Rouw de harde werkelijkheid
Naar aanleiding van een ander topic open ik deze.
Zelf ben ik meerdere malen door rouw heen gegaan na overlijdens op te jonge leeftijd te hebben mee gemaakt.
Ik wist tot dat dat gebeurde niet wat rouw deed. Maar ik heb gevoelens gekregen die ik nooit voor mogelijk had gehouden.
Angst paniek...intens verdriet...wanhoop...de wereld om me heen was niet meer wat ik dacht dat het was.
Wie herkent dit en wilt mee schrijven?
Cateye gecondoleerd. Misschien heb je behoefte hier mee te schrijven. ❤️
Ik heb ook al veel te maken gehad met rouwverwerking. Allebei mijn ouders zijn overleden nog geen jaar na elkaar en mijn schoonouders zijn ook overleden. Daar heb ik echt veel verdriet van gehad. Echter veel heftiger en verdrietiger vond ik het overlijden van mijn man in 2016 na een kort ziekbed op 57jarige leeftijd. Het grote verschil vind ik dat als 1 van je ouders overlijd en je bent al het huis uit dat dan aan je gezinssituatie niks veranderd. Als je man overlijd dan lig je ineens alleen in bed en een bord minder bij het tafel dekken. Ik heb lange tijd gehad dat ik automatisch 3 borden uit de kast pakte.
Gecondoleerd, Cateye. Wat is dat snel gegaan ook, tien weken na de diagnose.
Ik heb zelf een ingewikkeld rouwproces doorgemaakt na twee traumatische verliezen binnen (heel) korte tijd. Zoals ik in het andere topic schreef, was rouwen voor mij hard werken en een eenzaam proces. Het duurde bij mij heel erg lang voordat het daadwerkelijk doordrong dat mijn naasten er niet meer waren. Ik ontkende het niet, maar ik kon het ook niet toelaten. Dat heeft mijn proces heel erg vertraagd. Achteraf gezien had ik er beter hulp bij kunnen zoeken.
Wednesday schreef op 23-07-2021 om 19:19:
Gecondoleerd, Cateye. Wat is dat snel gegaan ook, tien weken na de diagnose.
Ik heb zelf een ingewikkeld rouwproces doorgemaakt na twee traumatische verliezen binnen (heel) korte tijd. Zoals ik in het andere topic schreef, was rouwen voor mij hard werken en een eenzaam proces. Het duurde bij mij heel erg lang voordat het daadwerkelijk doordrong dat mijn naasten er niet meer waren. Ik ontkende het niet, maar ik kon het ook niet toelaten. Dat heeft mijn proces heel erg vertraagd. Achteraf gezien had ik er beter hulp bij kunnen zoeken.
Ik ben 3 maanden geheel onverwachts mijn vader verloren. En hoewel ik precies weet wat ik zou moeten voelen, komt dat gevoel niet bij me binnen. Het lijkt net of ik de pijn onbewust niet toelaat, omdat dat gewoon te erg zou zijn. Ik twijfel ook of ik hulp moet zoeken, of het nog even de tijd moet geven.
Het overlijden van m’n oudste broer kwam zo onverwacht. Zo had ie maagpijn en zo was ie dood. Zat twee maanden tussen ofzo. Het jaar ervoor hadden we zijn vriendin begraven, die overleed plotseling aan sepsis shock.
Ik was jong, begin 20. Geen idee wat rouw was, moest t ook alleen verwerken. Aan familie en m’n toenmalige vriend had ik weinig.
Een paar jaar later pleegde de beste vriend van m’n huidige man zelfmoord. Dat was zo heftig. Ik had zo’n verdriet. Om hem en om het verdriet van mijn geliefde.
In 2004 overleed m’n oudste zus. Zij was zoveel meer dan een zus, meer moeder dan mijn eigen moeder ooit voor me was. Ik ging kapot. Dacht dat ik nooit meer zo verdrietig zou kunnen zijn.
In 2016 stierf mijn paps. Hoogbejaard, 98. Geen dag in z’n leven bedlegerig geweest en op n dag was t op. Hij ging in bed liggen en stierf diezelfde nacht. Het verdriet wat ik had was onverwacht heftig. We hadden niet zo’n goede band. Ik werd (mede omdat ik toen heel zwaar trainde voor n kickbokswedstrijd) teruggeworpen naar m’n kindertijd. Die was niet zo leuk en de klappen die ik kreeg met sparren voelden soms als die ik van pa kreeg als kind.
Deze maand 4 jaar terug stierf Neef.Iets ouder dan 30 was ie. Zoon van m’n oudste zus. Na haar overlijden hadden wij elkaar een beetje geadopteerd. Hij was altijd al m’n liefste neefje, van kinds af aan. Een joch waar geen land mee te bezeilen was soms maar wat waren we gek op elkaar. Toen hij stierf…. Ik kan niet omschrijven hoe dat was. Mijn jochie, mijn lieve rotjoch. Dood. Zeven hersentumoren hadden er ruim 3 jaar er voor nodig om deze prachtvent klein te krijgen. Ik mis m. Soms nog tot in m’n botten.
