Rouw de harde werkelijkheid
Naar aanleiding van een ander topic open ik deze.
Zelf ben ik meerdere malen door rouw heen gegaan na overlijdens op te jonge leeftijd te hebben mee gemaakt.
Ik wist tot dat dat gebeurde niet wat rouw deed. Maar ik heb gevoelens gekregen die ik nooit voor mogelijk had gehouden.
Angst paniek...intens verdriet...wanhoop...de wereld om me heen was niet meer wat ik dacht dat het was.
Wie herkent dit en wilt mee schrijven?
Ik ga er op dit moment helaas doorheen, mijn moeder is ernstig ziek, ze heeft een hersentumor. Deze hebben ze wel bij haar verwijderd, maar nu moet ze alle ellende ondergaan, bestraling chemopillen bovendien komt het terug, dat is zeker. Ik herken je gevoelens van paniek, verdriet, ik weet niet wat ik zonder haar moet.
Ik heb alleen ervaring met het overlijden van mijn grootouders en dat is toch 'anders'.
Ik wil jou wel veel sterkte wensen.
En realiseer mij weer eens hoe gezegend ik ben, bitterzoet maar dank daarvoor.
Muurbloem wat vreselijk voor jullie. Ook ik heb het mee gemaakt door een ziekte zonder kans op genezing. Ik realiseerde me toen op een gegeven moment dat dat ook al een vorm van afscheid was.
Zelf heb beide ouders jong verloren en daarna ook de opa en oma van beide kanten en een zus van mijn moeder heel jong.
Nose schreef op 23-07-2021 om 18:04:
Muurbloem wat vreselijk voor jullie. Ook ik heb het mee gemaakt door een ziekte zonder kans op genezing. Ik realiseerde me toen op een gegeven moment dat dat ook al een vorm van afscheid was.
Ja het is vreselijk, je wilt het niet geloven, zo onwerkelijk, er valt haast niet mee om te gaan. Jij ook veel sterkte, heb je wel iemand om er over te praten?
Muurbloem1985 schreef op 23-07-2021 om 18:08:
[..]
Ja het is vreselijk, je wilt het niet geloven, zo onwerkelijk, er valt haast niet mee om te gaan. Jij ook veel sterkte, heb je wel iemand om er over te praten?
Ik heb even hulp gehad en dat hielp op zich wel ivm de paniekaanvallen. Ik bleef ook erg last houden van schuldgevoel en de palliatieve sedatie (het vooraf gaan) ging fout. Gelukkig hielp de vpk ons wel heel goed.
Als er een dierbare sterft, dan gaat er ook een stukje van jezelf dood, is mijn gevoel.
De stekende pijn gaat wel over, maar het gemis blijft knagend aanwezig. Ik had overigens wel een soort van geluk dat ik 'vooruit kon rouwen' terwijl mijn vader er zelf nog was. We hebben zijn laatste 10 maanden intens beleefd en nog veel mooie dingen samen gedaan en veel fijne gesprekken gehad.
Mijn eerste keer rouw was om mijn opa, toen was ik pas 11 jaar. Het was mijn lievelingsopa en omdat hij opeens in coma kwam te liggen was het afscheid abrupt. Daar heb ik ook heel lang last van gehad.
💔 
Vandaag 4 jaar geleden sprak ik Neef voor het laatst. Paar dagen later overleed ie. Ik mis ‘m, dat lieve rotjoch van me.
Ja dat stukje van wat beschreven word over jezelf dat mee gaat.
Ik had veel boosheid om het laatste stukje wat niet goed ging. Je kan het niet meer over doen en dat was zo vreselijk realistisch klote!
Ik heb zelf (gelukkig) nog niet dit soort rouw meegemaakt, maar dat gaat helaas natuurlijk wel nog komen. Lisanne van Sadelhoff schrijft over rouw voor De Correspondent (https://decorrespondent.nl/collectie/rouw) op een manier die mij echt raakt.
Naar mijn mening twee van haar sterkste artikelen, misschien vind jij er ook hoop/licht/herkenning in:
- https://decorrespondent.nl/11133/hoofd-schouders-knie-en-teen-je-hele-lijf-rouwt/17553300479946-f95bc11d
- https://decorrespondent.nl/11349/rouw-heeft-geen-eindpunt-en-dat-is-hoopvoller-dan-het-klinkt/17893865727738-cd144876
Dat is trouwens niet waar, bedenk ik me nu, dat ik dit soort rouw nog niet heb meegemaakt. Toen ik 7 was overleed mijn tante na een ziekbed, die vaak op mijn zus en mij oppaste. Ik herinner me nog dat mijn vader het ons vertelde en dat zowel hij als mijn moeder als mijn zus huilde, en ik alleen maar mijn vuisten kon ballen en voor mezelf herhalen "Niet huilen, niet huilen, niet huilen". Het voelde alsof ik uit elkaar zou barsten in duizend kleine stukjes als ik mezelf zou toestaan om te huilen. Ik wilde daarom ook niet naar haar begrafenis, want ik was bang dat ik dan verdrietig zou zijn en zou moeten huilen. Uiteindelijk zijn die tranen toch wel gekomen, 10 jaar later.
Ik ga even kijken naar wat je hebt gestuurd. Dank je!
Ik ben mijn man, mijn grote liefde, 9 maanden geleden verloren aan een hersentumor. Tien weken na de officiële diagnose..... Ik zit midden in het rouwproces. Nu komt echt pas binnen dat hij nooit meer terugkomt.
Mijn hart is gebroken, er is een groot deel van mezelf ook overleden 😢😢
Man dat 1e artikel 😢
Cateye schreef op 23-07-2021 om 18:28:
Ik ben mijn man, mijn grote liefde, 9 maanden geleden verloren aan een hersentumor. Tien weken na de officiële diagnose..... Ik zit midden in het rouwproces. Nu komt echt pas binnen dat hij nooit meer terugkomt.
Mijn hart is gebroken, er is een groot deel van mezelf ook overleden 😢😢
❤️💔