Kun jij het tempo van de maatschappij aan?
Gisteravond in het programma de publieke tribune was het onderwerp "GGZ onder druk". Daar zat een vrouw die vertelde dat zij het tempo van de maatschappij niet aankon en daardoor heel snel moe werd.
Zelf herken ik dat wel, maar gelukkig niet in die mate. Ik kan vier dagen per week werken, maar daarnaast mijn huis goed op orde houden, 's avonds sporten of sociale activiteiten doen lukt mij ook (bijna) niet.
Net las ik in het topic waarin de vraag werd gesteld of mensen hun kinderen verplicht op een sport deden. 1 Van de reacties was dat bij hun thuis iedereen minimaal 2x per week verplicht moest sporten.
Als ik zoiets lees ben ik wel jaloers op het feit dat er mensen zijn die zoveel energie hebben dat ze dat allemaal kunnen.
Hoe zit dat bij jullie? ben je iemand die het tempo van de maatschappij niet/moeilijk aankan of gaat het je juist te langzaam?
Peiling
Kun jij het tempo van de maatschappij makkelijk aan?
Ik heb gestemd voor ‘makkelijk’ als statement 
Ik werk 40 uur, heb in mijn eentje 2 kinderen opgevoed en ze hebben elke dag (gezond) te eten en schone kleren. Dat lukt doordat ik in het weekend nagenoeg niets doe, af en toe een sociale afspraak. Doordeweeks ook maximaal een avond van huis, idealiter, en zeker geen twee weken achter elkaar twee sociale dingen in de week. Het huis is momenteel een puinhoop omdat de dozen van de kerstspullen er nog staan (kerstboom is wel opgetuigd), plus de zooi die er nog lag. Omdat de boom wat te groot is (lastig inschatten) heb ik ook meubels moeten verplaatsen. Gelukkig kan ik me goed afsluiten op de vierkante meter waarop ik zit, dus het stoort me alleen nog als ik net thuis ben. Ik moet bekennen dat ik zo tegen de kerstvakantie ieder jaar wat overspannen raak. Dingen afronden op werk, proefwerkweken op school, het hele kerstgedoe en Sint net achter de rug. Momenteel nog wat extra spanning door een schoonmoeder die op sterven ligt, mijn moeder bovenaan de wachtlijst voor het verzorgingshuis (dat moet nu even niet gebeuren) en mijn vader op de hartbewaking.
Het komt voor een groot deel neer op keuzes maken. Ik werk fulltime (36 uur), doe een deeltijd WO-studie (ca 30 ECTS per jaar), heb daarnaast een bepaalde rol in mijn kerk (gemiddeld 1 avond per week) en bespeel een instrument waarvoor ik wekelijks les heb.
Daarentegen sport ik momenteel niet erg actief, maar let wel op gezond eten. Ook zijn mijn eisen voor het huishouden niet erg hoog, zolang het maar redelijk schoon is. Ik ben single en heb geen kinderen, dat scheelt ook. TV kan me niet boeien, dus de avonduren besteed ik nu vaak aan de studie. Vrienden zie ik deels op zondag in de kerk en dan praten we bij tijdens de lunch. Andere vriendinnen zie ik ongeveer 1x per maand en familie 1x per 2 weken.
Als ik het zo type lijkt het veel, maar ik zorg dat ik genoeg rustmomenten heb. Meer dan 2 avonden in de week weg trek ik slecht, dus doe ik bijna nooit. Verder geeft het leven wat ik nu heb me veel energie, alle seinen lijken op groen te staan en ik heb geen last meer van FOMO.
CocoCharlie schreef op 12-12-2022 om 16:17:
Ik herken het niet. Ik ben weduwe met 3 pubers, werk 36 uur in de week, sport en zie mijn familie en vrienden regelmatig . Ik wil dat er zo min mogelijk van mijn vrije tijd naar het huishouden gaat dus heb ik een hele fijne en goede schoonmaakster die twee keer per week langskomt, ik bestel boodschappen en de kinderen koken 2 keer per week. Ik kan mij er dan weer weinig bij voorstellen dat ik minder zou doen en ben benieuwd hoe mensen die 2 of 3 dagen werken, en in sommige gevallen ook geen gezin hebben, hun dagen indelen.
