Last van innerlijke monoloog
Even als achtergrondinformatie: ik heb een burn out met depressieve klachten. Ik krijg hier behandeling voor maar dat gaat nog niet zo snel.
Anyway. Ik heb op dit moment weer zoveel last van allemaal gedachten. Mijn hoofd gaat helemaal op hol. Het voelt echt alsof ik krankzinnig word. Het maakt me super onrustig en verdrietig. Ik weet gewoon niet wat ik er tegen kan doen. Als ik zo onrustig ben lukt eigenlijk niks echt goed. Als ik een boek lees, tetteren die stemmetjes op de achtergrond gewoon door. Concentratie is dan heel ver te zoeken.
Het varieert van: alles tot in den treure uitdenken (piekeren denk ik) en allerlei aanvechtingen van: je doet het niet goed, je verzint de boel, er is niks met je aan de hand, je dramatiseert, de huisarts schat het verkeerd in. En sommige iets positiever er doorheen: het hoort er allemaal bij, rustig blijven.
Wie herkent dit? En wat heb je eraan gedaan? Ik kom er gewoon even niet uit. Ik heb dit vanaf het begin af aan al wel, maar soms word het even zo erg, dan verzuip ik voor m'n gevoel.
Het voelt alsof het me langzaam uit elkaar scheurt, al die gedachten.
Ik moet zo gaan slapen, ik hoop dat ik nog ergens wat afleiding kan gaan vinden.
Het klinkt misschien stom maar dit is echt niet raar. Door de burn out heb je veel minder draagkracht. Je gaat zeker in deze fase snel over je grenzen heen. Daardoor raak je oververmoeid en ben je niet goed in staat om weerstand te bieden aan negatieve gedachten. Zeker in combinatie met een depressie malen negatieve gedachten maar door. Voor nu is afleiding het enige wat enigzins verlichting biedt. Met behandeling ga je dit onder controle krijgen en kan het helemaal goed komen.
Een tip is wel om echt goed voor jezelf te blijven zorgen want er is een reden waarom je een burn out hebt gekregen.
ga je wel gauw weer naar huis? Herkenbaar trouwens dat je makkelijker wankelt als je alleen bent. Ik heb dat ook, en ook dat het zo ontzettend kan verschillen over de dagen / momenten heen.
Misschien helpt het om te accepteren dat er momenten zijn die super klote en verwarrend zijn en best ook wel oké momenten?
die mogen er ook gewoon zijn en mag en kan elkaar afwisselen. Ik heb ook echt wel mooie momenten nu maar daaakt niet dat ik niet meer ziek ben.
Heel herkenbaar, maar het wordt echt weer beter. Ook de wisselingen en verschil van dag tot dag of zelfs binnen een dag is normaal.
Mijn lifesavers waren Storytel en de bodyscan om rustig te worden en mijn gedachtenstroom te laten stoppen. Heeft me heel wat slapeloze nachten bespaart. Krijg je ook therapie? Want alleen AD lijkt me niet voldoende om de oorzaak aan te pakken(?)
Hobbelster schreef op 16-07-2021 om 23:55:
ga je wel gauw weer naar huis? Herkenbaar trouwens dat je makkelijker wankelt als je alleen bent. Ik heb dat ook, en ook dat het zo ontzettend kan verschillen over de dagen / momenten heen.
Misschien helpt het om te accepteren dat er momenten zijn die super klote en verwarrend zijn en best ook wel oké momenten?
die mogen er ook gewoon zijn en mag en kan elkaar afwisselen. Ik heb ook echt wel mooie momenten nu maar daaakt niet dat ik niet meer ziek ben.
morgen ga ik weer.
accepteren dat het zo is lukt soms, maar soms ook echt niet en dan vlieg ik uit de bocht. Er over nadenken maakt me ook snel aan het huilen. Of erover schrijven.
En dan ga ik naar nadenken, voel ik me opgejaagd en onrustig, super nerveus word ik dan, voor het geval het klopt wat ik denk. Etc.
Ik kan gewoon steeds minder goed met die gedachten omgaan.
helaas zit ik er al wel 6 maanden in. Dus het is niet zo dat het nu heel vers is ofzo. Helaas.
Fidodido schreef op 17-07-2021 om 00:09:
Heel herkenbaar, maar het wordt echt weer beter. Ook de wisselingen en verschil van dag tot dag of zelfs binnen een dag is normaal.
Mijn lifesavers waren Storytel en de bodyscan om rustig te worden en mijn gedachtenstroom te laten stoppen. Heeft me heel wat slapeloze nachten bespaart. Krijg je ook therapie? Want alleen AD lijkt me niet voldoende om de oorzaak aan te pakken(?)
Gelukkig heb ik als een blok geslapen. Maar ik voel de tranen alweer. Komt ook als ik erover na ga denken. Dus dan voelt het weer alsof ik mezelf steeds maar verdrietig maak.
