Sociale angst en persoonlijkheidsstoornis..
Hoi allemaal,
Regelmatig schrijf ik of mee of open ik zelf een topic over mijn mentale issues en met name die op sociaal gebied. In 2018 heb ik hiervoor EMDR en cognitieve gedragsthereapie voor gehad zonder blijvend resultaat.
Ondertussen heb ik geprobeerd om veel sociale activiteiten te ondernemen en te werken aan mijn sociale vaardigheden door onder andere meerdere malen op singlevakantie te gaan en me aan te sluiten bij platforms waar je activiteiten kan ondernemen. Ook helaas zonder blijvend resultaat. Ik word in vriendschappen vaak teleurgesteld. Ik denk een combinatie van verschil in levensfase, mijn gebrek aan vertrouwen/sociale vaardigheden/angst en gewoon pech. Dat is best frusterend.
In de coronatijd ging het met mijn eenzaamheid best oke. Nu iedereen weer van alles onderneemt met vooral elkaar beland ik weer in mijn negatieve cirkel. Ik onderneem echter veel, maar alleen: Ik ga alleen naar de vierdaagse, alleen op vakantie etc. Als ik ergens ben lukt het me moeizaam om praatjes te maken.
Omdat mijn depressie symptomen terugkwamen ben ik weer naar mijn huisarts gegaan voor een nieuwe verwijzing. Bij mijn huisarts bleken de labels sociale angst en ontwijkende persoonlijkheidsstoornis al gediagnostiseerd te zijn. Nu gaan we schematherapie opzetten. Iets waar ik best blij mee ben, omdat ik er goede dingen over heb gelezen. Ik zie er wel behoorlijk tegenop. Schrijvend kan ik best goed onder woorden brengen wat er is, en in een oppervlakkig gesprek ook. Maar echt de diepte in, vind ik heel moeilijk.
Wie herkent zich in dit verhaal? Hebben jullie tips om de moeilijke momenten te relativeren en niet in de negatieve cirkel te belanden?
Nu gaat het gelukkig weer een paar weken goed, maar dat lijntje is dun.
Dank jullie wel alvast.
je beschrijft mijn moeder, die bleek niet depressief en ook geen sociale angst te hebben maar autisme. Ze was 76!
Autisme bij vrouwen wordt heel vaak gemist.
Ysenda schreef op 12-07-2022 om 07:07:
je beschrijft mijn moeder, die bleek niet depressief en ook geen sociale angst te hebben maar autisme. Ze was 76!
Autisme bij vrouwen wordt heel vaak gemist.
Eigenlijk moest ik zelf ook aan autisme denken. Aan de andere kant klopt jouw verhaal ook met de diagnose van de dokter, ik zou dus zeker daar eerst proberen iets aan te doen. Het is frustrerend als je zo graag wil en het niet lukt. Maar ik ben ook bang dat op dit forum je niet verder vooruit komt. Jouw probleem is niet dat je niets onderneemt of niet probeert mensen te ontmoeten. Het wordt pas daarna lastig en dat kan je inderdaad beter bespreken met iemand die daar beroepsmatig advies in kan geven.
Ysenda schreef op 12-07-2022 om 07:07:
je beschrijft mijn moeder, die bleek niet depressief en ook geen sociale angst te hebben maar autisme. Ze was 76!
Autisme bij vrouwen wordt heel vaak gemist.
Klopt dat zie je vaker. Lijkt me wel heftig voor haar dat pas zo laat te ontdekken.
Autisme gaat vaak samen met andere diagnoses (ocd bij mij en ook heel gevoelig voor somberte). Het lastige is echter dat autisme eigenlijk de bron is en dat dat een andere aanpak van die andere diagnoses vraagt dan bij neurotypische mensen. Waardoor standaard therapieen vaak niet goed werken.
Dus TO als niks voor jou werkt, kun je ook eerst onderzoeken of er een onderliggend iets is. Dat wordt namelijk vaak gemist, omdat die andere diagnoses veel meer opvallen.
Tegenwoordig wordt autisme niet meer zo snel gemist bij vrouwen hoor. Niet iedereen die sociaal niet handig is heeft autisme hè. Ze beschrijft ook gewoon iemand met sociale angst en een persoonlijkheidsstoornis. Volgens mij is het geen goed idee om hier op basis van een stukje tekst diagnoses te roepen, terwijl daar niet om gevraagd wordt. Ik vind dat nogal wat eigenlijk.
@Rondstruiner Je hebt gelijk dat we niet zomaar diagnoses moeten roepen het hoeft zeker geen ass te zijn. Maar het kan wel de moeite waard zijn om te onderzoeken of er iets onderliggends is als gangbare therapieen niet werken.