Persoonlijk zit ik gewoon heel veel in mijn hoofd. Op een vrije dag kan ik makkelijk uren in bed liggen / onder de douche staan / hetzelfde rondje door de buurt lopen terwijl ik hele verhalen en scenario's in mijn hoofd beleef. Soms speel ik hetzelfde scenario wel 100x in mijn hoofd af, waarbij ik varieer met de camera-stand, de dialoog, de setting, de bewegingen, de kostuums etc. totdat ik de scene tot in perfectie kan afspelen. Ik verlies dan elk besef van tijd en voor ik het weet zijn er uren voorbij.
Daarnaast game ik veel en lees ik veel.
Sociale interactie is voor mij extreem vermoeiend. In tegenstelling tot sommige andere mensen met autisme doe ik het graag, maar het is wel topsport. Je kunt het vergelijken met mensen die graag lange afstanden rennen. Het is fantastisch, soms zelfs een obsessie, je krijgt er een high van, maar het kan niet 24/7, en zelfs niet 8 uur per dag, 7 dagen per week, ook al wil je nog zo graag. Het zou je lichaam kapot maken.
Ik vind het lastig. Toen ik jonger was ging het nog wel, toen werkte ik full time en deed ik daarnaast nog vrijwilligerswerk of een studie. Maar nu ik 50+ bent trek ik het allemaal niet zo goed meer: 36 uur werken, sporten, hobby, af en toe iets leuks doen met vrienden of familie, gezond koken voor mezelf, huishouden, boodschappen. En dan nog allerlei andere dingen die moeten, klussen in huis, naar de fysio, tandarts, afspraken voor werkzaamheden met de woningbouwvereniging, enz. Ik zou graag vrijwilligerswerk doen, maar dat lukt me absoluut niet.
Zolang ik me kan herinneren ben ik snel vermoeid. Als kind zijnde al, moest ik in de middag nog een keer naar school. Doodvermoeiend vond ik het. Veel inval werk gedaan,nooit fulltime gewerkt. Mezelf vaak afgevraagd of er met mij wat mis is. Afgelopen jaren geremigreerd, een complexe scheiding, alleen 2 kinderen opgevoed en 24 uur gewerkt. Dat werd dus een burnout.
Die 24 uur in de zorg gaat het niet meer worden, nu bezig met iets anders. Spanningen trek ik nog steeds slecht, maar sommige dingen heb ik nou eenmaal niet in de hand.
Misschien hsp? Misschien nooit helemaal op mn plek gezeten qua werk? Teveel emotionele rompslomp ernaast? Ik weet alleen dat ik er mee zal moeten dealen...
Rondstruiner schreef op 12-12-2022 om 21:09:
Ik vind het lastig. Toen ik jonger was ging het nog wel, toen werkte ik full time en deed ik daarnaast nog vrijwilligerswerk of een studie. Maar nu ik 50+ bent trek ik het allemaal niet zo goed meer: 36 uur werken, sporten, hobby, af en toe iets leuks doen met vrienden of familie, gezond koken voor mezelf, huishouden, boodschappen. En dan nog allerlei andere dingen die moeten, klussen in huis, naar de fysio, tandarts, afspraken voor werkzaamheden met de woningbouwvereniging, enz. Ik zou graag vrijwilligerswerk doen, maar dat lukt me absoluut niet.
Dit lijkt me heel normaal hoor. Als je jong bent kan je de hele wereld aan (uitzonderingen daargelaten) maar op een gegeven moment wordt dat wat minder. Ik merk zelf dat ik het ook pittig vind nu om fulltime te werken en alles draaiende te houden. Terwijl ik daar als 30-er geen probleem mee had.
Madamecannibale schreef op 13-12-2022 om 07:42:
[..]
Dit lijkt me heel normaal hoor. Als je jong bent kan je de hele wereld aan (uitzonderingen daargelaten) maar op een gegeven moment wordt dat wat minder. Ik merk zelf dat ik het ook pittig vind nu om fulltime te werken en alles draaiende te houden. Terwijl ik daar als 30-er geen probleem mee had.
Ja en nee. Ik ben een veertiger en aan de ene kant had ik toen ik jonger was inderdaad meer energie. Aan de andere kant wilde ik ook niets missen, was nog veel gevoeliger voor sociale druk en ging sneller over mijn eigen grenzen heen.
Als veertiger ben ik rustiger en weet ik beter wat ik wel en niet wil. Ik laat me minder afleiden en minder meeslepen in dingen die me energie kosten, waardoor ik het nu juist beter vol kan houden.
