Last van innerlijke monoloog
Even als achtergrondinformatie: ik heb een burn out met depressieve klachten. Ik krijg hier behandeling voor maar dat gaat nog niet zo snel.
Anyway. Ik heb op dit moment weer zoveel last van allemaal gedachten. Mijn hoofd gaat helemaal op hol. Het voelt echt alsof ik krankzinnig word. Het maakt me super onrustig en verdrietig. Ik weet gewoon niet wat ik er tegen kan doen. Als ik zo onrustig ben lukt eigenlijk niks echt goed. Als ik een boek lees, tetteren die stemmetjes op de achtergrond gewoon door. Concentratie is dan heel ver te zoeken.
Het varieert van: alles tot in den treure uitdenken (piekeren denk ik) en allerlei aanvechtingen van: je doet het niet goed, je verzint de boel, er is niks met je aan de hand, je dramatiseert, de huisarts schat het verkeerd in. En sommige iets positiever er doorheen: het hoort er allemaal bij, rustig blijven.
Wie herkent dit? En wat heb je eraan gedaan? Ik kom er gewoon even niet uit. Ik heb dit vanaf het begin af aan al wel, maar soms word het even zo erg, dan verzuip ik voor m'n gevoel.
Het voelt alsof het me langzaam uit elkaar scheurt, al die gedachten.
Ik moet zo gaan slapen, ik hoop dat ik nog ergens wat afleiding kan gaan vinden.
Piratenkoningin schreef op 17-07-2021 om 10:50:
Klinkt als dat je er grip op wil krijgen door te proberen het te begrijpen. Dat gaat alleen heel lastig/niet als je zo uitgeput en overprikkeld bent. Je systeem staat in de alarmstand. Dat moet eerst tot rust komen, voordat je voldoende afstand kunt creëren om te gaan begrijpen.
Tot rust komen gaat samen met leren accepteren dat het is zoals het is, elk moment weer. Als je elke gedachte, elk gevoel bekritiseert, komt dat er ook nog eens bovenop. Van kritiek gaan er alleen maar meer alarmen af, daar kom je niet van tot rust. Je hebt geen kritiek nodig, maar steun en vriendelijkheid
ja. En die burn out heb ik denk ik echt wel geaccepteerd. Dat kostte veel moeite, maar uiteindelijk lukte dat. Dus veel rust nemen, weinig plannen etc. Maar die depressie lukt me nog niet.
En klopt. Mijn therapeut houd me steeds voor dat ik mild mag zijn. De gedachten kan toetsen: wat klopt hier nou van?
dus als ik denk dat ik aandachtsgeil ben geworden kan ik soms denken: ik zoek steun en vind het fijn als mensen met me meedenken. Logisch dat het fijn is om je verhaal kwijt te kunnen.
Wat ik lees uit je verhaal is dat je nog niet hebt geaccepteerd dat die gevoelens en gedachtes er mogen zijn. Je zoekt een verklaring om dat 'probleem' snel op te lossen, terwijl dat deel helemaal normaal is en bij een Burn-out.
Je mag je best rot voelen en je hoeft niet van je kinderen te genieten op dit moment.
Wat vond je vroeger leuk om te doen? Wat gaf je eerder energie.
Wat ik merkte bij wandelen is dat ik nog steeds heel veel tijd had om te piekeren en dat hielp me dus niet. Ik moest iets doen waar ik me op moest concentreren, zodat mijn hoofd geen kans kreeg om door te draaien
misschien vul ik het teveel in vanuit mij perspectief, maar wellicht heb je er iets aan
Deze 4 vragen hielpen mij ook, wellicht ook bekend vanuit je therapie maar voor de zekerheid toch nog even geplaatst
1. Is die gedachte waar?
2. Weet ik helemaal zeker dat die gedachte waar is?
3. Wat gebeurt er als je die gedachte gelooft?
4. Wie zou je zijn zonder die gedachte?
Ik heb ze nog steeds op mijn telefoon staan voor t geval ik weer in zo'n negatieve flow zit 😇
Fidodido schreef op 17-07-2021 om 11:22:
Wat ik lees uit je verhaal is dat je nog niet hebt geaccepteerd dat die gevoelens en gedachtes er mogen zijn. Je zoekt een verklaring om dat 'probleem' snel op te lossen, terwijl dat deel helemaal normaal is en bij een Burn-out.
Je mag je best rot voelen en je hoeft niet van je kinderen te genieten op dit moment.