Rond zijn uitvaart kwam de ruzie die ik met 2 van m’n broers en 3 van m’n zussen had tot een hoogtepunt. Ik heb met hen gebroken.
Nadat ik eindelijk een beetje door de ergste rouw om Neef heen was, leidde die breuk tot een burn out van hier tot Tokyo. Want zoals m’n psych zei ‘Je hebt jezelf nooit toegestaan om het verlies van 5 broers en zussen in 1 klap, te verwerken’.
Vorig jaar december zag ik ze voor het eerst in n paar jaar. Op de begrafenis van m’n moeder. (Ook met haar was de band niet goed) Dat was n kille bedoening. Corona en familieruzie, geen goeie combi. Goddank heb ik 1 broer die me altijd heeft gesteund en ik hem. Zonder was ik denk ik gillend weggerend. Nu heb ik haar kist gedragen, een stukje geschreven en voorgelezen en me groot kunnen houden. Het overlijden van ma doet me verdriet, alleen zo anders dan waar ik bang voor was. Minder heftig. Veel oud zeer is weg, ik heb een paar dagen voor haar dood een heel fijn uurtje met haar gehad waarin ze me opeens herkende (ze was dement) en lieve dingen zei over mij als kind.
Ik schrijf dit allemaal en ik ben zo dankbaar. Voor de lieve mensen die ik heb gekend. Voor de liefde die ze gaven en die ik voor hen voelde. En ook omdat ik er sterker uit ben gekomen en een andere familie erbij heb gekregen in de mensen van m’n gym. ❤️🙏🏽
DanGun schreef op 23-07-2021 om 20:03:
Het overlijden van m’n oudste broer kwam zo onverwacht. Zo had ie maagpijn en zo was ie dood. Zat twee maanden tussen ofzo. Het jaar ervoor hadden we zijn vriendin begraven, die overleed plotseling aan sepsis shock.
Ik was jong, begin 20. Geen idee wat rouw was, moest t ook alleen verwerken. Aan familie en m’n toenmalige vriend had ik weinig.
Een paar jaar later pleegde de beste vriend van m’n huidige man zelfmoord. Dat was zo heftig. Ik had zo’n verdriet. Om hem en om het verdriet van mijn geliefde.
In 2004 overleed m’n oudste zus. Zij was zoveel meer dan een zus, meer moeder dan mijn eigen moeder ooit voor me was. Ik ging kapot. Dacht dat ik nooit meer zo verdrietig zou kunnen zijn.
In 2016 stierf mijn paps. Hoogbejaard, 98. Geen dag in z’n leven bedlegerig geweest en op n dag was t op. Hij ging in bed liggen en stierf diezelfde nacht. Het verdriet wat ik had was onverwacht heftig. We hadden niet zo’n goede band. Ik werd (mede omdat ik toen heel zwaar trainde voor n kickbokswedstrijd) teruggeworpen naar m’n kindertijd. Die was niet zo leuk en de klappen die ik kreeg met sparren voelden soms als die ik van pa kreeg als kind.
Deze maand 4 jaar terug stierf Neef.Iets ouder dan 30 was ie. Zoon van m’n oudste zus. Na haar overlijden hadden wij elkaar een beetje geadopteerd. Hij was altijd al m’n liefste neefje, van kinds af aan. Een joch waar geen land mee te bezeilen was soms maar wat waren we gek op elkaar. Toen hij stierf…. Ik kan niet omschrijven hoe dat was. Mijn jochie, mijn lieve rotjoch. Dood. Zeven hersentumoren hadden er ruim 3 jaar er voor nodig om deze prachtvent klein te krijgen. Ik mis m. Soms nog tot in m’n botten.
Rond zijn uitvaart kwam de ruzie die ik met 2 van m’n broers en 3 van m’n zussen had tot een hoogtepunt. Ik heb met hen gebroken.
Nadat ik eindelijk een beetje door de ergste rouw om Neef heen was, leidde die breuk tot een burn out van hier tot Tokyo. Want zoals m’n psych zei ‘Je hebt jezelf nooit toegestaan om het verlies van 5 broers en zussen in 1 klap, te verwerken’.
Vorig jaar december zag ik ze voor het eerst in n paar jaar. Op de begrafenis van m’n moeder. (Ook met haar was de band niet goed) Dat was n kille bedoening. Corona en familieruzie, geen goeie combi. Goddank heb ik 1 broer die me altijd heeft gesteund en ik hem. Zonder was ik denk ik gillend weggerend. Nu heb ik haar kist gedragen, een stukje geschreven en voorgelezen en me groot kunnen houden. Het overlijden van ma doet me verdriet, alleen zo anders dan waar ik bang voor was. Minder heftig. Veel oud zeer is weg, ik heb een paar dagen voor haar dood een heel fijn uurtje met haar gehad waarin ze me opeens herkende (ze was dement) en lieve dingen zei over mij als kind.
Ik schrijf dit allemaal en ik ben zo dankbaar. Voor de lieve mensen die ik heb gekend. Voor de liefde die ze gaven en die ik voor hen voelde. En ook omdat ik er sterker uit ben gekomen en een andere familie erbij heb gekregen in de mensen van m’n gym. ❤️🙏🏽
Zo te lezen heb jij ook aardig je portie gehad. Wat mooi dat je het wilt delen.