Ik begin nu gewoon alweer in het cirkeltje. En de dag is net begonnen 
Jahoor, ook therapie. Overigens is mijn therapeut ook op de hoogte van al die gedachten.
Wat mij hielp, in een vergelijkbare situatie, was een opmerking van Diederik Jekel dat de mens (zeker de vrouw) wel 10.000 gedachtes op een dag heeft. Sommige zijn waar, andere niet. Sommige helpen en andere juist helemaal niet. Heel vaak zijn ze onbewust, want niet belangrijk. Sommige zijn blijkbaar wel belangrijk, en die onthoud je.
Met die wetenschap; je (mentale) gezondheid kan bepalen welke gedachtes blijven hangen. Zou je een been gebroken hebben, dan blijft alles wat met wandelen, hardlopen en Berg beklimmen te maken heeft hangen - ook al heb je daar een hekel aan.
Jij klinkt, in je eigen beschrijving, alsof het je te veel is. Zonder diagnose; je zit niet lekker in je vel. Dan blijven alle negatieve gedachtes sneller 'hangen' dan andere.
Wat ik deed, als ik in zo'n spiraal zat? Inderdaad; wandelen. Niet te snel (want ik wilde altijd de halve marathon lopen - dat is niet handig), liefst in een bos. Simpel afleiden, door de sudoku uit de krant op te lossen, puzzel te maken of te kleuren voor volwassenen deed ik ook, maar zonder te veel druk.
Wat nog beter hielp, was de hulp van de POH. Die leerde me, elke keer als ik zo'n gedachte had, daarop te reageren. Bespreek dat vooral ook met jouw psycholoog, wat voor jou helpende gedachtes kunnen zijn.
En blijf vooral schrijven. Het is niet raar wat je opschrijft en wellicht helpt het je.
Schrijven kan helpen (dit blijkt ook uit allerlei onderzoeken). Geef jezelf een piekerkwartier en schrijf alles op wat er in je hoofd opkomt. Daarna is het klaar.
Steeds als je daarna nog piekert denk je... Nee, dat ga ik er straks uitgooien in mijn piekerkwartier, dat is niet voor nu. En dan ga je iets anders doen, jezelf afleiden door bijvoorbeeld te wandelen met een (positieve) podcast op of muziek waar je een goed gevoel bij hebt.
Zo'n piekerkwartier kun je inlassen wanneer je er behoefte aan hebt. Het wordt aangeraden om dit 1, 2 of 3x per dag te doen. Ga niet je teksten teruglezen, je kunt ze ook na het schrijven verfrommelen en weggooien, of verbranden als een soort ritueel.
Julali schreef op 17-07-2021 om 08:05:
Schrijven kan helpen (dit blijkt ook uit allerlei onderzoeken). Geef jezelf een piekerkwartier en schrijf alles op wat er in je hoofd opkomt. Daarna is het klaar.
Steeds als je daarna nog piekert denk je... Nee, dat ga ik er straks uitgooien in mijn piekerkwartier, dat is niet voor nu. En dan ga je iets anders doen, jezelf afleiden door bijvoorbeeld te wandelen met een (positieve) podcast op of muziek waar je een goed gevoel bij hebt.
Zo'n piekerkwartier kun je inlassen wanneer je er behoefte aan hebt. Het wordt aangeraden om dit 1, 2 of 3x per dag te doen. Ga niet je teksten teruglezen, je kunt ze ook na het schrijven verfrommelen en weggooien, of verbranden als een soort ritueel.
Goeie. Ik schrijf nu heel veel omdat ik de gedachten dan nog enigszins kwijt raak. Als ik ze niet schrijf blijven ze helemaal hangen. Dus ik weet niet zo goed hoe het dan gaat als ik het ga inperken.
Ik stuur al mijn schrijfsels naar m'n therapeut trouwens. Dus die kent echt al mn bagger.
Teruglezen moet ik inderdaad eigenlijk niet doen.
Burn out heeft ook een fysieke component he? Je reageert nu overdreven heftig op adrenaline en andere stressverwante stoffen in je lijf. Daar kun je niets aan doen.
Het hielp mij om daar meer over te lezen. Dat normaliseerde de boel en maakte het makkelijker om mijn hoofd stil te zetten. Je hebt ook echt fysiek herstel nodig. Net als met een gebroken been. En als je been gebroken is, vind je het vast niet gek dat je er even niet goed op kunt lopen. Dat is hiermee hetzelfde.
Geef jezelf rust. Probeer mee te bewegen in het proces. Er zijn professionals bij betrokken. Je kunt nu even niet meer wat je eerder kon, maar dat gaat wel weer terugkomen. Nu beter worden.
Doemijdieglazenbol schreef op 17-07-2021 om 08:26:
Burn out heeft ook een fysieke component he? Je reageert nu overdreven heftig op adrenaline en andere stressverwante stoffen in je lijf. Daar kun je niets aan doen.