Wat vond je vroeger leuk om te doen? Wat gaf je eerder energie.
Wat ik merkte bij wandelen is dat ik nog steeds heel veel tijd had om te piekeren en dat hielp me dus niet. Ik moest iets doen waar ik me op moest concentreren, zodat mijn hoofd geen kans kreeg om door te draaien
misschien vul ik het teveel in vanuit mij perspectief, maar wellicht heb je er iets aan
klopt helemaal.
Er is momenteel eigenlijk niks waar ik zin in heb. Niks dat me energie geeft. En dat zit me ongelofelijk in de weg. Ik wil niet wandelen, ik wil niet eten, ik wil niet.
En sommige dingen moeten. Zoals eten. Want anders heb ik honger. En de kinderen moeten naar school en de was moet gedaan worden. En dat is allemaal prima.
maar de rest, alle soort van leuke en goede dingen (hobby, wandelen), ik kan me er gewoon niet meer toe zetten.
Het enige dat redelijk werkt is mijn teamsport elke week. Dan kan ik 2 uur lang even vergeten.
Wandelen doe ik wel met een podcast of muziek. Waar ik dan vaak weer van ga janken. Klopt wat je zegt, tijdens wandelen heb je ook veel tijd om te denken. Dat herken ik.
Fidodido schreef op 17-07-2021 om 11:26:
Deze 4 vragen hielpen mij ook, wellicht ook bekend vanuit je therapie maar voor de zekerheid toch nog even geplaatst
1. Is die gedachte waar?2. Weet ik helemaal zeker dat die gedachte waar is?
3. Wat gebeurt er als je die gedachte gelooft?
4. Wie zou je zijn zonder die gedachte?
Ik heb ze nog steeds op mijn telefoon staan voor t geval ik weer in zo'n negatieve flow zit 😇
Maar hoe bepaal je of een gedachte waar is? Door er een andere gedachte tegenover te zetten. Maar hoe weet je dat díe waar is? Ik vertrouw mezelf gewoon niet. Althans, ik vertrouw mijn gedachten niet.
Zo herkenbaar over je gedachten. Had ik exact. Wat is waar en wat zijn gedachten. Dit hoort er zo bij!! Lieverd geloof me wat jij hebt is normaal. Niet leuk maar het hoort erbij. Komt tijd komt raad. En kom hier als je het niet trekt.
Misschien is het voor nu handiger om je niet af te vragen of een gedachte waar is, maar of die je op dit moment helpt om je rustiger of beter te voelen. Zo niet, dan gaat ie maar even wieberen tot je het eraan toe hebt om 'm inhoudelijk te beoordelen. Schrijven helpt mij daar soms ook bij, dan weet ik dat die gedachte nog ergens staat en dat ik er later naar kan kijken.
Ik ben echt heel blij met jullie hart onder m'n riem. Of hoe dat ook heet. Ik ga zo maar even proberen mezelf naar buiten te schoppen.
soms denk ik: ik kan wel even dit of dat. En gelijk erna; onee. Pfffff. Dan dacht ik: ik kan wel even een lekker broodje gaan kopen. Werd ik enthousiast van. Ik was echt een voedsel mens hiervoor.
Ik kan het gewoon nu even allemaal niet.
Ik weet dat ik zo iets moet gaan eten maar ik heb er geen zin in. Het is allemaal hangen en wurgen. Hoort erbij. Maar super vermoeiend.
en als je het dan toch doet? Voel je je dan niet een pietsie beter?
Van blijven hangen op de bank wordt t niet beter, ookal heb je nergens zin als je al 1 ding doet op een dag waar je wel blij(er) van wordt... verder niet te veel moeten van je zelf. Maar af en toe toch uit de piekermodus zien te komen en dan is bewegen wel een goede manier
Fidodido schreef op 17-07-2021 om 13:53:
en als je het dan toch doet? Voel je je dan niet een pietsie beter?
Van blijven hangen op de bank wordt t niet beter, ookal heb je nergens zin als je al 1 ding doet op een dag waar je wel blij(er) van wordt... verder niet te veel moeten van je zelf. Maar af en toe toch uit de piekermodus zien te komen en dan is bewegen wel een goede manier
jawel. Dus dat moet ik mezelf maar voorhouden. Ik ben even naar de bakker gelopen en daarna naar het water. Daar zit ik nu.
Wat ik super moeilijk vind is dat ik juist als ik me dan even wat beter voel van die kant aangevochten word: zo ziek ben je niet, antidepressiva is onzin, je hebt gewoon rust nodig.