Rouw is zo anders bij iedereen maar wat me opvalt is dat mensen ik ook het weg stoppen en uiteindelijk komt de spreekwoordelijke man met de hamer keihard!
Nose schreef op 23-07-2021 omRouw is zo anders bij iedereen maar wat me opvalt is dat mensen ik ook het weg stoppen en uiteindelijk komt de spreekwoordelijke man met de hamer keihard!
Ik ben ook heel goed in verdriet wegstoppen. Ik heb op jonge leeftijd zo veel meegemaakt dat het een overlevingsstrategie is geworden. De man met de hamer is nog niet gekomen. Hopelijk komt die ook nooit. Wel merk ik dat mijn gevoel is afgevlakt en ik bij nieuw verlies en verdriet een steen in mijn hart en maag voel maar ik ga gewoon door zonder echt verdriet toe te laten. Anders kan ik niet. Ik ben ook bang dat het verdriet te groot is als ik dat toe ga laten. Ik ben wel benieuwd of mensen dat herkennen en toch op een later moment het verdriet hebben toegelaten zonder er in te verdrinken.
Mijn oma was meer een moeder voor mij dan mijn eigen moeder dat was en is. Ze is overleden op mijn 19e. Ik ben nu in de 40 en ik heb nog steeds momenten dat ik een brok in mijn keel krijg als ik aan haar denk of over haar praat. Het is niet meer zo overweldigend als destijds; dat is uitgedoofd maar het gemis blijft.
Ik heb juist het tegenovergestelde van niks voelen. Mijn zenuwen en hart lagen open en bloot op straat. Ik voelde alles. Tot in m’n vezels.
Biscuitje schreef op 23-07-2021 om 20:33:
[..]
Ik ben ook heel goed in verdriet wegstoppen. Ik heb op jonge leeftijd zo veel meegemaakt dat het een overlevingsstrategie is geworden. De man met de hamer is nog niet gekomen. Hopelijk komt die ook nooit. Wel merk ik dat mijn gevoel is afgevlakt en ik bij nieuw verlies en verdriet een steen in mijn hart en maag voel maar ik ga gewoon door zonder echt verdriet toe te laten. Anders kan ik niet. Ik ben ook bang dat het verdriet te groot is als ik dat toe ga laten. Ik ben wel benieuwd of mensen dat herkennen en toch op een later moment het verdriet hebben toegelaten zonder er in te verdrinken.
Ik snap wel wat je bedoelt. ik ben als 11 jarige seksueel misbruikt door mijn broer. Ik deed net alsof het nooit gebeurd was en mocht er van mezelf ook niet aan denken. Ik leefde gewoon door. Heel gek hoor maar het ging ;goed; tot het momet dat mijn zoon 11 jaar was en zag wat voor kind je dan nog eigenlijk bent . Toen kwam die man met de hamer alsnog. Ik kreeg huilbuien. Mijn man had gelukkig in de Panorama net een artikel gelezen over misbruik en dat het er pas uit kwam als je kinderen dezelfde leeftijd kregen. Dankzij dat artikel begreep hij mij heel goed en heeft me er overheen geholpen met praten en mij begrijpen.
Ik heb hier toen van geleerd dat gevoelens weg stoppen nooit helpt. Jaren later kwam de man met de hamer alsnog en dan moet je dingen verwerken van een jaar of 30 geleden. Ik heb er van geleerd.
Het verdoofde herken ik wel van andere situaties, achteraf bezien zie ik het als een soort van shock. Ook echt geen ruimte hebben omdat het simpelweg te groot en overspoelend is. In de loop van de jaren popte een deel van het gevoel dan wel op en kwam het er even uit waarna ik het weer wegstopte of specifiek 1 onderdeel verwerkte. Echt een soort van ‘coping mechanisme’
Bij mij werd uitgelegd (in het begin voelde ik niks) dat het een soort zelfbescherming is van de hersenen. Toen uiteindelijk opeens op een avond begon ik vreselijk te huilen en echt ik leek wel een dier met die geluiden. Vanuit mijn tenen kwam het.
Nose schreef op 23-07-2021 om 22:20:
Bij mij werd uitgelegd (in het begin voelde ik niks) dat het een soort zelfbescherming is van de hersenen. Toen uiteindelijk opeens op een avond begon ik vreselijk te huilen en echt ik leek wel een dier met die geluiden. Vanuit mijn tenen kwam het.
Dat is ook niet gek. Het moet er toch uit. Veel sterkte !
Edit: Toch maar niet.
DanGun schreef op 23-07-2021 om 21:19:
Ik heb juist het tegenovergestelde van niks voelen. Mijn zenuwen en hart lagen open en bloot op straat. Ik voelde alles. Tot in m’n vezels.
Ik had dit ook. Zware verdriet tot in het allerdiepste van je botten. Dat huilen niet eens in de buurt komt om de lading te dekken en schreeuwen ook niet.