Het hielp mij om daar meer over te lezen. Dat normaliseerde de boel en maakte het makkelijker om mijn hoofd stil te zetten. Je hebt ook echt fysiek herstel nodig. Net als met een gebroken been. En als je been gebroken is, vind je het vast niet gek dat je er even niet goed op kunt lopen. Dat is hiermee hetzelfde.
Geef jezelf rust. Probeer mee te bewegen in het proces. Er zijn professionals bij betrokken. Je kunt nu even niet meer wat je eerder kon, maar dat gaat wel weer terugkomen. Nu beter worden.
klopt. Ik merk alleen soms dat het fysiek wel wat makkelijker word. Soms ben ik wat minder moe en kan ik 2 uur van huis zijn zonder dat ik gesloopt ben. Dat ik heftiger reageer, daar had ik nog niet bij stil gestaan.
Aan de andere kant ben ik gisteren dus 2 uur van huis geweest. Dus misschien ging dat toch niet zo goed als ik dacht 
Zorg AD er ook voor dat je minder piekert?
Kun je vertellen hoe je zelf denkt in een burn out te zijn gekomen? Geeft je misschien meteen meer overzicht en inzicht voor jezelf.
Nose schreef op 17-07-2021 om 08:42:
Kun je vertellen hoe je zelf denkt in een burn out te zijn gekomen? Geeft je misschien meteen meer overzicht en inzicht voor jezelf.
Ja. Dat heb ik vrij scherp. Het is redelijk specifiek dus dat wil ik liever niet delen denk ik.
het is in ieder geval volkomen 'logisch' dat het me overkomen is.
Alleen die depressieve gevoelens en het piekeren overvallen me denk ik. En dat valt me gewoon enorm tegen. Het leven is niet meer leuk. Ik wil niet dood hoor, maar ik wil ook niet leven denk ik. Snap je? Ik weet niet meer hoe ik blij moet zijn. Het gevoel is stuk. De levensvreugde is weg ofzo. En dat valt me zo zwaar.
En ik denk gewoon: hoe kan ik nou depressief zijn als ik soms ook nog wel een beetje kan lachen om iets. Ik zit een beetje vast in de 'standaarden' ofzo. (Wat voel ik en waar hoort dat bij, klopt dat bij de lijstjes of niet, en als niet: dan heb ik dat dus niet maar hoe kan het dan dat 'ze' dat wel zeggen? Ze hebben het mis, ik overdrijf, ik heb ze een verkeerde indruk gegeven)
En dat vind ik moeilijk, dus dan ga ik excessief zoeken naar verklaringen. En dan ga ik piekeren. Ik wil het begrijpen maar het lukt me niet. Het j́s ook niet te begrijpen in de mate die ik zoek denk ik. Ik kan me er niet aan overgeven ofzo
ik heb ook die diagnose gekregen en ben uitgebreid in discussie gegaan omdat ik ook niet aan het beeld voldeed dat ik had van iemand met een depressie. Ik was druk met de zorg voor kind en kon ontzettend van hem genieten. Toch ging het niet goed en had ik veel last van somberheid als ik niet met hem bezig was. Ik voldeed gewoon aan meer dan voldoende criteria om de diagnose te krijgen. Het heeft een jaar geduurd voordat ik het accepteerde.
Wasmachine schreef op 17-07-2021 om 10:45:
ik heb ook die diagnose gekregen en ben uitgebreid in discussie gegaan omdat ik ook niet aan het beeld voldeed dat ik had van iemand met een depressie. Ik was druk met de zorg voor kind en kon ontzettend van hem genieten. Toch ging het niet goed en had ik veel last van somberheid als ik niet met hem bezig was. Ik voldeed gewoon aan meer dan voldoende criteria om de diagnose te krijgen. Het heeft een jaar geduurd voordat ik het accepteerde
jeetje. Een jaar. Heftig. Ging je door een zelfde proces als ik? Wel soort fijn om te lezen dat je in je depressie nog wel van iets kon genieten. Ook niet stereotype dus
Qua kinderen geniet ik helemaal niet. Nergens van, maar daar ook niet van. Maar je leest weleens dat mensen zo opknappen van het hebben van de kinderen. Dat ze het een doel geeft ofzo. Ik zie er als een berg tegenop dat ze straks 6 weken thuis zijn. Continu mensen om me heen. Maar het geeft wel afleiding. Die ik niet wil maar wel goed voor me is.
Klinkt als dat je er grip op wil krijgen door te proberen het te begrijpen. Dat gaat alleen heel lastig/niet als je zo uitgeput en overprikkeld bent. Je systeem staat in de alarmstand. Dat moet eerst tot rust komen, voordat je voldoende afstand kunt creëren om te gaan begrijpen.
Tot rust komen gaat samen met leren accepteren dat het is zoals het is, elk moment weer. Als je elke gedachte, elk gevoel bekritiseert, komt dat er ook nog eens bovenop. Van kritiek gaan er alleen maar meer alarmen af, daar kom je niet van tot rust. Je hebt geen kritiek nodig, maar steun en vriendelijkheid 