Maar dat autisme tegenwoordig niet vaak meer gemist wordt, is helaas niet waar. Ik lees nog regelmatig verhalen van vrouwen die na jaren van misdiagnoses eindelijk de juiste diagnose heb gehad. En dat is dan allemaal korter dan 5 jaar geleden. Als het niet als kind al wordt opgepikt en je krijgt andere klachten zoals depressie, wordt vaak nog in de verkeerde hoek gezocht als je niet toevallig iemand treft met voldoende kennis van ass.
Maargoed dat is een off topic discussie.
Ik heb voor een andere stoornis ooit een vroege vorm van schema therapie gehad en dat was, na jaren andere gewone therapie, een verademing. Ik heb sindsdien nooit meer therapie gehad en kan heel goed met mezelf omgaan nu. Ik snap dat je het spannend vindt, maar kijk er vooral ook naar uit. Je mag er weer mee aan de slag en gaat dus weer stapjes verder komen.
Trouwens, ik hoop ook dat je af en toe trots op jezelf bent op wat je allemaal onderneemt. Heel veel mensen in jouw situatie zitten in een hoekje, maar jij gaat erop uit en probeert er wat van te maken. Dat vind ik heel cool.
Maar je ziet hier al dat iemand een vraag stelt en drie mensen autisme roepen. Dat gebeurt in allerlei topics. Denk je dan echt serieus dat een behandelaar daar niet aan denkt en daar niet naar kijkt?
TO: ik heb je een pb gestuurd met mijn reactie op je OP, ivm herkenbaarheid doe ik dat liever niet hier.
Rondstruiner schreef op 12-07-2022 om 07:48:
Maar je ziet hier al dat iemand een vraag stelt en drie mensen autisme roepen. Dat gebeurt in allerlei topics. Denk je dan echt serieus dat een behandelaar daar niet aan denkt en daar niet naar kijkt?
Ik reageerde vooral op een post. Maar helaas blijkt uit de praktijk dat dat dus lang niet altijd zo is. Dit omdat de GGZ vaak nogal afgebakende specialismes heeft. Waardoor iemand die depressie behandeld, vaak vooral gericht is op het herkennen en behandelen van depressies. En zelfs behandelaren en huisartsen die nog te veel in clichés denken om het te herkennen.
Ik denk juist als je minder kennis hebt je eerder verbanden legt met andere dingen, omdat je dat toevallig hebt gezien of herkent van jezelf of je omgeving. Wat uiteraard niet betekent dat het daarom ook altijd klopt natuurlijk.
Hoe graag ik ook zou willen dat je gelijk hebt, helaas zijn we gewoon nog lang niet op het punt dat dat ook zo is.
Maargoed dit is nogal offtopic en voor TO verder ook niet boeiend. Dus ik zal het hier verder ook bij laten.
@TO Ik heb goede verhalen gehoord over schematherapie. Ik hoop dat hey je gaat helpen. Want dit gevoel lijkt me heel naar.
Geen gekke gedachte hoor, autisme. Daar heb ik zelf ook regelmatig aan gedacht. Echter heb ik daar slechts enkele symptomen van, maar lang niet alle. Ook ADHD vanwege het niet kunnen ontspannen is al eens geopperd. Ik herken er zeker dingen in, maar sommige dingen ook totaal niet die wel typisch autisme zijn.
Kortom, ik hoop vooral dat schematherapie wat gaat opleveren. Tot die tijd hoop ik vooral op wat tips zoals ik al schreef 
Rondstruiner schreef op 12-07-2022 om 07:48:
Maar je ziet hier al dat iemand een vraag stelt en drie mensen autisme roepen. Dat gebeurt in allerlei topics. Denk je dan echt serieus dat een behandelaar daar niet aan denkt en daar niet naar kijkt?
Ja, dat denk ik echt, na 3 psychiaters was het bij mijn moeder na 10 jaar opname na opname bij GGZ en in alle jaren daarvoor een psychiatrisch verpleegkundige die zei: 'is er al eens naar autisme gekeken?'
Dat van mijn moeder is nu 5 jaar geleden, bij mij is inmiddels het vermoeden er wel maar nog geen handelingsverlegenheid waardoor een officiele diagnose nog niet nodig is.
Bij meisjes wordt het wel vaker als mogelijkheid meegenomen in het diagnose traject maar bij volwassen vrouwen nog steeds heel weinig helaas.
Ik vind het ook heel knap dat je na zoveel moeite wel er op uit blijft gaan!
De volgende zijn uit je OP riep bij mij wat vragen op:
"Ik word in vriendschappen vaak teleurgesteld. Ik denk een combinatie van verschil in levensfase, mijn gebrek aan vertrouwen/sociale vaardigheden/angst en gewoon pech. Dat is best frusterend."
