacht.
Verder ben ik ook wel benieuwd hoe je alles geeft?
Ik deel hieronder even mijn ervaring met een eenzame vriendin. Misschien heb je iets aan het verhaal vanaf de "andere" kant. Alhoewel ik mij heel goed realiseer dat jij waarschijnlijk niet precies zo handeld. Maar wie weet zie je een kleine overeenkomst waarvan je denkt hè ik heb me nooit gerealiseerd dat de ander het zo ervaart.
Ik heb nog een vriendinnenclubje van een sport die we samen beoefende. We zagen elkaar des tijds wekelijks. Nu zien we elkaar veel minder ongeveer eens per half jaar. Één van de vriendinnen heeft naast deze groep nauwelijks vriendinnen en is eenzaam. Ze heeft ook geen partner en dus zijn wij de enige waarbij ze kwijt kan wat ze meemaakt. Dus als we met elkaar afspreken wil ze alles vertellen dat ze heeft mee gemaakt en blijft er geen ruimte over om te vertellen wat wij meemaken. Ik denk ook dat ze liever niet te veel hoort wat wij allemaal doen, omdat het confronterend is dat wij een heel ander leven hebben. En ik snap dat ook eigenlijk nog wel. Ik vertel de dingen die ik dagelijks mee maak direct aan mijn partner en als ik vriendinnen zie dan heb ik het over grote dingen of kleine dingen van die dag of maximaal een week. Zij kan de kleine dingen die ze mee maakt vrijwel nooit kwijt en heel veel grote dingen gebeuren er ook niet in haar leven. Toen we elkaar nog meerdere keren per week zagen tijdens het sporten waren de gesprekken daardoor redelijk normaal zoals gesprekken gaan. Nu kan ze rustig vertellen hoe laat ze op dag 1 van haar vakantie zes maanden terug is opgestaan, dat ze daarna appels heeft gekocht, waar ze heeft geluncht, dat ze bijna was gestruikeld en hoe laat ze weer naar bed ging. Vreselijk lange en saaie verhalen. Terwijl de vraag was of ze een leuke vakantie had gehad. Terug vragen of ik een leuke vakantie heb gehad is er dan niet bij.
Als we met de groep samen zijn dan probeert ze altijd iemand opzij te trekken die dus dan vervolgens geen kans meer krijgt om met de andere bij te praten. En we spreken elkaar dus allemaal bijna nooit. Ik heb ooit mee gemaakt dat ik degene was die met haar in "gesprek" was terwijl een andere vriendin zwangerschap aankondigde. Nou dat was natuurlijk joelen dus ik had mijn aandacht direct op de zwangere vriendin, daar was de eenzame vriendin vervolgens best verbolgen over omdat wij toch in gesprek waren en dan zou het onbeleefd zijn om ineens bij een ander gesprek aan te haken. En ik snap best dat ze behoefte heeft aan volledige aandacht omdat ze dat zelden krijgt, maar ik heb behoefte om tijdens zo'n middag met alle vriendinnen even bij te praten.
Daar komt ook bij dat ze best vaak hulp verwacht, maar zelf nooit thuis geeft. Ik heb haar twee jaar lang elke week drie keer opgehaald met de auto wat toch een paar km om was. En toen ik vroeg of ik mee kon rijden naar een verjaardag vond ze dat te ver (niet meer dan 1km van de route) en ze was al zo moe etc. De wederkerigheid is dus ver te zoeken.
Ik heb dit ook wel eens in alle eerlijkheid besproken, maar helaas herkende ze zich er niet in en is er dus niets veranderd. Het gevolg is nu dat er steeds minder als groep wordt afgesproken en dat er steeds in kleine subgroepen wordt afgesproken zonder haar uit te nodigen. Ik vind het lastig, omdat ik soms best een schuld gevoel heb dat wij de enige zijn die ze heeft en dat door niet af te spreken zij nog eenzamer wordt. Aan de andere kant kost het ook heel veel energie zonder dat er ook, maar iets terug komt. Op dit moment is ze afgezakt in een depressie en heb ik haar dus toch maar weer uitgenodigd, maar het liefst van alles zou ik gewoon willen dat ze in ziet waar het mis gaat. Zodat ze een bredere vrienden kring kan opbouwen zodat er een gelijkwaardige vriendschap kan zijn.