Op de slechte momenten wil ik liever gisteren dan vandaag beginnen, op de betere momenten klagen de stemmetjes me aan. En ze helpen me niet. Ze maken me enorm aan het twijfelen. Terwijl ik hiervoor nog opluchting voelde om het te gaan slikken. Eigenlijk lukt het me dus gewoon niet om te 'genieten' van de momenten dat het beter gaat omdat ik dan weer aan alles ga twijfelen. Ik roep mezelf voortdurend ter verantwoording denk ik.
terwijl 'het gaat iets beter' volgens mij alleen maar betekend dat ik niet huil.
herkennen jullie dat?
Ik huilde niet, maar kon zo boos op mijzelf zijn omdat ik huishoudelijke klussen niet meer goed aan kon. Na de afwas was ik op terwijl ik gewoonlijk gemakkelijk het huis poetste. Ik bleef lang hangen op 'het is toch een kleine moeite'.
Wattenbolleke schreef op 17-07-2021 om 10:53:
dus als ik denk dat ik aandachtsgeil ben geworden kan ik soms denken: ik zoek steun en vind het fijn als mensen met me meedenken. Logisch dat het fijn is om je verhaal kwijt te kunnen.
En ik moest mezelf zelfs leren denken: "dit voelt reteongemakkelijk en aandachtsgeil, maar door het meeste steeds maar voor mezelf te houden en alleen te willen oplossen, ben ik in deze situatie gekomen. Dus ik MOET iets anders proberen. Die vrienden heb ik allang, die zullen het gewoon van me willen weten. En zelf wel van onderwerp veranderen als ze het zat zijn."
en het afmeten aan "hoe goed het gaat" aan de hoeveelheid activiteiten die ik voor elkaar kreeg, moest ik ook loslaten. Daardoor legde ik stiekem iets te veel druk op dingen doen en dat was contraproductief. Ik moest stoppen met zelf proberen te beoordelen "hoe het gaat" en in het moment leven. Echt herstellen (makkelijker zonder kinderen). Toen mijn hoofd echt weer begon te werken, merkte ik vanzelf weer hoe het ging. Dingen gingen steeds een beetje makkelijker. Plezieriger. Zag er minder tegen op. En dat was het moment dat het écht wat beter begon te gaan.
sterkte.
Doemijdieglazenbol schreef op 17-07-2021 om 17:53:
[..
en het afmeten aan "hoe goed het gaat" aan de hoeveelheid activiteiten die ik voor elkaar kreeg, moest ik ook loslaten. Daardoor legde ik stiekem iets te veel druk op dingen doen en dat was contraproductief. Ik moest stoppen met zelf proberen te beoordelen "hoe het gaat" en in het moment leven. Echt herstellen (makkelijker zonder kinderen). Toen mijn hoofd echt weer begon te werken, merkte ik vanzelf weer hoe het ging. Dingen gingen steeds een beetje makkelijker. Plezieriger. Zag er minder tegen op. En dat was het moment dat het écht wat beter begon te gaan.
sterkte.
wie beoordeelde dat wel? En op basis waarvan? Hoe lukte jou dat om los te laten?
Ik denk dat bepaalde dingen wel makkelijker gaan. Beetje rommelen in huis, kinderen naar school en een boodschap doen enzo. Maar plezierig, nee. Daar is het dus nog te vroeg voor.
Ik las net dit artikel en moest aan dit topic denken: https://www.nrc.nl/nieuws/2021/07/14/als-je-helemaal-niets-denkt-doe-je-het-goed-a4051031 . Het is een boekbespreking.
Wie weet heeft iemand er iets aan.
Piratenkoningin schreef op 18-07-2021 om 13:47:
Ik las net dit artikel en moest aan dit topic denken: https://www.nrc.nl/nieuws/2021/07/14/als-je-helemaal-niets-denkt-doe-je-het-goed-a4051031 . Het is een boekbespreking.
Wie weet heeft iemand er iets aan
best een boeiend iets. Ik kan alleen nog geen therapeuten vinden die het toepassen hier.
Maar eigenlijk schreeuwt mijn hoofd: ik wil niet beter zijn. Want dan moet het leven weer. En ik ben er zo klaar mee. Ik heb er geen zin meer in. Ofzo.
Natuurlijk een contradictio, want als ik beter zou zijn, zou het geen probleem meer zijn. Ben nu ook te moe. Ga maar slapen.
Het voelt allemaal zo gestoord.