Wat zijn jouw verwachtingen in een vriendschap? En past dat bij de mensen waar je mee in contact komt?
Mijn sociale leven is enorm veranderd sinds ik moeder ben geworden. En ik herken wel dat een andere levensfase moeilijk kan zijn binnen een vriendschap. Ik ben zelfs één van mijn beste vriendinnen kwijt geraakt. En als dat al zo moeilijk is in een lang bestaande vriendschap, dan is het in een nieuwe vriendschap helemaal moeilijk. Dat ligt niet aan jou.
vrouw92 schreef op 12-07-2022 om 08:16:
Geen gekke gedachte hoor, autisme. Daar heb ik zelf ook regelmatig aan gedacht. Echter heb ik daar slechts enkele symptomen van, maar lang niet alle. Ook ADHD vanwege het niet kunnen ontspannen is al eens geopperd. Ik herken er zeker dingen in, maar sommige dingen ook totaal niet die wel typisch autisme zijn.
Kortom, ik hoop vooral dat schematherapie wat gaat opleveren. Tot die tijd hoop ik vooral op wat tips zoals ik al schreef
Er is niet iets als typisch 'autisme' zeker niet wat je verwacht op basis van wat je ziet en hoort. Het is een spectrum aandoening en heel breed.
Bij mij denkt ook niemand er aan, terwijl het 99% zeker is. Bij mij vermoeden ze het pas na de diagnose van mijn moeder, ik was toen 45.
Het is in jou geval zeker de moeite waard om het te onderzoeken.
Jillz schreef op 12-07-2022 om 08:53:
Ik vind het ook heel knap dat je na zoveel moeite wel er op uit blijft gaan!
De volgende zijn uit je OP riep bij mij wat vragen op:
"Ik word in vriendschappen vaak teleurgesteld. Ik denk een combinatie van verschil in levensfase, mijn gebrek aan vertrouwen/sociale vaardigheden/angst en gewoon pech. Dat is best frusterend."
Wat zijn jouw verwachtingen in een vriendschap? En past dat bij de mensen waar je mee in contact komt?
Mijn sociale leven is enorm veranderd sinds ik moeder ben geworden. En ik herken wel dat een andere levensfase moeilijk kan zijn binnen een vriendschap. Ik ben zelfs één van mijn beste vriendinnen kwijt geraakt. En als dat al zo moeilijk is in een lang bestaande vriendschap, dan is het in een nieuwe vriendschap helemaal moeilijk. Dat ligt niet aan jou.
Goede vraag! Stel ik mezelf ook regelmatig. Vaak is het zo dat als er een nieuw contact in mijn leven komt dat voor mij heel bijzonder is en ik daar echt voor wil gaan. Voor de ander ben ik slecht 'erbij' en veel minder waardevol. Dan dreig ik claimend te zijn, wat voor de ander niet fijn is. Een goede balans daarin vinden is moeilijk. Ik pas vaak niet in het leven van de ander, omdat het complex is.
vrouw92 schreef op 12-07-2022 om 09:02:
[..]
Goede vraag! Stel ik mezelf ook regelmatig. Vaak is het zo dat als er een nieuw contact in mijn leven komt dat voor mij heel bijzonder is en ik daar echt voor wil gaan. Voor de ander ben ik slecht 'erbij' en veel minder waardevol. Dan dreig ik claimend te zijn, wat voor de ander niet fijn is. Een goede balans daarin vinden is moeilijk. Ik pas vaak niet in het leven van de ander, omdat het complex is.
AHet klinkt inderdaad alsof je misschien net wat pusherig/claimerig kunt zijn als je een nieuw contact maakt. Herkenbaar hoor, want je wil graag nieuwe vrienden. Maar het helpt misschien om eerst eens een partij kennissen op te doen. Gewoon leuke contacten. Daar hoef je dus niet ‘voor te gaan’ of dat hoeft niet ‘heel bijzonder’ te zijn. Gewoon iemand met wie je een keer naar een voorstelling gaat. Is het gezellig, doe je het later nog een keer. Maar daar kan best even tussen zitten. Of iemand met wie je af en toe wandelt.
Als je de lat wat lager legt, ontstaat er ruimte voor een vriendschap om te groeien. Het zijn net plantjes: af en toe een beetje water is genoeg. Sommigen redden het, anderen niet. Maar iedere dag water en 16 flessen Pokon per week doen de groei niet goed. Dat sterft zo’n plantje meestal af. Als je nou eens naar nieuwe mensen in je leven kijkt als waren ze groeiende stekjes in je vensterbank. Sommigen blijven, anderen niet. Maar laat maar gebeuren wat er gebeurt, daar hoef je zelf niet te veel bovenop te zitten.