Dit is precies hoe het vaak gaat. Hier ook geen partner en alleen mijn ouders om dingen mee te delen. Die bel ik 1x in de week. Mijn collega's zijn dan vaak de dupe van lange en soms ook onnodige verhalen. Maar na een weekend zonder enkel gesprek kan ik dan niet anders. Inmiddels ben ik al wel zo ver dat ik dingen terugvraag. Mijn werk bestaat vooral uit 'helpen'. In vriendschappen geef ik ook aan dat als ik iets kan doen, ik dat graag hoor. Daar geef ik dan ook gehoord aan.
Ik snap echter ook dat niet iedereen mijn verhalen wilt aanhoren. Die zijn niet altijd leuk. Als het wel leuk is, ben ik vaak overenthousiast. Ik vraag me bijna in elk gesprek af: Wanneer moet ik stoppen, moet ik nu iets vragen, wat is handig? Na het gesprek weet ik gelijk waar ik de mist in ben gegaan.
Wat jij schrijft klopt dus zeker bij mij en die analyse heb ik al gemaakt. Daarom heb ik ook hulp nodig.
SuperCow schreef op 12-07-2022 om 12:27:
[..]
Dat vind ik dus het lastige, want ik zie heel veel overeenkomsten. Maar wat zijn dan precies de verschillen?
Vrouw92, sorry ik wil je topic niet kapen. Wat een vervelende situatie op je werk.
Ik denk zelf dat het sowieso heel lastig is om in deze tijd en op wat latere leeftijd vriendschappen te ontwikkelen, nog even los van de persoonlijke uitdagingen die je daarbij ervaart. Wel supergoed dat je zo je best doet om het wel te proberen.
Met schematherapie ga je de linkjes leggen tussen ervaringen in je verleden en coping/gedrag wat je daarvoor hebt ontwikkeld en nu onbewust nog steeds inzet, wat wellicht niet meer zo handig is. Dat je die linkjes zelf al ziet is al een mooi begin. Ken je het boek Patronen doorbreken al? Dat wordt vaak als leidraad gebruikt in de schematherapie.
Zelf heb ik ook veel baat bij de groepstherapie, om te leren wat er in anderen omgaat en waarom zij bepaald gedrag laten zien. Dat helpt mij om anderen wat beter te begrijpen.
Het boek patronen doorbreken ken ik zeker. Daarom denk ik ook dat dit mij gaat helpen.
vrouw92 schreef op 12-07-2022 om 13:32:
[..]
Dit is precies hoe het vaak gaat. Hier ook geen partner en alleen mijn ouders om dingen mee te delen. Die bel ik 1x in de week. Mijn collega's zijn dan vaak de dupe van lange en soms ook onnodige verhalen. Maar na een weekend zonder enkel gesprek kan ik dan niet anders. Inmiddels ben ik al wel zo ver dat ik dingen terugvraag. Mijn werk bestaat vooral uit 'helpen'. In vriendschappen geef ik ook aan dat als ik iets kan doen, ik dat graag hoor. Daar geef ik dan ook gehoord aan.
Ik snap echter ook dat niet iedereen mijn verhalen wilt aanhoren. Die zijn niet altijd leuk. Als het wel leuk is, ben ik vaak overenthousiast. Ik vraag me bijna in elk gesprek af: Wanneer moet ik stoppen, moet ik nu iets vragen, wat is handig? Na het gesprek weet ik gelijk waar ik de mist in ben gegaan.
Wat jij schrijft klopt dus zeker bij mij en die analyse heb ik al gemaakt. Daarom heb ik ook hulp nodig.
Het is ook niet makkelijk. Misschien kun je je zelf aanwennen om nadat je zelf drie zinnen hebt gezegd een vraag te stellen of op een andere manier te zorgen dat de ander aan het woord komt. En dan ook echt te luisteren tot de ander heeft kunnen zeggen wat zij te zeggen heeft. In het begin voelt dat misschien ongemakkelijk, maar uiteindelijk wordt het steeds natuurlijker om een echt gesprek te krijgen in plaats van een monoloog.
Hoe meer kennissen je om je heen hebt hoe makkelijker je uiteindelijk toch alles kan ventileren. Tegen persoon A vertel je dan het ene verhaal en tegen persoon B het andere verhaal.