Rouw de harde werkelijkheid

Rockstar schreef op 23-07-2021 om 23:22:

[..]

Ik had dit ook. Zware verdriet tot in het allerdiepste van je botten. Dat huilen niet eens in de buurt komt om de lading te dekken en schreeuwen ook niet.

Ik heb na de crematie van m’n zus zo keihard tegen de muur aan staan schoppen dat ik dagenlang een zere voet had. Gewoon omdat ik niet wist waar ik het zoeken moest. 

Ik kijk ‘Reclaiming Amy’ De ouders en vrienden van Amy Winehouse vertellen over haar. 😢 

❤️💔 Wat ontzettend erg voor jullie. Ik zou hulp zoeken, voor jezelf en je gezin. 

Evenietsanders schreef op 24-07-2021 om 19:01:

Even een alias aangemaakt want ik wil liever niet de link met mn eigenlijke nick. Mensen kijken toch anders naar je, je bent dan ineens de moeder met dat dode kind.
Mijn eerstgeboren kind is gestorven toen hij 20 was. Dat is alsof je hart uit je lijf getrokken wordt. Ik heb een hoop ellende meegemaakt maar dit. Zoiets kun je niet verwerken. Het gemis is er elke dag en het blijft zo de rest van mn leven. Je gaat door want nog andere kinderen enzo maar goed wordt het nooit meer.
Dat ik er niet mee kan omgaan is logisch maar wat ik zo erg vind is dat ik mijn andere kinderen niet kan helpen. Het kind na hem heeft er behoorlijke problemen mee, ze waren niet alleen broers maar ook beste maatjes en deden alles samen. Dat gat is te groot voor zo'n jongen van toen 16. We zijn ondertussen 10 jaar verder maar dat kind zit al die tijd aardig in de knoei ermee. Hij loopt al die tijd af en aan in de ggz maar ook daar komt geen echte hulp van. Vraag me ook af of die bestaat.
En ik kan niks terwijl die zoon wel heeft uitgesproken dat hij het er graag met me over wil hebben. Na 10 jaar kan ik nu een zin of drie uitspreken over mijn oudste maar dan begin ik weer te huilen. Het zit me zelf zo hoog. Ik heb het hem uitgelegd en aangeboden er toch over te praten met allebei een doos tissues erbij maar dat voelt zo zinloos. Ik weet niet wat ik tegen hem kan zeggen om het beter te maken. Het is niet beter te maken gewoon.
Misschien iemand een tip over iets wat mijn zoon kan helpen bij de rouwverwerking?

Wat verdrietig.....en als je dit nou eens laat lezen wat je hier schrijft. Dit raakte mij namelijk wel. 💥

Er zijn rouwtherapeuten. 

@Evenietsanders, neem eens contact op met een therapeut. Voor je zoon, maar ook voor jezelf. Ik heb zelf emdr gehad vanwege dingen die gebeurd waren na het overlijden van een ouder toen ik een twintiger was. Dit heeft mij echt geholpen. Bedoel niet dat je gelijk emdr moet doen, maar er zijn specialisten die jullie verder kunnen helpen.

Evenietsanders schreef op 25-07-2021 om 00:58:

Lief van jullie. Ik ga het hem voorstellen. Voor hem alleen dan want ik durf dat voor mezelf niet aan. Ik heb alle ellende in mijn leven netjes ergens achterin de kast gelegd met een mooi strikje er om en daar wil ik het laten liggen. Het is alles bij elkaar teveel voor een mens.

Je moet het zelf weten, maar hoe zonde is het dat je geen herinneringen op kunt halen over je zoon met familie of vrienden zonder totaal van de leg te raken.  

Wat verdrietig 

Ik ken het helaas maar al te goed. Mijn vriend, waarmee ik een half jaar een relatie had op mijn 18e is plotseling overleden toen hij met zijn auto over de kop vloog. Hij was een jaar ouder, had net zijn rijbewijs, net een auto gekocht waarin we lekker veel aan het touren waren en dan ineens dit bericht. 

Het heeft me jaren gekost om erover heen te komen. Nu is het meer dan 15 jaar geleden en ik denk nog elke dag aan hem. 

Wat me geeft geholpen is om te denken wat hij had gewild. Hij was een zeer levendige, enthousiaste, vrolijke jongen die midden in het leven stond en mij altijd stimuleerde om meer te ondernemen en meer risico te nemen, dus hij had nooit gewild dat ik verdrietig wegkwijnde. 

Na een jaar of twee van rauwe rouw, heb in mijn twintiger jaren geprobeerd om voor twee te leven en dat is aardig gelukt. 

Ik ben na het overlijden van mijn zus ook helemaal vast gelopen. 
De eerste periode leek het net als of alles met vertraging bij mij binnen kwam en kon ik haast niet functioneren. 

Nu hoor ik van mijn omgeving altijd dat ik teveel in tegenwoordige tijd praat over mijn zus, zelf zie ik daar niet zo'n probleem in. 
Het is gewoon mijn zus en continue benadrukken dat ze er niet meer is voegt toch ook niets toe? 
Iedereen die dit moet weten, die weet het. 

Vandaag is de sterfdag van Neef. En waar ik bang was om van de leg te raken vandaag valt dat tot nu toe nog mee. 

6 jaar geleden ben ik mijn zoontje verloren bij de geboorte. Een maand later stierf mijn 2e vader heel plotseling. 3jaar geleden stierf de beste vriendin van mijn man waar ik ook een goede band mee had. Ik ben non-stop aan het rouwen. Soms krijg ik geen lucht en weet ik het niet meer te zoeken. Wat mij nu op de been houd is mijn 2e kindje dat vorig jaar geboren is. Daarvoor was het nog moeilijker om overeind te blijven. Maar het is nog steeds erg moeilijk.

Voor iedereen een  en een dikke 

Zonneoog schreef op 25-07-2021 om 11:43:

6 jaar geleden ben ik mijn zoontje verloren bij de geboorte. Een maand later stierf mijn 2e vader heel plotseling. 3jaar geleden stierf de beste vriendin van mijn man waar ik ook een goede band mee had. Ik ben non-stop aan het rouwen. Soms krijg ik geen lucht en weet ik het niet meer te zoeken. Wat mij nu op de been houd is mijn 2e kindje dat vorig jaar geboren is. Daarvoor was het nog moeilijker om overeind te blijven. Maar het is nog steeds erg moeilijk.

Voor iedereen een en een dikke

Dit is ook wel de overtreffende trap van verlies, wat heftig!