Dus misschien een beetje van beiden. Minder energie en minder FOMO?
Sowieso mentaal heb ik meer aan mijn hoofd dan als twintiger. Toen woonde ik nog thuis, ik deed wel een deel van het huishouden ed, maar ik was niet eindverantwoordelijk. Nu ben ik dat wel. Dat kost meer energie. Laat staan met kinderen.
En gebeurtenissen laten ook sporen na.
Ik vraag me af of er nou echt zoveel mensen die het tempo van de maatschappij niet of nauwelijks kunnen bijbenen, of dat er bovengemiddeld veel mensen die moeite hebben met het tempo hier op het forum zitten.
Een forum is inmiddels ook al weer een best "ouderwetse" en "langzame" vorm van internetten. Misschien hangt dat ook wel samen.
Ik denk dat het forum voor sommige dan ook de sociale contacten vervangt die ze niet "aankunnen". Ik denk vaak "wat doe ik hier? Ik kan beter iemand bezoeken". Maar daar heb ik niet voldoende energie voor na een werkdag.
Terwijl zo'n forum voor mij eigenlijk best frustrerend is. Ik laat me meeslepen, maak me kwaad, word verkeerd begrepen, krijg bannen, niks aan dus.
Renmuis schreef op 15-12-2022 om 10:15:
Ik vraag me af of er nou echt zoveel mensen die het tempo van de maatschappij niet of nauwelijks kunnen bijbenen, of dat er bovengemiddeld veel mensen die moeite hebben met het tempo hier op het forum zitten.
Een forum is inmiddels ook al weer een best "ouderwetse" en "langzame" vorm van internetten. Misschien hangt dat ook wel samen.
Ik denk sowieso niet dat een forum een representatie is van de maatschappij. Ik zie om mij heen wel een paar mensen die het tempo niet aankunnen maar het merendeel lijkt dat wel te kunnen. Ook al kan schijn bedriegen natuurlijk. En zoiets is ook een momentopname, misschien dat nu na de Corona periode en met financiële druk en andere problematiek ook meer mensen moeite hebben om mee te komen.
Renmuis schreef op 15-12-2022 om 10:15:
Ik vraag me af of er nou echt zoveel mensen die het tempo van de maatschappij niet of nauwelijks kunnen bijbenen, of dat er bovengemiddeld veel mensen die moeite hebben met het tempo hier op het forum zitten.
Een forum is inmiddels ook al weer een best "ouderwetse" en "langzame" vorm van internetten. Misschien hangt dat ook wel samen.
Al voor ik ziek werd kon ik max 1x in de week 's avonds na werk afspreken en had ik veel rust nodig. Forummen is dan voor mij een fijne en rustige manier om met mensen te kletsen en zeker nu voel ik me daardoor toch wat meer onderdeel van de wereld. Ik heb tijdens corona ook wek chatservers geprobeerd, maar dat is voor mij te onrustig.
Ik herken wel eat Elaine schrijft dat ook forummen energie kan kosten. Ik heb om die reden wel bepaalde afspraken met mijzelf, waar ik mij meestal aanhoudt. Ik mijd bepaalde topics, dit kunnen bepaalde actueel topics zijn, maar ook hele persoonlijke topics van mensen waarvan ik weet dat ik te veel emotioneel geïnvesteerd zal raken en dat kost me te veel energie. Ook heb ik een behoorlijk lange negeerlijst 
en het lukt me meestal om die mensen ook niet open te klikken. Raak ik toch te gestresst door een topic of discussie, zoals hier laatst, dan trek ik me terug uit de discussie. Ik benoem dit dan ook meestal in het topic. Niet als sneer naar de persoon met wie ik clash, maar omdat ik heb gemerkt dat als ik dat doe ik mij er beter aan kan houden.
Op die manier lukt het mij meestal om forummen leuk en redelijk stressvrij te houden voor mijzelf
Goeie tips lollypopje, ik ga ook eens zoiets proberen.
Lollypopje ik vind het bijna eng hoeveel ik me in jou herken. Echt, ik had het zelf geschreven kunnen hebben.
Broodjebrie schreef op 15-12-2022 om 19:25:
Lollypopje ik vind het bijna eng hoeveel ik me in jou herken. Echt, ik had het zelf geschreven kunnen hebben.
En dan hou ik ook nog eens van brie 